Fréttatíminn - 25.02.2017, Síða 24

24 | FRÉTTATÍMINN | LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 2017
Grand Indókína
Víetnam, Laos og Kambódía | 14.- 31. okt.
Verð frá: 655.900 kr.
og 12.500 Vildarpunktar.
Á mann m.v. 2 í herbergi.
Verð án Vildarpunkta: 665.900 kr.
Fararstjóri er Héðinn Svarfdal Björnsson.
VITA | Skógarhlíð 12 | Sími 570 4444 | VITA.IS
Fákafeni 9 | sími 553 7060
Opið mánud. - föstud. 11-18 & laugard. 11-16
www.gabor.is | facebook.com/gaborserverslun
ur, deitar á netinu, vinnur jafnvel
á netinu og er sagt upp á netinu.“
Gestur kallar það „Short Cut“ að lifa
þannig lífi.
Bílfarmar af vínyl á haugana
Ýmir Einarsson er fastakúnni í Lucky
Records. Hann býr í grenndinni og
kíkir reglulega inn í búðina. „Þetta
er „hangoutið“ mitt, það eru engar
sjoppur lengur, þannig að einhvers-
staðar verður fólk að vera. Ýmir rek-
ur kaffihúsið Vínyl á Hverfisgötu og
einu horninu er hann með kassa af
plötum til sölu. „Það var aldrei ætl-
unin að selja mikið, heldur meira
hugsað sem skraut. En áhugi fyrir
vínyl eykst jafnt og þétt og ég þarf
reglulega að fylla á kassann.“
Hann f lettir í gegnum plötu-
stafla á gólfinu og segir þar gjarn-
an leynast plötur á niðursettu verði
með útlitsgalla. Hann heldur á Jimi
Hendrix plötu þar sem límingin á
umslaginu hefur þornað upp og
vantar innra umslagið. Sjálfur leigir
hann geymslu út í bæ undir sínar
eigin vínylpötur sem eru í kringum
tíu þúsund eintök.
„Á tímabili var fólk að henda heilu
bílförmunum af vínyl og það munaði
litlu að ég myndi henda plötusafn-
inu mínu á sínum tíma. En það er að
breytast, núna er miklu erfiðara að
finna vínyl í til dæmis Góða hirðin-
um. Fólk passar betur upp á plöturn-
ar sínar núna, af því að það er mark-
aður fyrir þær.“
„Ég myndi ekki segja að þetta sé
bara nostalgía. En vínyl býður upp
á allt aðra stemningu,“ segir Ýmir.
Platan og plötuspilarinn eru miklu
fallegri hlutir en geislaspilari og
diskur. Það er hægt að horfa og dást
að plötualbúmi heila eilífð en það er
ekki hægt að stara á svona disk,“ seg-
ir Ýmir og nær í geisladisk í hulstri
og heldur honum uppi fyrir framan
nefið á sér. „En notkun geisladiska
er að vísu hverfandi á Íslandi með
tilkomu Spotify og niðurhals af því
að fólk nær í sína músik á netinu og
hleður því beint á tölvuna.“
Munurinn á bylgju og kassa
„Vínylplöturnar eru analog, sem
þýðir að þú hlustar á kassa þegar þú
hlustar á geisladisk en bylgjur þegar
þú hlustar á vínyl. Þetta er svipað
og munurinn á því að horfa á olíu-
málverk og mynd í photoshop á tölv-
unni. Auðvitað er hægt að vera með
nógu marga kassa eða pixla þannig
að þú heyrir bylgju, en þetta eru
samt alltaf kassar,“ segir Ýmir.
Annað sem réttlætir þennan vín-
yl lífsstíl er, samkvæmt Ými, það að
fólk er að átta sig á því að það hefur
ekki áhuga þessum hraða og að fólk
situr uppi með drasl og engan tíma-
sparnað. Ýmir tekur upp símann
sinn og dregur puttann yfir skjáinn
og segist ekki þola þetta. „Mig langar
í skífusíma aftur, eitthvað sem
virkar. Þegar geisladiskarnir komu
á markað þá var Ómar Ragnarsson
með innslag í sjónvarpinu þar sem
hann hélt því fram að það væri hægt
að spila „frisbie“ með geisladiskum
og allir svo ánægðir með þessa nýj-
ung. En það er bara ekki þannig og
það er hryllingur að sitja uppi með
rispaðan geisladisk, það þekkja all-
ir. En ef þú ert með rispaða plötu þá
stendur þú bara upp og lyftir nálinni
yfir rispuna,“ segir Ýmir og brosir
sínu breiðasta og bætir við að: „þótt
að ég sé vínylfrík þá er ég ekki Anal-
-log.“
78 snúninga grammófónplatan
Björn kemur oft við í Lucky Records
á leið sinni á Háskólabókasafnið.
Hann er að leita að 78 snúninga
plötum sem voru hérna um daginn
en þær hafa verið færðar til, segir
hann og skimar í kringum sig. „Ég
er að leita að plötum á Pholyphone
grammófóninn minn. Hann er með
innbyggðan hátalara en tekur aðeins
78 snúninga grammófónplötur. Það
er gífurleg vinna að spila 78 snún-
inga, þú þarf alltaf að vera að snúa
við og trekkja upp, þú hlustar bara
í eina og hálfa eða tvær mínútur í
senn, það er ekkert hægt að leggjast
fyrir með rauðvínsglas og láta líða
úr sér.
„Ég hef ekkert vit á músík, ég
kann ekki að lesa nótur, þannig
að ég er bara „amatör“. En ég held
mikið upp á chileska píanóleikar-
ann Claudio Arrau og túlkun hans
á Chopin,“ segir Björn og snýr
„volume“ takkanum á gömlum Phil-
ips magnara, árgerð 70. „Ætli það sé
í lagi með magnarann?“ spyr Björn
„Já, já það er búið að fara vel yfir
græjurnar áður en þær fara í sölu,“
svarar Þórir.
Nemi frá Pandabjarnalandi
Qing Zhou er nemandi í stjörnufræði
í Hollandi en kemur upphaflega frá
Chengdu í Sichuan í Kína sem er
nánar tiltekið þar sem pandabjörn-
inn heldur til og jarðskjálftinn var
árið 2008, útskýrir hún. Qing Zhou
kom til Íslands til að skoða norður-
ljósin, en hefur ekki haft heppnina
með sér í þeim efnum þannig að hún
settist niður í Lucky Records til þess
að kynna sér skandinavíska músík
sem er víst „besta músík í heimi“,
eins og einhver sagði henni. Hún
þekkti sænska músík áður en hún
kom til landsins og er núna að kynna
sér íslenska músík og líst mjög vel
á disk með „Ojbarasta“ sem hún er
með í eyrunum í augnablikinu.
Tvær plötubúðir á Húsavík
Þórir Georg Jónsson hleypur stund-
um í skarðið og afgreiðir í Lucky
Records þegar þá vantar aðstoð, eins
og í dag. Jafnframt hefur Þórir gefið
út heilmikið af eigin músík og eitt-
hvað af því er í hillunum hjá þeim í
Lucky Records. Þórir lifir og hrærist
í pönkinu.
Þórir segir að pönkbylgjunni hafi
skolað til Íslands fjórum árum eftir
að hún gerði garðinn frægan á Vest-
urlöndum en tíu árum síðar lagði
hún leið sína norður á Húsavík. Þór-
ir, sem er Húsvíkingur fæddur 1984,
var þá tíu ára gamall. Þegar pönk-
ið nam land á Húsavík voru tvær
plötubúðir í kaupstaðnum. Þórir og
félagar hans á Húsavík kolféllu fyrir
pönkinu. Það var tónlistin frekar en
einhver lífsafstaða, segir Þórir. Það
var lítið um nælur og hanakamba
á 10. áratugnum. „Ef það var ein-
hver tíska þá var það andímynd,
það þótti töff að vera „andkúl“ og
„andtöff“. Notuð föt og þessi andstíll
var mótsvar við rokktónlistina þar
sem ímyndin er í forgrunni,“ segir
Þórir.
Pönkið hverfur aldrei
„Við stofnuðum mörg bílskúrsbönd
sem lifðu góðu lífi á Húsavík. Á með-
an ég og vinir mínir hlustuðum á
pönkmúsík voru aðrir í sveitinni fyr-
ir norðan sem hlustuðu á Nirvana og
Metalica. Átján ára flutti Þórir suður
til Reykjavíkur að leita uppi pönkið.
Þá var mikið að gerast í pönkinu fyr-
ir sunnan. Mínus að byrja, sem var
hörku pönkhljómsveit til að byrja
með, áður en þeir meikuðu það og
urðu smart. Pönkið hverfur aldrei,
segir Þórir, sem hefur meðal annars
tekið þátt í pönkhljómsveitunum
Adapt og Hryðjuverk. „Ég finn mér
alltaf eitthvað að gera, segir Þórir. Í
dag spila ég á gítar í hljómsveitinni
Rot. Pönksenan hverfur aldrei,“ seg-
ir hann.
Albúmið er ástæðan fyrir graffinu
Þorsteinn Otti Jónsson er tíður
gestur í Lucky Records. Hann seg-
ist oft koma bara til að skoða og fá
innblástur en kaupa minna. Hann
starfar sem grafískur hönnuður í
dag, en eftir nokkra ára graff á ung-
lingsárunum hóf hann nám í Lista-
78 snúninga vínylplata.
Þetta albúm með Iron Maiden er
ástæðan fyrir því að ég fór að graffa,
segir Þorsteinn Otti.
Hekla erfði bítlaplötusafn
ömmu sinnar.
Þórir Georg hefur gefið út eigin músík
á hljóðsnældum
Viðskiptavinur að leita að 78 snúninga
plötum á Pholyphone grammófóninn
sinn.
háskólanum.
„Þetta albúm með Iron Maiden er
ástæðan fyrir því að ég fór að graffa
sem síðar lagði grunninn að mínum
listaáhuga og starfi í dag,“ segir Þor-
steinn með „Life after Death“ albú-
mið í höndum.
„Iron Maiden spilaði í Reykjavík
þegar ég var tólf ára en mamma
leyfði mér ekki að fara. Það var al-
gjört áfall og ég grét í koddann. Þetta
var „Fear of the dark“ túrinn þeirra
og þeir hengdu upp stór plaköt út
um allan bæ. Fyrst og fremst var það
„coverið“ sem greip athygli mína. Ég
teiknaði þessar myndir eftir albúm-
inu þúsund sinnum, aftur og aftur,
en músíkin var aukaatriði, ég hlust-
aði á hana síðar.“ Þorsteinn segist
aðallega safna nýbylgju pönki og
góðu íslensku pönki í Rokk í Reykja-
vík tíðarandanum. „En albúmið
verður að kalla til mín,“ segir Þor-
steinn Otti.
Erfði bítlaplöturnar hennar ömmu
Hekla Egilsdóttir vinnur í gjafa-
vörubúð í miðbænum og kemur
við í Lucy Records flesta miðviku-
daga þegar hún á frí í vinnunni.
Hún flettir í gegnum plöturnar sem
hafa komið inn í vikunni og segist
vera alæta á músik. Í dag er hún
að ná í plötu með Phil Spector sem
Gestur tók frá fyrir hana. Hún er
líka að velta fyrir sér 9. sinfóníu
Beethovens og Abbey Road með
Bítlunum. Hekla á stórt plötusafn
sem hún fékk frá pabba sínum og
annað frá ömmu sinni. Hún er sem
sagt þriðja kynslóð plötusafnara.
„Þegar amma dó, árið 2009, erfði
ég allar bítlaplöturnar frá henni og
síðan hef ég verið einlægur bítlaað-
dáandi, segir Hekla og virðir fyr-
ir sér plötualbúmið og myndina af
fjórum piltum að ganga yfir Abbey
Road. Hekla segir alla elska Bítlana
þannig að plöturnar þeirra rjúki
út um leið og eintak rati í Lucky
Records.
„Mér finnst miklu skemmtilegra
hljóðið af vínylplötum og elska
athöfnina að setjast niður með
kaffi eða rauðvín og hlusta á heila
plötu. Á netinu ertu alltaf að skrolla
og hlustar bara á eitt lag í einu. „Ég
á bæði „suitcasespilara“ og svo á
ég Sony hljómflutningsgræjur. Ég
elska athöfnina að setja plötu á fón-
inn með kaffi eða rauðvín og hlusta
á heila plötu en ekki eitt lag í einu
eins og á netinu. Ég sé aldrei eftir
því að kaupa plötu. Ég fæ alltaf eitt-
hvað út úr því,“ segir Hekla.
„Þetta er svipað og munurinn á því að horfa á olíumál-
verk og mynd í photoshop á tölvunni. Auðvitað er hægt
að vera með nógu marga kassa eða pixla þannig að þú
heyrir bylgju, en þetta eru samt alltaf kassar,“
Marco og Randolf frá Suður Þýska-
landi eru komnir til landsins að
skoða íslenska náttúru og leita upp
þungarokk. Þeir komu við í Lucky
Records og keyptu kasettu með hljóm-
sveitinni skáphe2.