Dagblaðið Vísir - DV - 20.07.2018, Blaðsíða 49

LÍFSSTÍLL 4920. júlí 2018
n Samhugur og samstaða er styrkur í sorginni n Minningarsjóður: „Ég á bara eitt líf“ n „Við verðum að læra að lifa með sorginni, hvernig sem við gerum það“
HÁLF TAFLA SKILDI MILLI LÍFS OG DAUÐA EINARS DARRA
Ekkert gaf til kynna að Einar væri
að misnota lyfseðilsskyld lyf
Aðspurð segja þau að ekkert
hafi gefið til kynna að Einar væri
væri að misnota lyfseðilsskyld
lyf, hvað þá jafn mikið og síð-
ustu tvær vikurnar í lífi hans, líkt
og síðar kom í ljós. Hann var að
klára annað ár í Fjölbraut á Akra-
nesi og stundaði vinnu. „Það
er allt öðruvísi neyslumynstur í
dag, hann kom heim og það sást
ekkert á honum, það var engin
breyting á hegðun hans, krakkar
eru farin að stjórna neyslunni
þannig að lítið ber á henni
heima,“ segir Óskar. „Einar var að
vinna til klukkan ellefu kvöldið
áður en hann dó. Það er mikil-
vægt að foreldrar geri sér grein
fyrir að misnotkun á þessum
lyfjum getur farið undir radarinn.
Við viljum vinna forvarnarstarfið
á faglegum nótum og erum með
gott fólk með okkur, við höfum
sjálf hvorki reynslu né þekkingu
á slíkri vinnu,“ segir Óskar.
„Einar var litli bróðir minn,
þroskaður miðað við aldur og
besti vinur minn þrátt fyrir
aldursmuninn. Hann fór í rækt-
ina daglega, hafði alltaf tíma
fyrir vinina, alltaf tíma fyrir fjöl-
skylduna,“ segir Aníta. „Vikuna
áður en hann dó var ég mikið
heima og við horfðum mikið
á myndir saman. Það var allt
mjög eðlilegt, hann talaði við
okkur, hann var mjög opinn.
Hann var haldinn heilsukvíða og
mjög opinn um það, hann talaði
bara endalaust, maður sá ekk-
ert breytast.“ Þau segja bæði að
þegar þau hugsi til baka þá sé
ekkert sem gaf til kynna hvenær
hann byrjaði að neyta lyfjanna.
„Hann var tekinn fyrr á árinu
á bíl og þá mældist kókaín í blóði
hans. Eftir það var hann undir
eftirliti hjá Báru, móður hans,
teknar þvagprufur og slíkt og
ekkert kom þar fram. Mér skilst
að það sé ekki hægt að greina
töflurnar í slíkum þvagprufum,
þannig að hann fór í gegnum þær
allar,“ segir Óskar. „Eins og kem-
ur fram í símanum hans þá virð-
ist misnotkunin á þessum efnum
hafa aukist síðustu tvær vikurnar
í lífi hans og hann talar um frá-
hvarfseinkenni sem eru víst mjög
öflug,“ bætir Óskar við.
„Ég var mikið með honum
þessar tvær vikur og get ekki sagt
að ég hafi séð neitt á honum.
Hann var mikið með okkur, var
í prófum í skólanum, gekk mjög
vel og var að vinna þannig að
þetta var mikið áfall,“ segir Aníta.
„Þetta er líka forvitni, það er
mikið talað um þessi lyf í tón-
listinni sem krakkar hlusta á.
Kannski er ég ekki svona forvitin,
en hann heyrði eitthvert lag sem
fjallaði um lyf og þurfti þá að vita
allt um lyfið, síðan hefur forvitn-
in náð tökum á honum og hann
ákveðið að prófa,“ segir Aníta.
„Hann var sjálfur í tónlist og
var að semja tónlist og texta sem
fjalla um þessi lyf. Maður var
grandalaus um það og hélt að
þetta myndi eldast af honum,“
segir Óskar. „Ég spurði hann
hvort hann væri að syngja um
sannleikann, hvort hann hugs-
aði svona í alvöru, en hann neit-
aði því, sagði að þetta væri í tísku
og bara eitthvað sem strákar
væru að syngja um í dag. Þetta er
forvitni, fikt, fíkn. Við vitum ekki
hvort hann hefði náð að snúa við
blaðinu, hann fékk aldrei tæki-
færi til þess,“ segir Aníta.
Óskar segir það mestu ógnina
við neyslu lyfjanna að ungmenn-
in nái aldrei að leita sér hjálpar,
þar sem ein tafla sé oft nóg til að
skilja milli lífs og dauða.
„Þetta var hálf oxy-tafla sem
hann tók kvöldið sem hann dó,“
segir Aníta.
Gleðidagur breyttist í einni
svipan í sorgardag
Einar Darri bjó ásamt móður
sinni og yngri bróður í Melasveit
í Hvalfirði. Daginn sem hann lést
var Aníta Rún að útskrifast sem
stúdent. „Um það leyti sem hann
var að deyja inni í herbergi vor-
um við hin að fara að taka okkur
til. Þetta gerðist um morguninn
hugsa ég, hann dó bara í svefni,
það tók enginn eftir neinu fyrr en
átti að vekja hann,“ segir Aníta.
„Ég var að koma upp eftir
með móðurömmuna, um
hádegisbilið,“ segir Óskar. Þegar
þau beygðu inn í Melahverfið
mættu þau sjúkrabílnum. „En
við vitum ekkert hvað var í gangi
fyrr en við komum að fyrir utan
heimilið og sáum lögreglubílana.
Ég fór á eftir sjúkrabílnum upp á
Akranes og þegar ég kom þang-
að var læknir búinn að úrskurða
hann látinn. Það sem átti að vera
gleðidagur breyttist í sorgardag.“
Einar var vinmargur og segja
feðginin að andlát hans hafi
verið reiðarslag fyrir alla og eitt-
hvað sem enginn bjóst við.