Morgunblaðið - 08.03.2018, Blaðsíða 76

76 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. MARS 2018
Svalaskjól
-sælureitur innan seilingar
Hentar mjög vel
íslenskri veðráttu
Við höfum framleitt viðhaldsfría
glugga og hurðir í yfir 30 ár
Nánari upplýsingar á www.solskalar.is
Frábært skjól gegn vindi og regni
198
4 - 2016
ÍS
LEN
SK FRAML
EI
ÐS
LA32
Yfir 90 litir
í boði!
Smiðsbúð 10 • 210 Garðabær • Sími 554 4300 • solskalar.is
AF LISTUM
Skapti Hallgrímsson
skapti@mbl.is
Þekkirðu til verka Williams Shake-
speares? Ef ekki, langar þig til að
kynnast þeim en nennir ekki að setj-
ast niður til að lesa eða a.m.k. glugga
í höfundarverk enska stórskáldsins?
Tugir leikrita hans, allar sonnett-
urnar og ljóðin má til dæmis nálgast
í liðlega 1.100 síðna bók í eigu þess
sem þetta skrifar, og tekið skal fram
að bókin sú er í stóru broti! Gott og
vel; þú hefur ekki tíma í það verk-
efni. Skiljanlega. Þá er tilvalið að
leysa málið með því að verja kvöld-
stund í Samkomuhúsinu á Akureyri
þar sem nú er sýnt verkið Sjeikspír
eins og hann leggur sig.
Lengir hlátur lífið?
Fólk virðist býsna upptekið,
almennt séð, á þessum síðustu og
bestu tímum og því án efa mjög vel
séð að gera langa sögu stutta í sem
flestum tilfellum. Sjeikfélag Akur-
eyrar, líklega einhvers konar undir-
verktaki hins gamalkunna Leik-
félags Akureyrar, gerir sannarlega
langa sögu stutta því boðið er upp á
öll leikrit meistarans á liðlega hálfri
annarri klukkustund, gott ef sonn-
etturnar komu ekki líka við sögu.
Óhætt er að halda því fram að
líf og fjör hafi verið á frumsýning-
unni um síðustu helgi. Það, að leik-
húsgestir, allir sem einn eða því sem
Að gera langa Sjeikspírsögu stutta
Ljósmynd/Auðunn Níelsson
Sjeikspír Jóhann Axel Ingólfsson leikur og syngur, Benedikt Karl Gröndal og Sesselía Ólafsdóttir taka undir.
næst, standi upp í lok sýningar, er
svo sem engin frétt, en að það sé
gert í því skyni að hylla leikhópinn,
og að hann sé klappaður upp fjórum
sinnum, gerist ekki á hverjum degi.
Standist sú klisja skoðun að hlát-
urinn lengi lífið er ekki loku fyrir
það skotið að útfararstofur norður í
landi sjái fram á verkefnaskort þeg-
ar fram líða stundir, a.m.k. ef fólk
flykkist í leikhús. Svo mikið var
hlegið að Sjeikspírsliðum þessa
kvöldstund að sumum fannst nóg um
en fólk réð einfaldlega ekki við sig.
Að jafnvel séu tekin bakföll af hlátri
þegar túlkaðir eru grimmustu harm-
leikir sögunnar hlýtur að benda til
þess að leikurunum hafi tekist vel
upp.
Leikstjórinn, Ólafur Egill
Egilsson, tók þannig til orða í viðtali
við Morgunblaðið fyrir frumsýningu
að boðið yrði upp á leiktæknilega
flugeldasýningu. „Það er ofboðslega
mikill hraði, margar persónur og
stokkið úr einu í annað. Verkið býð-
ur upp á skemmtilega revíustemn-
ingu, því það er ekki bara verið að
endursegja söguþráðinn í öllum
Shakespeare-leikritunum heldur
líka verið að setja þau í samhengi við
samtímann og nærumhverfið.“
Þarna er engu logið.
Bandaríkjamennirnir þrír, sem
sömdu verkið og frumsýndu á leik-
listarhátíðinni í Edinborg 1987,
þekktu líklega til Thorbjørns Egn-
ers og Dýranna í Hálsaskógi en
höfðu varla hugmynd um ísbúðina
Brynju á Akureyri, hvað þá slíkt
ímyndunarafl að sjá fyrir sér að
Naustahverfið yrði risið í höfuðstað
Norðurlands snemma á 21. öldinni.
Eins og nærri má geta hentar
ekki allt sem var í upphaflega verk-
inu til brúks í dag og því er staðfært,
sitthvað sett ofan í skúffu en öðru
skeytt við, eins og tíðkast hefur ann-
ars staðar í veröldinni þar sem verk-
ið hefur verið sett á svið.
Það er Vilhjálmur Bergmann
Bragason, Villi vandræðaskáld,
menntaður í leikritun og leikbók-
menntum í heimalandi Shake-
speares, sem þýðir verkið og stað-
færir. Það er vel gert, eins og annað
sem sá ungi maður hefur tekið sér
fyrir hendur síðustu misseri.
Leikararnir, Sesselía Ólafs-
dóttir, Benedikt Karl Gröndal og Jó-
hann Axel Ingólfsson, eru þeir sjálf-
ir á sviðinu, eins og höfundarnir
gerðu ráð fyrir, en bregða síðan á
leik sem hinar fjölmörgu persónur
Sjeikspírs. Verkið er að hluta til eins
konar uppistand því þríeykið hefur
samskipti við fólkið í salnum og
bregst varla við eins á hverri sýn-
ingu. Spuninn er því enn til staðar
eins og þegar verkið varð til á sínum
tíma. Það gengur prýðilega upp.
Leikararnir hafa í nógu að snú-
ast enda verkefnið ærið, en þre-
menningarnir voru hver öðrum
betri. Ef það er hægt; líklega réttara
að segja bara að Sesselía, Jóhann og
Benedikt voru öll sérlega góð á svið-
inu og raunar utan sviðs líka því æv-
intýrin berast um víðan völl og
áhorfendur fara ekki varhluta af
gríninu.
Skemmtileg „vitleysa“
Segja má með nokkrum sanni
að verk Bandaríkjamannanna
þriggja sé bölvuð vitleysa, enda í
raun ofsagt að um einhvers konar
kynningu á höfundarverki enska
meistarans sé að ræða. Gaman-
leikjum hans er til að mynda öllum
þjappað saman í einn, einfaldlega
vegna þess að söguþráðurinn er
hvort sem er nánast eins í öllum! Og
vitaskuld vegna þess að tíminn er
knappur.
Ekkert er listamönnunum heil-
agt; þeir setja sig sannarlega ekki í
mjög hátíðlegar stellingar en öllu
gamni fylgir þó einhver alvara.
Grunnurinn er snilld en farið er
yfir á hundavaði, eins og nærri má
geta, snúið út úr og á hvolf en fyrst
og fremst er um að ræða afar vel
heppnaða skemmtun. Ekki þarf að
koma á óvart að þeim tilgangi höf-
unda verksins hafi verið náð hvar-
vetna þar sem það hefur verið sýnt.
Fullyrða má að allir hlæi dátt,
sumir hlæja sig máttlausa, muna
frábæra kvöldstund en gleyma öllu
nema því hve gaman var þegar kom-
ið er út í milt vetrarkvöldið.
Sumir glugga hins vegar jafnvel
í þykka bók þegar heim kemur og
gleyma sér. Það er líka gott.
» Standist sú klisjaskoðun að hláturinn
lengi lífið er ekki loku
fyrir það skotið að útfar-
arstofur sjái fram á
verkefnaskort þegar
fram líða stundir
» Haldið var upp á tíu ára afmæli Útflutningsskrifstofu íslenskrar tónlistar ígær á Kex hosteli. Fjallað var um starfsemi skrifstofunnar síðastliðin ár og
framtíðarsýn íslenska tónlistargeirans, boðið upp á léttar veitingar og tón-
listarmennirnir Hildur, GKR, Special-K og óvæntir gestir komu fram.
ÚTÓN fagnaði tíu ára afmæli með veislu á Kex hosteli
Ávarp Sigtryggur Baldursson, framkvæmdastjóri Útflutningsskrifstofu íslenskrar tónlistar.
Morgunblaðið/Hari