Feykir - 25.11.2010, Blaðsíða 15

2010 1 5
Það var orðið stutt til jóla. Jörð hafði verið
alauð og flestir höfðu búist við rauðum jólum.
Veðurfarið var engan veginn líkt því sem búast má við
í desember. Það hafði meira að segja rignt töluvert.
Satt að segja var veðrið líkara því er búast mátti við að
vori til. En nú hafði jörðin breytt um svip. Snjókornin
komu svífandi úr loftinu, hægt og settlega, rétt eins og
til að gera jólalegri blæ á umhverfið. Það var komið
dálítið föl og snjókornin héngu á greinum trjánna.
Hjá mannfólkinu var allur jólaundirbúningur í
hámarki. Það var mikil ös í verslunum. Auglýsingar
glumdu í útvarpi og sjónvarpi á öllum stöðvum. Það
var svo margt sem þurfti að selja og það sem var á
boðstólnum hjá hverjum og einum var auðvitað
best.
Það eru ekki einungis gjafir og kort sem fólk
þarf að kaupa fyrir jólin. Jólaföt á fjölskylduna,
jólamaturinn og eitthvað í jólabaksturinn. Og allt er
svo dýrt og kreppa í landinu. En þegar veskið er svo
til tómt, og flest af þessu vantar, þá er ekki um margt
að velja. Fá sér aukna heimild á vísakortið eða hækka
yfirdráttinn. Ekki er það samt vænlegur kostur,
því allir vita að það kemur að skuldadögum. Og
hver vill spilla jólagleðinni með peningaáhyggjum?
Áreiðanlega enginn, og margir reyna að treina það
litla sem í buddunni er í lengstu lög. Oft hafði nú
ástandið verið slæmt en þessi jólin leit út fyrir að
margir stæðu með tómar buddur fyrir jólin, hvað þá
þegar nýtt ár gengi í garð.
Þannig var ástandið hjá þeim Pálma og Önnu,
nú er fæðingarhátíð frelsarans stóð fyrir dyrum. Þau
bjuggu í leiguíbúð og voru að byggja. Allir vita hve
óyfirstíganleg sú staða er í dag, og það var því ekki að
undra þó jólin yrðu þeim ærið áhyggjuefni. Þau voru
ákveðin í að eyða sem minnstu. En það var svo margt
sem ekki var gott að komast hjá. Hvað sem tautaði
og raulaði þá yrðu þau að kaupa almennilega jólagjöf
handa Jóa litla. Þó að hann væri ekki nema fjögurra
ára, þá bar hann heilmikið skin á það, hvað var
merkilegt og hvað ekki. Það virtist vera svo ótrúlega
margt sem börnin spjölluðu um á leikskólanum. Þó
Anna reyndi eins og hún gat að útskýra fyrir honum
að bláu vettlingarnir sem amma Rósa gaf honum á
afmælinu væru alveg jafn merkilegir og kúrekafötin
sem amma Hlín gaf honum, þá kom allt fyrir ekki.
Anna mundi vel hvað hann hafði sagt: -- Iss, amma
Ósa prjóntaði bara en amma Lín kaupti í flottu
búðinni. Það var ekki svo auðvelt að ala upp barn,
eins og kröfurnar voru orðnar. Furðulegar kröfur
á tímum þar sem nægjusemin og gleði yfir hinu
smáa ættu að ráða ríkjum. Það var ekki svo auðvelt
að útskýra að það væri ekki gjöfin sem skipti máli,
heldur hugurinn sem fylgdi. Það var heldur ekki
gaman að útskýra það að allt þetta ,,flotta" væri svo
dýrt að pabbi og mamma gætu ekki keypt neitt
af því. Anna var því ákveðin í að splæsa svolítið á
hann í þetta sinn. Svo mikið þekkti hún Jóa sinn,
að hann yrði lengi að ná sér eftir það, ef hann yrði
að viðurkenna fyrir vinum sínum að jólagjöfin frá
pabba og mömmu hefði verið algjört “prump”.
Það var komið kvöld. Jólin nálguðust ískyggilega
svo Anna og Pálmi urðu að nota frítíma sinn vel.
Það varð að gera hreint, taka allt í gegn og baka
dálítið. Gera dálítið jólalegt. Jói hafði verið óvenju
rellinn, það var eins og pabbi og mamma gætu alls
ekki gert honum til geðs. Leiðinlegt í sjónvarpinu, á
báðum stöðvunum. Hann vildi heldur ekki horfa á
video. Þar var ekkert nema gamlar spólur, sem hann
var búinn að horfa hundrað sinnum á. Það var helst
að horfa á auglýsingarnar, en það voru svo margar
leiðinlegar auglýsingar með. Skemmtilegust var Coke
auglýsingin og svo þær sem sýndu nýju leikföngin.
Jói vildi alls ekki fara að sofa. Þetta var leiðinlegt líf.
Mamma var að baka kökur sem ekki mátti borða og
pabbi varð æfur ef hann sullaði í skúringafötunni.
Anna leit á Jóa og andvarpaði. Það yrði þokkalegt
næsta morgun. Hún var nógu þreytt á að vakna
og mæta í þessa ömurlegu búð, þó Jói yrði ekki
snarvitlaus á leiðinni á leikskólann. Það kom oft fyrir
að hann var mjög ergilegur á morgnana ef hann fór
ekki snemma að sofa.
--Æi, Pálmi. Viltu reyna að koma honum í rúmið.
Við getum hjálpast að við baðið þegar hann er
sofnaður.
--Ókey. Pálmi henti frá sér tuskunni og kallaði á
Jóa. Því gat strákskömmin ekki verið til friðs. Það
hafði verið erfiður dagur hjá Pálma á verkstæðinu.
Úrillir viðskiptavinir sem vildu fá meira fyrir
peningana sína. Það hafði reynt á þolinmæðina að
þrauka daginn með bros á vör. Pálma fannst að hann
þyldi alls ekki meira. -- Jói, komdu og þvoðu þér og
svo beint í rúmið.
Pálmi var svo höstugur að Jói dauðhrökk við.
Hann þorði ekki annað en flýta sér fram á baðið.
Það var betra að hlýða strax, þegar svona lá á pabba.
Anna kallaði:
--Vertu nú góður drengur Jói minn. Settu skóinn
þinn í gluggann, þá kemur jólasveinninn kannski
með eitthvað gott handa þér.
Dyrabjöllunni var hringt. Pálmi bölvaði. Hann
vonaði að það væru ekki gestir að koma, það var
nú nóg samt. Anna fór til dyra. Lítil telpa stóð í
dyrunum.
--Góða kvöldið, við erum að fara í hús og taka
baukana fyrir Hjálparstofnum kirkjunnar. Anna
andvarpaði. Jú, það hafði víst einhver baukur komið.
Hún vissi ekki einu sinni hvar hann var. Líklega hafði
Jói verið að leika sér með hann. Það skipti heldur
engu máli, því hann var tómur. Þau áttu heldur enga
peninga aflögu til að gefa í þessar safnanir. Hún brosti
til telpunnar. -- Því miður vina mín. Við höfum
víst nóg með peningana að gera, annað en gefa þá.
Vonbrigði telpunnar leyndu sér ekki.
--Það eru svo margir sem segja þetta, en prest-
urinn segir að allir hljóti að eiga fáeinar krónur
handa fátæka fólkinu. Það á svo bágt.
-- Því miður. Anna ætlaði að loka, en um leið kom
Jói hlaupandi fram.
--Mamma, hver er idda? Er hún að taka pening
handa svanga fólkinu?
--Já. Jói togaði í mömmu sína. -- Mamma, ég vill
gefa minn pening.
--Láttu ekki svona. Telpan hætti við að snúa frá.
--Víst, mamma. Ég á fimmhundruð kall sem
amma Lín gaf mér. Svöngu börnin mega eiga ann. Jói
var svo ákveðinn að Anna var á báðum áttum. Hún
mátti ekki letja drenginn í því að gera góðverk. Þetta
var kannski ekki svo galið. Og ef Jói var tilbúinn að sjá
á eftir pening sem hann annars hefði keypt sælgæti
fyrir, þá gat vel verið að þau gætu séð af einhverjum
aurum sjálf.
--Pálmi. Hann kom fram og leit á telpuna. -- Nú
er hún hér ennþá. Hann hafði heyrt ávæning af
samtalinu. -- Pálmi, við eigum smá pening. Hann
leit hugsandi á Önnu. Var hún að verða vitlaus? Þau
höfðu löngu ákveðið að sleppa öllu svona. Þetta gekk
ekki. Fólk gat hreinlega farið á hausinn ef það átti að
borga öll happdrættin og allt sem reynt var að sníkja
fyrir jólin. Jói hafði hlaupið inn og kom nú hróðugur
með fimmhundruðkrónuseðilinn í hendinni. Hann
rétti hann til telpunnar. -- Takk.
Anna var enn á báðum áttum. -- Bíddu aðeins,
vinan. Svo fór hún inn og kom að vörmu spori með
veskið sitt í hendinni. -- Hérna eru þúsund krónur.
Telpan ljómaði.
--Takk, takk. Nú verður presturinn glaður. Hann
bíður úti á meðan við bönkum uppá. Hann segir að
ef fólk vilji láta örlítið af hendi , þá bjargi það mörgum
mannslífum. Það er örugglega slæmt að deyja úr
hungri. Svo er það líka í anda jólanna að gefa með
sér. Telpan fór. Jói flýtti sér í rúmið. Hann var svo
ánægður, af því hann hafði gefið svöngu börnunum
peninginn sinn. Hann var líka viss um að amma Lín
gæfi honum annan pening, þegar hann segði henni
hvað hann hafði verið góður strákur. Pálmi og Anna
héldu áfram við jólaundirbúninginn, en það var
einhvernvegin léttara nú. Þegar allt kom til alls, þá
hafði þessi heimsókn glatt þau. Þó upphæðin væri
ekki mikil þá leið þeim nú betur eftir að hafa gefið
hana.Vonandi kæmu þessar þúsund krónur til góða.
Og fyrir þau þá breytti þetta ekki öllu. Jólin kæmu og
færu hvort sem það væri þúsund krónum meira eða
minna í veskinu.
Jólasaga Töfrakvenna
Brauð handa
hungruðum heimi