Morgunblaðið - 28.09.2018, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. SEPTEMBER 2018
þúsundþjalasmiður og það lék
allt í höndunum á honum, hvort
sem um var að ræða hönnun eða
smíðaverkefni. Með sinni ljúfu
framkomu færði hann góð rök
fyrir sínu máli og fékk okkur fé-
lagana til að fara góða leið í mál-
unum. Paradísin á Skaga var
honum ætíð ofarlega í huga.
Hans er sárt saknað og skarðið í
hópnum verður vandfyllt.
Blessuð sé minning Gunnars
Þorsteinssonar. Við sendum
Ingu og fjölskyldunni hugheilar
samúðarkveðjur á erfiðri stundu
við fráfall hans.
Fritz, Hólmfríður,
Haukur og Magnea.
Í dag er til grafar borinn
Gunnar Þorsteinsson sem lést
laugardaginn 15. september
langt fyrir aldur fram eftir erfiða
sjúkdómslegu.
Við kynntust Gunna og Ingu í
lok árs 1979 þegar við fluttumst í
nýjar íbúðir í Engihjalla 9 í
Kópavogi. Góð vinátta tókst
strax með okkur, samskipti urðu
mikil og dætur okkar þær Elva
Dögg og Kristbjörg urðu miklir
mátar.
Leiðir lágu áfram saman eftir
Engihjalla því báðar byggðu fjöl-
skyldurnar sér hús í Ástúns-
hverfi í Kópavogi og þar héldu
samskiptin áfram milli Brekkut-
úns og Daltúns. Þegar um hægð-
ist eftir byggingaframkvæmdir
stofnuðum við matarklúbb ásamt
tvennum öðrum hjónum og héld-
um margar skemmtilegar og
skrautlegar veislur eins og ungu
fólki er eðlilegt. Á þessum árum
fórum við Gunni nokkrum sinn-
um saman á gæsaveiðar. Gunni
hafði meiri reynslu í gæsaveiði
en ég og lærði ég margt af hon-
um og voru þessar ferðir ótrú-
lega skemmtilegar.
Árið 1999 gafst tækifæri til að
leigja veiðisvæði á Skaga og
stofnuðum við fjórir félagar úr
Engihjalla 9 ásamt þremur öðr-
um veiðifélag, keyptum hús,
stækkuðum það og bættum og
fluttum á veiðisvæðið. Gunni
varð strax mjög öflugur í félag-
inu, sat í stjórn frá upphafi,
skipulagði viðhald á húsi og fór í
nánast allar árlegar vinnuferðir.
Gunni naut þess að vera þarna,
hvort heldur við vinnu eða veið-
ar, og gaf ekkert eftir þótt heils-
unni hrakaði.
Gunni var ótrúlega fjölhæfur
maður, jafnvígur á allt og átti
græjur til flestra verka. Hann
var góður trésmiður, smíðaði og
gerði við veiðistangir, gerði við
veiðihjól, hnýtti flugur, var snill-
ingur í að splæsa reipi, jafnvígur
í skot- og stangveiði og þannig
mætti lengi telja.
Með Gunna hverfur yfir móð-
una miklu náinn vinur sem við
söknum sárt, en minningin lifir.
Við vottum Ingu, Elvu Dögg
og fjölskyldunni allri okkar inni-
legustu samúð á þessari erfiðu
stundu.
Ágúst og Valgerður.
Farinn er góður vinur, Gunn-
ar Þorsteinsson, langt um aldur
fram. Veiðimaðurinn, hand-
verksmaðurinn, barnakarlinn,
úrræðagóði græjukarlinn okkar.
Gunnar hafði einstaklega gaman
af útivist og nutum við vinirnir
þess með honum. Okkar vin-
skapur hófst fyrir rúmum 40 ár-
um þegar hann kom inn í líf Ingu
vinkonu okkar.
Að eiga vin er vandmeðfarið,
að eiga vin er dýrmæt gjöf.
Vin, sem hlustar, huggar, styður,
hughreystir og gefur von.
Vin sem biður bænir þínar,
brosandi þér gefur ráð.
Eflir þig í hversdagsleika
til að drýgja nýja dáð.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þökkum samveruna,
Anna, Björk, Gréta,
Guðbjörg, Hafdís,
Kristín, María Anna
og fjölskyldur.
✝ Stefán Kemp,fyrrverandi
verkstjóri á Sauð-
árkróki, fæddist á
Illugastöðum í Lax-
árdal, Skefilsstaða-
hreppi, Skagafirði,
8. ágúst 1915.
Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki
4. september 2018.
Foreldrar hans
voru Ludvig Rudolf Kemp, f.
1889, d. 1969, og Elísabet Stef-
ánsdóttir, f. 1888, d. 1984. Stef-
án var þriðji í röðinni af níu
systkinum. Þau voru: Júlíus, f.
1913, Ragna, f. 1914, Friðgeir,
f. 1917, Aðils, f. 1920, Björg-
ólfur, f. 1921, Oddný Elísabet, f.
1922, Helga Lovísa, f. 1925, og
Stefanía Sigrún, f. 1927. Þau
eru nú öll látin.
Stefán giftist Áslaugu
Björnsdóttur, f. 22. júni 1922, d.
20. október 1995, frá Fagranesi
á Reykjaströnd í Skagafirði
þann 4. nóvember 1944 og hófu
þau búskap á Sauðárkróki
stuttu síðar.
Stefán og Áslaug eignuðust
fjórar dætur: 1) Elísabet Kemp,
f. 17. apríl 1945, hjúkrunar-
fræðingur. Maki Jón Friðberg
Hjartarson, f. 29. júlí 1947,
fyrrverandi skólameistari. Þau
eru búsett í Reykjavík. Sonur
Elísabetar er Stefán Kemp
Christian Strub, f. 2. júní 1973,
verkfræðingur, Sviss. Þeirra
börn eru: Maximilian Thor, Al-
exander Víðar og Lísa Berglind
Líf. c) Einar Dagur Einarsson,
f. 5. ágúst 1987, viðskiptafræð-
ingur, Sviss. 3) Kristbjörg
Kemp, f. 17. mars 1964, deild-
arstjóri í Árskóla. Maki Guðni
Kristjánsson, f. 7. október 1963,
sérfræðingur hjá Íbúðalána-
sjóði. Þau eru búsett á Sauðár-
króki. Þeirra börn eru: a) Rakel
Kemp Guðnadóttir, f. 13. janúar
1987, verkefnastjóri í móttöku
flóttamanna. Maki María Anna
Guðmundsdóttir, f. 19. júní
1983, tollsérfræðingur. Þær eru
búsettar á Reyðarfirði. Þeirra
synir eru Stefán Þór og Davíð
Örn. b) Kristján Rögnvaldur
Guðnason, f. 9. nóvember 1991,
fiskvinnslumaður, Sauðákróki.
c) Matthildur Kemp Guðna-
dóttir, f. 1. febrúar 1998, nemi,
Reykjavík. Sambýlismaður
Bjarni Páll Ingvarsson, f. 7.
september 1998. 4) Birna
Kemp, f. 27. apríl 1966. Maki
Ragnar Guðmundur Þórðarson,
f. 15. febrúar 1964, viðskipta-
fræðingur. Þau eru búsett í
Garðabæ. Þeirra börn eru: a)
Ásdís Rún, f. 21. júní 1995,
nemi, Danmörku. b) Þórdís
Ragna, f. 20. janúar 1999, nemi,
Reykjavík. c) Júlía Ruth, f. 15.
ágúst 2004, og d) Daníel Darri,
f. 11. júni 2007.
Útför Stefáns fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 28.
september 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Bjarkason, f. 12.
nóvember 1963,
rafmagnstækni-
fræðingur. Maki
Gunnlaug Hart-
mannsdóttir, f. 4.
október 1964,
skólastjóri. Búsett í
Hróarsholti, Flóa-
hreppi. Þeirra dæt-
ur eru: a) Elísabet,
hagfræðingur.
Maki Davíð Ólafs-
son, verkfræðingur. Búsett í
London. Dóttir þeirra er Her-
borg Helga. b) Marín, nemi á
Ítalíu og c) Katrín, nemi í
Reykjavík. Börn Elísabetar og
Jóns eru: A) Hjörtur Friðberg,
f. 3. september 1977, stýrimað-
ur. Sambýliskona Helga Björk
Pálsdóttir, f. 12. maí 1973,
verkefnastjóri. Þau eru búsett í
Reykjavík. Þeirra börn eru Jón
Friðberg og Thelma Kristín. B)
Áslaug Birna, f. 5. desember
1978, ljósmóðir og heilsunudd-
ari, Reykjavík. 2) Helga Kemp,
f. 18. mars 1948, lífeindafræð-
ingur. Sambýlismaður Jean Gu-
demann, f. 5. september 1949,
bankamaður. Þau eru búsett í
Sviss. Börn Helgu eru: a) Stefán
Kemp Gunnarsson, f. 29. júní
1975, framkvæmdastjóri, Taí-
landi. Dóttir hans er Naomi
Flor. b) Áslaug Valgerður
Gunnarsdóttir Strub, f. 8. júní
1979, löggiltur þýðandi. Maki
Stefán Kemp, fyrrum verk-
stjóri á Sauðárkróki, lést 4. sept-
ember sl. á eitthundraðasta og
fjórða aldursári, fæddur á dögum
fyrri heimsstyrjaldarinnar á Ill-
ugastöðum í Laxárdal í Skefils-
staðahreppi. Hann hafði stálminni
fram á síðustu stund og fylgdist
vel með samtíma sínum, hringdi í
dætur sínar til að fylgjast með af-
komendum sínum. Hann var hisp-
urslaus, hreinn og beinn í tilsvör-
um, sjálfstæður í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur. Duglegur og
ósérhlífinn og kunni vel að meta
sömu eiginleika í fari annarra.
Hann var hjartahlýr og góður fað-
ir, eiginmaður, tengdafaðir, afi,
langafi, og langalangafi, um-
hyggjusamur fyrir velferð ann-
arra. Hann hóf búskap með eig-
inkonu sinni Áslaugu á
Freyjugötu 13 og hafði hús fyrir
kýr og sauðfé norðan við Rafsjá en
Áslaug og faðir hennar Björn
sinntu þeim búskap fyrst og
fremst enda hafði Stefán ærinn
starfa við verkstjórn í Fiskiðjunni.
Heyjaði fjölskyldan þá tún sín þar
sem nú er Sjúkrahús Skagfirð-
inga. Þau voru samhent hjónin og
byggðu sér snemma húsnæði og
fagurt heimili á Skagfirðingabraut
23. Þau eignuðust fjórar dætur.
Barnabörn þeirra vöndust á að líta
Skagfirðingabrautina sem sitt
annað heimili sem alltaf stóð þeim
opið. Þar var kærleikurinn með
sitt rétta lögheimili. Stefán hafði
mikið yndi af að spila bridge og
var ekki alveg laust við að handa-
hreyfingarnar við útspil væru efni
í leikrit ef grannt yrði skoðað, þar
átti glaðværð og alvara góða sam-
búð, einkum þegar trompað var.
Mikinn áhuga hafði hann af
hestamennsku sem ágerðist með
aldrinum og ég minnist þess þegar
hann á áttunda áratugnum kom
ríðandi suður Kjöl til Þingvalla
hve glaður hann var og í essinu
sínu. Þá skein sól í heiði. Hesthús
hafði hann á Króknum sem kallað
var Búgarður af fjölskyldunni,
austan við Vegagerðarhúsið. Á
efri árum fór Stefán þangað sem
næst daglega og dyttaði að ýmsu
svo sem pallasmíði, girðingar-
vinnu og umhirðu hrossa sinna.
Margar atvikssögur eru til um
Stefán sem votta um hinn drífandi
starfsanda hans og gott skopskyn,
sumar útgefnar, aðrar ganga á
milli ættingja hans. Einhverju
sinni var honum bent á að það
væri hættulegt að ganga í hálku á
tréklossum. Hann var ekki hras-
gjarn en benti athugasemdar-
manninum, Betu dóttur sinni, á að
hann hefði þjálfað með sér hras-
vörn nokkra, sem fólst í því að
stökkva upp er hann kenndi að
klossarnir ætluðu annan veg en
hann sjálfur og við lendinguna
yrðu þeir hlýðnir sem vel tamin
hross. Ég minnist margra
ánægjulegra samverustunda
gegnum árin með Stefáni og Ás-
laugu. Við fórum í ferðalag með
þeim til Austurlands, í gönguferð í
landi Jórvíkur og Ásunnarstaða í
Breiðdal þar sem Stefán þekkti
kennileitin þó hann hefði aldrei
komið þar áður, minnugur frá-
sagna móður sinnar en báðir for-
eldrar hans áttu ættir sínar að
rekja þangað. Ég minnist ferða-
lags með honum um England og
Frakkland til Sviss til að heim-
sækja dóttur sína Helgu. Ólíkar
þóttu Stefáni heimsálfurnar þrjár
Evrópa, Ameríka og Skagafjörð-
ur. Sveitir Skagafjarðar voru
helgidómi líkastar í huga hans.
Þegar Stefán hafði haldið upp á
sinn hundraðasta afmælisdag
ákvað hann að flytja á Heilbrigð-
isstofnunina á Sauðárkróki. Fjöl-
skylda Stefáns er þakklát fyrir þá
hjartahlýju og virðingu sem hon-
um var auðsýnd þar. Blessuð sé
minning þeirra hjóna, Stefáns
Kemp og Áslaugar Kemp Björns-
dóttur.
Jón F. Hjartarson.
Geng yfir í næsta hús, fer úr
skónum og skokka upp stigann. Sé
þig sitja við eldhúsborðið, norðan-
megin, alltaf í sama sætinu. „Sæll,
afi minn,“ segi ég og þú heilsar
mér og brosir. „Náðu þér í kex,
vina mín, og mjólk með.“ Ég fer í
kexskápinn, finn afakex, sem var
nánast alltaf til. Ef það var ekki til
var það mjólkurkex. Ég opna ís-
skápinn og næ í ískalda nýmjólk.
Hún var ísköld vegna þess að hún
mátti aldrei standa lengi á borðinu
og var því alltaf sett beint inn í ís-
skáp. Ég fæ mér sæti á móti þér
og við tölum um veðrið og lífið.
„Eigum við að taka í spil?“ spurðir
þú mig oft og við spiluðum kasínu,
með þínum reglum, ekki pabba-
reglum, því þær voru ekki jafn
skemmtilegar. „Hvar er
mamma?“ var spurning sem kom
nánast alltaf upp. Það sem þér
þótti vænt um mömmu enda var
hún alltaf til staðar. Þær voru
óteljandi stundirnar sem við átt-
um þrjú saman inni í stofu,
mamma að prjóna, þú í sófanum
og ég örugglega hálfsofandi eða að
lesa bók í hinum sófanum.
Hafðu það gott, afi minn, takk
fyrir allt.
Þinn „vitleysingur“,
Matthildur.
Stefán Kemp var heimilisvinur
á Skagfirðingabraut 15, leit þar
inn sem næst daglega og saup úr
kaffibolla og reykti kannski eina
sígarettu eða tvær og spjallaði.
Oft var líka gripið í spil. Stebbi var
djarfur spilamaður hvort sem var í
vist eða bridds, sagði ódeigur og
hló hressilega þegar illa fór. Þegar
vel gekk var orðtak hans: „And-
skotans gammur var ég“ og fylgdi
því glaðlegur hlátur. Þeir faðir
okkar voru perluvinir, pabbi vann
mörg ár undir hans stjórn á frysti-
húsinu, þeir voru saman í fjárragi
og keyptu oft hrossakjöt í samlög-
um, söltuðu og reyktu, verkuðu
saman hákarl o.fl. Þeir skemmtu
sér vel saman.
Stebbi ólst upp í stórum syst-
kinahópi á Illugastöðum í Laxár-
dal, afskekktri sveit, þar sem El-
ísabet móðir hans stjórnaði
búskapnum því að Lúðvík bóndi
hennar var vegaverkstjóri sumrin
löng og fannst skemmtilegra að
grúska dimma vetrarmánuði en
ganga til kinda sem hann þó gerði;
var raunar víkingur til verka þeg-
ar hann tók á því og reisti það
steinhús á Illugastöðum sem nú
stendur þar; rétt sem hann hlóð í
grennd Skíðastaða stendur enn.
Stefán missti sjón á öðru auga í
slysi við heyskap, en hann kvaðst
hafa slíka arnarsjón á hinu að ekki
ylli sér baga. Það var oft glatt á
hjalla þarna á dalnum. Stebbi
gekk til prests í Hvammi til að
undirbúa ferminguna, til sr. Arn-
órs, og þar var barnabarn sr. Arn-
órs, Gunnar Gíslason, síðar prest-
ur; þeir Stebbi á líku reki og urðu
miklir mátar. Tvíburarnir frá
Ketu, Ragnar og Ármann, létu
líka til sín taka. Þetta voru gáska-
fullir drengir. Á efri árum eign-
aðist hann hesta og fór í langferðir
með félögum sínum, Agnari
Sveinssyni og Sveini Sigfússyni.
Fræg skyrtunna var sögð vera á
gömlu kotbýli í Gönguskörðum.
Stebbi reið þangað nokkrum sinn-
um með félögum sínum, en ekki
fundu þeir tunnuna; í henni átti að
vera svo gamalt og gott skyr að
engu tali tók!
Stebba varð sjaldan misdægurt
og varð meira en 100 ára, dvaldist
síðustu árin á sjúkrahúsinu en tók
af lyfjum fátt ef nokkuð. Áslaugu
sína missti hann 1995 og bjó eftir
það einn. Það var gott að koma til
þeirra. Þau eignuðust fjórar dæt-
ur sem hlúðu að föður sínum, báru
hann á höndum sér. Stebbi var
hæglátur maður, nettvaxinn, stál-
minnugur og greindur vel. Hann
var einstaklega skemmtilegur við-
ræðu, vel að sér, hógvær í fram-
göngu og prúður, en orðfæri hans
var kröftugt og hann tvinnaði
stundum hraustlega; drengir á
Króknum fengu ávítur fyrir að
blóta eins og Stefán Kemp og
Gunnar Þórðarson! Gamli Krókur
breytist sífellt. Menn koma, en
aðrir fara. Með Stebba er genginn
síðasti heimilisvinur foreldra okk-
ar frá æskudögum okkar, drengur
góður og eftirminnilegur. Ást-
vinum hans öllum sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Sigurlaug, Herdís
og Sölvi Sveinsbörn.
Stefán Kemp
✝ Jóhanna RósF. Hjaltalín
fæddist á Land-
spítalanum í
Reykjavík 13.
desember 1967.
Hún lést á heimili
sínu 23. september
2018.
Foreldrar henn-
ar eru Friðgeir V.
Hjaltalín, f. 13.
október 1943, og
Salbjörg Sigríður Nóadóttir, f.
26. janúar 1948. Systur Jó-
hönnu eru Eydís F. Hjaltalín, f.
26. febrúar 1969, og Jófríður
Friðgeirsdóttir, f. 14. nóv-
ember 1974, maki Steinar Þór
Margrét Ólafsdóttir, f. 29. maí
1990. 2) Dagur Magnússon, f.
8. október 1993.
Jóhanna ólst upp í Grundar-
firði. 16 ára gömul fór hún til
Reykjavíkur til náms. Árið
1988 stofnaði hún fjölskyldu í
Grundarfirði og vorið eftir
flutti hún ásamt fjölskyldu til
Hríseyjar, þar sem þau bjuggu
til ársins 2000. Þá fluttu þau til
Akureyrar, þar sem hún starf-
aði á tannlæknastofu í nokkur
ár þar til hún fór í hjúkrunar-
fræðinám við Háskólann á
Akureyri. Fljótlega eftir það
fór hún í sérnám í svæfingar-
hjúkrunarfræði við Háskóla Ís-
lands og útskrifaðist þaðan ár-
ið 2012. Jóhanna starfaði sem
svæfingarhjúkrunarfræðingur
við Sjúkrahúsið á Akureyri.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 28.
september 2018, klukkan
13.30.
Alfreðsson og sam-
an eiga þau þrjár
dætur. Jóhanna
hóf sambúð með
Magnúsi Snorra
Magnússyni 1988.
Þau slitu sambúð
2012. Foreldrar
hans voru Magnús
Jóhann Magnús-
son, f. 3. febrúar
1943, d. 15. mars
2010, og Arnheið-
ur Fanney Snorradóttir, f. 23.
september 1946, d. 4. júlí 1969.
Jóhanna og Magnús Snorri
eignuðust tvo syni. 1) Fannar
Magnússon, f. 30. september
1988, unnusta hans er Helga
Að morgni sunnudagsins 23.
september fengum við fregnir af
því að ástkær vinkona okkar væri
látin. Jóhanna Rós gekk í gegn-
um erfið veikindi en engin okkar
átti von á að hún færi frá okkur
svo fljótt. Jóhanna sýndi mikinn
styrk í veikindum sínum og átti til
að draga úr þeim því ekki vildi
hún vera byrði á öðrum. Jóhanna
Rós var góð og traust vinkona
sem við munum endalaust sakna
en erum þakklátar fyrir þær góðu
stundir sem við áttum með henni
í gegnum árin. Minningin um
yndislega vinkonu mun lifa í
hjörtum okkar um ókomna tíð.
Gulli og perlum að safna sér,
sumir endalaust reyna.
Vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina.
En viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Takk fyrir allt, elsku Jóhanna
Rós.
Aðalheiður, Drífa,
Elfa Björk, Harpa,
Jónína og Katrín.
Það er erfitt að kveðja kæra
vinkonu allt of snemma eftir lang-
an góðan vinskap. Við kynntumst
fyrst árið 1983 í Grundarfirði þar
sem þú varst búsett og ég kom til
að vinna í fiski. Við urðum strax
góðar vinkonur, unnum saman í
fiski. Svo vorum við báðar búsett-
ar í Reykjavík í nokkur ár, sem
var skemmtilegur tími. Það varð
síðan að þú fannst ástina og flutt-
ir norður nokkrum árum síðar, en
ég bjó áfram í Grundarfirði. Þrátt
fyrir það hélst vinskapur okkar
alla tíð. Ég græddi alla fjölskyld-
una þína sem vini, og er sú vinátta
mér mikils virði. Margar góðar
minningar úr frystihúsinu og
skelfiskvinnslu Soffa koma upp í
hugann. Við ferðuðumst á putt-
anum og urðum hálfgerðir
strandaglópar, lágum úti í móa í
Borgarfirðinum og hlógum og
fundum upp á alls konar
skemmtilegu. Það komu þó kafla-
skil. Við hittumst ekki í u.þ.b. 20
ár, en á þeim tíma bjó ég erlendis.
En þegar ég flutti til Akureyrar
frá Lúxemborg 2013 tókum við
upp þráðinn eins og ekkert hefði í
skorist, og hafa þessi undanfarin
ár verið mér dýrmæt og sannar-
lega ómetanlegt að koma heim
eftir allan þennan tíma og end-
urnýja vinskapinn. Elsku vin-
kona, þú sem nú hefur verið hrifs-
uð burt frá okkur öllum, ég segi
það satt að heilsteyptari og betri
manneskju hef ég varla þekkt allt
mitt líf, hjartahlý og góð. Alltaf
varstu tilbúin að koma og kíkja á
það sem ég var að gera á vinnu-
stofunni, og segja mér hvað þér
fannst. „Þetta er fallegt, Þóra,“
sagðir þú, og líka, „er ekki viss
með þetta Þóra mín“, alltaf heið-
arleg, aldrei særandi. Þó svo að
við værum ólíkar á margan hátt
skildum við hvor aðra og gáfum
hvor annarri slaka þegar á þurfti
að halda. Þegar þú veiktist voru
það mjög erfiðir tímar á allan
hátt, en allt leit vel út í byrjun og
vonin um endanlegan bata var
alltaf til staðar. En það er ekki
hægt að lýsa því áfalli þegar ný
meinvörp fundust. Þú varst svo
ákveðin, svo sterk, þú vissir allan
tímann hvað var mikilvægast,
strákarnir þínir og tíminn með
þeim og tengdadótturinni. En svo
þurfti þetta að enda svona núna,
allt of snemma. Þú átt alltaf þinn
stað í hjarta mínu, elsku vinkona,
minningarnar lifa að eilífu. Ég
mun halda áfram að opna fyrir
þig „Bókina með svörin“, kveikja
á kerti og draga spjald fyrir þig
og lesa eins og við gerðum alltaf
þegar við hittumst og drukkum
saman mikið kaffi.
Elsku Dagur og Fannar, Sal-
björg og Friðgeir, Eydís og Jó-
fríður, ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þóra Karlsdóttir.
Jóhanna Rós F.
Hjaltalín