Morgunblaðið - 08.03.2018, Blaðsíða 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. MARS 2018
✝ Þórunn El-ísabet Ingólfs-
dóttir fæddist á
Grímsstöðum á
Fjöllum 16. sept-
ember 1928. Hún
andaðist á dvalar-
og hjúkrunar-
heimilinu Grund 27.
febrúar 2018.
Foreldrar hennar
voru Ingólfur Krist-
jánsson, bóndi á
Grímsstöðum, síðar á Víðirhóli á
Fjöllum og Kaupangsbakka í
Eyjafirði, f. 10.9. 1889, d. 9.1.
1954, og Katrín María Magn-
úsdóttir húsfreyja, síðar iðn-
verkakona á Akureyri og í
Reykjavík, f. 13.10. 1895, d. 17.3.
1978. Systkini Elísabetar eru
Hrefna, f. 13.11. 1914, d. 10.3.
1994, Hörður, f. 22.2. 1916, d.
28.4. 1932, Sigurður, f. 27.10.
1917, d. 19.11. 1954, Baldur, f.
6.5. 1920, d. 5.1. 2012, Ásdís, f.
23.6. 1922, d. 16.1. 1983, Magn-
ús, f. 2.10. 1923, d. 12.3. 1940,
Stefán Arnbjörn, f. 13.11. 1925,
d. 27.6. 1995, Hanna, f. 28.11.
1929, d. 25.4. 2009, Kristján
Hörður, f. 9.5. 1931, d. 7.7. 2016,
Karólína, 31.7. 1932, d. 3.1.
1997, Sæfríður, f. 31.7. 1932, d.
23.12. 2006, Birna, f. 13.1. 1938,
Páll, f. 24.9. 1940, og Magnús, f.
árunum 1960-1966 var Elísabet
búsett í Oakland í Kaliforníu þar
sem hún starfaði lengst af sem
yfirhjúkrunarkona við elliheim-
ilið Salem Lutheran Home. Á Ís-
landi starfaði hún sem hjúkr-
unarfræðingur á fjölmörgum
stöðum; sjúkrahúsinu í
Vestmannaeyjum, Kleppsspít-
ala, Berklahælinu á Vífils-
stöðum, hersjúkrahúsinu í
Keflavík, lyflækningadeild
Landspítalans og Hvítabandinu.
Elísabet var hjúkrunarfram-
kvæmdastjóri Borgarspítalans
1975-82 og deildarstjóri dag- og
göngudeildar geðdeildar Land-
spítalans 1982-88. Hún var einn-
ig virk sem kennari við Hjúkr-
unarskóla Íslands. Árið 1974
lærði hún stómahjúkrun við Cle-
veland Clinic, fyrst hjúkrunar-
fræðinga hér á landi. Árið 1981
útskrifaðist hún sem geðhjúkr-
unarfræðingur frá Nýja hjúkr-
unarskólanum og stundaði síðar
nám í hjóna- og fjölskyldumeð-
ferð. Síðast starfaði hún á
Landakotsspítala og tók þátt í
að koma þar á fót líknarmeð-
ferðarteymi. Elísabet var einn
af stofnfélögum Samtaka um
sorg og sorgarviðbrögð.
Útför Elísabetar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
8. mars 2018, klukkan 13.
24.9. 1940.
Elísabet eign-
aðist son sem lést í
frumbernsku,
nefndur Magnús, f.
27.11. 1948, d.
21.5. 1949. Árið
1955 giftist El-
ísabet Arnari Jóns-
syni matreiðslu-
manni, f. 19.11.
1918, d. 25.6. 2014.
Sonur þeirra er
Ingólfur Örn myndlistarmaður,
f. 9.2. 1956. Kona hans er El-
ísabet Indra Ragnarsdóttir tón-
listarfræðingur, f. 21.8. 1970.
Synir Ingólfs úr fyrri sambúð
með Sólveigu Aðalsteinsdóttur
myndlistarkonu, f. 30.6. 1955,
eru Þorlákur Jón, f. 27.2. 1987,
og Indriði Arnar, f. 5.5. 1981.
Sonur Ingólfs og Elísabetar
Indru er Ragnar Steinn, f. 8.10.
2005.
Elísabet flutti ung til Akur-
eyrar til að stunda nám og lauk
gagnfræðaprófi 1947. Síðan lá
leiðin til Reykjavikur. Þar starf-
aði hún sem klíníkdama á nudd-
stofu Karls Jónssonar þar til
hún hóf nám við Hjúkrunar-
kvennaskóla Íslands 1951. Það-
an lauk hún prófi 1954. Eftir
það starfaði hún eitt ár við Rík-
isspítalann í Kaupmannahöfn. Á
„Hafi dauðinn tekið einhvern frá þér
þá gefðu lífinu það sem hinn látni gaf
þér.“
(Naja Marie Aidt)
Elísabet var falleg og björt yf-
irlitum. Hún var næm, víðsýn og
hispurslaus. Hún var mild og blíð
en líka föst fyrir. Hún var vitur,
skemmtileg og góð. Það var mikil
gæfa að fá að kynnast henni,
verða hluti af fjölskyldu hennar,
eiga í henni tengdamóður, vin-
konu og ömmu.
Ég kynntist henni fyrir
sautján árum og heillaðist strax
af henni eins og flestir sem hittu
hana; hún bjó yfir eðlislægum
sjarma og útgeislun. Elísabet
hafði stóran faðm og fágætan
skilning á líðan og tilfinningum
og í henni áttu ótrúlega margir
dýrmæta trúnaðarvinkonu.
Barnabörn og systkinabörn, ætt-
ingjar og vinir á öllum aldri; hún
var fordómalaus og átti svo gott
með að setja sig í spor annarra.
Fáir hlustuðu betur eða bjuggu
yfir meira innsæi og þekkingu á
mannlegu eðli.
Hún ólst upp á mannmörgu
heimili, ein fimmtán systkina í
fegurðinni á Hólsfjöllum. Náttúr-
an gaf og náttúran tók en fyrir
henni voru æskustöðvarnar alla
tíð heilagur staður. Hún var alin
upp við trú á lærdómi og upplýs-
ingu sem hún tileinkaði sér og var
stöðugt að leita sér þekkingar; í
gegnum lestur, samtöl og mennt-
un. Hún brann fyrir starfi sínu
sem hjúkrunarfræðingur og
bætti stöðugt við sig reynslu og
kunnáttu á því sviði. Þar áttu inn-
byrðis tengsl líkama og tilfinn-
inga hug hennar stærstan, hvern-
ig sálræn áföll og andlegir
erfiðleikar geta verið undirrót
líkamlegra sjúkdóma og að huga
beri að sálrænum og andlegum
þáttum, jafnt sem líkamlegum í
hjúkrun fólks. Á því sviði var hún
brautryðjandi.
Elísabet lifði lífinu fallega og
af virðingu og skilur eftir sig sæg
dýrmætra minninga. Ég er óend-
anlega þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast henni, líta til henn-
ar og læra af henni.
Blessuð sé minning hennar.
Elísabet Indra
Ragnarsdóttir.
Kær móðursystir mín er jarð-
sungin í dag. Hún var á nítugasta
aldursári er hún lést og átti að
baki langa og farsæla ævi. Þau
voru 15 systkinin sem áttu ættir
að rekja til Grímsstaða og ólust
upp þar og á Viðirhóli á Hóls-
fjöllum en hún var áttunda í röð
fimmtán systkina. Öll komust
þau vel á legg en tveir bræður
hennar urðu óblíðri veðráttu að
bráð aðeins 16 ára. Slík reynsla
er átakamikil og skilur eftir sig
spor en þessi stóri systkinahóp-
ur hefur alla tíð verið samheld-
inn og sterkur þráður á milli
þeirra. Eftirlifandi eru nú þrjú
þau yngstu.
Foreldrar þeirra lögðu mikið
upp úr því að þau létu eitthvað
verða úr sér og að þau legðu sig
fram í því sem þau tækju sér fyrir
hendur. Bettý frænka, eins og við
nefndum hana alltaf, var fylgin
sér í því sem hún tók sér fyrir
hendur og sést það best á starfs-
ferli hennar sem var fjölbreyttur.
Hún hóf nám í hjúkrunarfæði
þegar hún flutti að heiman til
Reykjavíkur, fór í framhaldsnám
í skurðstofuhjúkrun til Kaup-
mannahafnar, starfaði á ýmsum
spítölum hér á landi, fór í sérnám
í geðhjúkrun, einnig í þriggja ára
nám í hjóna- og fjölskylduþerapíu
og var um tíma hjúkrunarfram-
kvæmdastjóri, einnig kenndi hún
við gamla hjúkrunarskólann. Um
tíma bjó hún í Bandaríkjunum og
vann þar á hjúkrunarheimili. Af
þessari upptalningu má sjá að
Bettý var sívökul í sínu fagi og
hafði metnað til að láta gott af sér
leiða. Hún hafði góðan skilning á
þeim margvíslegu raunum sem
fólk getur ratað í á lífsleiðinni.
Hún tók ástfóstri við sjúklinga
sína og henni var eðlislægt að
sýna þeim alúð og umhyggju.
Bettý frænka var mér einkar
kær. Hún var viðstödd fæðingu
mína og sagði oft við mig „við er-
um nánar“ og að heyra þessi orð
fannst mér ég verða ríkari, það
var gott að eiga hana að. Hún var
áhugasöm um allt frændfólk sitt.
Síðar á ævinni kynntist ég
frænku minni á annan hátt. Það
var stutt á milli heimila okkar og
heimili þeirra Arnars í Hvassa-
leiti stóð mér alltaf opið. Þar átt-
um við margar góðar stundir á
hennar fallega heimili innan um
blómin sem hún hafði svo gaman
af.
Bettý var mannvinur, hún leit-
aði frekar að hinu góða og já-
kvæða í fari fólks. Bettý var fróð
og lagði mikið upp úr þekkingu,
fylgdist vel með, fór oft í leikhús,
las mikið af góðum bókum meðan
heilsan leyfði.
Elsku frænka, ég vil þakka þér
fyrir alla þína umhyggju og
væntumþykju í gegnum tíðina og
bið góðan Guð að blessa þig og
minningu þína. Við sendum Ing-
ólfi og fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Áslaug Sif Guðjónsdóttir.
Þórunn Elísabet Ingólfsdóttir,
Bettý frænka, skipar stóran sess
í hjörtum okkar. Heimsóknir til
hennar og Arnars í Hvassaleiti
voru einstakar frá upphafi til
enda. Þegar inn var komið varð
strax til djúp nánd. Gestir voru
boðnir velkomnir af innileika,
einlægni og alvöru. Svo var sest
niður og boðið upp á kaffi, pönnu-
kökur og stundum sérrítár. Þá
hófst samræða sem var aldrei yf-
irborðsleg heldur alltaf hreinskil-
in og djúp og ævinlega komið
strax að kjarna máls, því sem
raunverulega skipti máli. Kveðju-
stundin var ekki síður einlæg,
enda hafði Bettý það fyrir lífs-
reglu að kveðja alla með djúpri
virðingu, eins og það gæti verið í
síðasta sinn.
Það sem einkenndi Bettý öðru
fremur var hæfni hennar til sam-
líðunar. Hún sagði einhvern tím-
ann frá atviki sem átti sér stað
skömmu eftir að bróðir hennar
Magnús eldri varð úti á unglings-
aldri í mannskaðaveðri á Hóls-
fjöllum. Ingólfur faðir hennar var
staddur í fjárhúsinu á Víðirhóli
við gegningar. Bettý, sem þá var
á tólfta ári, ákvað að líta til föður
síns og þegar hún sá hann aftan
frá áttaði hún sig strax á því að
hann væri bugaður af sorg. Gekk
Bettý þá til föður síns, tók utan
um hann og hughreysti. Þar varð
henni ljóst að hún hefði sérstakan
hæfileika til að finna til með fólki
og hughreysta það.
Þegar Bettý var síðar orðin
hjúkrunarfræðingur kom hún
einhverju sinni að nýlátnu barni
sem foreldrarnir stóðu yfir. Hún
brást ekki aðeins við sem fag-
manneskja, sem hún vissulega
var fram í fingurgóma, heldur tók
stöðu með hinum ungu foreldrum
og grét með þeim. Seinna sögðu
þau að þetta hefði verið mesta
hjálp sem nokkur manneskja
hefði getað veitt þeim á þessari
stundu til að takast á við sorgina.
Um leið var Bettý ljúf, hlátur-
mild og örlát og alltaf til í að fí-
lósófera um allt milli himins og
jarðar. Hún og Arnar voru fag-
urkerar, listræn og tilbúin að
njóta þess góða í lífinu. Enginn
gladdist eins mikið yfir nýveidd-
um silungi sem við gaukuðum að
þeim snemmsumars og Arnar,
listakokkurinn sem hafði lært á
Hotel D’Angleterre í Kaup-
mannahöfn, hóf strax að matreiða
hann. Það er engin tilviljun að
Ingólfur sonur þeirra varð lista-
maður og sá hæfileiki erfðist
áfram til sona hans. Þeir allir búa
yfir sömu tæru sýninni og hlýj-
unni sem var svo ríkjandi á heim-
ili foreldra og afa og ömmu.
Bettý var einstaklega vönduð
manneskja og stóra sálin í fjöl-
skyldunni frá Hólsfjöllum. Hún
bjó yfir óvenjulegum andlegum
hæfileikum og styrk. Til hennar
gátu allir leitað í gleði og sorg.
Hún tók vel á móti öllum, hlust-
aði, dæmdi aldrei og lagði alltaf
gott til málanna. Maður kom allt-
af betri manneskja frá fundum
við hana. Þegar mágkona Bettýj-
ar (móðir Magnúsar) lést fyrir
aldur fram frá eiginmanni og
þremur ungum sonum reyndist
Bettý þeim mikill styrkur. Hún
hélt minningu Elísabethar á lofti
með því að tala um hana við
drengina og segja sögur af henni.
Því gladdi það hana sérstaklega
að dóttir eins bræðranna og
nafna hennar skyldi leggja fyrir
sig geðlækningar. Bettý mun lifa
áfram með okkur.
Magnús Diðrik Baldursson,
Sigríður Þorgeirsdóttir og
Elísabet Magnúsdóttir.
Það er guðdómlegt veður í garðinum
mínum
og gullregnið breytist í sól
og vorið kyssir syngjandi svörðinn
í sólhvítum kjól.
(Matthías Johannessen)
Garðurinn hennar Elísabetar
var fjölbreyttur, þar sáði hún og
ræktaði ást og umhyggju fyrir
sínum nánustu, virðingu fyrir
þeim sem minna mega sín í þjóð-
félaginu, ásamt réttsýni, dugnaði
og þori til handa þeim sem landið
eiga að erfa. Það hefur verið sagt
að þeir sem láta sér annt um dýr,
gróður og gamalt fólk séu góðar
manneskjur, Elísabet var ein af
þeim. Gegnheil og vitur fjalla-
kona fædd á Grímsstöðum Fjöll-
um og bar með sér austfirska arf-
leifð hvert sem hún fór. Hjúkrun
varð hennar ævistarf en Elísabet
brautskráðist úr Hjúkrunarskóla
Íslands árið 1954. Starfsvett-
vangurinn var fjölbreyttur, hér
heima, í Kaupmannahöfn og einn-
ig í Kaliforníu. Hún var því vel
undir það búin að takast á við
stjórnunarstörf við hinn nýja
Borgarspítala. Undir forystu Sig-
urlínar Gunnarsdóttur var þar
einvala hjúkrunarteymi og
stjórnendur í góðum samskiptum
við starfsfólkið allt.
Já, okkur fannst gaman að
vinna á Borgarspítalanum, þar
voru allar nýjungarnar, enda
spítalinn nýr. Elísabet kynnti sér
sérstaklega umönnun langveikra
og deyjandi, „hospic-hugmynda-
fræðina“ sem þá var að þróast.
Líknarmeðferðin sem okkur þyk-
ir sjálfsögð í dag. Í kjölfarið fór
Elísabet í framhaldsnám í geð-
hjúkrun og starfaði við geðhjúkr-
un eftir það. Elísabet sat í siða-
nefnd Hjúkrunarfélags Íslands
um árabil. Þegar ég hóf þar störf
sem formaður var það ómetan-
legt fyrir mig að hafa jafn reynda,
vitra og víðsýna konu og Elísa-
betu til að leita til. Mörg voru
málin sem þurfti að takast á við.
Mál er fóru aldrei hátt, enda þess
eðlis en þurftu góða úrlausn og
kröfðust oft mikillar vinnu.
Stundum þurftum við að leggja
land undir fót því hjúkrunarum-
dæmið var stórt. Seinna þegar
stjórnunarstörf mín voru á öðr-
um vettvangi var einnig leitað til
Elísabetar með hjálp og ráð.
Ávallt var hún tilbúin að leggja
lið þessi mikli mannvinur. Nú
spássera þær vinkonurnar Bettý
og Gunný um lendur Sumar-
landsins og hafa örugglega um
margt að spjalla. Mér finnst ég
heyra glaðværan hláturinn. El-
ísabetu þakka ég alla hennar um-
hyggju, vinsemd og hlýju og er
ævinlega stolt yfir að hafa átt vin-
áttu hennar.
Syni og fjölskyldu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Elísabet-
ar Ingólfsdóttur.
Sigþrúður Ingimundardóttir.
Elísabet Ingólfsdóttir
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR MAGNÚSSON,
Hlíðarhúsum 3, Reykjavík,
lést 28. febrúar.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju
föstudaginn 9. mars klukkan 13.
Magnús Már Guðmundsson
Vignir Guðmundsson Sigurbjörg Þráinsdóttir
Björn Steinar Guðmundsson
og afabörn
Faðir minn, sonur okkar, bróðir, mágur og
frændi,
JÓHANN JÓHANNSSON
tónskáld,
sem lést í Berlín níunda febrúar verður
jarðsunginn frá Hallgrímskirkju föstudaginn
níunda mars klukkan 15.
Þeim sem kynnu að vilja minnast Jóhanns skal bent á að
stofnaður hefur verið minningarsjóður í nafni hans:
http://johann-johannsson-memorial-fund.org/
Karólína Jóhannsdóttir
Edda Þorkelsdóttir Jóhann Gunnarsson
og fjölskylda
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
HÓLMFRÍÐUR GESTSDÓTTIR,
Hraunbraut 32,
Kópavogi,
lést á Landakoti laugardaginn 3. mars.
Kristrún Tómasdóttir Pétur Oddgeirsson
Jóhanna Tómasdóttir
Guðlaug Tómasdóttir Steingrímur Sigurðsson
Tómas Þórarinn, Arnar Oddgeir, Marta, Sindri Þór,
Steinar Páll, Sara Ósk og Tómas Breki
Ástkær móðir okkar,
PETRÍNA FRANSISKA JÓNSSON,
Ninna,
andaðist á Sólvangi, Hafnarfirði,
laugardaginn 3. mars. Útför hennar verður
gerð frá Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn
13. mars klukkan 13.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Slysavarnafélagið
Landsbjörg.
Gunnþór, Margrét Halldóra og Hjördís María Ingabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÆVAR JÓHANNESSON
tækjafræðingur,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
laugardaginn 3. mars.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju miðvikudaginn 14. mars
klukkan 13.
Jóhannes Örn Ævarsson Sif Garðarsdóttir
Sigríður Ævarsdóttir Benedikt Líndal
Þórarinn H. Ævarsson Barbara Ómarsdóttir
Ólöf Ævarsdóttir Björn Bögeskov Hilmarsson
barnabörn og barnabarnabarn
Elsku mamma, amma og langamma,
RANNVEIG ÞÓRÓLFSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
lést sunnudaginn 25. febrúar.
Jarðarförin hefur farið fram.
Halla Eggertsdóttir
Hjalti Eggertsson
Auður Eggertsdóttir
Eggert Orri
Jasmín Eir og Kara Björt