Morgunblaðið - Sunnudagur - 28.10.2018, Síða 12

HRINGFERÐ
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28.10. 2018
H
ann stóð á tímamótum; kominn
á miðjan aldur, hafði selt fyr-
irtækið sitt og langaði að upp-
lifa eitthvað nýtt og skemmti-
legt. Sautján ára hafði hann
farið sem skiptinemi til Bandaríkjanna og
minntist þess tíma með mikilli hlýju. Er meira
að segja ennþá í góðu sambandi við fólkið sem
hann bjó hjá, sína aðra fjölskyldu. Það var
stórkostlegt ár, mesta upplifun lífsins, og hann
velti fyrir sér hvernig hann gæti endurupplifað
þá sælu. Að fara aftur sem skiptinemi kom þó
tæplega til greina enda viðbúið að erfitt yrði
að finna fjölskyldu sem tekur við 58 ára göml-
um manni.
Þá frétti Kristján Gíslason af vini sínum sem
hafði í hyggju að fara á mótorhjóli umhverfis
hnöttinn ásamt tveimur félögum sínum. „Mér
fannst það stórkostleg hugmynd og varð strax
ástarskotinn. Þetta ætlaði ég að gera,“ rifjar
Kristján upp. „Mér datt í hug að slást í hópinn
með þeim en það hentaði ekki. Í staðinn bað ég
annan vin minn að koma með mér og hann
sagði strax já. Ég fann hins vegar að áhugi
hans var ekki eins mikill og hjá mér, þannig að
ég setti honum afarkosti um áramótin 2013-14.
Og þá sagði hann nei. Var ekki tilbúinn í svona
langt og strangt ferðalag um framandi slóðir.
Mín viðbrögð voru þau að hann væri búinn að
lesa of mikið af neikvæðum fréttum á netinu.“
Heljarstökk aftur á bak
Kristján lét þetta ekki slá sig út af laginu;
ákvað í staðinn að fara bara einn. Seinna
hættu raunar þremenningarnir við sína ferð
og þegar vinur hans leitaði hófanna um sam-
flot hafnaði Kristján því; hann væri búinn að
ákveða að fara einn og við það miðaðist allur
undirbúningur.
Vinir og vandamenn hleyptu almennt brún-
um þegar hann kynnti áform sín fyrir þeim en
studdu hann. Það á til dæmis við um eiginkonu
hans til fjörutíu ára, Ásdísi Rósu Baldurs-
dóttur. „Ef þetta er það sem þú vilt þá skaltu
gera það,“ sagði hún. Stuðningur er eitt,
hvatning annað og hana fékk Kristján frá föð-
ur sínum, Gísla Kristjánssyni, sem þá var 89
ára. „Á sjötugsafmæli sínu, sem haldið var á
Hótel Örk, kvaddi pabbi sér hljóðs á sundlaug-
arbakkanum áður en hann fór heljarstökk aft-
ur á bak út í laugina. Mælti svo þegar hann
kom upp úr: „Aldrei hætta að þora!“ Mikið til í
því hjá honum. Auðvitað á að gæta skynsemi
en í öllum bænum látið ekki hræðsluna koma í
veg fyrir að þið fáið það sem þið getið út úr líf-
inu. Það er alla vega mitt mottó.“
Við tók átta mánaða undirbúningur, þar sem
Kristján skipulagði leiðina sem hann vildi fara,
fékk tilheyrandi sprautur, sótti um vega-
bréfsáritanir, lærði hjálp í viðlögum og skellti
sér á sjálfsvarnarnámskeið hjá Mjölni, svo
dæmi sé tekið. Hann tryggði sig líka fyrir
mannráni, svo fjölskyldan fengi alltént bætur
sneri hann ekki aftur. Allur er varinn góður.
Ferðamaður á mótorhjóli
Kristján þurfti líka að læra sitthvað um farar-
skjótann, BMW 800 GSA, til dæmis að gera
við helstu hugsanlega kvilla, en öfugt við það
sem margir lesendur gætu haldið þá var hann
alls ekki vanur mótorhjólamaður. „Biddu fyrir
þér. Ástríðuhobbíið mitt var alltaf golf, ég var
kominn niður í eins stafs tölu í forgjöf, en eftir
að ég fékk brjósklos árið 2012 þurfti ég að
leggja kylfurnar á hilluna. Þá þurfti ég að
finna mér nýtt hobbí og Guðmundur Ragn-
arsson vinur minn stakk upp á þessu. Hjólið
heillaði mig strax upp úr skónum en ég lít
samt ekki á mig sem mótorhjólamann, heldur
ferðamann á mótorhjóli. Þetta er frábær
ferðamáti.“
Kristján lagði í’ann í ágúst 2014 og gerði ráð
fyrir að ferðalagið tæki fjóra mánuði. Mánuð-
irnir urðu á endanum tíu og hann hafði þá lagt
48.000 kílómetra í 36 löndum og fimm heims-
álfum að baki. Sleppti Afríku í þessari lotu.
„Ég ætlaði að taka stöðuna í Malasíu, hvort ég
færi beint til Bandaríkjanna þaðan eða til
Ástralíu; báðar leiðir eru viðurkenndar í
hringferðinni. Niðurstaðan var sú að fara nið-
ur Indónesíu og þaðan til Ástralíu, Suður- og
Mið-Ameríku áður en endað var í Bandaríkj-
unum.“
Það sem Kristján óttaðist mest á ferðalag-
inu var að skilja hjólið eftir og eiga á hættu að
því yrði stolið. Þá hefði hann ekki aðeins tapað
fararskjóta sínum, heldur líka öllum búnað-
inum. Fyrir vikið vék hann helst ekki frá því
og svaf til dæmis með það inni í tjaldinu þegar
hann þurfti að sofa þar. Þessi strategía gafst
vel og hjólið skilaði sér alla leið í mark.
Enda þótt Kristján ferðaðist einn var hann
aldrei einmana á þessu ferðalagi; fólk dróst
hvarvetna að honum. Bæði segir hann hjólið
hafa virkað eins og segulstál á innfædda, þar
sem hann kom, fólk sé víðast hvar óvant svona
stórum hjólum, auk þess sem hann sjálfur var
augljóslega kominn um langan veg. „Ég fann
Kristján Gíslason við
Litlu kaffistofuna þegar
lagt var af stað.
Ljósmynd/Baldur Kristjánsson
Aldrei hætta að þora!
Kristján Gíslason er breyttur maður og sér heiminn í öðru ljósi eftir að hann fór einn í tíu mánaða ferðalag umhverfis
hnöttinn á mótorhjóli. Hvarvetna var honum tekið með kostum og kynjum. Bók um ferðalagið kom út í
vikunni og í næsta mánuði verður heimildarmynd frumsýnd á RÚV.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is