Þróttur - 01.12.1921, Qupperneq 9

88
ÞRÓTTtlR
Þá er köst eru æfð, verður að æfa
fælurnar sérstaklega á hverjum degi. —
Styrkleikann og liðleikann skal æfa með
jafnfætis stökkum, en ílýlinn með við-
bragðsæfingum og stuttum hlaupum.
Æfingin verður að vera það víðtæk, að
allir þeir einstöku liðir, sem þarf til
þess að framkvæma kastið fái sína æf-
ingu. —
Það er ógerningur að setja fram fast
ákveðið æfingarkerfi, sem er við allra
hæfi. Menn verða svo að segja að fela
sig áfrarn með því .að mæla árangurinn
i hlutfalli við æfingarnar og herða á eða
draga úr þar til þeir hafa fundið þau
takmörk, sem hæfilegust eru. —
Skulu hér sett nokkur atriði rétt til
leiðbeiningar:
Fyrsta daginn skal æft mjúklega og
liðlega með bezta kastlaginu. Annan
daginn skal kastað fijótt og lrvallega, en
án þess þó að beila sér til fulls. Þriða
daginn skal kastað af fulium krafti.
Fjórða daginn skal, rnesta áherzlan lögð
á atrennuna, en í sjálft kaslið skal ekki
ieggja meiri kraft en þann, sem kemur
fram við alrennuna, þanuig að höndin
aðeins slýri áhaldinu í kastáltina. Fimla
daginn getur maður séð hvern árangur
æfingin liefir haft með því, að frarn-
kvæma kastið með fullum krafti og
mæla árangurinn. — Byrjendur verða
að læra kasllagið fullkomlega áður en
þeir fara að kasla með fullum krafli.
Köst geta menn æft og menn venjast
smámsaman mikilli þjálfun. En gæla
verður þess, að æfa aldrei svo inikið að
menn verði leiðir á því.
Þreyti menn sig á æfingum skal tek-
inn hvíld í nokkra daga, en í stað þess
geta menn æft hlaup og stökk. —
Þá er kastað er kemur krafturinn frá
fóLunum, en til þess að þeir geti »yfir-
fært« liann, verður líkamsþunginn að
hvíla á þeim. Búkinn má ekki setja í
hreyfingu fyrst, því að kraflurinn verður
að korna að neðan og leiðast upp eftir.
Það hafa verið skiftar skoðanir urn
það, hve mikilsverðan þált fæturnir ættu
við framkvæmd kastsins. Hin svonefnda
fótskifting í því augnabliki, sem kastað
er hefir truflað marga og hefir oft verið
misskilin. Krafturinn kemur frá fólun-
um og í því bili, sem fæturnir skifta
um stöðu, hættir handleggurinn að
verka á kastáhaklið. Fótskiftingin, sem
ekki má verða fyr en um leið og höndin
sleppir af áhaldinu, er bein afleiðing af
að búkurinn knýr á eftir áhaldinu upp
á við og fram á við, en þegar höndin
sleppir af áhaldinu missir búkurinn þá
stoð, sem liann hafði af því og fótskift-
ingin verður óumflýjanleg til þess að
lialda jafnvæginu.
Það er ráðlegt fyrir byrjendur að
læra kastið án þess að hafa þessa fót-
skiftingu og fyrst í stað að kasta þannig,
því það er eina ráðið til þess að fá
fæturnar og búkinn tii þess að vinna
saman á réttan hált. Hin rélta fótskifl-
ing kemur svo smámsaman af sjálfu
sér.
Mestur hluti líkamsþungans skal hvíla
á fæti söinu hliðar og höndin, sem
kastað er með.
Sá fóturinn, sein framar er í iiyrjun-
arstöðunni á að hjálpa til að halda
líkamsþunganum á aftari fætinum, og
veita viðnám og stöðva hreyíingu lík-
amans fram á við og reisa búkinti upp
á við þannig að krafturinn leiðist sem
mest upp á við og fram á við. — —
Við spjótkast og kúluvarp verður
mjög snögg fótskifting á því augnabliki
sem liöndin sleppir af áhaldinu.
Fótskiftingin við kringlukast er alt
önnur. Alrennan verkar þar ekki beint
áfram í kaststefnuna eins og við hin
köstin. Kastið er hreint vindukast og það
ríður mest á að fá kraftinn frá búk,
öxl og handlegg til þess að verka á því
augnabliki sem handleggnum er sveiflað
fram, en búkinn má ekki knýja meira
fram en svo að liandleggurinn fylgist