Morgunblaðið - 29.06.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JÚNÍ 2018
✝ SigurbjörgGuðjóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 2. maí
1930. Hún lést á
Hrafnistu, Laug-
arási, 3. júní
2018.
Foreldrar Sig-
urbjargar voru
Ketilfríður Dag-
bjartsdóttur,
kölluð Fríða, f. á
Gröf á Rauðasandi, Barða-
strandarsýslu, 3. júní 1897, d.
31.5. 1988, og Guðjón Sig-
urður Magnússon, f. í Pálshúsi
í Ólafsvík 15. janúar 1881, d.
10. júní 1947, skósmiður í
Reykjavík. Sigurbjörg var ein-
birni.
Sigurbjörg giftist Steinari
Jóhannssyni forstjóra 31. des-
ember 1955, foreldrar hans
voru Hildur Pálsdóttir hús-
móðir, f. á Vatnsleysu, Glæsi-
bæjarhreppi, Eyjafirði 11. júlí
Heiða, barnsmóðir Steinunn S.
Sigurbjörnsdóttir; Sylvía, í
sambúð með Árna Birni Páls-
syni; Sara, í sambúð með Þór-
halli D. Péturssyni; Sigur-
björn. 2) Agnes, gift Sigurði
Pétri Ólafssyni, börn þeirra:
Arnór Bjarki, giftur Jónínu
Ósk Kristjánsdóttur, börn
þeirra Arna Kristín Arnars-
dóttir, Eydís Erla og Erika
Björk; Ólafur Jónas, í sambúð
með Auði Gestsdóttur. Sonur
þeirra er Sigurður Pétur; Sig-
urbjörg, í sambúð með Sölva
Borgari Sighvatssyni.
Sonur hennar er Alexander
Máni Björgúlfsson, fyrir átti
Sölvi dóttur, Valdísi. 3) Snjó-
laug, ógift og barnlaus. 4)
Guðjón, giftur Önnu Maríu
Sigurðardóttur, börn þeirra
eru: Steinar Þór, í sambúð
með Ásdísi Bjarkadóttur;
Hrafnhildur, í sambúð með
Skúla Arnarssyni.
Stjúpdóttir Sigurbjargar er
Pálína Steinarsdóttir, maki
hennar Stefán Björnsson, dæt-
ur þeirra eru Anna Pála, Eva
Hrönn og Auður Birna.
Útför Sigurbjargar fór fram
í kyrrþey að hennar ósk 14.
júní 2018.
1906, d. 22. apríl
1987, og Jóhann
Hávarður Angan-
týsson, f. á Gull-
húsá, Snæfjalla-
hreppi, N-Ís. 9.
október 1898, d. 15.
maí 1990.
Sigurbjörg og
Steinar hófu bú-
skap sinn á æsku-
heimili Sigur-
bjargar, Grjótagötu
9, en flest sín búskaparár
bjuggu þau í Skógargerði 6 í
Smáíbúðahverfinu. Sigurbjörg
flutti svo í Sæviðarsund og bjó
þar uns hún flutti að Hrafn-
istu haustið 2017.
Börn Sigurbjargar og Stein-
ars eru: 1) Fríða Hildur, gift
Sigurbirni Bárðarsyni, börn
þeirra eru: Steinar, giftur
Kristínu Birnu Óskarsdóttur,
börn þeirra Fríða Hildur, Sús-
anna Sóley og Birna Rós;
Styrmir, dóttir hans er Sigrún
Það eru ansi margar minn-
ingar sem fara um hugann nú
þegar mamma er skilin við.
Mamma var einbirni og
þurfti alla tíð að treysta mikið
á sjálfa sig. Hún var ákveðin
kona, kraftmikil og hafði skoð-
anir á hlutunum og gat verið
beinskeytt.
Frá sjö ára aldri dvaldi
mamma á sumrin á Borg við
Mjólká. Borgarsystkinin voru
henni mjög kær og leit hún
alltaf á þau sem systkini sín.
Hennar ævi var ekki alltaf
auðveld, hún veiktist af berkl-
um strax sem smábarn og var
oft mikið veik. Hún lét það
samt ekki stöðva sig heldur
vann öll sumur ef heilsan leyfði.
Hún útskrifaðist úr MR og tók
hluta af náminu utanskóla
vegna veikinda. Síðan lá leiðin
á Vífilsstaði og Reykjalund þar
sem hún kynntist manninum
sínum Steinari.
Þegar við systkinin ólumst
upp var mamma alltaf til staðar
fyrir okkur og bjó okkur gott
heimili. Hún var mikil handa-
vinnukona, var með græna
putta og var garðurinn hennar
alltaf mikil prýði.
Hún kenndi okkur systkin-
unum líka að taka þátt í heim-
ilishaldinu og bera ábyrgð. Við
lærðum það snemma að rekstur
heimilis er samvinnuverkefni.
Mamma vann utan heimilis-
ins þegar við vorum yngri auk
þess sem hún sá um bókhaldið
fyrir pabba sem hafði stofnað
Stálhúsgagnagerð Steinars.
Þegar pabbi veiktist og féll
frá 1974 tók mamma við rekstri
fyrirtækisins. Líf hennar
breyttist mikið við fráfall hans,
hún var með fjóra unglinga að
ala upp auk fyrirtækisins og
gerði það með sóma. Hún seldi
fyrirtækið 1990.
Hún var ekki tilbúin að setj-
ast í helgan stein strax svo
næstu 10 árin rak hún heild-
verslunina Árval og verslunina
Garn og gaman.
Mamma framkvæmdi hlutina
strax ef henni datt eitthvað í
hug. Ef hún heyrði auglýsingu
um einhverja skemmtilega
uppákomu þá bara fór hún af
stað.
Henni fannst lítið spennandi
að vakna of snemma en gerði
það af nauðsyn. Þegar hún
hætti að vinna leyfði hún sér að
vaka lengur og fara seint á fæt-
ur. Það þýddi lítið að sækja
hana heim fyrir hádegi eftir að
hún réð sínum tíma sjálf, engin
ástæða til að fara á fætur fyrir
ellefu, frekar seinna.
Hún ferðaðist mikið með
okkur systkinunum bæði innan-
lands og utan.
Frænka hennar frá Borg og
besta vinkona, Dídí (Aðalheiður
Dís), ferðaðist líka mikið með
henni og náðu þær að heim-
sækja flestar heimsálfurnar.
Það var aldrei leiðinlegt í
kringum þær, mikið hlegið.
Mamma flutti á Hrafnistu
Laugarási á síðasta ári. Það fór
mjög vel um hana þar og á
starfsfólkið þar þakkir skildar
fyrir umönnun hennar. Hún
saknaði samt alltaf Sæviðar-
sunds þar sem hún bjó frá
1980, ekki síst þess að geta
ekki haft hund hjá sér. Hún var
mikill dýravinur og átti alltaf
eitthvert heimilisdýr.
Þótt heilsan væri orðin léleg
var ekki kvartað því eins og
hún sagði: þetta er bara ald-
urinn og ekkert við því að gera.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja hana, hún hafði dálítið
lúmskan, svartan húmor og við
systkinin gátum oft hlegið að
því hvernig mamma sá heim-
inn.
Við kveðjum mömmu með
söknuð í huga en treystum á
það að pabbi ásamt öllum hin-
um ástvinunum hennar taki vel
á móti henni hinum megin.
Fríða Hildur, Agnes,
Snjólaug og Guðjón.
Tíminn flýgur áfram og hann
teymir mig á eftir sér. Orðin
sem vakna í huganum þegar ég
sest niður og rita kveðjuorð til
tengdamóður minnar Sísíar.
Langur tími er frá því að ég
kynntist henni í Skógargerðinu
kringum 1969, nýkominn með
bílpróf og var að keyra Fríðu
elstu dóttur hennar heim úr
hesthúsinu 12 ára gamla. Fríða
var hestakúskur hjá mér sem
aðstoðaði við hirðingarnar. Hún
ílengdist í starfinu og þegar
tíminn leið breyttist hestakúsk-
urinn í gjafvaxta stúlku.
Nánari tengsl urðu á milli
okkar sem og vinskapurinn við
Sísí. Sísí var stórbrotin kona
sem fékk að kynnast lífinu með
öllum veðrabrigðum. Með fjög-
ur ung börn missir hún mann-
inn sinn Steinar 46 ára gamlan,
tók þá við sem forstjóri fyr-
irtækisins, Stálhúsgagnagerðar
Steinars. Kom þá í ljós úr
hverju hún var gerð! Börnin
döfnuðu, uxu úr grasi undir
sterkri stjórn tengdó, Ketilfríð-
ur móðir Sísíar var fastagestur
á heimilinu og traustur mátt-
arstólpi fjölskyldunnar. Fyrir-
tækið sem í upphafi voru
nokkrir starfsmenn tók vaxt-
arkipp við aðkomu Sísíar, varð
stærsta fyrirtækið hér á landi
sem sérhæfði sig í smíðum á
skólahúsgögnum.
Slíkur var vöxturinn að hús-
næðið í Skeifunni varð of lítið
og keypt var ein af stærstu iðn-
aðarhúseignunum á landinu
Smiðjuvegi 2 í Kópavogi. Sísí
hafði yfirsýn, talnaglögg, ná-
kvæm, hafði sterkan aga á öll-
um hlutum. Þegar allt var í
sem mestum blóma í kringum
1990 ákvað hún að rétt væri að
selja.
Kaupir fyrirtækið Árval með
dætrum sínum, Agnesi og Snjó-
laugu.
Ég man vel hversu nánar
Sísí og frænka hennar Dídí
voru (hún átti lakkrísgerðina
Drift). Þær ferðuðust mikið
hérlendis og erlendis um marg-
ar heimsálfur. Sísí var strangur
uppalandi. Ekkert bruðl var
liðið; ef börnin þurftu lán fyrir
einhverju sem ekki var bráð-
nauðsynlegt var þeim uppálagt
að greiða til baka, þar voru
skýrar línur. Sísí var mikill
húmoristi og sjálfsvorkunn var
ekki til. Þegar ég bað um hönd
dóttur hennar samþykkti hún
fúslega, en sagði ákveðið samt
kímin: „Nú berð þú fulla
ábyrgð á henni, ég er laus frá
allri ábyrgð!“ Henni þótti elsta
dóttirin ekki auðveld í uppeldi,
sjaldan heima hjá sér, hangandi
frá fimm ára aldri í hesthúsum
Fáks við Bústaðaveg. Þar var
hún í góðum félagsskap með
hestunum og stutt heim í Skóg-
argerðið úr hesthúsunum,
fylgdi hún hitaveitustokknum á
milli. Síðustu árin í kringum
Sísí voru skemmtileg, hún hafði
nóg fyrir stafni, leysti allar
krossgátur og var mikil hann-
yrðakona. Hún prjónaði sokka
og vettlinga á ömmu- eða lang-
ömmubörnin, í einni af okkar
heimsóknum þótti Fríðu laust
prjónað hjá mömmu sinni og
fann að verklaginu, rétti tengdó
henni sokkinn, bað hana að
sýna sér hvað mætti betur fara.
Fríða brást vel við, hélt ég
áfram samræðum við Sísí með-
an á leiðréttingunni stóð. Fríða
prjónaði og prjónaði, varð mér
þá að orði við tengdó hvort hún
ætlaði ekki að taka við, þá suss-
aði hún á mig: „Ekki trufla
hana, leyfum henni að klára
sokkinn,“ og kímdi.
Tæpt ár er síðan hún kom á
DAS í Reykjavík. Kvartaði
aldrei, bráðgreind, tókst á við
hlutina með æðruleysi.
Börnin hennar hugsuðu vel
um mömmuna enda mikil virð-
ing borin fyrir henni. Hún var
södd sinna lífdaga, beið í sinni
stóísku ró eftir kallinu.
Minningin um hana hvílir
sterkt í vitundinni. Sísí var
heimskona, ábyggileg, stórbrot-
inn persónuleiki með sterka
framhugsun.
Kveð með söknuði og þakk-
læti fyrir góðar samverustund-
ir.
Sigurbjörn Bárðarson
(Diddi).
Sigurbjörg
Guðjónsdóttir
✝ Árni FalurÓlafsson fædd-
ist 17. september
1932 í Hafnarfirði.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
15. júní 2018. For-
eldrar hans voru
Ólafur Árni Guð-
jónsson, f. 7.10.
1909, d. 24.5. 1984,
og Sveindís Mar-
teinsdóttir, f. 2.7. 1910, d.
28.12. 1983. Árni Falur var
elstur af fjórum systkinum.
Systur hans eru Elísabet, f.
f. 27.5. 1958, Ólafur, f. 27.5.
1958, Guðbjörg Svanlaug, f.
12.2. 1962, og Árni, f. 16.5.
1966. Árni og Gréta eignuðust
níu barnabörn og 14 langafa-
börn.
Árni stundaði flugnám hjá
Flugskólanum Þyt árið 1956 og
lauk atvinnuflugmannsprófi
1958 og flugstjóraprófi 1969.
Hann starfaði sem flugleið-
sögumaður, flugmaður og flug-
stjóri hjá Loftleiðum hf. og síð-
an Flugleiðum hf. í 34 ár. Árni
átti sæti í stjórn Félags ís-
lenskra atvinnuflugmanna
(FÍA) og einnig Félags Loft-
leiðaflugmanna, sat í starfsráði
og um hríð í stjórn eftirlauna-
sjóðs flugmanna.
Útför Árna Fals Ólafssonar
fer fram í Lindakirkju í Kópa-
vogi í dag, 29. júní 2018, og
hefst athöfnin klukkan 13.
19.7. 1937, Þóra
Svanlaug, f. 23.7.
1938, og Júlíana
Kristmunda, f.
20.11. 1944. Árni
Falur ólst upp í
Keflavík en sótti
gagnfræðanám í
Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Árni
Falur giftist eftir-
lifandi eiginkonu
sinni, Grétu Huldu
Hjartardóttur, f. 30.1. 1938,
hinn 7.12. 1957 og áttu þau því
60 ára brúðkaupsafmæli árið
2017. Börn þeirra eru: Hjörtur,
Elsku pabbi. Það er sárt og
þungur harmur að kveðja þig.
Söknuðurinn er mikill en ljúft er
að dvelja við minningar um þig og
rifja upp skemmtilegar stundir.
Þú varst stór hluti af lífi okkar,
stoð okkar og stytta, studdir okk-
ur með ráðum og dáð í hverju sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Þegar á að lýsa þér sem persónu
þá kemur margt upp í hugann;
hjálpsamur, ósérhlífinn, tryggur,
ábyrgur, vandvirkur, réttsýnn,
umburðarlyndur og yfirvegaður.
Þú varst mikill handverksmaður
og tréútskurðurinn þinn ber
glöggt merki um hversu nákvæm-
ur og vandvirkur þú varst, verkin
þín lifa með okkur og hafa búið
um sig í hjörtum okkar til eilífðar.
Þú hafðir alltaf tíma fyrir okkur
systkinin; hvort sem það var í leik
eða lærdómi þá tókstu alltaf þátt í
því með okkur. Þegar við urðum
fullorðin og fórum að búa varstu
alltaf tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd með hvað sem var. Það var
yndislegt og gaman að hlæja með
þér og þú brostir svo fallega með
augunum. Þegar yfir lýkur er það
ekki það sem maður tekur með
sér eftir lífið, heldur það sem mað-
ur skilur eftir sig. Pabbi, þú skilur
eftir þig mikla ást, kærleika og
umhyggju í hjörtum okkar sem
við munum taka með okkur sem
veganesti í lífinu. Að þreyja þorr-
ann og góuna, eins og þú sagðir
þegar okkur var sagt frá því að
veikindi þín væru orðin það mikil
að ekkert væri hægt að gera. Þú
tókst þessu eins og svo mörgu í líf-
inu með jafnaðargeði og róleg-
heitum, að þola tímabundið
ástandið, þú vissir í hvað stefndi
og vildir ekki hafa fleiri orð um
það.
Að lokum langar okkur að fara
með fallegt ljóð eftir Guðrúnu Sig-
urbjörnsdóttur sem segir svo
margt.
Englar Guðs þér yfir vaki og verndi
pabba minn
vegir okkar skiljast núna, við sjáumst
ekki um sinn.
En minning þín hún lifir í hjörtum hér
því hamingjuna áttum við með þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og góð-
leg var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
Vertu góðum Guði falinn er hverfur þú á
braut
gleði og gæfa okkur fylgdi með þig sem
förunaut.
Og ferðirnar sem förum við um landið út
og inn
er fjársjóðurinn okkar, pabbi minn.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Hjörtur, Ólafur,
Svanlaug og Árni.
Hlýr og góður. Vatnsgreiddur,
sólbrúnn, vel rakaður, sultuslak-
ur. Traustur, pottþéttur, klár. Svo
innilega svalur án þess að hafa
nokkuð fyrir því, það kom til þín
frá náttúrunnar hendi. Ég hef
bara átt einn afa og get ekki lýst
því hversu heppin mér finnst ég
vera að hafa fengið þig sem afa –
og hafa verið sú sem gerði þig
fyrst að afa. Minningarnar
streyma og mér finnst óraunveru-
legt að við munum ekki búa til
fleiri saman hér á jörð.
Afi var rólegheita ljúfmenni.
Hann og amma voru gift í 60 ár,
ólíkari hjón eru mögulega vand-
fundin, amma alltaf á útopnu og
stundum eins og blóðið hreyfðist
varla í afa. Jing og jang í blíðu og
stríðu sem pössuðu svo vel saman
og vógu hvort annað upp. Ég
heyrði oft söguna af því þegar þau
kynntust þar sem mæður þeirra
lágu saman á stofu á spítala.
Afi var ekki bara heppinn í ást-
um heldur var hann líka einn af
þeim heppnu sem fékk að starfa
við áhugamálið sitt, flugið. Hann
sagði manni stundum frá ferðalög-
um sínum, Parísarferðinni með
skátunum, pílagrímsfluginu, árun-
um hjá Loftleiðum, köldum vetr-
ardögum í Chicago. Fyrir nokkr-
um árum bað hann mig að mála
mynd af flugvélunum sem hann
flaug.
Hann kom til mín á vinnu-
stofuna með þykka plastmöppu af
fyrirmyndum og sagði mér í smá-
atriðum frá hverri vél. Mér skild-
ist að „Monsarnir“ hefðu verið í
uppáhaldi.
Afi var barngóður og ljómaði
þegar hann var í kringum lítil
börn, hann var góður afi sem pass-
aði vel upp á fólkið sitt. Hann var
hraustur og duglegur alveg þar til
rétt undir það síðasta. Maður sá
hann varla eldast síðustu tuttugu
árin. Ég fann einmitt um daginn
mynd af honum sem var tekin fyr-
ir tuttugu árum og get ekki séð að
hann hafi breyst mikið, alltaf
hraustlegur, snyrtilegur, vatns-
greiddur, sólbrúnn og óendanlega
svalur. Í eitt af síðustu skiptunum
sem ég hitti afa uppi á spítala bað
hann mig að greiða sér, honum
fannst ómögulegt að vera ekki al-
mennilega greiddur.
Ég greiddi honum og klippti
líka á honum neglurnar og átti
góða stund með honum með hans
hönd í minni.
Mikið á ég eftir að sakna þín afi
minn. Ég kveð þig með söknuði í
bili. Við sjáumst síðar.
Linda Dögg Ólafsdóttir.
Elsku góði afi minn og langafi.
Þegar ég hugsa um þig og hvaða
áhrif þú hefur haft á okkar líf þá
minnumst við þín með gleði og í
rólegheitum.
Þú varst rólegur, staðfastur,
þolinmóður og hafðir einstakt
bros og innilegan hlátur. Við
minnumst allra ferðanna upp í bú-
stað í Borgarfirði og stundanna
sem við spiluðum púka. Eins fór-
um við í ferð saman til Lúxem-
borgar með hinum barnabörnun-
um sem gleymist seint. Eða þegar
maður hjólaði yfir Fossvoginn til
að heimsækja ykkur yfir í Geit-
landið. Þó að þú hafir verið fámáll
þá hefurðu kennt okkur margt og
mikið sem situr eftir, sérstaklega í
lund og fari okkar.
Við þökkum þér fyrir tilveruna
og kveðjum með söknuði.
Guðmundur Árni
og fjölskylda.
Árni Falur
Ólafsson
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Þar
sem pláss er takmarkað getur birt-
ing dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefn-
um. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Minningargreinar
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR ÁGÚSTU
ÞORVALDSDÓTTUR
Lækjarsmára 4, Kópavogi,
áður til heimilis á Langholtsvegi 188,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík.
Þorvaldur K. Þorsteinsson Guðrún Þ. Þórðardóttir
Kristinn H. Þorsteinsson Auður Jónsdóttir
Óli Þorsteinsson Ellen T´Joen
barnabörn og barnabarnabörn