Morgunblaðið - 28.04.2017, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 28.04.2017, Blaðsíða 32
32 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 2017 ✝ Auður Þórð-ardóttir fædd- ist 8. desember 1928 í Höfnum á Reykjanesi. Hún lést 12. apríl 2017. Foreldrar henn- ar voru Þórður Guðmundsson, f. 30. mars 1900, d. 6. september 1991, og Guðrún Magnús- dóttir, f. 9. nóv- ember 1905, d. 21. nóvember 1989. Systkini Auðar: Magnús Þórðarson, f. 9. september 1925, d. 11. maí 2010, Emil Þórðarson, f. 15. nóvember 1926, og Guð- mundur Kristinn Þórðarson, f. 31. mars 1942. Auður giftist þann 30. apríl 1949 Halldóri Jó- hannssyni, f. 7. nóv- ember 1918, d. 5. desember 1990. Barn Auðar og Halldórs er Guðrún Þóra, f. 24. nóv- ember 1947. Henn- ar eiginmaður er Þorsteinn Þor- steinsson, f. 15. des- ember 1951. Börn:1) Halldór Már Sverrisson, maki Ólafía Pálmadóttir. 2) Þor- steinn Jóhann Þorsteinsson, maki Fanney Skarphéð- insdóttir. Barnabarnabörnin eru sex. Útförin fer fram frá Keflavík- urkirkju í dag, 28. apríl 2017, og hefst athöfnin klukkan 13. Í dag er kvödd hinstu kveðju tengdamóðir mín, Auður Þórð- ardóttir, en hún lést miðviku- daginn 12. apríl eftir snörp veikindi. Auður ólst upp í Höfnum. Þegar hún var 17 ára gömul kynntist hún Halldóri Jóhanns- syni en hann ók fyrir SBK og kom stundum við í Höfnum. Þau staðfestu ráð sitt 30. mars 1949 og létu skíra litlu dóttur sína við sama tilefni og hlaut hún nafnið Guðrún Þóra. Börn- in urðu ekki fleiri en barna- börnin urðu tvö og barnabarna- börnin eru orðin sex. Fjölskyldan í Höfn ákvað að flytjast búferlum úr Höfnum til Keflavíkur. Ráðist var í hús- byggingu að Sólvallagötu 36 og lauk því verki árið 1948. Auður og Dóri bjuggu á efri hæðinni með litlu dóttur sinni en for- eldrar Auðar og bræður bjuggu á neðri hæðinni. Halldór lést árið 1990 eftir harða baráttu við illvígan sjúk- dóm. Missir Auðar var mikill. Halldór var mikill öðlingsmað- ur, sannur og traustur og vildi öllum vel. Hans var sárt sakn- að. Auður starfaði m.a. við gangavörslu og ræstingar í Holtaskóla, eða fram að þeim tíma að hún komst á eftirlaun. Eitt árið var hún valin sem vin- sælasti starfsmaðurinn að mati nemenda skólans. En fyrst og fremst var Auð- ur Húsmóðir, já ég set stóran staf í þetta starfsheiti, hún var húsmóðir af guðs náð. Heimilið hennar var alltaf framúrskar- andi fallegt, hlýlegt og aldrei sá neitt á neinu. Aukinheldur hafði Auður mikla ánægju af handavinnu ýmiskonar og liggur fjöldi verka eftir hana. Hún lagði mikinn metnað í þessi verk sín eins og allt annað sem hún gerði. Aldrei var í kot vísað þegar gesti bar að garði hjá Auði á Sólvallagötunni. Hvort sem hún átti von á gestum eða þeir komu óvænt var alltaf hægt að galdra fram veisluhlaðborð. Auður var afar gestrisin og vinamörg enda gott hana heim að sækja. Samband þeirra mæðgna, Gunnu og Auðar, var alla tíð mjög náið. Reglulega kom Auð- ur í heimsókn til Reykjavíkur og stoppaði í nokkra daga og var þá tekinn rúnturinn, farið heimsóknir til ættingja og vina og kíkt í nokkrar búðir. Og drengirnir hennar tveir, barna- börnin Halldór Már og Þor- steinn Jóhann, voru frá fyrstu tíð augasteinarnir hennar. Foreldrar Auðar og Dóri lét- ust á þriggja ára tímabili og upp frá því bjuggu þau systk- inin Auður og Emil ein í húsinu að Sólvallagötu 36, Auður á efri hæðinni en Emil á þeirri neðri. En árin líða og aldurinn færist yfir og það var síðan fyrir þremur árum að þau sóttu um að fá inni í nýju húsi Hrafnistu í Njarðvík. Það gekk eftir og fluttu þau bæði inn á Nesvelli. Auður hefur nú fengið hvíld- ina eftir langa og giftusama ævi þrátt fyrir að hafa þurft að tak- ast á við sorgir og söknuð en hún bar sig alltaf vel og var umhugað um að öllum sem henni stóðu næst farnaðist sem best og liði vel. Hún var traust og sannur vinur vina sinna. Hún lifði fyrir barnið sitt, barnabörnin og barnabarna- börnin. Far þú í friði, mín kæra tengdamóðir. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þú barst hag okkar allra fyrir brjósti og reyndist okkur öllum einstaklega vel. Fyrir það erum við einlæglega þakklát og geymum minn- inguna um góða og trausta konu. Þorsteinn Þorsteinsson. Meira: mbl.is/minningar Ég varð þeirrar gæfu aðnjót- andi að eiga ömmu Auju í rúm- lega 36 ár, en ekki er sjálfgefið að fá að hafa ömmu sína svo lengi hjá sér. Því síður er það sjálfgefið að hafa átt jafnein- staka ömmu og raun bar vitni, amma Auja var sú amma sem allir þrá að eiga. Það var alltaf notalegt að koma á Sólvallagötuna til ömmu, þar lifði maður í sann- kölluðum vellystingum. Bornar voru á borð heimalagaðar kræsingar í hvert sinn svo borðin hreinlega svignuðu und- an þeim. Það var sama hvort maður var einn á ferð eða í fjöl- menni, alltaf voru allar kræs- ingar bornar fram þó svo mað- ur hafi reynt að vera lítillátur, það skyldi „brúka allar sortir“ eins og hún sagði gjarnan. Það var alltaf tilhlökkun að fá ömmu í heimsókn í bæinn, en eftir að afi dó dvaldi hún jafnan nokkrar nætur og fékk her- bergið mitt lánað. Á meðan dvaldi ég á dýnu í gestaher- berginu en það þótti mér bara sport, auk þess sem því fylgdu auknar samverustundir við ömmu. Ekki var verra að fá jafnvel nýsteiktar kleinur þegar maður kom heim úr skólanum en ömmukleinur voru þær bestu sem maður fékk. Amma var umhyggjusemin uppmáluð, bar hag manns ávallt framar sínum og fylgdist með hverju spori manns af ein- lægum áhuga. Það sama gilti að sjálfsögðu með tilkomu barna- barnabarnanna en hún hafði einstaka ánægju af þeirra nær- veru. Hún var iðin handavinnu- kona og heklaði og saumaði á þau á meðan heilsan entist henni til. Þrátt fyrir þetta var amma ákveðin og sagði sína skoðun ef svo bar undir en aldrei á þann hátt að maður þyrfti nokkurn tíma að erfa það við hana, mað- ur vissi alltaf hvar maður hafði hana. Ég kveð ömmu mína með miklum söknuði en aðallega þakklæti fyrir allt sem hún hef- ur verið mér og mínum öll þessi ár. Það er manni huggun að vita til þess að hún er hvíldinni fegin eftir rúmlega ævistarf og heilsubrest síðustu árin og að hún sé nú komin aftur í faðm afa Dóra eftir 27 ára aðskilnað og leggist honum við hlið á ný. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Sveinbjörn Egilsson) Bless, elsku amma mín, og Guð veri með þér. Þinn Þorsteinn Jóhann. Nú ertu dáin, amma í Kefló, svo ég fæ ekki að hitta þig aft- ur á Nesvöllum og sýna þér hvað ég er orðin dugleg að standa á haus upp við fataskáp- inn þinn. Mig langar til að kveðja þig með bæninni sem þú kenndir pabba mínum og amma Gunna kenndi mér: Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni, sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (Sig. Jóns.) Góða nótt og Guð geymi þig, elsku amma í Kefló. Þín Guðrún Emilía. Amma Kefló er fallin frá og verður borin til grafar í dag. Amma var góð, hjartahlý og ákveðin kona sem hægt var að stóla á. Henni var mjög mikið umhugað um mína velferð og var alltaf boðin og búin til að hjálpa og vorum við mjög náin. Iðulega sagði hún við mig: Passaðu þig á öllum hættum, og setti í brýrnar til að leggja áherslu á sitt mál. Amma var mér svo náin að það má segja að hún hafi verið mér eins og önnur móðir. Ég bjó hjá henni á Sólvallagötunni í mörg sumur ásamt því að vera þar mikið um helgar. Þessi tími var mér ómetanlegur. Ég fann fyrir mikilli væntumþykju og minnist ég þess tíma með þakk- læti, gleði og hlýju í hjarta. Auður amma var smekkleg kona og lagði áherslu á að vera vel til höfð. Var hún þekkt fyrir að bera Burberry slæðu og fal- legan varalit. Oft á tíðum var mikill gesta- gangur á Sólvallagötunni hjá ömmu og afa heitnum Halldóri. Þeim þótti gaman að fá vini sína og ættingja í heimsókn og tóku alltaf vel á móti þeim með fullt borð af kræsingum sem oftar en ekki voru komnar á borðið áður en gestirnir komu eins og alltaf væri veisla. Má þar helst nefna pönnukökur með rjóma eða upprúllaðar með sykri, þær gerðust ekki betri þó víða væri leitað. Einnig voru vinir mínir duglegir að koma í heimsón og fengu þeir sömu gestrisnina. Amma leyfði mér að hafa háaloftið sem leikherbergi til að leika í playmó með vinum min- um og var það mjög vinsælt. Þar var búið til playmóland sem fékk að vera þar óáreitt svo mánuðum skiptir, því þurfti ekki að taka allt dótið saman og byrja á öllu upp á nýtt næst þegar leikið var. Þegar leikar stóðu sem hæst um miðjan dag kallaði amma á okkur vinina og sagði komið niður að drekka, þá voru oft á boðstólum snúðar og mjólk. Einu sinni þegar ég var ca 20 ára var ég að fara til Englands með vini mínum og var flogið eldsnemma um morguninn og því var ráð að við fengjum að gista hjá ömmu og afa í Kefla- vík því þá þyrftum við ekki að vakna fyrir allar aldir. Þegar komið var kvöld kom í ljós að ekki var vekjaraklukka í húsinu en amma sagði: „Hafið ekki áhyggjur af því, ég vakna þegar ég þarf að vakna og vek ykk- ur.“ Mér og vini mínum fannst þetta vægast sagt sérstök að- ferð við að vakna á réttum tíma. Allt gekk þetta þó eftir og náðum við fluginu á réttum tíma. Í seinni tíð eftir að ég stofn- aði til fjölskyldu fórum við ófá- ar ferðir í heimsókn til ömmu í Kefló þar sem börnin fengu m.a að leika á hinu sögufræga háa- lofti og höfðu þau gaman af. Seint gleymist þriðjudagurinn 11. apríl, daginn fyrir andlát hennar, þegar ég fór með syni mína í heimsókn til ömmu og gáfum við henni ljósmynd af henni og barnabarnabörnunum. Hún var heldur betur ánægð með myndina því hún kyssti hana tvisvar sinnum. Amma var mikilvægur hluti af mínu lífi og er ég mjög þakk- látur fyrir að hafa tengst henni sterkum böndum. Að leiðarlokum læt ég fylgja með kvöldsálminn sem amma kenndi mér: Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni, sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (Sig. Jónsson frá Presthólum) Elsku besta amma, ég mun geyma minningu þína um ókomna tíð, hafðu þökk fyrir allt og allt. Þinn Halldór Már. Í fáum orðum langar mig að minnast systur minnar Auðar, sem fædd var í Höfnum á Reykjanesi en þar bjuggum við þar til ég var 5 ára. Þá var far- ið að reisa húsið við Sólvalla- götu 36 í Keflavík, sem Auður og Dóri mágur minn og for- eldrar okkar byggðu. Húsið er tvíbýlishús og var nefnt Höfn eftir húsinu í Höfnum. Eftir að foreldrar okkar létust þá bjuggu Auður og Emil bróðir okkar sitt á hvorri hæðinni til apríl 2014 en þá fluttu þau á hjúkrunarheimilið Nesvelli. Ein ferð er okkur Láru sér- staklega minnisstæð en það var þegar við fórum með Auði og Gunnu, dóttur hennar, til Bandaríkjanna og Kanada árið 2009. Farið var á Íslendinga- slóðir og komum við meðal ann- ars til Lundar þar sem Guð- björn, móðurbróðir Dóra, bjó í Oak Point og fórum við að leiði hans. Það hafði mikla þýðingu fyrir Auði. Þessi ferð var okkur öllum ógleymanleg, sérstaklega Íslendingadagurinn í Gimli og Mountain. Auður var sérlega snyrtileg og vildi hafa þrifalegt í kring- um sig, enda fékk húsið og garðurinn á Sólvallagötunni viðurkenningu frá Keflavík- urbæ. Auður var félagslynd og glaðlynd og hafði starfsfólkið á Nesvöllum sérstaklega orð á því. Gunna annaðist móður sína mjög vel eftir að hún flutti á Nesvelli og erum við henni þakklát fyrir það. Það voru oft erfiðir tímar. Að lokum þökkum við starfsfólkinu á Nesvöllum fyrir góða umönnun. Guðmundur Kristinn og Lára. Auður Þórðardóttir ✝ JarþrúðurRagnhildur Þórarinsdóttir, Didda, fæddist í Reykjavík 15. október árið 1934. Hún lést 22. apríl 2017 á Hjúkr- unarheimilinu Eir. Foreldrar Diddu voru Þórarinn J. Einarsson sem fæddur var 3. sept- ember 1897 að Haukabergi á Barðaströnd. Hann lést í Reykjavík 23. maí 1989. Móðir Diddu var Guðný Jónsdóttir, fædd í Kálfadal í Gufudals- hreppi, A-Barðastrandarsýslu 4. apríl 1896. Hún lést í Reykja- vík 12. september 1986. Af þremur systkinum Diddu er Gyða Sigurveig Þórarinsdóttir, f. 11.maí 1923, ein á lífi. Hin eru Elín Helga Þórarinsdóttir, uppeldisfaðir hans Kristján Sigfússon bóndi á Róðhóli í Sléttuhlíð, síðar til heimilis á Sauðárkróki, f. 17. janúar 1902, d. 5.maí 1982. Didda og Stefán bjuggu fyrst við Klepps- veg, en síðar í Mosfellsbæ að Urriðaholti 1 og Eirhömrum. Stefán lést 23. desember 2014. Á uppvaxtarárunum bjó Didda hjá foreldrum sínum á Egils- götu 26 í Reykjavík. Hún varð stúdent frá Menntaskólanum í Reykjavík árið 1956 og hóf nám við Háskóla Íslands. Al- varleg veikindi bundu þó enda á hefðbundna skólagöngu. Hún starfaði á skrifstofu Sambands íslenskra samvinnufélaga við vélritun, reikningsútskrift, ým- is bókhaldsstörf, verðlagningu vara o.fl. til ársins 1966, en ár- ið 1969 var hún ráðin á skrif- stofu Reykjalundar. Þar vann hún við bókhald, spjald- skrárfærslu í starfsmanna- haldi, útskrift reikninga og fleira í áratug. Útför Diddu fer fram frá Lágafellskirkju í dag, 28. apríl 2017, og hefst athöfnin klukk- an 13. f. 2. apríl 1925, d. 24. ágúst 2013, og Jón Arnfinnur Þór- arinsson, f. 28. des- ember 1926, d. 30. júlí 2015. Didda giftist 13. maí 1969 Sigurjóni Sig- urjónssyni, sem fæddur var 12. maí 1915. Foreldrar hans voru Sigurjón Guðmundsson og Snjáfríður Árnadóttir. Þau áttu heima á Reykjalundi og störf- uðu þar bæði, en Sigurjón lést 5. september 1979. Árið 1988 hófu Didda og Stefán Karl Stefánsson, f. 14. janúar 1928 að Bæ á Höfðaströnd, sambúð. Foreldrar Stefáns voru Jóna Guðný Franzdóttir húsfreyja á Róðhóli í Sléttuhlíð, síðar til heimilis á Sauðárkróki, f. 16. mars 1898, d. 2. mars 2000, og Móðursystir mín Ragnhildur Þórarinsdóttir lést í kjölfar lang- vinnra veikinda þann 22. apríl síð- astliðinn á 83. aldursári. Ragn- hildur var aldrei kölluð annað en Didda í daglegu tali, en síðustu ár- in dvaldi hún á Hjúkrunarheim- ilinu Eiri þar sem hún naut góðrar umönnunar. Didda var langyngst í fjögurra barna hópi ömmu og afa, en þau bjuggu lengst af á Egilsgötu 26 í Reykjavík. Amma og afi voru um margt dæmigerðir Reykjavík- urbúar í byrjun síðustu aldar. Þau voru bæði fædd á Barðaströnd og höfðu flutt suður í leit að betra lífs- viðurværi. Amma og afi litu lík- lega aldrei á sig sem Reykvíkinga – þótt bæði lifðu þau þar fram á tí- ræðisaldur. Hugurinn var öllum stundum „fyrir vestan“ og um- ræðan snerist um örnefni og ætt- fræði. Didda var augasteinninn; falleg og lífsglöð, stundaði nám í Menntaskólanum í Reykjavík, varð stúdent árið 1956 og hóf nám í Háskólanum. Í apríl 1957 veiktist hún lífshættulega og reyndist vera með gúl á heilaæð sem blæddi frá. Á þessum tíma var ekki möguleiki á lækningu á Ís- landi. Stór-fjölskyldan safnaðist í skyndingu á Egilsgötuna og mér er enn þá ljóslifandi minningin um það þegar sjúkraflutningamenn- irnir báru frænku mína á börum út úr húsinu. Flogið var til Kaup- mannahafnar þar sem dr. Buch tókst að stöðva blæðinguna. Amma og afi fylgdu með. „Ekkert mál,“ sagði afi, enda hagvanur í Kaupmannahöfn frá námsárum sínum þar. Nú 50 árum síðar verð- ur manni hugsað til þeirra lækna sem með snarræði björguðu lífi Diddu. Það var ekki efnt til rit- gerðarsamkeppni, heldur gert það sem þurfti. Didda náði sér vel líkamlega, en vafalaust sat eftir viss ótti – góð heilsa var ekki lengur sjálfsagður hlutur og líf hennar markaðist um margt af þessum veikindum. Sjálf ákvað hún að eignast ekki börn, en tók miklu ástfóstri við okkur syst- kinabörnin, sem vorum hennar fjölskylda. Hún hugsaði ekki bara um okkur. Sigurð, son Sigurjóns Sigurjónssonar, sem Didda giftist árið 1969, þótti henni mjög vænt um og hefur hann reynst henni af- bragðsvel. Didda frænka vakti yfir öllu sínu fólki. Hún fylgdist mjög vel með okkur öllum og var umhyggja hennar okkur mikils virði. Didda frænka gæddi líf okkar gleði og samkennd og ekki síður þá sem voru í kringum okkur. Það var ekkert létt að koma inn í nýja fjöl- skyldu sagði Bryndís kona mín nýverið. Hún Didda frænka þín var sú sem virkilega tók á móti manni. Didda var nákvæm og vand- virk. Hún var einstaklega ljúf og góð, svona mömmulega næstum gamaldags góð. Lagði aldrei illt orð í umræðu. Vildi að við öll vær- um vinir. Í fórum hennar fundum við þessa vísu eftir Steingrím Thorsteinsson; hafði Didda haft hana eftir föður sínum og skrifað niður: Hefna þín aldrei þú átt gegn illindum verstu með dyggðum. Hefndin er heimskunnar fró. Hún grípur ætíð í tómt. Blessuð sé minningin um Diddu frænku Fyrir hönd „frænkubarna“ Diddu, Þórarinn Gíslason. Ragnhildur Þórarinsdóttir Morgunblaðið birtir minn- ingargreinar endurgjalds- laust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morg- unblaðinu greinar eru vinsam- lega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðs- lógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr felli- glugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/ sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dög- um fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað get- ur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út. Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Formáli | Minning- argreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað útförin fer fram. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.