Víkurfréttir


Víkurfréttir - 18.12.2003, Blaðsíða 10

Víkurfréttir - 18.12.2003, Blaðsíða 10
Guðni Ingimundarson, tvítugurvörubílstjóri frá Garðstöðum íGarði, hafði ásamt félögum sín- um heyrt hvelli utan af sjó um morgun- inn. Þeim fannst eins og verið væri að sprengja eitthvað. Hvað gekk eiginlega á? Mönnum lék forvitni á að vita hvað þetta væri: „Það var þokumugga út af Sandgerði. Eftir að við heyrðum sprengingar um morgun- inn fóru menn að fylgjast með. En svo rof- aði til og við fórum að greina eldblossa gegnum mistrið. Síðan fóru menn að ræða um að þetta væri olíuskip sem brynni á sjónum norðvestur af Garðskaga. Við reyndum að komast eins nálægt og hægt var til að fylgjast með. Besti staðurinn til þess var við Garðskagavita.“ Síminn hringdi á heimili Hafliða Jónsson- ar, yfirvélstjóra á Goðafossi, á Hringbraut 148. Halldóra Helgadóttir gekk að honum og tók upp tólið. Á línunni var Jón Axel Pétursson, hafnsögumaður í Reykjavík, vinur Hafliða. Jón Axel sagði Halldóru frá því að hringt hefði verið frá Suðurnesjum og greint frá því að skipalest hefði verið að sigla fram hjá Reykjanesvita um morgun- inn ˆ sennilega væri íslenskt skip í henni ˆ væntanlega væri þetta Goðafoss að koma með fleiri skipum. Halldóra var farin að bíða eftir eiginmanni sínum og syni eftir tveggja mánaða útiveru og vonaði að allt hefði gengið vel hjá þeim: „Jæja, loksins koma þeir, mikið er það nú gott,„ hugsaði Halldóra, enda hafði hún borið ugg í brjósti allt frá því feðgarnir lögðu úr höfn tveimur mánuðum áður. Henni var létt er hún hugsaði til þess að nú kæmi Hafliði heim fyrir fullt og allt og Pétur sonur hennar líka. Hún fór að hugsa um hvernig hún gæti gert heimkomu feðganna sem besta en þessi hægláta kona fór sér þó að engu óðs- lega, hún var langreynd sjómannskona. Hún hugleiddi hvernig hún gæti gert Gísla og Kristni, sonum sínum, viðvart. Um borð í öðrum björgunarbáti Shirvans reyndi stýrimaðurinn fáklæddi, Reid, að komast sem lengst frá logandi skipinu: „Björgunarbáturinn okkar var með mótor en einhverra hluta vegna var stýrið farið af bátnum. Það hafði sennilega rekist utan í sjósetningarbúnaðinn - hrokkið eða rifnað af og týnst. Mér var ískalt þarna, fáklædd- ur í snjókomunni og frostinu. Og hvílíkur öldugangur. Maður fann mun meira fyrir honum um borð í svona bátkænu en í skip- inu. Ég var dauðhræddur við að vera svo nærri logandi skipinu og vildi komast sem lengst frá því. Það gæti sprungið í loft upp á hverri stundu. Ég fann stöng undir þóftunum í bátnum, járnbút með ferköntuðu gati, greip hana og stakk henni þar sem stýrið átti að vera og við sigldum af stað því einum vélstjóran- um hafði tekist að koma mótornum í gang. Þetta var betra og við sigldum af stað í hríðinni. En við vorum ekki komnir langt - kannski 50 til 100 metra frá - þegar sjórinn gekk svo harkalega yfir bátinn að hann hálffylltist. Vélin drap á sér. Nú voru góð ráð dýr. Við vorum með bilaða vél og komumst hvergi. Við neyddumst til að setja út rekakkeri.„ Þegar Goðafoss var kominn nánast þvert á Garðskaga var kominn tími til að snúa skipinu í átt til Reykjavíkur. Í brúnni fylgdust menn hljóðir með því sem var að gerast á sjónum fram undan. Sigurður skipstjóri gaf fyrirmæli um að beygja á stjórnborða. Brennandi skipið var þá komið á bakborða við Goðafoss. Rétt í þann mund sem Ingólfur Ingvarsson háseti beygði skipinu komu menn auga á björgunarbát á sjónum, rétt um eina sjó- mílu (tæpa tvo kílómetra) í burtu. Þar voru augljóslega menn af brennandi skipinu. Sigurður ákvað að koma þeim til bjargar. Goðafossi gat ekki stafað hætta af slíku á þessum stað - þar sem innsiglingin til Reykjavíkur hófst í raun. Þar sem skipum var raðað upp í lest við brottför til útlanda og þau leyst undan samfylgd á leið inn í Faxaflóa. Vopnað fylgdarskip var fremst í lestinni, þá Goðafoss en á eftir flutninga- skipið Ulla og aftast annað vopnað fylgd- arskip. Sigurður taldi að slys hefði orðið og kviknað hefði í olíuskipinu. Menn höfðu tekið eftir að það lá alveg rétt á sjónum og því fannst þeim mjög ólíklegt að það hefði orðið fyrir tundurskeyti. Sigurður gerði ráð fyrir að Goðafoss gæti verið kominn á sinn stað í skipalestinni eftir um það bil 25 mínútur væri mið tekið af stuttri björgun og því að strax yrði siglt af stað á fullri ferð. Honum fannst líka gott til þess að vita að tveir læknar, hjónin Sigrún og Frið- geir, sem voru að koma frá New York, voru um borð og gætu því hjúkrað skip- brotsmönnunum ef á þyrfti að halda. Að auki var skipið nákvæmlega á þeim stað þar sem það hafði fengið fyrirmæli um að sigla - það var því ekki að víkja af leið. Goðafoss var nær björgunarbátnum en hin skipin í lestinni og því líklegastur til að geta tekið mennina upp. Ef áhöfn Goða- foss kæmi ekki til bjargar myndi líða lang- ur tími þar til einhver gerði það ˆ það væri slæmt í veðri eins og þessu. Það var farið að hvessa verulega. Með hliðsjón af þessu og því að vopnað fylgdarskip var aðeins í einnar sjómílu fjarlægð ákvað Sigurður að bjarga skipbrotsmönnunum. Klukkan 12.17 tóku kafbátsmenn eftir því gegnum sjónpípuna að skyggni hafði versnað á Faxaflóa - var hreinlega orðið slæmt. Skipstjórinn, Fritz Hein, var enn með hugann við að sökkva tankskipinu. Hann ákvað að skjóta tundurskeyti út um rauf númer tvö. Skeytið átti að fara að skipinu á fjögurra metra dýpi. Þegar hleypt var af ræstist skeytið og hljóp úr raufinni. Einn úr áhöfninni tók tímann með skeið- klukku. Áhöfn kafbátsins beið. Hlustaði. Beið eftir sprengingu - að skotið hæfði markið. Sekúndurnar liðu ein af annarri. Þegar ein mínúta og 35 sekúndur voru liðnar heyrðist öflug sprenging. Skipstjór- inn horfði í sjónpípuna. Hann sá reykjar- mökk stíga hátt í loft upp frá tankskipinu. Þjóðverjinn hafði hæft og gufuskipið seig neðar á sjónum - en sökk ekki. Áhafnir skipalestarinnar heyrðu þegar sprengingin kvað við um borð í Shirvan, einnig fólk í landi. Jóhannes Jónsson á Gauksstöðum var einn þeirra. Jóhannesi virtist olíuskipið verða alelda í einni svip- an. Hann sá skipalestina sigla áfram áleið- is inn á Faxaflóa. Fimm mínútum áður en Goðafoss kom að björgunarbátnum frá Shirvan kom Fritz Hein auga á lítið vöru- og farþegaskip, einnig 5 þúsund tonna kaupskip og fylgd- arskip. Skipin þrjú voru greinilega á aust- urleið - í átt til Reykjavíkur. Þau komu nær. Áhöfn U-300 hafði komið auga á Goðafoss. Þjóðverjarnir höfðu þó ekki gert sér grein fyrir frá hvaða landi skipið var. En þeir sáu að skipin þrjú færðust nær kafbátnum. Klukkan var að nálgast hálfeitt. Ingólfur fylgdist með því sem var að gerast er hann stóð við stýrið: „Alllangt í burtu, í beinni stefnu skipsins, komum við auga á björgunarbát. Augljóst var að hann var frá brennandi olíuskipinu. Allir um borð í Goðafossi höfðu verið kallaðir út til að bjarga mönnunum eða vera viðbúnir. Björgunarbáturinn var í beinni stefnu fram undan. Þegar við nálg- uðumst var vélin stöðvuð til að hægt væri að athafna sig. Það tók um tíu mínútur að ná mönnunum úr björgunarbátnum um borð í Goðafoss.“ Sigurður háseti horfði á þegar Bretunum var bjargað um borð. Nítján skipbrots- menn voru í bátnum - Reid stýrimaður var þó ekki á meðal þeirra. Um borð var hins vegar pilturinn sem hafði beðið um að fá að fara með báti Reids. Sá bátur sást ekki frá Goðafossi. Sigurði háseta varð ekki um sel er hann sá útganginn á Bretunum: „Þetta var óhugn- anleg sjón. Mennirnir voru margir mjög illa brenndir. Læknishjónin tóku á móti þeim og fóru strax að hlúa að þeim. Menn- irnir áttu margir hverjir erfitt með að kom- ast sjálfir um borð, enda með mikil bruna- sár á höndum. Sumir voru einnig brunnir í andliti.„ Um borð í Goðafossi hafði Aðalsteinn Guðnason, 2. loftskeytamaður, tekið við af Eyjólf i Eðvaldssyni í loftskeytaklefa skipsins. Vandlega hafði verið hlustað eftir því hvort hætta væri á ferðum á neyðar- bylgjunni, 600 metrum. Eyjólfur hafði beðið Aðalstein um að hlusta sérstaklega í ljósi þess að Goðafoss var í námunda við brennandi skip. Rétt eftir að áhöfn Goðafoss hóf að taka Bretana um borð hringdi Sveinn Jónsson frá Sandgerði í Slysavarnafélagið í Reykjavík þar sem hann greindi frá því að erfiðlegar hefði gengið en búist hafði verið við að koma björgunarbáti á flot þaðan. Sveinn sagðist reyndar telja að ekki væri lengur þörf fyrir bátinn þar sem sést hefði til skipanna fjögurra stefna á fullri ferð í átt að brennandi skipinu. Hann var sann- færður um að þau gerðu meira gagn en bátur frá Sandgerði. Sveini virtist þó ekki kunnugt um að það væri Goðafoss sem hefði hafið björgun á þessari stundu. JÓLABLAÐ VÍKURFRÉTTA 2003 VÍKURFRÉTTIR Á NETINU I www.vf.is I LESTU NÝJUSTU FRÉTTIR DAGLEGA!10 G le ð il e g a h á tí ð ! Ú R B Ó K I N N I Ú T K A L L - Á R Á S Á G O Ð A F O S S - B L S . 8 4 - 8 8 Goðafossi sökkt út af Garðskaga Guðni Ingimundarson uppi í Garðskagavita. Þegar Goðafoss var skotinn niður stóð hann með félögum sínum við vitann. Fjær til vinstri sést í Esjuna en hægra megin er áttin að Reykjavík. Málverk af kafbáti sömu gerðar og U-300. Jolablad VF 2003 HEIMA 17.12.2003 9:21 Page 10
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Víkurfréttir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Víkurfréttir
https://timarit.is/publication/1102

Tengja á þetta tölublað: 51. tölublað (18.12.2003)
https://timarit.is/issue/395870

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

51. tölublað (18.12.2003)

Aðgerðir: