Morgunblaðið - 31.01.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. JANÚAR 2018
✝ Georg JónJónsson fædd-
ist þann 8. júlí 1939
á Kjörseyri við
Hrútafjörð. Hann
lést 19. janúar
2018.
Foreldrar hans
voru Jón Krist-
jánsson, f. 29. maí
1908, d. 12. ágúst
1981, og Ingigerð-
ur Eyjólfsdóttir, f.
28. desember 1916, d. 15. nóv-
ember 2000. Systur Georgs eru
Sigríður, f. 16. ágúst 1947, Mar-
grét, f. 3. september 1948, og
Elfa Kristín, f. 10. júlí 1959.
Eftirlifandi eiginkona Georgs
er Dagmar Brynjólfsdóttir, f.
27. nóvember 1943, foreldrar
hennar er Smári Jóhannsson og
eiga þau tvö börn. Inga Hrönn,
f. 27. janúar 1969, eiginmaður
hennar er Ingimar Sigurðsson,
þau eiga eina dóttur en fyrir
átti Inga Hrönn tvö börn. Hulda
Dögg, f. 14. apríl 1976. Harpa
Dröfn, f. 11. október 1978, hún
á tvö börn. Brynjólfur Már f. 8.
maí 1982.
Georg Jón og Dagmar, ávallt
kölluð Onni og Dagga, tóku við
búi á Kjörseyri af foreldrum
Onna 1965 og bjuggu þar alla
tíð síðan. Onni vann lengi vel
ötullega í félags- og sveitar-
stjórnarmálum. Síðustu ár dró
hann sig smám saman frá bú-
störfum og við búinu tók dóttir
þeirra hjóna, Inga Hrönn, og
maður hennar.
Útför Georgs Jóns fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 31.
janúar 2018, og hefst athöfnin
kl. 13.
hennar voru Brynj-
ólfur Sæmundsson,
f. 22. apríl 1923, d.
13. ágúst 2008, og
Guðrún Lilja
Jóhannesdóttir, f.
3. október 1912, d.
11. maí 1983.
Börn þeirra eru
Guðrún, f. 14. júní
1962, hún á tvær
dætur. Jón Ingi, f.
28. september
1963, hann á tvö börn, eigin-
kona hans er Laufey Úlfars-
dóttir og á hún tvo syni. Ragna
Björk, f. 29. nóvember 1964,
eiginmaður hennar er Páll Egg-
ertsson og eiga þau tvær dætur
og eitt barnabarn. Brynja, f. 25.
janúar 1967, sambýlismaður
Það er nótt:
öræfakyrrðin svo djúp
að fiðrildin heyra þegar stjörnurnar
snúa sér uppi í hengirekkjum geimsins
bak við tindrandi sparlök norðurljósa
en í körfum sem trjágreinar vagga
dreymir þrastabörn um flug
við hlý brjóst sem eru að fyllast
af tónum í nýjan óttusöng
og ár og lækir
stilla hljóðfærin af slíkri ástúð
að bíandi niður þeirra
veitir sofandi líkama jarðarinnar
undursamlega fró.
Að hvílast í þessari máttugu þögn
á svæfli þjóðsögunnar
undir dúnmjúkri húmblæju
sveimandi milli ljóðs og ástar
og renna hálfluktum augum frum-
mannsins
inn í galopin fjöllin
- mikil er sú hamingja!
Þá verða öll orð tilgangslaus
- þá er nóg að anda
og finna til
og undrast.
Maðurinn í landinu
landið í manninum
- það er friður guðs.
(Jóhannes úr Kötlum)
Hjartans þakkir fyrir sam-
fylgdina í gegnum lífið.
Þín eiginkona,
Dagga.
Elsku pabbi.
Mikið er sárt að hugsa til þess
að þú sért lagður af stað í þetta
ferðalag. Þér var alltaf mikið í
mun að við umgengjumst dauð-
ann sem hinn eðlilegasta hlut því
eins og þú sagðir svo oft, þeir
sem einhvern tímann fæðast,
þeir munu einhvern tímann
deyja.
Það er gangur lífsins. En það
breytir því samt ekki að það er
alltaf erfitt að kveðja þá sem
manni þykir vænt um.
Sem betur fer á ég ótal minn-
ingar um þig og dásamlegar
samverustundir sem ylja manni
um hjartarætur. Það er enginn
sem tekur þær af mér.
Hestaferðirnar voru ófáar.
Hef ekki tölu á þeim, styttri og
lengri ferðir.
Alltaf varstu til í að fara smá á
hestbak og alltaf var það jafn-
gaman. Lengi vel voru verslun-
armannahelgarnar fráteknar
fyrir hestaferðir. Þú varst ekki
lengi að púsla saman smá hring
fyrir okkur.
Hringdir í hina og þessa því
þú þekktir fólk úti um allar triss-
ur, og fékkst leyfi til að fara um
landið og geyma hross og reið-
tygi á áningarstað.
Iðulega var okkur boðið inn í
kaffi á sveitabæjum og það var
nú oft gaman og mikil upplifun
fyrir unglingapjakka. Seinna
meir urðu þessar ferðir stærri
og lengri. Afkomendum fjölgaði
en það var bara fundin lausn svo
allir gætu verið með, ungir sem
eldri.
Öllum reiðtygjum tjaslað sam-
an og hver hestur nýttur til
brúks. Þetta er nú bara góð
þjálfun fyrir þá fyrir smala-
mennskurnar, sagðir þú.
Þú varst nú talinn frekar óþol-
inmóður og maður sem vildi
drífa hlutina af. En að sama
skapi áttirðu til ómælda þolin-
mæði sem þú sýndir oft þegar
við vorum að gera eitthvað sem
við höfðum ánægju af og þegar
ekki biðu verkefnin eftir þér. Í
seinni tíð t.d. með barnabörnin
að vaða í fjörunni.
Allir orðnir svo blautir að þú
komst og sóttir liðið á jeppanum.
Fólk var nú ekkert endilega
tilbúið að fara, vitandi samt að
mamma biði heima með matinn.
En í stað þess að reka á eftir
okkur þá bara fleyttir þú kerl-
ingar í smá stund og beiðst svo
þar til allir komu sér rennandi
blautir inn í bílinn.
Ég var svo heppin að fá að
upplifa fyrstu utanlandsferð
ykkar mömmu. Mikið sem það
var nú skemmtilegt fyrir okkur
öll. Utanlandsferðirnar urðu svo
nokkrar talsins, en ekkert fannst
þér nú vera merkilegra en
Kjörseyrarlandið þitt.
Orðin voru nú ekkert alltaf að
flækjast fyrir í samskiptum okk-
ar. Mér fannst oft eins og þú
skildir mig og ég þóttist skilja
þig.
Án orða. Líklega hjálpaði
sameiginlegur áhugi okkar á
náttúru og dýrum. Þar liggja
óteljandi minningar. Þú kenndir
mér svo margt í samskiptum við
dýrin og að meta náttúruna.
Þú varst alltaf til taks ef ég
þurfti einhverja aðstoð, þú bara
varst og sagðir ekki mikið. Alltaf
tilbúinn að aðstoða allt og alla.
En áttir heldur erfiðara með að
biðja um aðstoð þó að þú þyrftir
hana.
Ég er þakklát fyrir svo margt
og það er svo margs að minnast.
Ég trúi því að nú sértu kominn í
Sumarlandið þar sem hópur góðs
fólks hefur tekið á móti þér opn-
um örmum.
Við skulum passa upp á
mömmu, sem var þér svo kær.
Góða ferð.
Þín.
Harpa.
Pabbi minn.
Eins og vornótt vefji landið
værðarmjúku dropakasti
eða hvísli hljótt við grasið
hafsins svala morgungola –
eins og lítill lækur beri
ljúfa þrá af fjöllum ofan,
brosi hlýtt við bakka grænum
bregði á leik við stein og klappir –
eins og bliki á heiðum himni
hláturmildar stjörnur vorsins
eða brosi sól í suðri
sumarhvít á júnídegi –
eins og fold úr hafi hefjist
hljóð og blá úr jökulmóðu
yljuð geislum dags og drauma
dularfull með svipinn bjarta –
þannig vakir þú í mínu
þögla hjarta.
(Matthías Johannessen)
Ég þakka fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Hulda Dögg.
Já, það er margs að minnast,
elsku pabbi minn, þegar horft er
yfir farinn veg. Ég veit ekki al-
veg hvar ég á að byrja en fyrst
upp í hugann kemur stússið í
kringum kindurnar á vorin.
Hvað maður elskaði það að fá að
vera með þér í húsunum í kring-
um sauðburðinn og fá eitthvert
hlutverk sem maður bar ábyrgð
á, þótt ekki væri maður hár í
loftinu. Síðan komu haustverkin
sem ekki þóttu síðri, að smala og
sjá féð koma af fjalli og rifja upp
hvað þetta og þetta lamb hafði
nú stækkað frá því um vorið.
Mér er sérstaklega minnisstætt
eitt tilvik þegar ég var í kringum
10-11 ára, það var verið að reka
féð heim að hausti. Eitthvað
voru kindurnar óþekkar að koma
inn í girðingarhólfið og bar svo
undir að eitt lambið tók sig út úr
hópnum og hljóp í burtu. Ég
man að þú sagðir við mig: „Ef þú
hleypur lambið uppi og nærð því
máttu eiga það.“ Ég lét ekki
segja mér það tvisvar, tók á öllu
sem ég átti og hljóp lambið uppi.
Hafði ég nú smá áhyggjur af því
að lambið myndi týnast í öllu
þessu og vildi láta merkja það
sérstaklega. Nei, nei, sagðir þú,
þetta er stórt og flott lamb, það
mun lifa. Ég var ekki alveg sann-
færð um þetta og lagði númer
þess vel á minnið. Þar sem ég
gætti lambanna á palli fjárflutn-
ingabílsins á leið í sláturhúsið
kom ég auga á lambið, en það
hafði þá skolast með sláturfénu í
hamagangi haustverkanna. Ég
var hörð á því að taka lambið
með mér heim aftur. Þegar bíll-
inn renndi í hlað og ég birtist
með lambið brostir þú og klapp-
aðir mér á öxl, líklegast ánægður
með staðfestu stelpunnar. Auð-
vitað fékk ég að eiga lambið,
þetta varð síðan hin ágætasta
kind.
Hestarnir voru líf þitt og yndi
og þú þreyttist aldrei á að koma
okkur systkinahópnum í hnakk.
Þegar ég datt í fyrsta sinn af
hestbaki, þá líklega 7-8 ára, man
ég þú sagðir: „Maður verður
ekki hestamaður fyrr en maður
dettur af baki.“ Eftir þetta
fannst mér ég vera orðin mikill
hestamaður. Allar hestaferðirn-
ar sem við stórfjölskyldan fórum
saman í og hvað þér var mikið í
mun að allir myndu komast í
hnakk, bæði börn, barnabörn og
tengdabörn. Þetta varð oft hið
mesta púsl þar sem margir voru
um hnakkana en þér tókst alltaf
að leysa þetta á hinn besta máta
eins og þér var einum lagið.
Elsku pabbi, takk fyrir allt
það góða veganesti sem þú hefur
gefið mér í gegnum tíðina, það
hefur óspart verið notað. Ég
kveð þig með þessu ljóði sem
skaut upp í kollinn á mér í einum
af mínum mörgu gönguferðum
um Leirvoginn með fuglana
fljúgandi allt um kring.
Nú andar suðrið sæla vindum þýðum;
á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og
hlíðum.
(Jónas Hallgrímsson)
Þín dóttir
Brynja.
Elsku pabbi.
Þú kenndir mér að lesa og
ekki bara mér heldur Jóni Inga
og Rögnu um leið. Þér var mjög
umhugað um að við værum vel
læs og skrifandi þegar við fær-
um í skóla. Fyrst lásum við bláa
Gagn og gaman og síðan það
rauða, við sátum í kringum þig
og þú kenndir okkur stafina og
að draga til stafs. Þú kenndir
mér líka að meta hið ritaða mál,
lesa á milli lína meiningu þess og
þá ekki síst í kveðskap og þú
kenndir mér að meta Halldór
Laxness, en sextán ára lýsti ég
því yfir að bækur eftir þennan
stórskrítna karl sem gæti varla
komið frá sér setningu í mæltu
máli myndi ég sko aldrei lesa. Þá
lagðir þú hljóðlega Íslandsklukk-
una fyrir framan mig.
Ég endaði með því að lesa
nánast allt ritsafnið og sumar
bækurnar oft. Kærar þakkir fyr-
ir það. Þú samdir líka til mín ljóð
og kvæði eftir að ég flutti að
heiman, þangað hef ég sótt styrk
í gegnum árin.
Við áttum ófáar samræður um
bækur og ljóð nánast fram á síð-
asta dag, mikið mun ég sakna
þeirrar umræðu.
Þú kenndir mér einnig að
bera virðingu fyrir landinu, nátt-
úrunni, dýrunum og fegurðinni
sem þar býr og fegurðinni sem
felst í þögn náttúrunnar.
Hestaferðir okkar fjölskyld-
unnar eru bestu ferðir sem ég
hef farið í, þú virtist þekkja
hverja þúfu, hól og bæi og alla
sem þar bjuggu og höfðu búið,
fróðleiksbrunnur þinn var ótæm-
andi. Oft var gist í félagsheimil-
um, þá var öll stórfjölskyldan
saman, stórir og smáir, oft mikið
fjör.
Þú elskaðir landið þitt og dýr-
in, ekki síst hesta og hunda. Þú
elskaðir okkur börnin þín og
barnabörn takmarkalaust og
hafðir stundum að því er virtist
óendanlegan tíma fyrir okkur öll,
en mest af öllu elskaðir þú
mömmu, sú ást var djúp og
hrein.
Nú ert þú farinn í síðustu
ferðina þína og ég veit að þú
kemur ekki heim aftur. Ég er
þess fullviss að félagsskapurinn í
þessari ferð er bráðskemmtileg-
ur, það er mikið hlegið og kveð-
ist á og stóðið er klárlega litríkt
og létt á fæti.
Góða ferð, elsku pabbi minn.
Sumarhúsið bíður þín. Ég þakka
styrka stoð í gegnum lífið.
Þín dóttir
Guðrún.
Í dag kveð ég tengdapabba,
Onna á Kjörseyri. Onni var ekki
bara tengdapabbi minn heldur
nágranni, ráðgjafi, leiðbeinandi
og gagnrýnandi. Og hann rýndi
til gagns. Hann var mér margt
fleira en ekki síst leit ég á hann
sem góðan vin. Við vorum nánast
í daglegum samskiptum síðustu
árin og því hafa undanfarnir
mánuðir skapað tómarúm sem
aldrei verður fyllt af sömu gæð-
um.
„Það er ekki eftir það sem bú-
ið er“ var setning sem ég heyrði
hann oft segja. Þessa setningu
og „ha“ hef ég líklega heyrt oftar
en neinn getur ímyndað sér.
Auðvitað hafði hann rétt fyrir
sér eins og svo oft, því ég átti
eftir að segja honum svo margt
og spyrja að enn fleiru. Það var
eftir.
„Það er ekki eftir það sem bú-
ið er“, alveg heyri ég hann segja
þetta núna einhversstaðar, að
leggja kapal og setja saman
nokkrar vísur á meðan. En aftur
á móti skilur það eftir sem búið
er og með sanni er hægt að segja
það um Onna. Hvað sem fram-
tíðin ber í skauti sér þá á ég allt-
af góðar minningar að ylja mér
við og að hafa notið þeirra for-
réttinda að hafa kynnst honum
svona vel.
Hvíldu í friði.
Ingimar.
Í dag er til grafar borinn
Georg Jón Jónsson, Onni frá
Kjörseyri, tengdafaðir minn.
Mig langar að minnast í nokkr-
um orðum þessa einstaka og
merka manns sem var á svo
margan hátt vel af Guði gerður.
Onni var að mestu sjálfmennt-
aður, skarpgreindur, víðlesinn
og vel að sér í öllu sem bar á
góma. Hann var stálminnugur
og góður sögumaður sem gaman
var að hlusta á. Hann vitnaði oft
í Laxness og fleiri stórskáld,
bæði innlend og erlend og gat þá
þulið heilu málsgreinarnar.
Hann var einnig ljóðelskur og
kunni mikið af ljóðum eftir aðra
en einnig var hann góður hag-
yrðingur. Hann átti mjög létt
með að yrkja vísur um menn og
málefni líðandi stundar og þá var
húmorinn aldrei langt undan.
Hann orti einnig falleg ljóð sem
fjölskyldumeðlimir nutu góðs af
á góðum stundum. Dætur mínar
fengu falleg ljóð frá afa sínum á
tímamótum í þeirra lífi, gjafir
sem mér hafa alltaf fundist fal-
legastar og dýrmætastar allra
gjafa.
Á vissu tímabili í lífi okkar
Rögnu var það fastur punktur í
tilverunni að fara á þorrablót á
Borðeyri. Þá var alltaf skemmti-
legast þegar Onni sá um ann-
álinn. Annállinn var um viðburði
sem höfðu átt sér stað í sveitinni
árið á undan, séðir með augum
Onna þar sem spaugilegu hlið-
arnar voru dregnar fram í
bundnu og óbundnu máli.
Onni var góður bóndi, dýra-
vinur og náttúrubarn. Hann var
góður hestamaður og átti marga
góða hesta og oftar en ekki var
farið frekar greitt yfir. Hann var
mjög næmur og glöggur á gæði
hesta. Mér þóttu það alltaf góðar
fréttir þegar Onni sagði að sér
litist vel á eitthvert trippi því
raunin var sú að hann hafði oft-
ast rétt fyrir sér. Hann hafði
eitthvert innsæi sem ekki er öll-
um gefið og svo hafði hann líka
langa reynslu af að umgangast
ýmsar hestgerðir og þar að auki
umgekkst hann eldri hestamenn
svo sem afa sinn Eyjólf í Sól-
heimum o.fl. sem hann hefur ef-
laust lært af líka.
Um nokkurra ára skeið var
það fastur liður að fara í hesta-
ferðir um nágrannasveitir. Í
þessum ferðum kom öll fjöl-
skyldan með, börn og barnabörn
eins og hægt var. Ekki voru til
nógu margir hestar fyrir alla all-
an tímann og þá var skipst á að
nota hestana og hinir voru þá á
bíl. Þetta voru skemmtilegar
ferðir.
Á síðustu árum átti Onni við
erfið veikindi að stríða, veikindi
þar sem líkaminn var að gefa sig
en hugurinn var allan tímann í
góðu lagi. Það er sárt að Onni
hafi ekki fengið að njóta efri ára
með betri heilsu, þ.a. hann hafi
getað stundað sín áhugamál
lengur. Döggu og öðrum að-
standendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Án Onna er lífið fátækara.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Páll (Palli).
Í dag kveðjum við Onna, kær-
an bróður okkar.
Onni var okkar elstur og
fyrsta barn inn í fjölskyldur og
fjölmennt býli fullorðinna sem
fögnuðu honum innilega. Hann
skorti því hvorki umönnun, at-
læti né kærleika í uppvextinum.
Við systur vorum líka nægilega
tillitssamar til að gefa honum
sviðið í nokkur ár, þannig að for-
skotið varð nokkurt. Og við náð-
um honum aldrei. Sem var aldrei
vandamál fyrir okkur. Hann var
einstakur, það vissum við. Hann
var okkar gáfaðastur, hæfileika-
ríkastur, myndarlegastur og
skemmtilegastur. Þó erum við
ágætar. Það var full sátt um
þetta, nema helst hjá honum
sjálfum sem leiddist ákaflega
þessi upphafning.
Onni þekkti marga og margir
þekktu hann. Gjarnan að góðu.
Oftar en ekki mjög góðu. „Já, ert
þú systir hans Onna á Kjörseyri,
ég þekki hann,“ var setning sem
við heyrðum sí og æ, frá ótrúleg-
asta fólki, á ótrúlegustu stöðum.
Við hættum smátt og smátt að
undrast.
Onni var stór. Ekki vegna
þess að hann væri hávaxinn eða
mikill um sig. Hann var hvorugt.
En hann hafði sterka nærveru
og meðfædda leiðtogahæfni.
Fólk sópaðist um hann og fann
öryggi í hans styrk og gáfum
góðum. Hann fékk fólk til að
hlusta, hugsa og endurmeta,
ekki með hávaða heldur með
sinni skörpu rýni, visku og hæfi-
leika til að draga saman það sem
máli skipti hverju sinni. Hann
var maður sem opnaði augu fólks
og huga. Enda var hann ítrekað
valinn til forystu.
Onni var ástríðufullur. Hann
elskaði náttúruna, hrossin, bú-
skapinn, sveitina, fróðleik og
ekki síst skáldskap. Og sannar-
lega fólkið sitt. Hann var mikill
og skemmtilegur sögumaður,
minnugur og fróður með afbrigð-
um. Ástríða hans var smitandi
mjög og allir sem umgengust
hann að ráði lærðu að hrífast af
og meta það sem hann brann
fyrir. Hjá því varð ekki komist.
Eldmóðurinn var slíkur.
Onni var lánsamur. Hans lán
var engin hundaheppni. Hans
lán lá í að hann valdi með hjart-
anu. Þó fáir væru sterkari í rök-
hugsun, þá sá hann viskuna í því
að fylgja ástríðum sínum. Hann
valdi lífið, fólkið, umhverfið og
verkefnin sem veittu honum lífs-
fyllingu. Það var þrýst á hann
ungan að ganga til mennta og
sannarlega skorti ekki áhugann
á fræðunum. En til þess þyrfti
hann að velja frá það sem hann
gat ekki hugsað sér að skilja við.
Hann sótti því fróðleikinn á ann-
an hátt, með lestri og sjálfs-
menntun. Onni vissi alltaf hvað
var honum mikilvægast og missti
Georg Jón Jónsson