Feykir - 28.11.2013, Blaðsíða 18

2 01 31 8
fara á Sjúkrahúsið. „Það var
engin heimahjúkrun og engin
heimilishjálp á þessum tíma,
svo að þegar mamma fór á
spítalann þá þurfti ég að fara
líka. Þá hélt ég að ég væri
komin þangað fyrir alvöru og
bjó mig bara undir
það,“ segir Anna.
Um þetta leyti hafði
annað áfall dunið
á fjölskyldunni,
því Lilja María
dótturdóttir Svönu,
systur Önnu,
greindist með bein-
krabba í fæti. Var
hún mikið hjá þeim
mæðgum Önnu og
Stefaníu og lífgaði
upp á hversdaginn
hjá þeim. Anna
dásamar dugnað
þessarar frænku
sinnar sem hefur
iðkað íþróttir af kappi og tekið
þátt í Ólympíuleikum.
Anna fann til einangrunar
á spítalanum, enda flestir
sjúklinganna orðnir mjög
aldraðir og heilabilaðir.
Starfsstúlkurnar tóku hana
þó upp á sína arma og veittu
henni félagsskap og sat hún
löngum stundum og spjallaði
við þær í býtibúrinu. „Svo
til að kóróna allt saman
þá kynntist ég eiginmanni
mínum sem síðar varð,“ segir
Anna. Hún minnist þess
einnig að hafa teflt mikið við
Friðrik lækni sem heimsótti
hana oft. En leiðir Önnu
og eiginmannsins, Þórhalls
Filipussonar, lágu einmitt
saman gegnum skákina, er
Friðrik læknir kynnti þau
hvort fyrir öðru og þau tóku
sína fyrstu skák. „Þetta var
fyrsta skákin okkar en ekki sú
síðasta.“
„Þá byrjaði ævintýralífið“
Þegar kom að því að
Þórhallur ætti að útskrifast af
spítalanum bað hann um að
fá að vera yfir helgi því það
væri svo gaman. Móðir Önnu
leist ekkert á að það kæmi
einhver ókunnur maður og
tæki athygli Önnu frá sér.
Brugðu starfsstúlkurnar á það
ráð að fara með móður Önnu
í bað á heimsóknartímum, svo
Anna gæti fengið heimsóknir
á meðan. Skömmu eftir
að leiðir þeirra Önnu og
Þórhalls lágu saman var
Önnu boðið til vikudvalar í
Sjálfbjargarhúsinu í Hátúni í
Reykjavík með frænku sinni.
„Þetta var afskaplega gaman,
þessi dvöl sem við áttum þarna
saman. Þarna hitti ég allar
mínar vinkonur og kynntist
nýju fólki. Við fórum vítt og
breytt um og ég sá marga nýja
staði.“ Eftir að heim kom fór
Stefanía systurdóttir Önnu í
að útbúa íbúðina á Víðigrund
þannig að Anna gæti búið
í henni. Íbúðin var þó ekki
alveg tilbúin þannig að hún
gisti fáeinar nætur
hjá Stefaníu og
bauð Þórhalli í
mat þangað, en
hann hafði hringt
reglulega til hennar
meðan hún dvaldi
fyrir sunnan. „Ég
flutti svo niður
í Víðigrundina
mína og eftir smá
tíma fórum við
Þórhallur að búa
saman. Þá byrjar
fyrst ævintýrið í lífi
mínu.“
Anna segir að
samband þeirra
Þórhalls hafi alla tíð verið
afar gott. „Það hefur oft verið
sagt við mig „ég hef aldrei séð
eins náin hjón og þið voruð.“
Þórhallur átti fimm börn og
það er mjög gott samband við
þau og börnin og barnabörnin
hans.“ Fljótlega fjárfestu þau í
bíl og fóru að ferðast. „Við
heimsóttum dætur Þórhalls,
en Ólöf dóttir hans bjó þá
á Narfastöðum. Við fórum
þrisvar á hverju ári suður til
Reykjavíkur. Í maí áður en
leikhúsin lokuðu og fórum
þá bæði í Þjóðleikshúsið og
Borgarleikshúsið. Svo fórum
við í júlí eða ágúst og þá var
Þórhallur með myndlistar-
sýningu í Þrastarlundi við
Sog. Svo fórum við á veturna
þegar leikhúsin voru opnuð.
Við sáum mörg góð leikrit
saman,“ segir Anna. „Við
vorum miklar ferðatöskur í
eðli okkar, einu sinni fórum
við austur að Skógum undir
Eyjafjöllum og skoðuðum
bæði Seljalandsfoss og Skóga-
foss. En ég komst hvergi inn,
það voru tröppur um allt.“
Aðalævintýrið var þó
eftir. Þórhallur var svifflug-
maður og hafði unnið ýmsa
titla í svifflugi. Fóru þau oft
á Sandskeið, mekka svifflug-
manna, þar sem hann var að
fljúga. Einu sinni ámálgaði
Þórhallur það við Önnu að
hún kæmi með sér í svifflug.
Anna tók vel í það og fengu
þau lánaða tvísetu. Jóhannes
Long ljósmyndari var á
staðnum, enda var Anna
fyrsta fatlaða manneskjan
hér á landi sem fór í svifflug.
„Mikið lifandi ósköp var þetta
gaman. Þetta var yndislegt. Við
svifum þarna yfir Vífilsfellið
og Bláfjöllin, við fórum alveg
Bláfjallahringinn.“ Auk ferð-
anna á Sandskeiði fóru þau
oft á Melgerðismela, þar sem
svifflug var einnig stundað
og kynntist Anna mörgu
skemmtilegu fólki og átti
ánægjulegar stundir í kringum
svifflugið, sem opnaði henni
alveg nýjan heim. Þegar Anna
fór að fljúga með Þórhalli
höfðu þau séð kvikmynd í
sjónvarpinu þar sem fötluð
stúlka kynntist svifflugmanni
og fór að fljúga með honum.
„Þórhallur hafði þessa mynd í
huga þegar hann spurði hvort
ég vildi fljúga með honum.
Og hverjum hefði nú dottið
í hug þegar ég sat tíu ára
telpa, við gluggann heima á
Skagfirðingabraut og horfði
á fuglana fljúga, að ég myndi
verða ein af þeim sem flygju
um loftin blá á svifflugu? Því
hefði enginn getað trúað.“
„Það eru ekki alltaf jólin“
„Svo gerðist það einu sinni –
það eru ekki alltaf jólin – að
Þórhallur fer upp í svifflugu,
hann fór einn, en var búinn
að vera hálfslappur daginn
áður. Ég beið í bílnum en
eftir nokkrar mínútur kemur
hann aftur niður.“ Þarna
var Þórhallur orðinn veikur
og fékk Anna góða frænku
sína, Guðrúnu Eyjólfsdóttur,
til að koma og sækja þau
og fara með í Hátúnið, þar
sem þau dvöldust jafnan í
ferðum sínum til Reykjavíkur.
Eftir læknisvitjun kom í
ljós á Þórhallur var með
kransæðastíflu og lá hann
á sjúkrahúsi í þrjár vikur
en fékk að fara heim eftir
það og skyldi fara í aðgerð
síðar. Hálfum mánuði síðar
var hann fluttur suður með
flugvél vegna kransæðastíflu
og gerð á honum aðgerð, sem
gekk vel. Þetta var árið 1993 og
þremur árum seinna greindist
hann með krabba-mein í
blöðruhálskirtli og hrakaði
honum smátt og smátt. Fengu
þau inni á sjúkradeild og
dvöldu þar uns Þórhallur lést
17. október 2010. Síðan hefur
Anna búið á Dvalarheimilinu
á Sauðárkróki.
Eftir að Anna kom á
Dvalarheimilið hitti hún þar
fyrir æskuvinkonu sína, Hólm-
fríði Friðriksdóttur, Lillu, og
áttu þær margar góðar stundir
saman og fylgdust að þar til yfir
lauk hjá Lillu.
Anna nefnir mikið af góðu
fólki sem hefur reynst henni
vel í gegnum tíðina. Hún hefur
yndi af börnum og segist eiga
börnin og barnabörnin með
Svönu systur sinni. Þeirra
á meðal eru guðsynirnir
Þórður og sonur hans, sem
Anna hélt á undir skírn.
Þórður er barnabarn Svönu og
leigir íbúðina hennar Önnu
í Raftahlíð 15. Þar á Anna
ennþá bíl sem hún fer í ýmissa
ferða með aðstoð Þórðar og
fleiri góðra vina og ættingja.
Anna segist hafa gaman
af því að ráða krossgátur
og einnig á hún tölvu sem
hún eignaðist fyrir nokkuð
mörgum árum síðan og notar
mikið. Hún er á facebook og
segist eiga þar marga vini,
bæði nýja og gamla. „Það er
svo skemmtilegt að ég hef
endurnýjað kynni við svo
marga sem ég hef kynnst og
hafði kannski ekki frétt af
árum saman. Svo þú sérð að
manni þarf ekki að leiðast.“
Þá hlustar hún mikið á
tónlist. „Ég hef mjög gaman
af þessum gömlu, góðu
lögum, ég er ekkert fyrir þessa
nútímatónlist. Ég fer stundum
inn í YouTube í tölvunni
minni og næ í alls konar
gömul lög. Hjá mér eru það
gamli góði Haukur Morthens
og Ragnar Bjarnason sem eru
í uppáhaldi og Ellý Vilhjálms.
Anna unir hag sínum
vel. Hún nýtur þess að sitja í
setustofunni á Dvalarheim-
ilinu og fá félagsskap en einnig
að geta verið ein og dundað
sér í rúmgóðu herberginu
sínu. „Ég hef aldrei látið neitt
stoppa mig, allt þetta hef ég
getað gert af því ég átti góða
vini og ættingja sem hjálpuðu
mér. Á meðan maður getur
horft á lífið með jákvæðni,
þá líður manni vel. Það er
svo heilagur sannleikur í því,“
segir Anna að lokum.
w
Og hverjum hefði
nú dottið í hug
þegar ég sat tíu
ára telpa, við
gluggann heima á
Skagfirðingabraut
og horfði á fuglana
fljúga, að ég
myndi verða ein
af þeim sem flygju
um loftin blá á
svifflugu?
...
Anna aðstoðar Ingibjörgu Stefánsdóttir, barnabarn Þórhalls, við lesturinn.
Þórhallur og Anna á brúðkaupsdaginn.
Svifflugið opnaði nýjan heim fyrir Önnu.