Víkurfréttir - 17.12.2015, Blaðsíða 44

fimmtudagur 22. október 2015 • VÍKURFRÉTTIR44
Una Sigurðardóttir ákvað að gefa
sjálfri sér nýjan lífsstíl að gjöf þegar
hún varð þrítug fyrir 14 árum
síðan. Sú gjöf hefur heldur betur
borið ávöxt því síðan þá hefur Una
hlaupið fimm heil maraþon og fjöl-
mörg hálf maraþon. „Ég reykti og
drakk kók og hafði aldrei hlaupið
né stundað íþróttir. Þegar ég sá
konur í Kvennahlaupinu út um eld-
húsgluggann
var ég í hláturskasti yfir því að fólk
færi í alvörunni út að hlaupa. Á
þeim tíma hefði enginn trúað því
að ég ætti eftir að verða hlaupari
og þá síst af öllu ég sjálf. Núna
finnst mér frábært að vera 44 ára
og eiga áhugamál. Ég er ótrúlega
heppin að hlaupin skyldu detta inn
í mitt líf,“ segir hún. Eins og gengur
og gerist með fólk sem hættir að
reykja fann Una fyrir pirringi
og vanlíðan fyrstu vikurnar eftir
að hún hætti. Pirringurinn varð
til þess að hún fór út að ganga til
að líða betur. Með tímanum fór
hún svo að hlaupa við fót, lengri
og lengri hluta gönguferðarinnar.
Göngutúrarnir fóru fljótlega að
þróast út í skokk og stuttu síðar
fór Una að skokka þrisvar sinnum
í viku. Þremur árum síðar tók hún
svo þátt í Reykjavíkurmaraþoni í
fyrsta sinn og hljóp þá 10 kílómetra.
Í upphafi skellti Una sér út að
hlaupa stuttan hring á meðan
kartöflurnar voru að soðna en
í dag fer töluvert meiri tími í
æfingarnar eða allt frá fimm til átta
klukkustundum á viku ef maraþon
er í undirbúningi. Til að byrja
með fannst Unu erfitt að hlaupa
en ákvað samt að gefast ekki upp.
„Þegar ég var að byrja að hlaupa
árið 2001 þá sá maður ekki oft fólk
úti að hlaupa í Reykjanesbæ. Það
voru nokkrar konur sem ég hafði
séð á hlaupum eins og Margrét
Sanders og Una Steins.
Hluti af jafnréttisbaráttunni
Una er fjögurra barna móðir og
á von á fyrsta barnabarninu á
næstunni. Þegar hún byrjaði
að hlaupa og börnin voru yngri
reyndist henni oft snúið að sameina
móðurhlutverkið, fulla vinnu og
hlaupin. „Það er mín tilfinning
að almennt fari töluvert púður í
það hjá útivinnandi mæðrum að
ná að stunda áhugamál sín. Það
er hluti af jafnréttisbaráttunni og
láta húsverkin bara lönd og leið og
fara út að hlaupa eða stunda önnur
áhugamál. Ég er til dæmis löngu
búin að segja upp því starfi að para
alltaf saman sokkana á heimilinu,
versla inn og elda. Við skiptumst
á þar við hjónin en það gengur
reyndar svolítið illa að fá hann í
að para sokkana. Auðvitað lætur
eitthvað undan en það verður bara
að hafa það. Ég var alveg ákveðin í
að sleppa þessu áhugamáli ekki. Ég
varð mamma 19 ára og hefur því
meiri partur tíma míns í gegnum
árin farið í að hugsa um börn og
heimili. En í dag er þetta orðið
mikið minna mál þegar börnin eru
orðin stór,“ segir Una. Hlaupin eru
nú orðin hluti af lífi fjölskyldunnar
og er eiginmaðurinn dyggasti
stuðningsmaður Unu. Þessa
dagana fer yngsti sonur hennar,
9 ára, stundum með út að hlaupa
og hún hleypur mikið með dóttir
sinni.
Maraþon minnir á meðgöngu
Eftir að hafa hlaupið 10 kílómetra
í Reykjavíkurmaraþoni byrjaði
Una að hlaupa enn meira og
tók svo þátt í heilu maraþoni í
Kaupmannahöfn árið 2009. Hún
hafði rekist á æskuvin sinn, Guðjón
Vilhelm, í hálfu maraþoni og þau
ákváðu saman að skella sér í heilt
maraþon. Una segir fyrsta hlaupið
hafa verið nokkuð erfitt enda liðu
þrjú ár þar til hún hljóp næst heilt
maraþon. „Fyrsta hlaupið gekk
svolítið nærri mér. Ég hélt jafnvel
að ég myndi ekki lifa það af. Það er
misjafnt hvernig fólk kemst frá svo
löngum hlaupum. Margir láta sér
bara nægja að fara í eitt maraþon
yf ir ævina.“ Aðspurð hvort
maraþonhlaup verði léttari með
reynslunni segir hún svo ekki vera.
„Þetta er alltaf jafn erfitt í lokin
finnst mér. Síðustu tíu kílómetrana
spyr maður sig aftur og aftur hvað
maður sé nú búinn að koma sér út
í. Manni er illt víða um líkamann
og alveg að drepast. Svo um leið
og ég hleyp yfir marklínuna er það
gleymt og ég verð ótrúlega stolt af
mér og byrja að skipuleggja næsta
hlaup. Þetta er persónulegur sigur
sem maður á með sjálfum sér og
enginn getur tekið í burtu. Mér
finnst hlaupin hafa gert mig að
sterkari persónu og hjálpa mér að
vera besta útgáfan af sjálfri mér. Þar
þarf ég að beita mig aga, anda djúpt
og klára það sem ég byrja á. Þetta
gerir manni gott.“
Una segir maraþonhlaup að
mörgu leiti minna á meðgöngu
og fæðingu. „Þetta er eitthvað sem
maður ákveður og undirbýr sig svo
í nokkra mánuði. Svo verður maður
spenntur þegar stóri dagurinn
nálgast en líka pínu kvíðinn en
hlakkar mikið til að klára þetta.
Maður veit að þetta verður vont en
líka að maður mun sennilega ná sér
að fullu. Það að eignast barn er lífið
sjálft en hlaupin bara áhugamál en
samt eru þessar tilfinningar svo
líkar. Svo þegar ég hef verið búin
að fá börnin mín í fangið hefur mig
farið að langa í fleiri, alveg eins og
ég hugsa um næsta maraþon þegar
ég kem í mark.“
Sameinar hlaup og ferðalög
Una er mannauðsst jór i hjá
Icelandair Technical Services, ITS,
á Keflavíkurflugvelli og kveðst
heppin að geta sameinað ferðalög
og hlaup. Fyrir utan hlaupið
í Kaupmannahöfn hefur hún
hlaupið maraþon í París, New York,
Reykjavík og nú síðast í Chicago.
Í vor fór hún ásamt dóttir sinni
hálft maraþon á Kínamúrnum.
Stóri draumurinn hjá Unu er svo
að taka þátt í Boston maraþoninu
sem er elsta maraþon heims. Ná
þarf ákveðnum lágmörkum til að
taka þátt í því hlaupi. Stefnan er að
ná lágmarkinu 2016 og taka þátt í
Boston árið 2017.
Parísarmaraþonið er eitt af þeim
eftirminnilegustu sem Una hefur
hlaupið. Í því hlaupi hljóp Gaui
vinur hennar aftur með henni og
einnig maðurinn hennar sem fór þá
sitt fyrsta og eina maraþon. Í París
er hlaupið meðfram Signu, fram
Una Sigurðardóttir er 44 ára og er
ástríðuhlaupari. Hún byrjaði að hlaupa þegar hún
var að reyna að ganga úr sér pirring sem kom þegar
hún hætti að reykja fyrir 14 árum síðan. Nú eru
hlaupin stór hluti af hennar lífi og lífsgæði sem
henni eru kær.
- endaði sem maraþonhlaupari
GAF SÉR NÝJAN lífsstíl
Í ÞRÍTUGSAFMÆLISGJÖF
Síðasta vor hljóp Una hálft maraþon á Kínamúr með dóttur sinni,
Svölu Dís Sigurðardóttur.