Fréttatíminn - 25.02.2017, Blaðsíða 38

38 | FRÉTTATÍMINN | LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 2017
Þórdís Björg fer með reglu-
lega með tíkina sína í heim-
sókn á líknardeildina, sem
heimsóknarvinur hjá Rauða
krossinum.
„Við tökum hundana með okkur
og spjöllum við fólk á meðan það
klappar þeim og gefur nammi,“
segir Þórdís Björg sem er heim-
sóknarvinur með tíkina sína
Nölu hjá Rauða krossinum, en
áður fór hundurinn Charlie með
henni. Bæði eru þau af gerðinni
Standard Poodle.
Að vera heimsóknarvinur fel-
ur í sér að fara í heimsóknir til
einstaklinga, oft þeirra sem eru
mikið einir eða félagslega ein-
angraðir, og stofnanir eins og elli-
heimili og líknardeildina í Kópa-
vogi, en Þórdís fer þangað. „Ég er
búin að fara á minn stað í átta ár
og hitti oft deyjandi fólk. Það gef-
ur því ótrúlega mikið að fá okkur
í heimsókn. Þetta er líka mjög gef-
andi fyrir mig. Það er gott að geta
glatt veika einstaklinga og létt
þeim lund.“
Til að verða fullgildur heim-
sóknarvinur þurfti Þórdís að
sækja tvö námskeið og hundurinn
að fara í skapgerðarmat. En mik-
ilvægt er að hann búi yfir góðri
skapgerð og þoli að láta ókunn-
uga faðma sig og klappa, sem Nala
gerir svo sannarlega. En Þórdís
segir hana spennta fyrir verkefn-
inu og taki það mjög alvarlega.
„Þegar við förum í heimsókn-
ir þá fær hún rauðan klút um
hálsinn, merktan Rauða krossin-
um. Og um leið og maður setur
klútinn á hundinn þá veit hann að
hann að fara í vinnuna og hagar
sér samkvæmt því. Nala er mikill
orkubolti og hún gerir sér grein
fyrir því að þegar hún er með
klútinn þá verður hún að haga sér
á ákveðinn hátt. Hún veit að hún
má ekki hlaupa og verður ganga á
Nala veit nákvæmlega hvað
hún er að fara að gera þegar
klúturinn er settur á hana.Nala styttir veiku fólki stundir
milli og leyfa fólki að klappa sér.“
Þórdís segir þónokkuð marga
hunda taka þátt í verkefninu um
allt land og henni finnst sérlega
gaman að þetta sé leyft á Íslandi,
í ljósi þess að hundar eru gjarnan
bannaðir á opinberum stöðum.
„Ég hef aldrei hitt einstakling sem
er mótfallinn þessu, sem er alveg
frábært.“
Allir geta orðið heimsóknarvin-
ir hjá Rauða krossinum með því
að skrá sig á raudikrossinn.is | slr
Bryndís Silja Pálmadóttir
bryndis@frettatiminn.is
Mér leið eins og öll vinnan mín, að búa hér, læra og vinna skipti engu máli því ég er með útlenskt
nafn. Svo var ég bara pirruð og
full og breytti um nafn,“ segir
Alice Bower sem breytti nafninu
sínu í Aðalheiður Eyvör Pálsdótt-
ir til að athuga hvort hún fengi
fleiri atvinnuviðtöl. Alice er frá
Bretlandi en hefur búið á Íslandi
í rúmlega þrjú og hálft ár. Hún
útskrifaðist nýlega með BA gráðu
í þjóðfræði frá Háskóla Íslands og
talar góða íslensku.
„Kostar bara 6000 krónur“
Upplifun Alice á íslenskum vinnu-
markaði er á þann veg að vinnu-
veitendur lesi ekki einu sinni
umsókn hennar eða ferilskrá al-
mennilega heldur geri ráð fyrir að
hún tali litla íslensku. Alice sótti
því um nafnabreytingu síðasta
sumar þegar henni fannst leit sín
að sumarvinnu ekki ganga nægi-
lega vel. „Þegar ég mætti í viðtöl
spurði fólk mig alltaf á ensku hvort
ég talaði smá íslensku og hélt að
ég hefði bara flutt til landsins fyrir
viku. Vinkonur mínar sögðu mér
að kannski myndi þetta ganga
betur ef að ég skipti yfir í íslenskt
nafn.“
Svo eitt kvöldið, þegar Alice
var vel í glasi, sótti hún um nafn-
breytingu sem gekk svo í gegn í
september. „Þú getur gert þetta
bara á netinu og það kostar bara
6000 krónur,“ segir Alice kímin.
En að hennar sögn er auðveldara
að útskýra nafnbreytinguna fyrir
fólki en að fá engin viðtöl yfirhöf-
uð.
Vildi heita Mjaðveig
„Ég var með allskonar hugmynd-
ir um skemmtileg nöfn og vildi
heita Mjaðveig, eins og Mjaðveig
Mánadóttir kóngsdóttir.“ En Alice
er, að eigin sögn, oft kölluð því
viðurnefni þegar vinkonurnar
fara út á lífið. „Þetta er líka eina
íslenska kvenmannsnafnið sem
er samansett úr tveimur orð-
um yfir áfengi,“ segir Alice og
hlær. „Mamma var hinsvegar
ekki hrifin af því og benti mér á
að ástæðan fyrir því að ég væri
að breyta nafninu væri að ég
vildi fá betri vinnu og þá ætti ég
ekki að heita Mjaðveig.“ Úr varð
því nafnið Aðalheiður Eyvör en
nafnið á sömu rætur og Alice og
má því segja að Alice hafi íslensk-
að eigið nafn.
Skoða ferilskrána ekki
„Núna heiti ég nafni sem ég get
ekki einu sinni borið rétt fram, ég
kynni mig samt alltaf sem Alice
nema ef ég er að sækja um vinnu
eða lán.“ Samkvæmt Alice er auð-
veldara fyrir fólk með erlend nöfn
að sækja um vinnu ef það hefur
alist upp hér á landi og er með
tengslanet hér. „Ef allir þekkja þig
og þú ert með tengslanet er ein-
faldara að vera með útlenskt nafn.
Ég þekki marga sem eru í góðum
störfum og gengur mjög vel með
útlensk nöfn. Það eru fáir sem
þekkja mig.“
Alice kveðst nefnilega ekki hafa
orðið fyrir neinum fordómum á Ís-
landi heldur snúist nafnbreytingin
fremur um tilraun á því hvort
hún fái fleiri atvinnutilboð ef hún
ber íslenskt nafn. Hún hefur enn
ekki komist að því hvort að nafn-
breytingin hafi tilætluð áhrif, þar
sem hún hefur haldið sig í sömu
vinnunni með skólanum. „Þetta
er svona allstaðar, ég myndi ekki
vilja heita Aðalheiður í Bretlandi,“
segir Alice ákveðin enda ætlar hún
að halda Aðalheiðar nafninu inn-
an Íslands.
Alice breytti nafninu sínu í Aðalheiður til að athuga hvort hún fengi betri vinnu með íslenskt nafn. Hún á þó enn eftir að láta
reyna á hvort nafnbreytingin hafi virkað. Mynd | Hari
Datt í það og
breytti um nafn
Alice Bower breytti nafninu sínu í Aðalheiður Eyvör til þess að athuga
hvort hún fengi ekki betri vinnu með íslenskt nafn. Hún íhugaði samt
að breyta nafninu í Mjaðveig enda er það eina kvenmannsnafnið sem
felur í sér tvö heiti yfir áfengi.
Íslandsdeild samtakanna
Empower Nepali Girls var
stofnuð í vikunni í litlu húsi
í Skerjafirðinum. Samtökin
styðja við nepölsku samtökin
sem kosta nepalskar stúlkur til
náms. Forsprakki samtakanna
er Guðrún Harpa Bjarnadóttir
sem fann samtökin eftir like á
Instagram frá hinni írönsku
Söru Safari, sem vinnur með
samtökunum.
„Ég fór í Everest Base Camp í
Nepal í haust og heillaðist af fólki
og umhverfi. Þarna er gríðarleg
fátækt en allir eru svo glaðir og
gjafmildir, þetta er alveg ótrúlegt
fólk.“
Eftir heimkomuna fór Guðrún
á stúfana í leit að samtökum sem
hún gæti stutt við í Nepal og rakst
á Empower Nepali girls samtök-
in. „Svo kom þetta bara upp í
hendurnar á mér. Sara like-aði
mynd hjá mér og ég fór að skoða
prófílinn hennar og sá að hún
er í tengslum við þessi samtök.“
Guðrún varð heilluð af Söru, sögu
hennar í Nepal og samtökun-
um, sem eru bandarísk-nepölsk
og hafði samband við Söru. Af-
raksturinn var því að Íslandsdeild
samtakanna var stofnuð með
þeim tilgangi að safna fjármun-
um. „Samtökin hafa styrkt um
300 stelpur en hafa bara einn
starfsmann, þannig nær allir fjár-
munir fari beint til stúlknanna og
styrkja þær til náms. Því er hægt
að sporna við því að stúlkur verði
giftar barnungar eða seldar í kyn-
lífsþrælkun.“ Þann 6. mars mun
fyrsti viðburður félagsins vera
haldinn í HR þar sem Sara Safari
sjálf mun tala. | bsp
Guðrún
Harpa
og mað-
urinn
hennar
fóru til
Nepals í
haust.
Fann samtökin eftir
Instagram-like