Morgunblaðið - 01.11.2018, Síða 62

62 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2018
✝ Elsa Guð-mundsdóttir
fæddist á Ísafirði
22. júlí árið 1935.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund 16. október
2018.
Elsa var dóttir
Guðmundar Jón-
atanssonar, f. 1888,
d. 1955, og Dað-
eyjar Guðmunds-
dóttur, f. 1896, d. 1988.
Elsa var næstyngst af 14 syst-
Eyju Elísabetu Kristjánsdóttur,
f. 1905, d. 1980. Elsa og Einar
eignuðust tvö börn, þau Önnu
Kristínu Einarsdóttur, f. 1955,
gift Guðmundi Helga Guð-
mundssyni, f. 1954, og Kristján
Pétur Einarsson, f. 1957, giftur
Þóru Jóhannesdóttur, f. 1961.
Elsa og Einar slitu sam-
vistum. Ömmubörnin eru níu og
langömmubörnin 14.
Árið 1972 giftist Elsa Guð-
mundi Helgasyni, f. 1911, d.
1999. Foreldrar hans voru Ey-
rún Helgadóttir, f. 1891, d. 1980,
og Helgi Guðmundsson, sjó-
maður og verkamaður, f. 1881,
d. 1937.
Elsa verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag, 1. nóvem-
ber 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
kinum. Hún bjó á
Ísafirði til 14 ára
aldurs er hún flutti
til Reykjavíkur, þar
sem hún stundaði
hin ýmsu störf. Elsa
var mikil hann-
yrðakona og lék
allt í höndum
hennar.
Árið 1955 giftist
hún Einari Péturs-
syni, f. 1931. Hann
er sonur Péturs Þorláks Ein-
arssonar, f. 1907, d. 1972, og
Ég kveð elsku ömmu mína með
sorg í hjarta. Margar hugsanir
rúlla í gegnum hugann á stund
sem þessari, sem betur fer eydd-
um við miklum tíma saman en á
svona stundu hugsar maður að
heimsóknirnar hefðu eflaust getað
verið fleiri. Þetta kennir manni að
maður á bara eitt líf og maður þarf
að gefa sér tíma til þess að eyða
með þeim sem maður elskar því
hann kemur ekki aftur!
Það verður erfitt að geta ekki
hringt og fengið ömmuhjálp.
Elsku amma, takk fyrir að vera
mér allt, kenna mér allt, vera
hreinskilin og segja mér sannleik-
ann, sama hversu erfiður hann
var, það er dýrmætt! Amma var
einstaklega hjartahlý kona og laus
við alla fordóma, sem ég tel vera
einn af bestu mannkostum sem
maður býr yfir. Ég er þakklát fyr-
ir hverja einustu mínútu sem við
áttum saman. Því miður verða
þær ekki fleiri í bili en minning-
arnar lifa að eilífu og verður þeim
haldið á lofti henni til heiðurs á
mínu heimili svo lengi sem ég lifi.
Elsku amma, þú ert skærasta
stjarnan á himninum.
Rúna Magdalena
Guðmundsdóttir.
Elsa amma eins og hún var allt-
af kölluð innan fjölskyldunnar var
einstök kona.
Ég kynntist henni á haustmán-
uðum 1971 nokkrum mánuðum
eftir að ég og dóttir hennar Anna
Kristín kynntumst á sveitaballi á
Hólmavaði í Aðaldal þá um sum-
arið.
Ég tæpir tveir metrar á hæð á
fullu í íþróttum með sítt hippahár
enn Anna nett, falleg, feimin og
fluggáfuð stelpa að heimsækja
Einar Pétursson pabba sinn en
hann og Elsa áttu tvö börn saman
en höfðu skilið fyrir nokkrum ár-
um.
Við Anna hittumst svo í höfuð-
borginni á haustmánuðum 1971 en
í kjölfarið kynntist ég Daðeyju
ömmu Önnu sem gaf grænt ljós á
sambandið.
Elsa var gullfalleg kona sem
eftir var tekið hvar sem hún kom,
með beint bak, grönn, með sterk-
an svip sem mótaðist af fallegum
vestfirskum einkennum.
Elsa hafði nokkrum árum áður
hafið farsælt samband með Guð-
mundi Helgasyni, húsgagnasmiði
og bankamanni hjá Seðlabanka
Íslands.
Með okkur öllum hófst einstakt
samband sem skilaði mörgum
gleðistundum en bæði hjónin voru
miklir músíkantar, hann spilaði á
orgel og hún á gítar og bæði
sungu af mikilli snilld.
Guðmundur og Elsa voru
útvistarfólk af guðs náð, stunduðu
ferðalög og fiskveiðar, bæði sil-
ungs- og laxveiði svo eitthvað sé
nefnt.
Það var farið til veiða nánast
hverja helgi öll sumur og oft voru
barnabörnin tekin með.
Elsa var mikil hannyrðakona,
prjónaði peysur, sokka, trefla og
vettlinga.
Hún átti flotta saumavél sem
var stöðugt í notkun við að hanna
föt til að gleðja vini, börn og
barnabörn.
Það var tekið eftir því hvað hún
hugsaði vel um garðinn sinn og
húsið þegar hún og Guðmundur
fluttu í Mosfellsbæinn en þar bjó
kjarnafjölskyldan um áratuga
skeið.
Guðmundur féll frá 1999 og
urðu samskiptin enn meiri eftir
það.
Drangar á Skógarströnd voru
sælureitur fjölskyldunnar en
þangað var farið nánast allar
helgar ársins í þrettán ár.
Elsa hafði sitt eigið herbergi og
kom nánast alltaf með okkur. Þær
stundir verða ekki metnar til fjár
en þær voru frábærar með mörg-
um kynslóðum af börnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
ásamt vinum og kunningjum. Öll
vildu sofa hjá Elsu ömmu og
stundum var varla pláss fyrir
hana í rúminu.
Þar var farið í gönguferðir, eld-
aður góður matur og að sjálfsögðu
mikið horft á sjónvarp en það
elskaði Elsa mikið. Það voru fáir
sem elduðu jafn góðan mat og
Elsa en lambahryggur og lamba-
læri var t.d. eitthvað sem enginn
gat hugsað sér að sleppa ef hún sá
um eldamennskuna.
Alltaf þurfti að hafa nóg að lesa
fyrir Elsu en hún var mikill lestr-
arhestur. Heimabakaða brauðið
hennar var það sem allir biðu eftir
og sló alltaf í gegn.
En veikindin bönkuðu á dyrnar
hjá Elsu, hún fékk slæma lungna-
þembu sem hún barðist við í rúm-
an áratug af miklum dugnaði þar
til yfir lauk.
Megi minning Elsu lifa, sökn-
uðurinn er mikill en við vitum að
tíminn tikkar áfram og henni líður
örugglega vel á nýjum veiðislóð-
um með foreldrum sínum, syst-
kinum og öðrum.
Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Helgi, Anna
Kristín og Eyrún Helga.
Amma mín var mér svo ótrú-
lega mikið. Ég hef lengi kviðið
þessari stund að kveðja hana, því
án hennar er erfitt að vera. Hún
var alltaf til staðar og minning-
arnar sem ég á um hana eru
margar.
Það var svo gott að koma til
ömmu. Við áttum mörg jól saman
og það verður erfitt að fara ekki til
hennar núna um jólin að ákveða
jólaskreytingar eða fá jólaköku.
Hún var alltaf svo jákvæð og
skemmtileg.
Hún var kletturinn í mínu lífi
og barnanna minna.
Heima hjá ömmu var alltaf svo
hreint og fínt og alltaf var hún
með tuskuna á lofti eða bakandi,
syngjandi, segjandi okkur sögur.
Hún hugsaði alltaf um aðra fyrst
og var alltaf að sauma falleg föt,
prjóna peysur, sokka eða vett-
linga sem við fengum síðan að
njóta.
Ég er þakklát ömmu fyrir svo
ótal margt. Hún kenndi mér
þrautseigju, að meta lífið og að
gefast ekki upp.
Ég mun ávallt minnast hennar
sem sterkrar og lífsglaðrar konu
sem sýndi manni svo innilega
mikla hlýju og skilning.
Nú er hún farin en lifir áfram í
okkur afkomendunum um
ókomna tíð.
Elska þig alltaf, amma mín.
Þín
Elsa Lind.
Kæra Elsa amma.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í hönd Elsu ömmu hélt ég þeg-
ar hún dró sinn síðasta andar-
drátt. Hún var orðin uppgefin
vegna veikinda en hafði þó nokkr-
um dögum áður sagt mér að hún
ætlaði ekki að deyja fyrr en eftir
fermingu eldri sonar míns, á
næsta ári. Hún var trúuð kona og
var stolt af strákunum mínum að
ætla að fermast. Það verður erfitt
að hafa ekki ömmu á gleðistund-
um sem slíkum og á erfiðum tím-
um. Ég og strákarnir mínir mun-
um sakna þess að hlaupa yfir til
hennar til að spjalla eða með
kvöldmat en hún átti nánast
heima í næsta húsi.
Sem barn átti ég margar góðar
stundir hjá Elsu ömmu og Guð-
mundi afa. Amma kenndi mér
marga hluti, t.d. að elda, baka,
sauma og prjóna. Hún og afi tóku
mig með í ferðalög og kenndu mér
að veiða á silungastöng. Á kvöldin
skiptust þau á að lesa fyrir mig
sögur. Þau áttu alltaf eitthvað sér-
staklega gott að borða handa mér
og amma eldaði eða bakaði það
sem ég bað um, t.d. karamellusósu
á ís, skúffuköku eða kjúkling. Afi
vaskaði alltaf upp eftir matinn.
Hjá þeim leið mér eins og prins-
essu. Ömmu þótti vænt um að
geta eldað góðan mat og bakað
kökur handa öðrum. Mér þótti
ótrúlega gott að fara til ömmu og
afa í pössun, fyrir utan mömmu-
verkina sem ég fékk gjarnan. Hún
amma reddaði þó því og setti sam-
an þrjá borðstofustóla upp að
hjónarúminu (sín megin) og bjó
um mig eins vel og hún gat með
sæng, púðum og teppum. Þá stein-
sofnaði ég.
Amma var mikil hannyrðakona.
Þegar hún hafði heilsu til þá
saumaði hún margar glæsilegar
flíkur, t.d. samfestinga, kjóla og
buxur. Við systurnar vorum oftast
í fallegum saumuðum kjólum eftir
hana. Hún vildi hafa okkur sætar
og fínar líkt og hún var sjálf. Það
skipti hana miklu máli. Hún saum-
aði einnig handa okkur glæsilegar
brúður sem hún gaf okkur í jóla-
gjafir. Hún lét það þó ekki nægja
og saumaði að auki jólapappírinn
saman og bjó til einhverskonar
poka úr þeim. Henni fannst ekki
nógu smart að líma pappírinn
saman með límbandi. Þegar hún
hætti að geta saumað þá sat hún
og prjónaði glæsilegar jólagjafir.
Ömmu fannst skemmtilegt að
fá mig og strákana (Natan Erni og
Dag Hrafn) í heimsókn til að
spjalla. Þá fannst henni afar gott
að narta í eitthvað sætt á meðan,
t.d. súkkulaðihúðaðar hnetur og
möndlur. Það borðaði amma af
bestu lyst með ilmandi kaffibolla.
Henni fannst skemmtilegt að
spjalla um liðnar stundir. Hún
sagði okkur stundum sögur frá því
að hún var barn en þá bjó hún á
Ísafirði. Þá fannst henni einstak-
lega skemmtilegt að leika sér úti í
snjónum með hinum börnunum og
var hún þá (líkt og hinar stúlkurn-
ar) klædd í kjól og uppháa sokka í
kuldanum. Hún var ekki í buxum
eins og drengirnir. Amma lét það
ekki stoppa sig.
Við munum sakna þín svo mik-
ið, amma mín, og vonum svo inni-
lega að þú sért núna í faðmi afa,
látinna ástvina og elsku Perlu. Þín
verður sárt saknað af mörgum,
elsku amma.
Hulda Björk.
Ég kveð elsku ömmu mína með
sorg í hjarta. Margar hugsanir
rúlla í gegnum hugann á stund
sem þessari, sem betur fer eydd-
um við miklum tíma saman en á
svona stundu hugsar maður að
heimsóknirnar hefðu eflaust getað
verið fleiri. Þetta kennir manni að
maður á bara eitt líf og maður þarf
að gefa sér tíma … tíma til þess að
eyða með þeim sem maður elskar
því hann kemur ekki aftur!
Það verður erfitt að geta ekki
hringt og fengið ömmuhjálp.
Elsku amma, takk fyrir að vera
mér allt, kenna mér allt, vera
hreinskilin og segja mér sannleik-
ann sama hversu erfiður hann var,
það er dýrmætt!
Amma var einstaklega
hjartahlý kona og laus við alla for-
dóma, sem ég tel vera einn af
bestu mannkostum sem maður
býr yfir. Ég er þakklát fyrir
hverja einustu mínútu sem við átt-
um saman en því miður verða þær
ekki fleiri í bili en minningarnar
lifa að eilífu og verður þeim haldið
á lofti henni til heiðurs á mínu
heimili svo lengi sem ég lifi.
Elsku amma, þú ert skærasta
stjarnan á himninum.
Rúna Magdalena
Guðmundsdóttir.
Amma mín var mér svo ótrú-
lega mikið. Ég hef lengi kviðið
þessari stund að kveðja hana, því
án hennar er erfitt að vera. Hún
var alltaf til staðar og minningarn-
ar sem ég á um hana eru margar.
Það var svo gott að koma til
ömmu. Við áttum mörg jól saman
og verður erfitt að fara ekki til
hennar núna um jólin að ákveða
jólaskreytingar eða fá jólaköku.
Hún var alltaf svo jákvæð og
skemmtileg. Hún var kletturinn í
mínu lífi og barnanna minna.
Heima hjá ömmu var alltaf svo
hreint og fínt og alltaf var hún
með tuskuna á lofti eða bakandi,
syngjandi, segjandi okkur sögur.
Hún hugsaði alltaf um aðra fyrst
og var alltaf að sauma falleg föt,
prjóna peysur, sokka eða vettlinga
sem við fengum síðan að njóta.
Ég er þakklát ömmu fyrir svo
ótal margt. Hún kenndi mér
þrautseigju, að meta lífið og að
gefast ekki upp. Ég mun ávallt
minnast hennar sem sterkrar og
lífsglaðrar konu sem sýndi manni
svo innilega mikla hlýju og
skilning.
Nú er hún farin en lifir áfram í
okkur afkomendunum um
ókomna tíð.
Elska þig, amma mín.
Þín
Elsa Lind.
Ég var svo heppin að fá tæki-
færi til að kynnast elskulegri Elsu
Guðmundsdóttur, en hún var
tengdamóðir bróður míns Guð-
mundar Helga og móðir Önnu
Kristínar konu hans. Hafi Elsa
þökk fyrir allar góðu stundirnar.
Ég sendi fólkinu hennar þetta litla
ljóð sem ég orti til móður minnar
þegar hún féll frá árið 1997 og
sendi þeim jafnframt mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drjúpa hjóðlát tregatárin
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasárin
í sálu andar kalt.
Þögul sorg í sál mér næðir,
sár og vonar myrk
en Drottinn ætíð af gæsku græðir
og gefur trúarstyrk.
Hnípinn vinur harmi sleginn,
hugann lætur reika.
Kannski er hún hinumegin
í heilögum veruleika.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
Heimur bjartur bíður þar
og bráðum kem ég líka.
Þá verður allt sem áður var
er veröld finnum slíka.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
Jóna Rúna Kvaran.
Elsa
Guðmundsdóttir
Elsku Bergljót.
Ég man eftir því
þegar ég kom til
þín tveggja og al-
veg að verða þriggja ára til að fá
lánaða mjólk og fór svo upp með
mjólkina og spurði mömmu
hvort ég mætti fara aftur niður í
heimsókn til þín og gerði það.
Síðan þá höfum við verið bestu
vinkonur og ég er ótrúlega þakk-
lát að hafa átt þig sem bestu vin-
konu. Ég kom næstum því á
hverjum degi til þín eftir það og
Bergljót
Haraldsdóttir
✝ Bergljót Har-aldsdóttir
fæddist 6. desem-
ber 1922. Hún lést
15. október 2018.
Útför Bergljótar
fór fram 25. októ-
ber 2018.
í hvert skipti sem
ég kom gafstu mér
suðusúkkulaði eða
kandís.
Eftir skóla var
frístund en ég vildi
frekar koma til þín
en að fara í frístund
af því að það var
svo gaman að koma
til þín. Stundum
kom ég og kúrði hjá
þér og stundum
sofnaði ég því það var svo hlýtt
og gott að kúra með þér. Stund-
um fékk ég að vera hjá þér í heil-
an dag ef það var t.d. frí í skól-
anum eða þegar ég var veik eða
bara af því að það var svo gam-
an.
Ég man svo vel þegar ég var
að segja þér frá því þegar það
var svo brjálað veður að mamma
labbaði eins og mörgæs á leið-
inni í vinnuna og ég hafði aldrei
sé þig hlæja jafn mikið og þá og
þú sagðir meira að segja sjálf að
þú hefðir aldrei hlegið svona
mikið á ævinni, þú táraðist alveg.
Svo eru margar fleiri minn-
ingar í viðbót sem ég mun aldrei
gleyma og ætla að vera dugleg
að rifja upp með mömmu minni.
Ég á aldrei aldrei eftir að
gleyma þér og þú verður alltaf
besta vinkona mín.
Þín vinkona,
Henný Lind.
Ég sit við eldhúsborðið henn-
ar Bergljótar og ég finn vel að
hún er hjá mér. Það hellast yfir
mig allskyns tilfinningar og
minningarnar streyma inn, enda
ófáar stundirnar sem ég hef átt í
íbúðinni undanfarin ár en henn-
ar heimili hefur verið sem mitt
annað heimili.
Samband okkar mæðgna við
Bergljótu er eiginlega efni í góða
bók, bók um vináttu, ástvina-
missi og sorgir, gleði og
skemmtun. Bókin myndi fjalla
um líf þriggja vinkvenna frá 3 til
95 ára. Allt milli leikskóla og
hjúkrunarheimilis.
Við Bergljót kynntumst fyrst
rétt eftir aldamótin. Ég var rúm-
lega tvítug og hún komin yfir
áttrætt. Mér fannst hún ekkert
auðveldur nágranni svona til að
byrja með, töluvert afskiptasam-
ari nágranni en ég hafði vanist
og ekki vantaði forvitnina. Af-
skiptasemina og forvitnina átti
ég hinsvegar eftir að læra að
meta seinna og betri nágranna
er erfitt að finna. Henný Lind
fæddist árið 2006 og fljótlega
eftir það fór forvitni nágranninn
minn að banka upp á með heima-
prjónaðar gjafir, sem yljuðu
köldum litlum tásum og puttum.
Haustið 2009 sendi ég Henný
Lind, þá tæplega þriggja ára, á
fyrstu hæðina að athuga hvort
Bergljót ætti ekki nokkra dropa
af mjólk til að lána okkur. Litlu
síðar kom hún upp með mjólkina
og spurði svo hvort hún mætti
fara aftur í heimsókn til Berg-
ljótar, það var svo gaman. Eftir
það varð ekki aftur snúið. Þarna
hafði Henný mín fundið sanna
vinkonu og hafa þær haldið
tryggð hvor við aðra algjörlega
síðan. Ég fór svo að mæta með
henni í heimsóknirnar og fljót-
lega fann ég þarna eina bestu
vinkonu sem ég hef átt.
Bergljót átti eftir að vera stoð
okkar mæðgna og stytta næstu
ár og munum við aldrei hætta að
þakka henni fyrir allt það sem
hún gaf og gerði fyrir okkur.
Það er svo stórkostlega ómet-
anlegt fyrir einstæðu mömmuna
og stelpuna hennar að eiga eina
„ömmu“ sem beið heima með op-
inn faðminn til að taka á móti
litlu barni eftir skóla. Þar lásu
þær saman, spjölluðu, spiluðu og
kúrðu.
Við vorum líka allar sammála
um að það væri stundum bara
gott að vera saman, það þarf
ekki að vera eitthvað um að
vera. Bara vera saman. Við
mæðgur komum við hjá Berg-
ljótu á leið í vinnuna á morgn-
ana, þegar við komum heim á
daginn og á kvöldin buðum við
góða nótt. Stundum fórum við
líka í bíltúr. Samgangurinn var
því mikill og þekktumst við allar
algjörlega út og inn.
Það kom svo að því að við
mæðgur fluttum á Laugarvatn
og fljótlega eftir það fór Bergljót
á Sólvang. Það kom þó aldrei rof
á samband okkar og gerðum við
Henný Lind okkur eins oft ferð
á Sólvang og við mögulega gát-
um.
Með tímanum fór heilsu Berg-
ljótar okkar að hraka. Oft sner-
ust heimsóknirnar aðeins um
það að ég vildi bara að hún fyndi
að hún væri ekki ein og að við
hugsuðum til hennar. Einn koss
á kinn eða knús gerir mikið. Ég
kvaddi hana síðast með kossi vit-
andi að nú væri komið að kveðju-
stundinni.
Mikið sakna ég þín vinkona.
Elsku Markús og fjölskylda
Bergljótar, um leið og við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð
viljum við þakka ykkur fyrir allt
undanfarin ár og þá sérstaklega
í gegnum háskólanámið mitt.
Ragnheiður Hilmarsdóttir.