Morgunblaðið - 04.04.2018, Blaðsíða 23

þegar náttúran skartaði sínu
fegursta og Húnaþing lifnaði
við.
Ég vissi hvaða mann Ingi-
mundur hafði að geyma þegar
ég settist í stjórn Þingeyraverk-
efnisins. Þau Valgí voru kærir
vinir foreldra minna og sýndu
þeim einstaka tryggð alla tíð.
Ingimundur var hlýr og ávallt
glaður þegar fundum bar sam-
an. Þegar hindranir urðu á veg-
inum leitaði hann ávallt lausna,
rólegur og hvetjandi í senn.
Bjartsýni hans var smitandi.
Hann var stefnufastur, þolin-
móður eins og ræktunarmenn
eru jafnan og missti aldrei sjón-
ar á markinu. Ég er innilega
þakklát að hafa notið vináttu og
samvista við hann. Nú kemur
það í hlut okkar hinna að koma
metnaðarfulla verkefninu hans
um Þingeyrar í höfn.
Guðrún Nordal.
Ég var ekkert sérlega hár í
loftinu þegar ég hitti Ingimund
Sigfússon fyrst, svona ellefu eða
tólf ára. Þá var ég í sveit á Stóru-
borg í Vesturhópi og var fenginn
ásamt fáum öðrum af sama bæ
til að smala Sigríðarstaðalandið
og svokölluð Nesbjörg í Vestur-
hópi. Ingimundur og Valgerður
höfðu þá reist sér sumarhús í
landi Sigríðarstaða. Mér er sér-
staklega minnisstæður einn
dagur við þessa smalaiðju, það
var samfellt úrhelli eins og hellt
væri úr fötu þannig að ekki var
þurr þráður á nokkrum manni.
En þau sómahjón Ingimundur
og Vala tóku á móti okkur í
sumarbústaðnum og sjaldan
hefur verið jafn gott að ylja sér á
heitu súkkulaði eins og þá og ná
að þurrka af sér úrhellið. Þeim
var annt um að búa vel að okkur
vinnumönnunum og enginn
greinarmunur var gerður á
börnum og fullorðnum. Þessi
mynd hefur oft komið upp í huga
minn í samskiptum mínum við
Ingimund síðar á lífsleiðinni og
hún gerir það óneitanlega nú
þegar hann er kvaddur hinsta
sinni.
Ingimundur Sigfússon var
Húnvetningur, Sigfús faðir hans
og móðir mín voru þremenning-
ar, svo við töldum hiklaust að við
gætum kallað okkur frændur.
Og það gerðum við. Nú þegar
hann er allur birtast mér fyrir
hugskotssjónum nokkur fleiri
minningabrot af viðkynningu
okkar. Þegar ég tók fyrst sæti í
borgarstjórn Reykjavíkur var
Ingimundur stjórnarformaður
Heklu og við áttum smávegis
samskipti á þeim vettvangi sem
voru hreinskiptin og góð.
Nokkru síðar, þegar Ingimund-
ur var kominn til Berlínar sem
sendiherra, tóku þau Vala á móti
okkur hjónum þegar ég átti þar
erindi sem borgarfulltrúi og
gerðu það allt af stakri prýði og
listfengi eins og þeim var svo
lagið. Fyrir fáum árum var ég á
ferð um Húnaþing í tengslum
við ættarmót og ættarhópurinn
hitti Ingimund þá stuttlega við
Þingeyrakirkju. Þá þótti honum
verst að við komum þangað án
þess að gera boð á undan okkur
svo hann gat ekki verið búinn að
undirbúa móttökur, sem hann
hefði svo gjarnan viljað. Þannig
var Ingimundur, hvers manns
hugljúfi, sérlega bóngóður og
ófeiminn við að sýna væntum-
þykju. Þessum mannkostum
hans kynntist ég svo vel við alls
kyns tilefni þegar fundum okkar
bar saman. Hvort sem það var á
listsýningu, við opinberar at-
hafnir eða bara í Melabúðinni.
Alltaf mætti manni hlýtt bros,
forvitni um hagi manns og gam-
ansöm glettni. Ég mun sakna
slíkra stunda. Ingimundur var
mikill höfðingi, traustur og sam-
viskusamur og náði árangri í því
sem hann tók sér fyrir hendur.
Skipti þá engu hvort það var í
viðskiptum, menningarlífi, opin-
berri stjórnsýslu eða við að
rækta landið og umhverfið.
Hann ávann sér traust hvar-
vetna sem hann lagði hönd á
plóg.
Ingimund Sigfússon kveð ég
með virðingu og þakklæti fyrir
góða viðkynningu og velvild í
minn garð alla tíð. Ég votta Val-
gerði, sonum þeirra og öðrum
ástvinum innilega samúð. Í
minningunni um Ingimund Sig-
fússon ríkir fegurðin ein.
Árni Þór Sigurðsson.
Ég kynntist Ingimundi Sig-
fússyni þegar ég var ráðinn
framkvæmdastjóri Þjóðleik-
hússins árið 2010, en þá var
hann formaður þjóðleikhúsráðs.
Ingimundur var glæsimenni
hið mesta, mikill fagurkeri og
listunnandi, séntilmaður fram í
fingurgóma, húmorinn hárfínn,
þó ekki aðhlæginn, tók ekki þátt
í söguburði og vildi aldrei af
slíku vita.
Að hafa slíkan mann sér við
hlið á erfiðum tímum í miklum
niðurskurði í kjölfar efnahags-
þrenginga var ómetanlegt.
Hann naut trausts meðal allra
og sem formaður þjóðleikhús-
ráðs barðist hann jafnt fyrir
Þjóðleikhúsinu og leikhúslífi á
Íslandi almennt. Þannig naut
hann trausts ráðherra hvort
sem þeir voru til hægri eða
vinstri í pólitík. Og þó að Ingi-
mundur hafi hætt sem formaður
þjóðleikhúsráðs um áramótin
2014-15 fylgdist hann áfram vel
með rekstrinum, var fastagestur
á frumsýningum og var oft í
sambandi til að fylgjast með, nú
síðast fyrir örfáum vikum.
Ég naut þeirrar ánægju og
gæfu að vera oft boðið heim til
Ingimundar og Valgerðar, bæði
á Vatnsstíg og eins líka á Þing-
eyrum, þar sem hann leiðbeindi
og lagði alltaf gott til málanna.
Ég sakna þessa góða manns sem
aldrei sýndi mér neitt annað en
mikla alúð og velvilja og sendi
fjölskyldu hans og eftirlifandi
eiginkonu mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ari Matthíasson
þjóðleikhússtjóri.
Látinn er mikill öðlingur,
Ingimundur Sigfússon. Við
kynntumst honum þegar hann
tók við embætti sendiherra Ís-
lands í Bonn 1995. Næstu árin
urðu samskiptin mikil, einkum
vegna áhuga hans á starfsemi
Þýsk-íslenska félagsins í Köln.
Á meðan sendiráð Íslands var í
Bonn var hann góður gestur á
málþingi félagsins í nóvember
hvert ár og að lokinni dagskrá
var hefð að bjóða þátttakendum
til móttöku í Bonn. Hann lét sér
einnig annt um Íslandsvina-
félagið í Hamborg og tók virkan
þátt í starfsemi þess. Í júní 1998
bauð hann íslenskum og þýskum
listamönnum að vinna að list-
sköpun á Þingeyrum. Þáverandi
sendiherra Þýskalands á Ís-
landi, dr. Reinhart Ehni, opnaði
þar sýningu á verkum lista-
mannanna. Tíu árum seinna,
2008, kom þessi hópur aftur
saman á Þingeyrum í boði Ingi-
mundar.
Eftir flutning sendiráðsins til
Berlínar varð að vísu vík á milli
vina, en á meðan hann dvaldi í
Berlín sótti hann árlega mál-
þing félagsins í Köln og flutti
kveðju frá Íslandi. Á 60 ára af-
mæli félagsins 2015 hélt hann
erindi um hrunið og hvernig Ís-
lendingum tókst að vinna sig út
úr erfiðleikunum. Þau hjón, Val-
gerður og Ingimundur, voru
höfðingjar heim að sækja. Á
ferð okkar um landið með þýsk-
um ferðamönnum buðu þau hjón
hópnum á fallega heimilið sitt
við Skúlagötu. Ingimundur var
mikið ljúfmenni og ávallt boðinn
og búinn að styðja góð málefni.
Við munum sakna hans og send-
um Valgerði, sonum þeirra og
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
hans.
Margret og Sverrir
Schopka.
Minningin er enn og verður
ljóslifandi, þegar 6 ára drengur
kemur með föður sínum inn á
skrifstofu Ingimundar frænda í
Heklu. Frændi heilsaði peyjan-
um með þéttu handabandi,
brosti breitt og gerði sér far um
að draga úr feimninni, en sá
glögglega hvað fangaði athygl-
ina hjá þeim stutta. Módel af Ca-
terpillar-gröfum, ýtum og
Volkswagen-bílum voru um-
svifalaust tekin úr hillunum og
undirritaður fékk að leika sér
með þau eins og hann lysti.
Þetta voru sennilega ekki fyrstu
kynni okkar, því oft heimsóttu
amma Dagga og foreldrar mínir
Rannveigu ömmusystur mína á
Víðimelinn þar sem leiðir stór-
fjölskyldunnar lágu oft saman í
þá daga. Í fríum frá skóla og við
vinnu mína við hin ýmsu störf í
Heklu á námsárum mynduðust
síðan nánari tengsl sem vörðu
alla tíð síðan.
Ég átti þess kost að heim-
sækja þau Valgí til Bonn og Tók-
ýó þegar þau voru fulltrúar okk-
ar í Þýskalandi og Japan. Það
var einkar ánægjulegt að sjá
hversu vel fallin þau voru til
þess að sinna því hlutverki að
rækta tengsl menningar, stjórn-
mála og viðskipta og glæsileg í
sendiráðsstörfunum. Þar nutu
hæfileikar Ingimundar sín sér-
staklega vel og augljóst var að
hann hafði skapað sterk tengsl
og naut virðingar í þeim heimi.
Glaðlegt fasið og hlýtt viðmótið
einkenndi hann hvar sem hann
kom. Það ásamt einlægum
áhuga á fólki og þeim sögum
sem það hafði að segja var sömu-
leiðis vel til þess fallið að skapa,
traust og varanleg tengsl. Skipti
þá engu hvar í stétt fólk var, en
ljúft að hugsa til þess góða sam-
bands sem myndaðist milli
þeirra hjóna og Helmuts Kohl
og konu hans á þessum vett-
vangi.
Við ræddum reglulega saman
og hann fylgdist ávallt vel með
því sem ég var að stússa. Við
ræddum gjarnan ýmislegt sem
tengist viðskiptum, stjórnmál-
um og stefnumótum, svo fátt eitt
sé nefnt, en stundum þróuðust
umræður í átt til lista og tónlist-
ar þar sem hann var sterkur á
heimavelli, eða yfir í ættfræði og
um forföður okkar, Hans Jónat-
an. Er mér ógleymanlegur lang-
ur kvöldverður á litlum veitinga-
stað í Tókýó árið 2001 þar sem
við ræddum þýsk stjórnmál,
samsvörun við íslensk sem og
um lögmál viðskiptalífs og
stjórnunar. Er skemmst frá því
að segja að margt það sem hann
spáði fyrir um þá rættist, en um-
ræðan öll var gott veganesti fyr-
ir undirritaðan æ síðan.
Við heyrðumst síðast í janúar
á 80 ára afamælisdaginn. Þá lék
hann við hvern sinn fingur að
vanda með Valgí og fjölskyld-
unni og ekki að heyra að hann
kenndi sér meins. Við einsettum
okkur að hittast yfir kaffibolla
heima eða erlendis þar sem
hann langaði mjög að fræðast
um núverandi starfsvettvang
minn. Það spjall bíður betri
tíma. Ég verð þessum kæra
frænda mínum ætíð þakklátur
fyrir áhuga hans á mínum við-
fangsefnum, góð ráð, gleði og
hlýju sem hann færði ekki bara
mér, heldur fjölskyldu minni og
sérstaklega foreldrum, en þeim
sýndi hann ávallt mikla ræktar-
semi.
Ég sendi Valgí, Val, Sigfúsi
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Jakob Óskar Sigurðsson.
Leiðir okkar Ingimundar lágu
saman eftir að hann tók við
stöðu sem fyrsti sendiherra Ís-
lands með búsetu í Japan árið
2001. Mikil gleði og eftirvænting
ríkti í herbúðum Japansvina við
stofnun sendiráðanna í Tókýó og
Reykjavík. Vinátta þjóðanna og
samvinna hafði fram að þeim
tíma að mestu verið borin uppi
af framtaki einstaklinga, fyrir-
tækja og félagasamtaka. Eins og
fyrrverandi formaður félagins
komst að orði þá voru það:
Draumar um sake og sendiráð
sem voru hvatning til þess að Ís-
lensk-japanska félagið var
stofnað árið 1981.
Óhætt er að segja að fyrsti
áratugur aldarinnar marki
ákveðin tímamót í samskiptum
landanna. Heimsmyndin var
breytt og fjarlægð nánast orðin
afstætt hugtak. Áhugi á Japan
var mikill, möguleikar til náms á
japanskri tungu og menningu
við HÍ höfðu opnað enn fleiri
dyr. Fleiri og fleiri gestir,
stjórnmálamenn, fræði- og lista-
menn sóttu Ísland heim og sam-
vinna jókst til muna. Tilkoma
sendiráðanna auðveldaði öll
samskipti og undirbúning. Það
voru nýir tímar.
Ingimundur reyndist félaginu
traustur samstarfsaðili frá upp-
hafi. Hann var fljótur að setja
sig inn í málefni og áhugi hans
var einlægur. Hann hafði skiln-
ing á mikilvægi tungumála og
samvinnu á sviði mennta-,
menningarmála og lista.
Sem ungur maður hafði hann
dvalið erlendis, kynnst ólíkri
þjóð. Honum varð tíðrætt um
mikilvægi þess að eiga kost á því
á ungum aldri að kynnast nýjum
menningarheimum. Í samvinnu
félagins og sendiráðsins var
skapaður nýr vettvangur ung-
menna til að hittast og starfa
saman. Fram að þeim tíma
höfðu möguleikar til skiptináms
einskorðast við nám á meistara-
og doktorsstigi. Árangur sam-
starfs þessa unga fólks átti eftir
að skila miklu fyrir framtíð
þeirra. Við áttum farsæla sam-
vinnu um mörg fleiri mál alla þá
tíð sem ég gegndi formennsku
fyrir félagið.
Það voru ekki bara hvalir, eld-
fjöll, túrbínur og bílar sem
tengdu okkar lönd. Í tungumál-
unum og tjáningu er að finna
marga samnefnara eins og í hinu
táknræna samskiptaformi,
gjarnan þögn sem oft segir
meira en talað orð. Ingimundur
vann að heilindum að hverju
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var óhræddur að leita
nýrra leiða, hvort heldur um var
væri að ræða samvinnu á al-
þjóðavettvangi eða tækifæri til
viðskipta. Mér er minnisstæð sú
saga þegar japanskur embætt-
ismaður tjáði honum að
„Kannski getur þýtt nei í Jap-
an“. Ingimundur svaraði: „Það
þýðir þá að það er enn mögu-
legt“. Það er ekki öllum eðlis-
lægt að byggja brú milli svo
ólíkra menningarheima, nýopn-
að sendiráð hafði viðamiklu hlut-
verki að gegna. Lagður var góð-
ur grunnur að samvinnu.
Gestrisni og viðmót sendiherra-
hjónanna varð öðrum innblástur
og saman unnu þau ómetanlegt
starf.
Ingimundur var framsýnn,
opinn og umburðarlyndur.
Frumkvæði og sköpun voru að
hans skapi. Virðing og traust
eru hornsteinar í japönsku þjóð-
félagi, menningu og viðskiptum.
Sem okkar fyrsti sendiherra í
Japan vann hann óeigingjarnt
starf. Ég kveð hann með söknuði
og jafnframt með stolti yfir að
hafa fengið að vinna með honum
á samvinnuvettvangi Íslands og
Japans.
Gunnhildur Gunnarsdóttir,
formaður Íslensk-japanska
félagsins 1999-2010.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2018
Öld er nú liðin
frá fæðingu Axels
V. Tulinius. Hann
leit fyrst dagsins
ljós þann 4. apríl
1918 í Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Hallgrímur
Axel Tulinius og
Hrefna Lárusdótt-
ir.
Okkur þykir vel
við hæfi á þessum
tímamótum að minnast hans
og votta honum verðskuldað
þakklæti og virðingu.
Lífshlaup Axels var fjöl-
breytt og kom hann víða við.
Hann lauk lögfræðiprófi vorið
1941 með ágætum vitnisburði
enda talinn flugskarpur náms-
maður. Áður en hann gekk í
þjónustu hins opinbera rak
hann með föður sínum heild-
verslun í Reykjavík sem versl-
aði meðal annar með vinsælar
vörur eins og UHU-lím og
Badedas-sjampó. Fyrsta starf
í opinberri þjónustu var að
hann var skipaður lögreglu-
stjóri í Bolungarvík og jafn-
framt því gegndi hann starfi
oddvita í hreppsnefnd staðar-
ins. Síðar (1953) varð hann
bæjarfógeti í Neskaupstað.
Frá 1. júlí 1960 varð hann
sýslumaður í Suður – Múla-
sýslu. 1967 gerðist hann
fulltrúi Borgarfógetaembætt-
isins í Reykjavík og starfaði
þar til dauðadags.
Axel hafði lifandi áhuga á
framfararmálum þeirra
byggðalaga sem hann starfaði
fyrir og varð fljótlega virkur
og leiðandi þátttakandi í fé-
lagsstarfi á fjölmörgum svið-
um. Hvar sem hann starfaði
eignaðist hann fjölmarga vini
og naut óvenjulegra vinsælda
fyrir dugnað og alúðlega fram-
komu.
Axel Valdimar
Tulinius
Hann hafði alla
tíð áhuga á stjórn-
málum og var ein-
lægur og traustur
fylgismaður Sjálf-
stæðisflokksins.
Árið 1946 var
hann valinn fyrir
hönd flokksins til
framboðs til Al-
þingis fyrir Vest-
ur-Ísafjarðarsýslu
gegn Ásgeiri Ás-
geirssyni, síðar forseta Ís-
lands.
Hann var stórhuga fram-
faramaður og sannur fé-
lagshyggjumaður í bestu
merkingu þess orðs. Hann
hafði víðtæka þekkingu á lífi
og kjörum fólks sem gerði
hann óvenju víðsýnan og
frjálslyndan í allrar afstöðu til
landsmála.
Axel var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Kristjana Krist-
insdóttir kaupmanns á Húsa-
vík. Seinni kona hans var Ás-
laug Kristjánsdóttir Tulinius
frá Ísafirði. Hún lést árið
2012. Með henni eignaðist
hann fjórar dætur. Barnabörn-
in eru 11 og barnabarnabörnin
orðin 14. Axel var mikill fjöl-
skyldumaður og heimili þeirra
Áslaugar var annálað fyrir
myndarskap og gestrisni. Þau
hjón voru miklir höfðingjar
heim að sækja og leið best
þegar gestir voru í mat og
helst að þeir gistu. Eftir að
þau fluttu til Reykjarvíkur
voru vinir og félagar dætranna
velkomnir að njóta sömu gest-
risni og góðsemi þeirra.
Fráfall Axels langt um ald-
ur fram árið 1976 var þungbær
sorg fyrir fjölskylduna, en
ljúfar minningar lifa.
Hrefna, Alberta,
Guðrún Halla og Helga
og fjölskyldur þeirra.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minn-
ingargrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn
slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær
sá sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja
mynd skal senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent er ráðlegt að senda myndina á net-
fangið minning@mbl.is og láta umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar