Ný Dögun - 01.11.1997, Qupperneq 26

r
i

i
II
kynntumst bað ég Eyjólf að fara til
læknis, þegar hann hafði um skeið
kvartað yfir því að blæddi úr fæð-
ingarbletti á öxl hans og þetta greri
aldrei fullkomlega. Að því kom að
hann fór til læknis. í ljós kom að
þarna var urn meinvarp að ræða.
Eyjólfur var með húðkrabbamein.
Bletturinn var fjarlægður í smáað-
gerð. Hins vegar var ekki um að
var ekki fyrr en ég hafði nauðað í
honum, að hann fór til augnlæknis.
Þá kom í ljós að bólga var mikil í
augnbotnunum, ásamt fleiri ein-
kennum, sem augnlækninum leist
ekkert á. Hann var því umsvifalaust
lagður inn á spítala til frekari
rannsókna. Eftir ítarlegar rann-
sóknir kom í ljós að mikill bjúgur
var í höfði hans, nánast ekkert pláss
Eyjólfur Þórsson í góðu skapi, enda í sumarfríi á Spáni
sumarið 1987 og allt lék í lyndi. Fyrsta barnið nýfœtt og
framtíðin blasti við. Þetta sama haust dró svo ský fyrir sólu;
alvarleg veikindi gerðu vart við sig.
ræða neina eftirmeðferð, sem nú
mun ævinlega viðhöfð, eftir því sem
ég best veit. Læknarnir héldu ein-
faldlega að búið væri að komast
fyrir meinið og málinu væri lokið.
Það eru því líkur á því, án þess að
ég geti né vilji fullyrða neitt um
það, að þetta hafi haft áhrif á það
sem síðar varð.
VEIKINDI HERJA Á
Nokkrum árum síðar, eða síðla
árs 1987 fór Eyjólfur að finna til
sífelldra höfuðkvala. Sjónin hafði
líka breyst. Hann átti erfitt með að
sjá til hliðanna og þetta var farið að
há honum verulega. Hann missti
hins vegar aldrei dag úr vinnu
vegna þessa, þótt strangt til tekið
hafi hann verið gjörsamlega óvinnu-
fær vegna höfuðverkja og sjón-
truflana. Eyjólfur vildi eins og fyrri
daginn gera lítið úr þessu og það
milli höfuðkúpu og heila og þrýst-
ingurinn því gífurlegur. Þeir læknar
sem ég talaði við sögðu að höfuð-
kvalirnar hljóti að hafa verið
óskaplegar. Þessu til viðbótar komu
síðan í ljós þrjú meinvörp í höfðinu;
með öðrum orðum höfuðkrabba-
mein. Og læknarnir lögðu ekki í
uppskurð, þannig að eini mögu-
leikinn var að reyna geislameðferð.
Geislameðferðin reyndist um
margt mjög erfið. Ég reyndi eftir
megni að styðja Eyjólf og styrkja.
Sannleikurinn er sá, að þessi með-
ferð reynir mjög á, bæði líkamlega
og andlega. Hann var í lyfjameð-
ferð samtímis og þetta reyndi mjög
á þolrifin. Meðan á þessu stóð hafði
hann oft á orði að vonlaust væri
fyrir fólk að ganga í gegnum slíka
meðferð, án þess að hafa maka eða
annan trúnaðarmann sér við hlið. í
almennu tali ræðir fólk oftast um
það að krabbameinssjúklingar
missi hárið og líti illa út. Það er að-
eins toppurinn á ísjakanum, því
mín reynsla er sú að sjúklingnum
líður mjög illa á alla lund. Líkam-
leg vanlíðan er mikil og eðli máls
samkvæmt er sálarlegt ástand mjög
viðkvæmt, því enginn veit í raun
hvort meðferðin vinnur á sjúk-
dómnum eða ekki.
Að lokinni meðferðinni í desem-
ber árið 1987, urðum við vongóð.
Svo virtist sem meinvörpin hefðu
ekki dreifst frekar og raunar
minnkað að umfangi. Höfuðkval-
irnar hurfu og við tók tími, þar sem
við gátum lifað lífinu svo til eðli-
lega. Innst inni vorum við auðvitað
kvíðafull, en samt var vonin sterk-
ari um að hættan væri liðin hjá. Við
fórum í frí sumarið eftir og áttum
góða daga. í september þetta ár,
1988, fóru gömlu einkennin hins
vegar að taka sig upp á nýjan leik.
Friðurinn var úti eftir níu góða
mánuði.
Þá kom í ljós eftir rannsóknir að
allt var komið af stað á nýjan leik.
Meinvörpin höfðu stækkað. Þá var
ákveðið að Eyjólfur færi þegar í
stað í lyfjameðferð. Sú meðferð
fólst í inntöku mjög sterkra lyfja í
tvo daga og síðan átti hann að fá
næsta skammt að sex vikum liðn-
um. Til þess kom þó aldrei. Þann
sama dag og næsta lota í lyfja-
meðferðinni átti að hefjast, var
Eyjólfur jarðsunginn.
KVEÐJUSTUNDIN
Eyjólfur hafði verið heima og ver-
ið með flensu og slappur, enda lík-
amleg mótstaða í lágmarki eftir
lyfjagjöfina. Og aðfararnótt 3. nóv-
ember var hann orðinn svo veikur,
að ég hringdi á næturvaktina. Næt-
urlæknirinn sem kom vildi leggja
Eyjólf inn á Landakotsspítala, þrátt
fyrir að ég segði honum að í raun
væri hann til meðferðar á Lands-
spítalanum. Neyðarmóttakan þetta
kvöld var hins vegar á Landakoti
og því var hann sendur þangað um
nóttina. Ég ákvað að fara heim til
foreldra minna, þeirra Jóhanns
Eyjólfssonar og Sigríðar Asgeirs-
dóttur, eftir að hann hafði verið
lagður inn, enda mat enginn það
svo að einhver bráð hætta væri á
ferðum. Ég bað um að ég yrði látin
vita af framgangi mála, en var hins
vegar svo utan við mig að ég gaf