Breiðfirðingur - 01.04.1977, Síða 76

74
BREIÐFIRÐINGUR
Þangað var horft með virðingu og aðdáun, svipmikið
setur undir grænnni 'hlíð og fagurri fjallshrún, eyjarnar,
„stöðin“. fossinn.
En samt var það fyrst og síðast presturinn og konan hans,
sem setta svip á bæinn í vitund okkar kotakrakkanna.
Og við vissum, að presturinn var lærður og kunni latínu,
ensku og dönsku og fleiri framandi tungur Hann kunni jafn-
vel ljóð og leikrit á framandi málum utan að.
Hann söng svo að bergmálaði fjallahrúna milli, ekki
sízt í Gufudalskirkju. Hann orti ljóð, sem gerðu jafnvel
sjálfan dauðann að brosandi engli, sem gaf honum styrk
til að hugga aðra, sem áttu börn, sem voru dáin.
Og síðast en ekki sízt hélt hann svo kraftmiklar predik-
inir, að allir urðu að hlusta, sumir grétu eða táruðust að
minnsta kosti, enginn gleymdi.
Hjá prestinum og frúnni í stofunni á Stað bjuggu spek-
ingar og stórmenni frá útlöndum og Iþar var fullt af bók-
um með gylltum kili og vizku, sem var öllu gulli dýrmætari.
Svona var hugsað um prestinn í sveitinni í gamla daga.
Svona var hugsað um sr. Jón.
Aldxei var hann samt nær sem þáttur af okkar eigin til-
veru en þegar hann kom að húsvitja.
En það skeði alltaf á hverju einasta ári seinni part vetr-
arins. Einmitt þegar vorleysingar bófust, lækir hoppuðu
niður hlíðar og áin ruddi ísjökum fram í vaðalinn.
Það var kannske verið að lesa í húspostillunni og syngja
passíusálm, þagar jafnvel pabbi leit hvað eftir annað út í
gluggann, en meðan var verið að „lesa“ mátti enginn hreyfa
sig, hvað þá 'heldur horfa út.