Morgunblaðið - 04.09.2018, Side 23

var stóra systir föður míns,
Birgis, en auk þess áttu þau
systkini annan bróður, Reidar.
Þrátt fyrir að eignast ekki börn
sjálf var Dagný umvafin börn-
um stærstan hluta ævi sinnar.
Dagný lagði fyrir sig barna-
kennslu, sem hún sinnti af
stakri prýði í tæp 45 ár. Óhætt
er að segja að við systkinin höf-
um notið góðs af umhyggju
hennar, en ást sína á litla bróð-
ur yfirfærði hún á okkur börn
hans frá fyrstu tíð og allt til
enda.
Foreldrum mínum reyndist
hún dyggur stuðningur í upp-
eldinu, prjónaði á okkur ófár
peysurnar og með henni fórum
við í margar ferðir innanlands.
Áhugasömust var hún fyrir
ferðum á bernskuslóðirnar í
Jökulfjörðum.
Foreldrar mínir eignuðust á
skömmum tíma mörg barna-
börn. Þau voru í hennar augum
öll vel af guði gerð og sýndi hún
þeim einstakan áhuga eins og
væru þau hennar eigin. Fram á
síðasta dag fylgdist hún með
þeim, vildi vita hvernig gengi;
gladdist þegar vel gekk en tók
nærri sér ef eitthvað bjátaði á.
Dagný var trúuð kona og
hafði hún áhrif á mig með lífs-
skoðunum sínum og gildum.
Hún var heiðarleg og réttsýn,
reglusöm og dugleg. Umhyggja
fyrir þeim sem minna máttu sín
og/eða þurftu sérstakan stuðn-
ing var henni ofarlega í huga.
Sérstakt samband var á milli
Dagnýjar og Aldísar Helgu,
yngstu dóttur minnar sem býr
við fötlun. Hún syrgir nú afa-
systur sína mjög.
Ég vil að lokum þakka Dag-
nýju frænku fyrir samfylgdina
og skilyrðislausa ást í hartnær
sextíu ár.
Borghildur Birgisdóttir
(Bogga).
Bekkjarsystir okkar Dagný
Albertsson hefur kvatt þessa
jarðvist orðin háöldruð. Dagný
var ein úr þeim skemmtilega
hópi sem útskrifaðist frá Kenn-
araskóla Íslands 1951. Þeim fer
nú óðum fækkandi í þessum
hópi sem enn eru á lífi en það er
lífsins gangur. Hún hóf kennslu-
feril sinn í Glerárþorpi en réðst
svo til Melaskóla 1952 og kenndi
þar meðan aldur leyfði.
Dagný var dugleg að leita sér
framhaldsmenntunar, m.a. í
Bretlandi, Bandaríkjunum og í
Danmörku.
Hún var afskaplega farsæll
kennari enda góðmennskan svo
rík í fari hennar. Hún var hepp-
in hvað henni gekk vel með erf-
iða nemendur enda þannig
manngerð að það var erfitt að
óhlýðnast henni.
Bæði nemendum og sam-
starfsfólki þótti vænt um Dag-
nýju.
Hún var hæglát í fasi og laus
við að trana sér fram en alltaf
tilbúin þegar til hennar var leit-
að. Melaskóli var á þessum ár-
um einna eftirsóttastur skóla til
að starfa í og gat valið úr kenn-
urum. Það var því mikil við-
urkenning að fá þar kennara-
stöðu.
Svo skemmtilega vildi til að
fjórar bekkjarsystur okkar
kenndu þar á sama tíma; Rann-
veig Löve, Þóra Kristinsdóttir
og Jóna Sveinsdóttir auk Dag-
nýjar. Allar urðu þær þekktar
fyrir störf sín.
Meðan heilsa Dagnýjar leyfði
tók hún virkan þátt í samkom-
um okkar bekkjarfélaganna og
kom þar oft með skemmtileg
sjónarhorn inn í umræðuna.
Aldrei heyrðist hún hallmæla
neinum og alltaf var hægt að
leita til hennar ef maður vildi fá
sanngjarnt mat á hlutina. Þessir
kostir voru auðvitað mikils virði
fyrir þann sem hlúa vildi að
uppeldi ungdómsins.
Dagnýjar er sárt saknað af
okkur bekkjarsystkinum hennar
og þökkum við fyrir að hafa
mátt njóta samvista við hana.
Við sendum skyldfólki hennar
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd bekkjarsystkina,
Kári Arnórsson.
Fjölmargir nemendur áttu
því láni að fagna að njóta
menntunar í Melaskóla undir
leiðsögn Dagnýjar G. Alberts-
son á ofanverðri síðustu öld.
Dagný kenndi við Melaskóla í
43 ár og á þeim tíma sinnti hún
átján hópum.
Ég minnist Dagnýjar sem
góðs kennara, sem hafði aga,
reglusemi og kristileg gildi að
leiðarljósi. Hún var stjórnsöm
og kom sá eiginleiki að góðum
notum í krefjandi starfi kennara
fjölmennrar bekkjardeildar. Var
með ólíkindum hversu vel hún
gat haldið blönduðum hópnum
að verki þar sem nemendur
voru misjafnlega á vegi staddir.
„Öllum mönnum kom hann til
nokkurs þroska,“ segir í Heims-
kringlu um Erling Skjálgsson á
Sóla. Finnst mér þessi setning
lýsa Dagnýju vel.
Það sjónarmið var í öndvegi
hjá Dagnýju að ekki væri nóg
að læra námsefnið, við yrðum
einnig að skilja það og að á
þessu tvennu væri mikill munur.
Þá lagði hún mikla áherslu á
gildi æfingarinnar. Hún vissi að
æfingin skapaði meistarann,
hvort sem um var að ræða nám í
lestri, stærðfræði eða öðrum
greinum.
Dagný fékk m.a. það erfiða
hlutverk að kenna okkur stærð-
fræði samkvæmt nýju tilraunap-
rógrammi frá Svíþjóð. Töluverð
óánægja ríkti meðal nemenda
og foreldra með kennsluefnið.
Löngu síðar heyrði ég opinbera
kennsluspekúlanta ræða um að
það hefði verið ein versta send-
ing sem íslenskt skólakerfi hefði
fengið frá Skandinavíu og væri
þó af ýmsu að taka. Dagný var
þó ekki af baki dottin og þegar
stefndi í óefni fór hún niður í
kjallara, sótti gamlar reiknings-
bækur eftir Elías Bjarnason og
kenndi okkur eftir þeim. Gekk
þá reikningskennslan mun bet-
ur en áður.
Dagný gat verið ströng og
var oft ekki vanþörf á. Við
strákarnir í A-inu 1976-1980
vorum uppátækjasamir og sum-
um prakkarastrikunum er raun-
ar ekki enn hægt að segja frá.
Dagný þurfti oft að taka á þess-
ari óþekkt en gerði það á upp-
byggilegan hátt; á forsendum
væntumþykju og þess að hún
hefði trú á okkur.
Eftir brautskráningu úr
Melaskóla gátu mörg ár liðið á
milli þess að maður hitti Dag-
nýju en þegar fundum okkar
bar saman var greinilegt að hún
fylgdist af áhuga með fram-
gangi fyrrverandi nemenda
sinna í lífsins ólgusjó.
Árið 2015 heimsóttum við
nokkur bekkjarsystkin Dagnýju
og áttum skemmtilegt og gef-
andi spjall við hana. Dagný var
þá orðin níræð, nýhætt að halda
eigið heimili og komin á Vífils-
staði þar sem hún beið eftir
rými á hjúkrunarheimili. Reisn
var yfir Dagnýju og var hún vel
ern þótt líkaminn væri byrjaður
að gefa sig. Mundi hún ótrúlega
vel ýmsa hluti úr lífi og starfi
gamla, góða A-bekkjarins, sem
við bekkjarsystkinin höfðum
gleymt. Með brosi rifjaði hún
upp gömul prakkarastrik okkar.
Við það tækifæri bað Dagný
kærlega að heilsa öllum gömlu
nemendunum sínum. Því var
komið til skila á Facebook á sín-
um tíma en fer vel á því að end-
urtaka kveðjuna hér.
Langri og farsælli ævi er nú
lokið og ekkert er í sjálfu sér
eðlilegra en að kona yfir nírætt
kveðji þennan heim. Þó er sem
þráður slitni til veraldar sem
var og því fylgir óneitanlega
söknuður. En minningu um
Dagnýju G. Albertsson mun ég
halda í heiðri meðan mér endast
dagar.
Kjartan Magnússon.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. SEPTEMBER 2018
✝ Grímur MikaelBjörnsson
fæddist 7. mars
1924 í Aðalstræti
17, Akureyri. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 17.
ágúst 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Vil-
borg Soffía Lillien-
dahl, húsfreyja á
Akureyri, f. 15.
janúar 1888, d. 1974, og Björn
Grímsson, verkamaður, kenn-
ari, forstjóri Pöntunarfélags
verkalýðsins á Akureyri og á
Húsavík, verslunarmaður á Ak-
ureyri og í Reykjavík, f. 15. maí
1891, d. 1986. Grímur var sjötti
í röð átta barna þeirra hjóna.
Systkinin eru talin í aldursröð:
1) Ásta, 2) Þóra, 3) Gerður, 4)
Matthías 5) Harpa, 6) Grímur,
7) Jakobína Elísabet (Lilla), 8)
Karl. Lilla (Jakobína Elísabet)
lifir bróður sinn.
Grímur lauk stúdentsprófi
júní 1949. Þau bjuggu á Akra-
nesi 1952-1967 en þá fluttu þau
að Hrauntungu 7 í Kópavogi og
hafa búið þar síðan. Grímur átti
langt og gott lífshlaup, farsæla
starfsævi sem tannlæknir á
Akranesi, Borgarnesi, Raufar-
höfn og í Reykjavík. Elstu sjúk-
lingum sínum, vinum og fjöl-
skyldu sinnti hann fram yfir
áttrætt. Þá var hann virkur í
félagsstarfi Tannlæknafélags
Íslands á sínum yngri árum.
Börn Gríms og Dedu eru: 1)
Ragnheiður Þóra, f. 1948, hún á
þrjár dætur, maki Jens Bene-
dikt Baldursson, f. 1952. 2)
Björn, f. 1950, hann á fjögur
börn, maki Ólöf Jóna Jens-
dóttir, f. 1952. 3) Lísbet, f. 1951,
hún á einn son. 4) Vilborg
Soffía, f. 1954, hún á einn son.
5) Margrét Rósa, f. 1960, hún á
þrjár dætur, maki Óskar Ey-
vindur Arason, f. 1957. 6)
Magnús Orri, f. 1964, hann á
fjögur börn, maki Margrét Guð-
mundsdóttir, f. 1970. 7) Guð-
rún, f. 1964, lést 1.1. 1965.
Barnabarnabörnin eru sextán
talsins.
Útför Gríms fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 4. sept-
ember 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
frá MA 1947. Loft-
skeytaprófi frá
Loftskeytaskól-
anum í Reykjavík
1948. Cand. odont.
frá Háskóla Íslands
1952. Hann var
starfandi tann-
læknir á Akranesi
1952-1967 og í
Reykjavík frá
1967-2008. Þá ann-
aðist hann tann-
lækningar skólabarna við
Barnaskóla Borgarness 1955-
1958. Á menntaskólaárunum
kynnist Grímur lífsförunaut sín-
um, Margréti Oddgeirsdóttur,
Dedu, söngkonu og húsfreyju, f.
11. janúar 1923 á Hlöðum,
Grenivík, d. 26. júlí 2016.
Fyrstu ár sambands þeirra
bjuggu þau ýmist á Akureyri,
Grenivík eða Reykjavík en þar
stundaði Grímur nám bæði í
tannlækningum og í Loft-
skeytaskólanum í Reykjavík.
Grímur og Deda giftu sig 6.
ferð er farin
á framandi slóðir
fjarlægra vídda
ásjóna friðar
á fölum vanga
veitir vissu þess
að í nýrri vist
ríkir kærleikur og gleði
(LG)
Kveðjustundir eru oftast erf-
iðar, en þó má sjá fegurðina í
því að fá að kveðja þetta jarðlíf
eftir farsæla dvöl þar marga
áratugi. Sérstaklega ef vissa er
fyrir því að menn hafa lagt sitt
af mörkum til að gera lífið gott
og láta gott af sér leiða. Þannig
var kveðjustund pabba míns.
Það sem helst einkenndi
pabba var réttsýni, sterk rétt-
lætiskennd, allir eru jafnir fyrir
Guði og mönnum.
Hann þoldi illa að sjá lakan
hag þeirra sem minna mega sín
og honum þótti þjóðfélag okkar
ekki hlúa vel að öryrkjum og
öldruðum.
Hann benti réttilega á að þeir
háu herrar sem þessu réðu ættu
eftir að eldast og verða gamlir
og sætu þá sjálfir í súpunni.
Pabbi barst aldrei á, var hlé-
drægur, jafnvel feiminn fram á
síðasta dag. Þó lét hann í sér
heyra ef honum mislíkaði. Hann
var góður faðir, vildi okkur öll-
um vel, gætti þess að veita okk-
ur hvorki of lítið né of mikið.
Mér sýnist það hafa skilað góðu.
Í huga mér koma nú upp
nokkur minningabrot sem ég
læt fylgja hér með.
Í kringum 1956: Pabbi kemur
heim úr vinnu brosandi á hjólinu
sínu.
Við systkinin fögnum komu
hans. Hann reiðir hvert okkar
einn hring á hjólinu áður en við
förum inn þar sem mamma bíð-
ur með matinn.
Í kringum 1958: Það er laug-
ardagur og pabbi heima. Hann
opnar stofuna, kveikir á seg-
ulbandinu, mamma kemur inn í
rósóttum kjól með breitt belti
um mittið og þau dansa, þau
tjútta. Þetta er kennslustund.
Eftir nokkra dansa við mömmu
dansar hann við okkur systkinin
sem hafa aldur til og kennir
okkur.
Á árunum 1965-1975: Próf-
lestur, það er sama hvaða
spurning vaknar og í hvaða fagi,
alltaf má fletta upp í pabba.
Hvort heldur er tungumál,
stærðfræði, náttúrufræði og svo
síðar meir efnafræði og anat-
ómía.
Allt veit pabbi, svarar þá þeg-
ar og það sem meira er hann
spyr síðan út úr um sama málið
næsta morgun.
Alloft öll uppeldisár okkar
systkinanna: Allir saman komnir
við söng, ljóðaflutning og gleði.
Pabbi er með myndavélina sína
og segulbandið. Festir fólk á
filmu og tekur allt upp á spólur.
M.a. er upptaka þar sem amma
Soffía syngur frumsamið lag og
ljóð. Þessar dýrmætu perlur,
bæði upptökur og ljósmyndir,
eru vel varðveittar.
Pabbi orðinn 93 ára og vill
endurnýja ökuskírteini sitt.
Læknir á DAS gerir honum til-
boð og sá gamli kemur með
gagntilboð, boð í bíltúr. Dokt-
orinn þiggur boðið.
Að bílferð lokinni segir hann
pabba betri bílstjóra en hann
sjálfan og lætur hann hafa vott-
orð og pabbi er alsæll með nið-
urstöðuna.
Nú er búið að endurnýja skír-
teinið á öðrum stað, bíllinn er
nýr og pabbi býður mömmu,
sem er í fallega rósótta kjólnum
með breiða beltið um mittið, út
að keyra. Þau brosa hönd í hönd
nú hljóðlega
húmar að
og kyrra tekur
með höndum sínum
mjúkum
rökkrið vefur.
þú þagnar,
nýtur nægtar
æðra valds
og nóttin
yfir þér vakir
(LG)
Pabba minn kveð ég með
virðingu, einlægri elsku og
þakklæti.
Lísbet.
Núna er elsku afi minn kom-
inn með vængina sína. Ég sé
hann og ömmu fyrir mér saman
á ný og án efa er amma syngj-
andi á meðan hann tyllir sér á
tábergið mjúklega en taktfast
og gæðir sér á rúgbrauði með
hnausþykku lagi af majónesi
smurðu ofan á brauðið.
Afi gaf mér svo óendanlega
margt. Af öllu sem hann kenndi
mér stendur þó alltaf upp úr eitt
augnablik.
Ég var ungur heimspekinemi
og kom seint um kvöld, eins og
svo oft, til ömmu og afa og sat
framundir miðnætti og spjallaði
við þau.
Herakleitos var nýja hugðar-
efnið og ég að fara í próf morg-
uninn eftir. „Þú stígur ekki
tvisvar í sömu ána því áin eins
og veruleikinn er síbreytileg“
var það sem ég sagði við afa.
Þetta varð eins konar þrætuepli
okkar afa og hvorugur gaf sig,
enda afi minn ekki frægur fyrir
að gefa sig.
Loks þegar klukkan var að
ganga fjögur um morguninn og
ungi heimspekineminn orðinn
ansi pirraður og æstur yfir því
að afinn skyldi ekki hoppa um
borð með Herakleitos stefndi í
mjög svo leiðinlegan skilnað. Afi
bað mig þá um að staldra við
sem kryddaði enn meira á pirr-
inginn en sagði svo: „Eini sann-
leikurinn er kærleikurinn“ og
opnaði faðminn. Þetta var eitt
besta faðmlag sem ég hef fengið
og ég hef alla tíð fundið þetta
faðmlag og mun ávallt.
Takk, elsku afi minn,
Ýmir Björgvin Arthúrsson.
Nú við andlát Gríms bróður
míns rifjast upp ótal minningar
og atvik á æskuheimili okkar í
Aðalstræti 17 á Akureyri, mann-
margt og nóg að gerast. Grímur
var góður bróðir, hann borgaði
mér fyrir að strauja skyrtur fyr-
ir sig, sem ég kunni varla þá,
svo vonaðist ég til að fá að
bursta skóna hans, en það gekk
ekki eftir. Smá vonbrigði, eng-
inn aur.
Það kom nú fyrir að okkur
sinnaðist en ekkert alvarlegt.
Oft tókum við sporið í eldhúsinu
heima, æfðum „tjúttið“ sem þá
var í algleymingi.
Vorið 1947 þegar hann út-
skrifaðist stúdent frá MA bauð
hann mér á útskriftarballið,
hann hefði getað boðið annarri
dömu en hann bauð mér, því
gleymi ég aldrei.
Stórfjölskyldan: Hans elsku-
lega kona Deda lést fyrir rétt
tveim árum. Börnum þeirra sex,
sem öll eru sem best úr garði
gerð, votta ég samúð mína og
aðdáun fyrir einstaka umhyggju
og ræktarsemi við foreldra sína,
þegar aldurinn færðist yfir.
Ég kveð elsku bróður minn
með miklum söknuði.
Jakobína Elísabet
Björnsdóttir (Lilla).
Vorið 1947 brautskráðust frá
Menntaskólanum á Akureyri 49
stúdentar.
Af þeim hópi lifa nú 14, 35
eru fallnir frá. Ef grannt er
skoðað var þetta nokkuð sund-
urleitur hópur einkum að því
leyti að aldursmunur í bekknum
var allmikill og nemendur víða
að komnir.
Auk þess má greina á milli
þeirra sem kalla mætti óreglu-
lega nemendur og hinna sem
fylgdu meginstraumi bekkja-
kerfisins.
En að lokum voru allir jafnir
og fundu samstöðu sem vinahóp-
ur.
Grímur Björnsson, sem við
kveðjum í dag, tilheyrði meg-
inlínunni. Hann tafðist að vísu
tvö ár áður en hann gat hafið
nám, en eftir það sat hann sex
vetur óslitið í gagnfræðadeild og
menntadeild. Því er ekki að
undra að Grímur fyndi til þakk-
lætis við skólann og byndist
samstúdentum tryggðaböndum.
Grímur var alla tíð ein meg-
instoð samheldni okkar.
Segja má að vinátta okkar
Gríms hæfist við nokkuð sér-
stakar aðstæður. Þannig var að
þegar ég settist í MA 1942 utan-
bæjarmaður úr öðrum lands-
hluta, þá leigði ég með Steinari
Björnssyni herbergi í innbæn-
um.
Ég hóf því 37 ára veru mína á
Akureyri sem innbæingur.
Grímur átti heima í Aðalstræti,
sjálfum meginkjarnanum, Fjör-
unni. Þetta þýddi að við vorum
„bæjarnemendur“, ekki búandi í
heimavistinni. Þó að við yrðum
vitaskuld að lúta almennum
reglum um aga og framferði var
frjálsræði okkar meira en
gegndi ströngustu kröfum.
Þetta notfærðum við okkur
innbæingarnir margir hverjir.
Grímur Björnsson var vissu-
lega hæglátur í dagfari, hæv-
erskur og mikið prúðmenni. En
ekki er allt sagt um skapgerð
hans með þeim orðum einum.
Hann átti á sér allt aðra hlið. Í
eðli sínu var hann framtaksmað-
ur, kappsamur og fyrirhyggju-
samur eins og hann sýndi í at-
vinnurekstri sínum, studdur af
dugmikilli eiginkonu sinni, Mar-
gréti Oddgeirsdóttur frá Greni-
vík.
Þessi eiginleiki Gríms kom
fram á skólaárum hans. Hann
var íþróttamaður af guðs náð og
þó hvað helst sem skíðamaður.
Hann bar líka af flestum sem
dansari með takt og tón í blóð-
inu og taugaboðin óskeikul.
Nú kveð ég Grím eftir 76 ára
vináttu. Þeirri kveðju fylgja
saknaðarkveðjur samstúdenta
hans, öll berum við til hans
sama hug.
Guð blessi minningu Gríms
Björnssonar.
Ingvar Gíslason.
Skarð er fyrir skildi. Tveir
mætir tannlæknar kveðja nú
með stuttu millibili eftir langa
og farsæla ævi. Grímur Mikael
Björnsson er fallinn frá. Hann
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 17.
ágúst síðastliðinn 94 ára að
aldri.
Grímur ólst upp á Akureyri
og var stúdent frá MA 1947. Áð-
ur en Grímur innritaðist í Tann-
læknadeild Háskóla Íslands brá
hann sér í nám við Loftskeyta-
skólann í Reykjavík og lauk loft-
skeytaprófi ári síðar. Kandídats-
prófi í tannlækningum lauk
hann 1952 eftir sex ára nám.
Grímur var um fimmtán ára
skeið tannlæknir á Akranesi
jafnframt því að annast tann-
lækningar skólabarna við
Barnaskólann í Borgarnesi um
árabil.
Lengst af starfaði hann á
stofu sinni í Reykjavík. Grímur
var virkur í félagsstarfi í Tann-
læknafélagi Íslands, starfaði í
ýmsum nefndum og var í stjórn
félagsins um árabil. Áhugi
Gríms á tannlæknafaginu hefur
haft áhrif, en auk annarra af-
komenda Gríms er dóttir hans
Margrét Rósa Grímsdóttir tann-
læknir, sérmenntuð í tannrétt-
ingum og barnatannlækningum,
og dótturdóttirin Margrét Huld
Hallsdóttir tannlæknir, í meist-
aranámi við Tannlæknadeild HÍ.
Hún er gift Gesti Má Fanndal
tannlækni. Sonur Gríms er
Björn, tannsmíðameistari og
kennari við Tannsmíðaskóla Ís-
lands.
Á þessum tímamótum kveðj-
um við þennan ágæta kollega og
þökkum honum samfylgdina.
Blessuð sé minning Gríms Mika-
el Björnssonar.
Kveðja frá Tannlæknafélagi
Íslands,
Svend Richter.
Grímur M.
Björnsson