Morgunblaðið - 04.04.2018, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2018
✝ IngimundurSigfússon
fæddist í Reykja-
vík 13. janúar
1938. Hann lést á
Líknardeild Land-
spítalans 20. mars
2018.
Foreldrar Ingi-
mundar voru Sig-
fús Bergmann
Bjarnason, f. 4.5.
1913, d. 19.9.
1967, stofnandi og forstjóri
Heklu, og Rannveig Ingi-
mundardóttir, f. 29.12. 1912,
d. 3.8. 1986, húsfreyja.
Systkini Ingimundar eru
Sverrir, f. 1.9. 1939, fv. fram-
kvæmdastjóri; Sigfús, f. 7.10.
1944, fv. forstjóri, og Mar-
grét, f. 12.9. 1947, listmálari.
Eiginkona Ingimundar er
Valgerður Valsdóttir, f. 6.11.
1939. Foreldrar hennar voru
Valur Gíslason, f. 15.1. 1902,
d. 13.10. 1990, leikari, og
Laufey Árnadóttir, f. 7.6.
1916, d. 6.12. 1996, húsfreyja.
Synir Ingimundar og Val-
gerðar eru Valur, f. 27.2.
1961, prófessor í sagnfræði
við HÍ, og Sigfús Bergmann,
f. 3.7. 1965, framkvæmda-
hf. 1990-94, stjórnar-
formaður Stöðvar 2 1993-94,
sendiherra Íslands í Þýska-
landi 1995-2001 og sendi-
herra Íslands í Japan 2001-
2004.
Ingimundur var félagi í
Rótaríklúbbi Reykjavíkur frá
1990, var varaformaður og
síðan formaður Listahátíðar
2004-2010, stjórnarformaður
Stofnunar Sigurðar Nordals
2005-2010, formaður Þjóð-
leikhúsráðs 2007-2014,
stjórnarmaður Watanabe-
styrktarsjóðsins frá 2008 og
formaður Íslandsdeildar
Scandinavia-Japan Sasakawa
Foundation frá 2006.
Ingimundur og Valgerður,
kona hans, fengu Land-
græðsluverðlaunin 2016, fyr-
ir umfangsmikil land-
græðslustörf sín á jörðunum
Þingeyrum og Sigríðar-
stöðum í Húnavatnssýslum.
Ingimundur var sæmdur
Heiðursorðu Japanskeisara
(The Rising Sun) 2016, og
Heiðursorðu frá þýska ríkinu
(Das grosse Verdienstkreuz
mit Stern und Schulterband
des Verdienstordens der
Bundesrepublik Deutschland)
árið 2001 Hann var aðal-
ræðismaður Spánar á Íslandi
1983-94.
Útför Ingimundar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 4.
apríl 2018, og hefst athöfnin
kl. 11.
stjóri eignar-
haldsfélagsins
Hofs ehf. en kona
hans er Birgitta
Bára Hassenstein
og synir þeirra
eru Ingimundur
Bergmann, f.
2000, og Guð-
mundur Steinn, f.
2003.
Ingimundur átti
heima í Stóra-Ási
á Seltjarnarnesi til fimm ára
aldurs, en þá flutti fjöl-
skyldan að Víðimel í Vest-
urbæ Reykjavíkur þar sem
hann ólst síðan upp. Ingi-
mundur gekk í Melaskóla, var
í Gagnfræðaskóla Vestur-
bæjar, stundaði nám við
Verslunarskóla Íslands, lauk
stúdentsprófi 1959 og emb-
ættisprófi í lögfræði frá HÍ
1967.
Ingimundur hóf störf hjá
Heklu hf. að loknu lagaprófi.
Hann varð forstjóri Heklu hf.
við fráfall föður síns, haustið
1967 og gegndi því starfi til
ársloka 1990.
Ingimundur var stjórnar-
formaður Reykjaprents 1967-
85, stjórnarformaður Heklu
Hann mágur minn kvaddi
þennan heim með sama hraða og
hann kom inn í líf fjölskyldunnar
fyrir rúmum sex áratugum. Í
minningunni var það engin hálf-
velgja. Á skömmum tíma var
hann orðinn hluti fjölskyldunnar
og þótt faðir minn hafi eflaust
verið hikandi og ekki litist á
blikuna, eins og feðra er siður
við þetta tilefni, þá fannst mér
það spennandi að þessi
skemmtilegi stóri strákur á
Víðimelnum var kærasti systur
minnar. Og nú á kveðjustund er
gott að líta yfir farinn veg og
minnast viðburðaríks lífsferils
hans og þeirra hjóna.
Indi var innan við þrítugt
þegar faðir hans féll skyndilega
frá og það kom í hans hlut að
taka við umsvifamiklum við-
skiptum sem faðir hans hafði
stjórnað. Það reyndist ekki allt
dans á rósum og það gustaði
stundum um hann. En Indi átti
auðvelt með að eignast vini. Og
vinum sínum reyndist hann mik-
ill vinur. Til þeirra leitaði hann
líka oft og sótti ráðleggingar.
Valgí og Indi voru miklir
gestgjafar og á heimili þeirra í
Reykjavík, Þingeyrum, Bonn,
Berlín og Tókýó var ætíð gest-
kvæmt. Heimilin báru listræn-
um áhuga þeirra gott vitni.
Indi var heimsborgari og átt
vini og kunningja víða og hafði
áhuga á margvíslegum málefn-
um. Það upplifði ég þegar við
vorum saman á ferðalögum inn-
an lands og utan. Af öllum hans
áhugamálum var náttúran og
uppgræðsla lands hvað sterkust.
Og það eru engin smá verkefni
sem þau hjónin hafa staðið fyrir
gegnum tíðina á Sigríðarstöðum
og Þingeyrum.
En af öllum minningum sem
nú koma í hugann eru síðustu
dagar Inda eftirminnilegastir.
Þegar hann sagði frá hvers væri
að vænta og í samtölum síðustu
dagana gerði hann það af æðru-
leysi sem fáum er gefið. Hann
var þakklátur fyrir gott líf í átta-
tíu ár og kvaddi sáttur við Guð
og menn.
Honum fylgja óskir um bless-
un Guðs á nýjum vegum.
Valur Valsson.
Það varð brátt um Ingimund
Sigfússon. Hann hafði vissulega
náð góðum aldri. Varð áttræður
13. janúar sl. og kenndi sér þá
hvergi meins. Þau hjón kusu að
dvelja saman í Berlín á stóraf-
mælinu, enda áttu þau þaðan
miklar og góðar minningar og
höfðu bæði staðið þar vörð um
merki Íslands, orðstír og hags-
muni, með þeim myndarskap að
orð fór af. Það voru 10 ár á milli
okkar Inda, skakkaði aðeins
fjórum dögum. Vegna þeirra,
sem kunna að hafa séð okkur
saman, skal nefnt að það var ég
sem var 10 árum yngri.
Fyrir fáeinum misserum vor-
um við samtímis í Lundúnum í
viku eða svo og eitt kvöldið á
rölti okkar áttum við leið upp
smá brekku, sem ekki eru þar á
hverju strái. Það leið ekki á
löngu þar til ég neyddist til að
biðja Ingimund um vægð, nema
að hann ætlaði af ráðnum hug að
sprengja hinn „unga“ samferða-
mann sinn á limminu. Í sömu
ferð hét ég honum því að eftir að
hann kæmist fyrir horn áttræð-
isafmælis myndi ég líta á hann
sem alnafna síns frægasta ná-
granna nyrðra og aldrei kalla
hann annað en Ingimund gamla.
Þetta var auðvitað aulatal því að
hvað sem þjóðskráin sagði varð
Ingimundur okkar aldrei gam-
all. Ég hef efasemdir um að ein-
hverju hefði breytt þótt hann
hefði náð níræðisaldri. Um hann
gilti það sama og aðra að lítt er
vitað með vissu hvenær það kall
kemur sem ekki verður undan
vikist. En hitt var greypt í gen
að Ingimundi var ekki ætlað að
verða gamall. Hann var drengja-
legur í útliti, hreyfingum og út-
geislun, hafði þennan drengja-
lega sjarma frá fyrstu stund til
þeirrar síðustu. Við þá genastýr-
ingu bættust lífsgleði og óbil-
andi áhugi fyrir tilverunni. Þess
vegna sóttu ótal áhugaverð
verkefni í hann og þau Valgí
bæði svo að velja þurfti úr. Þau
vildu aldrei taka að sér annað en
það sem skila mætti óaðfinnan-
lega af sér.
Indi var vingóður og vinafast-
ur, en gerði jafnframt kröfur til
vina sinna um heilindi og trúnað
sem hann endurgalt til fulls.
Ég lagði að honum og þeim
hjónum báðum að hann myndi
takast á við starf sendiherra í
Þýskalandi og síðar í Japan. Var
sannfærður um að eðliseigin-
leikar hans og reynsla, sem var
önnur en aðrir sendiherrar
höfðu, yrðu þjóðinni happadrjúg
í þeim störfum. Dugnaður, þjón-
ustulund, lifandi áhugi á mönn-
um og málefnum og alkunn lagni
og útsjónarsemi, svo fátt eitt sé
nefnt, tryggði árangur sem var
eins og best varð á kosið. Og
lokahnykkinn gerðu hinir ein-
stöku hæfileikar hans til að öðl-
ast traust og vináttu annarra.
Ég nefndi þau hjón í sama orð-
inu enda er myndarskap hennar
og fáguðum smekk viðbrugðið.
Þau hjónin eignuðust stóran
vinahóp í báðum gistilöndum og
ræktuðu hann áfram eftir að
horfið var heim. Kanslararnir
Helmuth Kohl og Gerhard
Schröder töldu Ingimund meðal
vina sinna. Þegar útför Kohl
kanslara var gerð, fyrir ekki svo
löngu síðan, höfðu helstu vina-
lönd Þýskalands það fyrirkomu-
lag að fela fyrrverandi sam-
starfsmönnum kanslarans, úr
embættistíð hans, að verða
fulltrúar landanna við þá athöfn.
Ísland hafði annan hátt á.
Fjölmargir fyrrverandi for-
ystumenn helstu samstarfsríkja
úr samtíð kanslarans voru við-
staddir fjölmennari atburði at-
hafnarinnar og aðeins þrengri
hópur hinna sömu var viðstadd-
ur athöfnina í kirkjunni. En á
lokapunkti útfararinnar var að-
eins örfáum úr hópnum boðið að
vera viðstaddir. Þeirra á meðal
var Ingimundur Sigfússon, fv.
sendiherra, og kona hans. Þau
voru þar sem sérstakir gestir
ekkju Helmuth Kohl kanslara.
Um miðjan febrúar leitaði
Ingimundur til lækna vegna
kviðverkja. Læknar upplýstu
hann fljótlega um illvígan sjúk-
dóm og eðli hans og að engin
þekkt úrræði væru til. Var þó
nefnt að reynslan sýndi að menn
í þessari aðstöðu gætu hugsan-
lega vænst þess að eiga 3 til 6
mánuði ólifaða. Þetta var bylm-
ingshögg en Ingimundur tók
fréttunum af æðruleysi. Hann
ásetti sér að ljúka sem flestu af
því sem fólkinu hans mætti
gagnast að komið yrði á hreint.
Hann var því sjálfum sér líkur,
þótt hann væri að fá stóra
storminn í fangið. En tíminn
reyndist mjög naumt skammt-
aður.
Þau Valgí hafa komist nær því
en flestir sem ég þekki að vera
eins og einn maður og það auð-
vitað verið ómetanlegt þeim
báðum. En þótt harmurinn sé
þess vegna meiri og söknuður-
inn þyngri er hjartað sáttara
fyrir vikið.
Við Ástríður þökkum hálfrar
aldar kynni sem hefði verið mik-
ill skaði að fara á mis við.
Hann Ingimundur var
óvenjulegur nútímamaður um
margt. Eitt af því var að hann
sýndi vinum sínum á mýkri hátt
en aðrir að hann unni þeim og
mat mikils og vildi ekki að þeir
færu í neinar grafgötur um það.
Það er manni dýrmætt núna.
Megi Guð geyma hann og
hans fólk.
Davíð Oddsson.
Á stríðsárunum varð til
skemmtilegt strákasamfélag á
horni Reynimels og Hofsvalla-
götu. Það hafði sérstöðu vegna
nálægðar við Kamp Knox, þar
sem var bandarískt herlið. Ver-
öldin snerist um fótbolta og KR.
Þarna varð m.a. til framtíðar-
landsliðsmaður í knattspyrnu og
formaður KR.
Keppinautarnir voru aðallega
á Víðimel. Við unnum alltaf Víði-
mel og vorum fljótir af þeim sök-
um að koma okkur upp fordóm-
um gagnvart þeim sem þar áttu
heima.
Svo urðum við stórir en gaml-
ir fordómar gusu upp, þegar
strákur af Víðimel fór að venja
komur sínar í hús ömmu minnar
við Reynimel 58. Í því húsi ól-
umst við upp nánast eins og
systkini, við Valgerður Valsdótt-
ir, en við erum systkinabörn.
Tilvera okkar beggja hófst
reyndar við Vesturgötu 18 og 17.
Þessi strákur var Ingimundur
Sigfússon. Mér leist ekki á blik-
una út af Víðimelnum en komst
fljótt að raun um að um heim-
sóknir hans til Valgerðar
frænku minnar hafði ég ekkert
að segja. En við urðum vinir og
sú vinátta stóð til æviloka hans.
Ingimundur var innan við þrí-
tugt, þegar faðir hans, Sigfús
Bjarnason í Heklu, féll frá. Á
herðar hans féll sú ábyrgð að
takast á hendur stjórn myndar-
legs fyrirtækis, sem faðir hans,
fátækur bóndasonur norðan úr
landi, hafði byggt upp úr engu.
Löngu seinna áttaði ég mig á
hvers konar afrek það hafði ver-
ið hjá þessum unga manni að
stýra fyrirtækinu klakklaust í
gegnum þá djúpu efnahags-
kreppu sem skall yfir á árinu
1967 og stóð fram til 1969.
Á þessum árum voru að búa
um sig miklar sviptingar sem
urðu á milli Sjálfstæðisflokksins
og þeirra tveggja dagblaða sem
honum höfðu fylgt að málum,
Morgunblaðsins og Vísis, og
áttu eftir að standa fram yfir
miðjan tíunda áratug síðustu
aldar. Fjölskylda Ingimundar
átti stóran hlut í Vísi. Þess
vegna mæddu þessi átök á hon-
um ekki síður en á öðrum.
En á þessum árum kom líka í
ljós að Ingimundur bjó yfir ein-
stökum hæfileikum í mannleg-
um samskiptum. Hann varð
áhrifamaður að tjaldabaki í
Sjálfstæðisflokknum og átti
lengi sæti í fjármálaráði flokks-
ins. Við vorum ekki alltaf á sama
máli í þeim átökum en vinátta
okkar stóð þann skoðanamun af
sér.
Eiginkona mín heitin kom úr
annarri pólitískri veröld og leið
ekki alltaf vel í því umhverfi sem
ég kom úr og starfaði í. Þær til-
finningar náðu hins vegar ekki
til Valgerðar frænku minnar og
Ingimundar. Frá fyrsta degi
tengdust þau sterkum vináttu-
böndum sem voru henni meiri
stuðningur á erfiðri ævi en þau
höfðu nokkra hugmynd um.
Hæfni Ingimundar í mann-
legum samskiptum kom vel í ljós
eftir að hann varð sendiherra,
fyrst í Berlín og svo í Tókýó. Ég
efast um að nokkur íslenzkur
sendiherra hafi náð sambæri-
legum tengslum og hann náði við
þá tvo menn sem voru kanslarar
Þýzkalands í hans sendiherra-
tíð, þ.e. Helmut Kohl og Ger-
hard Schröder. Ingimundur og
Valgerður voru einu Íslending-
arnir sem fengu formlegt boð
frá fjölskyldu Kohl um að vera
viðstödd útför hans á síðasta ári
og hann hafði jafnan beinan að-
gang að Schröder.
Á dánarbeði hans áttum við
einstakt samtal sem ég geymi
með mér til æviloka.
Styrmir Gunnarsson.
Ingimundur
Sigfússon
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KATRÍN SIGNÝ HÁKONARDÓTTIR,
lést þriðjudaginn 20. mars. Útförin hefur
farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Hákon Pálmi Elíson
Sævar Örn Elíson
Sonja Elídóttir
Ragnar Páll Haraldsson
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn
Áskær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÖRN PÁLSSON,
Strandvegi 13, Garðabæ,
lést á nýrnadeild Landspítalans
mánudaginn 2. apríl. Útförin auglýst síðar.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á styrktarsjóð Félags nýrnasjúkra,
www.nyra.is, 0334-26-001558, kt. 670387-1279.
Margrét Haraldsdóttir
Auður Arnardóttir Ingi Rafn Össurarson
Valdís Arnardóttir Þorlákur Runólfsson
Haraldur Arnarson Erla María Andrésdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR HELGI SIGURÐSSON,
Rauðagerði 33,
lést á líknardeild Landspítalans
fimmtudaginn 29. mars.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn 6. apríl klukkan
15. Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hans er bent á líknardeild Landspítalans.
Bergdís R. Jónasdóttir
Jónas Guðmundsson
Sigurður Guðmundsson Svana Steinsdóttir
Jóhanna Guðmundsdóttir Helgi Helgason
og barnabörn
Elsku mamma okkar, tengdamamma,
amma og langamma,
STEINUNN SIGURBJÖRG
ÚLFARSDÓTTIR
frá Vattarnesi
við Reyðarfjörð,
Kjarrmóa 6, Selfossi,
lést á Fossheimum, hjúkrunardeild Heilbrigðisstofnunar
Suðurlands, sunnudaginn 1. apríl. Útförin verður auglýst síðar.
Börn, tengdadætur
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi
okkar,
GÍSLI SÆVAR HAFLIÐASON,
múrarameistari,
lést miðvikudaginn 21. mars á
Landakotsspítala.
Útförin fór fram í kyrrþey, að ósk hins látna, frá Kirkju Óháða
safnaðarins þriðjudaginn 27. mars.
Aðstandendur
Elskulegur faðir okkar,
BJÖRN HELGI JÓNSSON,
fv. sóknarprestur
á Húsavík,
lést að morgni páskadags, sunnudaginn
1. apríl, á Landspítalanum í Fossvogi.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 10. apríl
klukkan 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björn, Guðrún Auður og Jón Hrafn