Morgunblaðið - 04.04.2018, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2018
verk. Sýnt mér takmarkalaust
traust og trúnað og nestað til
lífsins. Hvernig hann hefði með
framkomu sinni, heiðarleika,
hógværð, festu, lipurð og kurt-
eisi verið ógleymanleg fyrir-
mynd. Hæglátt uppeldi í vináttu
og viðskiptum um áratugi. Í
fyrstu bandaði hann þessu öllu
frá sér en kinkaði svo brosandi
kolli þegar ég bætti því við, að
þessi lærdómur væri svo mikil-
vægur að nú væri hann kominn
til næstu kynslóðar og mundi
ekki láta staðar numið þótt hann
sjálfur væri á förum. Voru þá
ósögð fleiri orð.
Síðustu ráðin geymi ég.
Í Guðs friði.
Óskar Magnússon.
Í dag kveð ég kæran vin,
mannkostamanninn Ingimund
Sigfússon. Kynni okkar Ingi-
mundar voru ekki löng í árum
talið og ekki mörkuð stórum at-
burðum. Engu að síður var
framkoma hans og samskipti
okkar öll með þeim hætti að
kunningsskapur varð að vináttu-
böndum. Ingimundur var í senn
heimsborgari og sveitamaður, í
bestu merkingu þess orðs. Í
hógværð sinni bar hann með sér
mannkosti, mannvit og reynslu
þess manns, er víða hefur farið
og mörgu kynnst. Ingimundur
lifði og starfaði samkvæmt
þeirri hugsjón að vinna landi og
þjóð sem mest gagn. Best
kynntist ég honum sem land-
græðslubóndanum á Þingeyr-
um. Bóndanum, sem unni heitt
jörð sinni og héraði. Þingeyrar
voru hans „aðalbraut“.
Þau hjónin, Ingimundur og
Valgerður, og fjölskylda þeirra
stunduðu um langt árabil stór-
fellda uppgræðslu á jörðum sín-
um, Sigríðarstöðum í Vestur-
Húnavatnssýslu og Þingeyrum í
Austur-Húnavatnssýslu. Þessar
jarðir liggja að sjó og á þeim eru
stærstu sjávarsandar í Húna-
vatnssýslum. Sigríðarstaðir fóru
í eyði vegna ágangs sands árið
1942 og árið 1958 var girt þar
landgræðslugirðing og mestur
hluti jarðarinnar gerður að land-
græðslusvæði. Á yngri árum
vann Ingimundur, ásamt fjöl-
skyldu sinni, að mikilli túnrækt
á örfoka og sandi orpnu landi á
Sigríðarstöðum. Til þess tíma
má eflaust rekja þann mikla
áhuga sem Ingimundur fékk á
uppgræðslustörfum af ýmsum
toga. Brennandi áhugi, dugnað-
ur og þekking lagði grunninn að
þeim miklu landbótum sem þau
hjón hafa stundað síðan. Líkt og
á Sigríðarstöðum hafa þau grætt
upp stór landsvæði á Þingeyrum
og unnið að skógrækt.
Ingimundur var sérlega vel
læs á ástand lands og næmur á
það sem betur mátti fara. Hann
úð. Minning um vel gerðan og
góðan mann lifir í hjörtum okkar
um ókomna tíð.
Gísli Páll og Alda.
Þegar ég hugsa til Ingimund-
ar vinar míns að honum látnum
eru það fyrst og fremst minn-
ingar um mannkosti, sem leita á
hugann, ekki atburðir eða atvik,
þótt þar sé líka af nógu að taka.
Ingimundur var til dæmis svo
ríkur að atorku, að fáum hef ég
kynnzt, sem jafnast hafa á við
hann í því efni.
Þegar verk þurfti að vinna,
var ekki um það spurt, hvort
árla þyrfti að rísa úr rekkju eða
seint að ganga til náða, verkið og
skuldbindingin við verkið réðu
för. Hann lagði sig allan fram.
Lagði líf og sál í það, sem hann
tók sér fyrir hendur. Engin hálf-
velgja. Settu marki átti að ná.
Þar bættist samvizkusemin við
atorkuna. Samvizkusemi var
honum sem í blóð borin. Það
mátti ekki standa upp á hann.
Trúr öllu, sem hann tók að sér.
„Hann var drengur góður“,
hefur löngum verið haft á orði á
Íslandi um þá menn, sem vænzt-
ir hafa þótt. Sú lýsing hæfir vel
Ingimundi Sigfússyni, sem nú er
kvaddur með þakklæti. Samúð-
arkveðjur okkar Steinunnar og
okkar fólks til þeirra, sem misst
hafa hinn góða dreng, Valgerð-
ar, sonanna, sonarsonanna og
annarra mætra ástvina hans og
ættingja.
Hörður Einarsson.
Þegar fundum okkar Ingi-
mundar bar fyrst saman var
hann sendiherra Íslands í
Þýskalandi og ennþá með aðset-
ur í Bonn. Ég var að skipuleggja
upplestrarferð þeirra skáld-
bræðra Einars Más Guðmunds-
sonar og Einars Kárasonar um
Þýskaland, enda útgefandi
beggja á þeim árum. Ingimund-
ur ákvað ekki bara að taka fagn-
andi á móti okkur, heldur að
gera upplestur Einaranna að
helsta dagskrárlið mikillar ræð-
ismannasamkomu sem hann var
að halda. Það var aðeins einn
hængur á: allir viðstaddir áttu
að vera í smóking, og Ingimund-
ur var ekki alveg laus við
áhyggjur af klæðaburði gamalla
róttæklinga, og hvort við kynn-
um yfirleitt að vera svona fínir.
Hann hringdi nokkrum sinnum í
mig út af þessu, og þá lærðist
mér hversu erfitt er að neita jafn
elskulegum manni um nokkra
bón. Að lokum komum við til
hans og Valgerðar draugfínir,
en það var gott að þau höfðu
ekki þurft að vera vitni að því
þegar við vorum að reyna að
strekkja lindann hver á öðrum á
hótelherberginu og binda á okk-
ur slaufur, og óvæntar undir-
hökur skutust upp á milli.
En allt þetta pjatt gleymdist
þegar við komum á staðinn, slík
var gestrisni þeirra hjóna. Mað-
ur var umvafinn algerlega til-
gerðarlausri elskusemi frá upp-
hafi til enda, og sú hefur jafnan
verið raunin þegar við Anna höf-
um heimsótt Ingimund og Val-
gerði þau 20 ár sem síðan eru
liðin. Hann var höfðingi og öð-
lingur, í bestu merkingu þeirra
orða, og frábær sendiherra sem
var vel tengdur í Þýskalandi og
nýtti þau tengsl í þágu Íslend-
inga sem best hann mátti. En
um leið var í honum íslenskur
sveitamaður, eins og sást þegar
maður hitti hann á Þingeyrum,
þar sem þau hjón unnu einstakt
uppbyggingarstarf. Ég dáðist
oft að því hvað Ingimundur kom
miklu í verk, en lét mann samt
aldrei finna annað en hann hefði
ómældan tíma, leitaði maður til
hans. Móttökur þeirra Valgerð-
ar voru alltaf jafn höfðinglegar
og sjálfsagðar, hvort sem við
komum ein eða með alla vini
okkar með okkur.
Síðar átti ég eftir að vinna ná-
ið með Ingimundi, fyrst í stjórn
Listahátíðar í Reykjavík og eftir
það í Þjóðleikhúsráði, alls í átta
ár. Við komum hvor úr sinni átt
stjórnmálanna en áttum ákaf-
lega gott samstarf, og svo var
Ingimundi fyrir að þakka. Hann
var nákvæmur, virti siði og regl-
ur en þó öðru fremur trúnað og
samkomulag manna í millum; og
gat líka verið fastur fyrir þegar
svo bar undir. En allt hans starf
á þessum vettvangi var í þágu
menningarinnar, aldrei í eigin
þágu. Það var hollt fyrir mann
einsog mig, sem hafði haft bók-
menningu að lifibrauði alla tíð,
að kynnast manni einsog honum
sem trúði á hina upprunalegu
merkingu orðsins kúltúr, mann-
rækt; var umburðarlyndur lýð-
ræðissinni sem fór ekki í mann-
greinarálit, og síst af pólitískum
ástæðum. Það var einhver eðl-
islæg siðfágun sem fylgdi Ingi-
mundi hvað sem hann tókst á
hendur, og það tókst mér þó að
læra af honum að ég mun óum-
beðinn setja á mig slaufu og
strekkja á mig lindann, næst
þegar ég fer á hans fund.
Valgerði og sonum þeirra,
Vali og Sigfúsi, sendum við
Anna innilegar samúðarkveðjur.
Halldór Guðmundsson.
Við kynntumst Ingimundi
Sigfússyni í tengslum við Wat-
anabe-sjóðinn sem stofnaður
var við Háskóla Íslands árið
2008 með ríkulegu framlagi Toz-
isho Watanabe. Stofnun sjóðsins
var liður í því að styrkja tengsl
Íslands og Japans í háskóla-
menntun og vísindum. Sjóður-
inn veitir stúdentum og vísinda-
mönnum á Íslandi tækifæri til að
nema og starfa í japönsku sam-
félagi og það sama gildir um jap-
anska stúdenta og vísindamenn
sem eiga þess kost að koma til
Íslands. Ingimundur var stjórn-
armaður í Watanabe-sjóðnum
frá stofnun og beitti sér allt til
dauðadags fyrir því að sjóðurinn
dafnaði vel, tíu ára saga sjóðsins
hefur verið glæsileg. Hafa
tengsl Háskóla Íslands og Jap-
ans styrkst verulega eftir að
sjóðurinn tók til starfa. Má ekki
síst þakka Ingimundi Sigfússyni
fyrir hans mikilvæga framlag.
Reynsla hans og þekking á Jap-
an og japönsku samfélagi nýttist
einstaklega vel í þessu verkefni.
Nefna má að Ingimundur
tryggði ávallt að vel var staðið
að umgjörð styrkathafna og
kunni Tozisho Watanabe vel að
meta það. Nýlega ákvað Wat-
anabe að auka stofnfé sjóðsins
verulega.
Við áttum ávallt góðar stundir
með Ingimundi og Valgerði í
tengslum við úthlutanir úr Wat-
anabe-sjóðnum. Síðasta sumar
buðu þau hjónin okkur að Þing-
eyrum og voru móttökur þeirra
afar höfðinglegar. Ingimundur
naut sín sérstaklega vel í sveit-
inni og var hann mjög stoltur af
uppgræðslunni á Þingeyrum og
Sigríðarstöðum sem hann sýndi
okkur. Þar hefur verið unnið
frábært uppgræðslustarf. Átt-
um við yndislegar stundir sam-
an í sveitasælunni.
Við þökkum Ingimundi Sig-
fússyni einstaklega góð kynni og
vottum Valgerði og fjölskyldu
innilega samúð.
Jón Atli Benediktsson og
Stefanía Óskarsdóttir.
Veikindi Ingimundar stóðu
stutt og andlátið var brátt. Þó
ekki svo, að ekki gæfust nokkur
skipti til að hittast og kveðja.
Slíkar aðstæður eru sumum erf-
iðar en ekki þeim sem nálgast
þessar stundir af sömu yfir-
vegun og ró og allt lífið. „Hjá
mér hefur allt gengið upp og
núna komið þið allir vinir mínir.
Hvað get ég beðið um meira?“
Ég ákvað að segja honum milli-
liðalaust það sem venjulega ætti
að standa í minningargrein. Á
lágri stund rifjaði ég upp vináttu
okkar og hvað hún hefði fært
mér. Hvernig hann hefði falið
mér ungum manni stór og smá
lagði m.a. áherslu á að bæta bú-
svæði fugla með fjölbreyttum
gróðri og endurheimt votlendis.
Öll verk Ingimundar einkennd-
ust af alúð, snyrtimennsku og
virðingu fyrir náttúru landsins,
gróðrinum og dýralífinu. Ingi-
mundur og Valgerður hlutu
verðskuldað Landgræðsluverð-
laun Landgræðslu ríkisins árið
2016 og nefndi Ingimundur oft
hve þau mátu þá viðurkenningu
mikils. Eftirminnilegt var að
fara með Ingimundi vor og haust
í skoðunarferð um uppgræðslur
á Sigríðarstöðum og Þingeyrum.
Margt bar á góma. Lærdóms-
ríkt var að kynnast jákvæðni
hans og þakklæti fyrir þau tæki-
færi sem hann sagði lífið hafa
rétt sér. Ingimundur spurði og
fræddi, honum var eðlislægt að
gefa af sér í viðræðu og fram-
göngu allri. Heima á Þingeyrum
tók Valgerður á móti okkur,
samvalin manni sínum að rausn
og alúð. Þetta voru góðir dagar.
Ég kveð höfðingjann Ingi-
mund á Þingeyrum með virð-
ingu og þökk fyrir samvinnu og
samskipti öll. Við Laufey send-
um Valgerði og fjölskyldu þeirra
Ingimundar innilegar samúðar-
kveðjur.
Bjarni Maronsson.
Það liðu ekki nema fimm vik-
ur frá því að Ingimundur, vinur
minn, greindist með krabba-
meinið þar til það varð honum að
aldurtila. Hann tók úrskurði
læknanna af æðruleysi og bjó
sig undir það sem verða vildi.
Allt gerðist það þó of hratt fyrir
okkur sem nutum samvista
hans, áhuga hans á að lifa lífinu
lifandi og fylgjast með fram-
vindu mála hér og á alþjóðavett-
vangi.
Þegar rætt var við Ingimund
um þýsk stjórnmál var aldrei
komið að tómum kofunum og í
fyrra voru þau Valgerður í
innsta vinahring þeirra sem
fylgdu Helmut Kohl, fv. Þýska-
landskanslara, til grafar.
Traustið sem Ingimundur
naut í Þýskalandi og greiður að-
gangur hans að áhrifamönnum
var í anda allrar lífsgöngu hans.
Óvænt og ungur að árum tók
hann forystu í rekstri Heklu við
fráfall föður síns. Oft minntist
hann þeirra sem sýndu honum
traust á þeim árum, þar á meðal
föður míns. Milli þeirra skapað-
ist vinátta sem ég tók í arf, bar
aldrei skugga á hana.
Ingimundur var hlýr og góður
vinur. Hann sýndi einlæga rækt-
arsemi en var dómharður um
menn og málefni ef svo bar und-
ir. Fyrir öllu hafði hann góð og
gild rök, ósanngirni var honum
ekki í blóð borin.
Eftir að hafa verið mikils
metnir fulltrúar Íslands í sendi-
ráðunum í Þýskalandi og Japan
vildu Ingimundur og Valgerður
helst dvelja á jörð sinni, Þing-
eyrum. Hvergi leið honum bet-
ur. Ingimundur og Valgerður
hlutu landgræðsluverðlaunin ár-
ið 2016 fyrir stórfellda upp-
græðslu á jörðum sínum Sigríð-
arstöðum og Þingeyrum. Á þeim
eru stærstu sjávarsandar í
Húnavatnssýslum.
Menningarstarfsemi naut
góðs af dugnaði og áhuga Ingi-
mundar. Þá ýttu þau Valgerður
Þingeyraverkefninu úr höfn,
rannsóknum sem reistar eru
annars vegar á fornleifagreftri á
gamla klausturstaðnum og hins
vegar á bókmenningunni sem
blómstraði í klaustrinu. Áhugi
Ingimundar og umhyggja fyrir
vísindamönnunum sem gengu til
liðs við verkefnið var öllum ein-
stök hvatning.
Fyrst og síðast minnumst við
Rut góðs vinar sem jafnan var
boðinn og búinn að leggja því lið
sem bar hæst hverju sinni hvort
sem það var á sviði tónlistar í
Þingeyrakirkju eða stjórnmála.
Í prófkjöri kom ekki annað til
greina en að bjóða mér aðstöðu í
húsi Heklu við Laugaveg. Ingi-
mundur setti þar upp skilti með
áletruninni: Þeir fiska sem róa.
Nokkrum árum áður hafði
hann drifið mig í Talskólann til
Gunnars Eyjólfssonar og Bald-
vins Halldórssonar og varð það
til þess að leiðir okkar Gunnars
tengdust síðar vegna sameigin-
legs áhuga á qigong.
Ógleymanleg er ferðin með
Ingimundi og sonum hans, Vali
og Sigfúsi, frá Wolfsburg í Vest-
ur-Þýskalandi um Austur-
Þýskaland til Prag í ársbyrjun
1990 til að kynnast mannlífinu
nokkrum mánuðum eftir fall
kommúnismans.
Yfir minningunum er gleði og
birta, þakklæti fyrir vináttu og
mikla umhyggju.
Erfitt er að meta sálarstyrk.
Þegar dauðinn nálgaðist og ekk-
ert varð að gert sýndi Ingi-
mundur þann styrk af mikilli
reisn. Sú minning gerir sorgina
léttbærari.
Við flytjum Valgerði, Vali og
Sigfúsi og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingi-
mundar Sigfússonar.
Björn Bjarnason.
Ég kynntist Ingimundi Sig-
fússyni undir lok 8. áratugarins.
Hörður Einarsson hæstaréttar-
lögmaður var þá að loka lög-
mannsstofu sinni og fékk mig til
að taka við ýmsum verkefnum
sem hann hafði sinnt. Meðal
þeirra var að veita Heklu hf. lög-
fræðiþjónustu. Þar var Indi
æðstráðandi.
Afar gott samstarf myndaðist
strax með okkur Ingimundi. Það
þróaðist svo fljótlega upp í ein-
læga vináttu þar sem eiginkonur
okkar Valgí og Kristín voru
grunnstoðir. Sú vinátta hefur
haldist alla tíð síðan. Meðal ann-
ars heimsóttum við þau gjarnan
að Þingeyrum eftir að þau voru
búin að skjóta þar rótum. Þá
vorum við stundum á ferð með
fjölskyldu okkar til veiða í
Svartá, sem ég var með á leigu
um nokkurra ára skeið. Einu
sinni komu þau með okkur þang-
að og áttum við þá nokkra góða
daga saman við það ljúfa vatns-
fall. Börnin okkar kynntust
þeim hjónum við svona tækifæri
og mynduðust þar bönd sem
verið hafa þeim verðmæt.
Mér brá svo sannarlega við
þegar vasasími minn hringdi þar
sem ég var staddur í golfferð á
Spáni um miðjan síðasta mánuð.
Indi var að hringja. Ég hafði
ekkert vitað um veikindi hans en
heyrði strax á röddinni að eitt-
hvað alvarlegt var á seyði. Hann
sagðist hringja frá líknardeild
Landspítalans þar sem hann
hefði verið lagður inn. Hann var
sem sagt kominn á lokasprett-
inn. Aðeins um einum mánuði
eftir að hinn skaðvænlegi sjúk-
dómur hafði greinst. Ótrúlegt.
Ég náði svo að heimsækja hann
á deildina daginn áður en hann
var allur. Það þótti mér vænt um
og ég held honum líka. Hann var
með ágætri rænu og hugsunin
var skýr. Við ræddum gamla
daga og rifjuðum ýmislegt upp
þar sem skipst höfðu á skin og
skúrir í lífshlaupi hans eins og
gengur.
Indi hætti sem forstjóri
Heklu hf. í árslok 1990. Hann
gekk síðar til liðs við utanríkis-
þjónustuna og varð sendiherra
Íslands í Þýskalandi og Japan
um tíu ára skeið 1995 til 2004.
Við Kristín heimsóttum þau á
starfsstöðvar þeirra í þessum
löndum. Minnisstæðust er ferð
okkar til Tókýó vorið 2004. Þar
áttum við ógleymanlegar stund-
ir með þessum kæru vinum okk-
ar.
Indi var sannkallaður heið-
ursmaður. Hann sýndi öðru fólki
velvilja og tillitssemi og vildi
greiða götu allra manna eftir
föngum. Maður verður ofurlítið
betri maður við að eignast vin-
áttu slíks heiðursmanns sem
hann var.
Indi hafði þann sið að smella
léttum kossi á vanga þegar hann
hitti eða kvaddi vini sína. Ég
man vel eftir því einhverju sinni
þegar hann var í þann mund að
flytjast til starfa í Þýskalandi að
við höfðum verið að sinna ein-
hverjum erindum saman og
hann skutlaði mér upp á Skóla-
vörðustíg á eftir, þar sem skrif-
stofa mín var. Áður en ég fór út
úr bílnum smellti hann að venju
Ingimundur Sigfússon, fyrsti sendiherra Íslands í Japan, afhendir Akihito Japanskeisara trúnaðarbréf í keisarahöllinni 2001.