Morgunblaðið - 28.12.2018, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 2018
✝ Valgarður Eg-ilsson fæddist á
Grenivík 20. mars
1940. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 17.
desember 2018.
Foreldrar hans
voru Egill Áskels-
son, kennari, sjó-
maður og bóndi í
Hléskógum í Grýtu-
bakkahreppi, f. 28.
febrúar 1907, d. 25. janúar 1975,
og Sigurbjörg Guðmundsdóttir,
f. 22. ágúst 1905, d. 10. desem-
ber 1973, húsfreyja frá Lóma-
tjörn.
Systkini Valgarðs eru Sig-
urður Hreinn Egilsson, f. 26.
september 1934, Lára Egils-
dóttir, f. 23. desember 1935,
eru Jórunn Viðar, f. 16. júní
1969, Einar Vésteinn, f. 26. júní
1973, d. 3. mars 1979, Vésteinn,
f. 12. nóvember 1980, og Einar
Steinn, f. 22. ágúst 1984. Dóttir
Valgarðs af fyrra sambandi er
Arnhildur, f. 17. ágúst 1966,
móðir: Dómhildur Sigurðar-
dóttir kennari.
Valgarður keppti í hlaupi og
sundi á yngri árum og setti Ís-
landsmet í 500 metra bringu-
sundi haustið 1958.
Valgarður varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
1961. Hann lauk prófi í læknis-
fræði frá Háskóla Íslands 1968
og doktorsprófi frá University
College í London tíu árum síðar.
Hann starfaði sem sérfræðingur
í frumumeinafræði við Rann-
sóknastofu Háskóla Íslands frá
árinu 1979 og var yfirlæknir frá
árinu 1997 til 2010 er hann lét af
störfum. Hann var klínískur
prófessor við læknadeild Há-
skóla Íslands frá árinu 2004.
Valgarður var virkur í félags-
störfum, var m.a. formaður
Listahátíðar í Reykjavík 1990
og 1994 og varaforseti Ferða-
félags Íslands. Hann var leið-
sögumaður ferðamanna um ára-
bil, einkum um eyðibyggðir við
norðanverðan og austanverðan
Eyjafjörð.
Eftir Valgarð liggur fjöldi
vísindagreina og nokkrar út-
komnar bækur: Leikritið Dags
hríðar spor (1980), sem var sýnt
í Þjóðleikhúsinu. Hann þýddi
leikritið Amadeus eftir Peter
Shaffer ásamt Katrínu konu
sinni, en það var sýnt í Þjóðleik-
húsinu 1982. Eftir hann eru
ljóðabækurnar Ferjuþulur
(1985), Dúnhárs kvæði (1988) og
Á mörkum (2007), endurminn-
ingabækurnar Waiting for the
South Wind (2001) og Stein-
aldarveislan (2014) og smásög-
urnar Ærsl (2017). Þá skrifaði
hann í Árbækur Ferðafélags Ís-
lands.
Útför Valgarðs verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 28. desember 2018, klukk-
an 15.
Bragi, f. 19. júní
1937, d. 28. mars
1958, Áskell Hann-
esson Egilsson, f.
28. ágúst 1938, d. 1.
september 2002,
Egill Egilsson, f.
25. október 1942, d.
13. desember 2009,
óskírður Egilsson,
f. 1944, d. 1944, og
Laufey Egilsdóttir,
f. 5. ágúst 1947.
Eftirlifandi eiginkona Val-
garðs er Katrín Fjeldsted lækn-
ir og fv. alþingismaður, f. 6.
nóvember 1946, for. Lárus
Fjeldsted forstjóri, f. 30. ágúst
1918, d. 9. mars 1985, og Jórunn
Viðar, f. 7. desember 1918, d. 27.
febrúar 2017.
Börn Valgarðs og Katrínar
Í nóvembermánuði sl. átti ég
leið um Hólatorg og ákvað að
kíkja við hjá Valgarði frænda.
Valgarður var sjálfum sér líkur,
tók mér fagnandi og við ræddum
allt milli himins og jarðar eins og
svo oft áður. Svo þurfti ég að
þjóta. Mánuði síðar kom kallið og
maður er minntur á hve lífið er
hverfult. Ég er því afar þakklát
þessari síðustu stund sem við
Valgarður áttum saman.
Valgarður var einstakur mað-
ur, mikill húmoristi og fræðimað-
ur. Hann vissi allt. Ég kynntist
Valla og Katrínu best þegar þau
bjuggu í London þar sem þau
stunduðu sitt sérfræðinám. Ég
kom gjarnan við á leið heim frá
Frakklandi og dvaldi hjá þeim í
nokkra daga. Við Valli náðum
strax vel saman, hann sýndi mér
borgina, við settumst niður á
kaffihús eða pöbba og þá tók
hann oftar en ekki upp blað og
blýant og teiknaði krabbameins-
frumur og útskýrði rannsóknir
sínar fyrir mér. Ég get ekki sagt
að ég hafi skilið allt sem hann
sagði en teikningarnar voru
óborganlegar. Á leið okkar um
borgina átti hann það til að sýna
listir sínar á miðju Oxfordstræti
með því að ganga á höndum nið-
ur allt strætið eða hanga á haus í
hringjunum í neðanjarðarlest-
inni. Valli var ólíkindatól sem
gaman var að vera með.
Það lá því beinast við að við
Guðjón giftum okkur í London.
Valgarður fann prest uppi á
kirkjuþaki, hann var að gera við
þakið og fól honum að gefa okkur
saman. Svo var partí heima hjá
Valla og Katrínu. Ógleymanlegur
dagur þar sem Valli fór gjörsam-
lega á kostum og þeir nafnar báð-
ir, pabbi og hann.
Á ættarmótum Lómatjarnar-
ættarinnar var Valli alltaf hrókur
alls fagnaðar. Ógleymanleg er
bátsferðin út í Flatey á Skjálf-
anda en þá stóðu þeir bræður,
Valgarður og Egill í stafni og
sögðu frá staðháttum í Fjörðum
á þeim tíma þegar langamma
mín, amma þeirra bræðra, var að
alast þar upp. Nú eru þessir tveir
höfðingjar horfnir af sjónarsvið-
inu.
Elsku Katrín, Arnhildur, Jór-
unn, Vésteinn og Einar Steinn.
Við Guðjón vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Minningin lifir um
góðan fjölskylduföður og vin. Öll
munum við sakna Valla og þá er
gott að geta flett í minningabók-
inni og rifjað upp ýmis augnablik.
Sumar minningar eru sárari en
aðrar en þegar upp er staðið þá
átti Valli gott líf sem ber að
þakka.
Vera Ósk Valgarðsdóttir.
Ég kynntist Valgarði Egils-
syni frænda mínum ekki fyrr en
fyrir fáum árum. Hann hafði þá
sent frá sér stórmerkilega bók,
Steinaldarveisluna, og hún pass-
aði rækilega við það sem ég var
að grúska í. Ég setti mig í sam-
band við hann til að fræðast bet-
ur um lífið í Fjörðum, okkar sam-
eiginlegu ættarslóðum. Ég
hugðist fræðast um fólk sem
hefði alist upp í Fjörðum og ég
gæti tekið viðtöl við til að skrá-
setja horfinn heim.
Það voru forréttindi að þekkja
Valgarð. Hann var fluggáfaður,
með ólíkindum fróður og einhver
sá lúmskasti húmoristi sem ég
hef kynnst. Hann var svo óvenju-
lega saman settur að vera í senn
mikilsháttar vísindamaður og op-
inn fyrir alls kyns furðum úr
fróðleik úr þjóðardjúpunum.
Hann var grúskari af guðs náð.
Þegar ég keyrði með honum
norður yfir heiðar komst ég að
því að hann kunni reiðinnar býsn
af gömlum fróðleik. Sennilega
hefur hann kunnað Landnámu
utanbókar. Það var hægt að
fletta upp í honum eins og al-
fræðibók. Ég vissi fyrir að hann
var hagmæltur og þegar við ók-
um saman norður kváðumst við
á. En það var sama hvað var
gert, það var ekki hægt að láta
sér leiðast með Valgarði.
Stundum var erfitt að ráða í
hvað hann var að hugsa. Stund-
um kipptist hann örlítið við og
horfði orðalaust til himins, eins
og eitthvað hefði lostið hann,
hugljómun eða hugdetta, sem
stundum kom fram á varirnar og
stundum ekki. Kannski var það
þessi eilífð sem sumt fólk hefur í
sér og Valgarður hafði mikið af.
Kannski var það forvitnin sem
maður sá stundum kvikna með
honum því hann var alltaf að
bæta við sig þekkingu, safna í
forðann, menntun var honum
ævistarf en ekki eitthvað sem
lýkur við skólaútskrift. Hann gat
verið hiklaus, ófeiminn við að
segja ef honum líkaði ekki eitt-
hvað, enda þótt meira prúðmenni
sé varla hægt að finna. Honum
var meinilla við að farið væri
rangt með örnefni. Þó var hann
reiðubúinn að sjá í gegnum fing-
ur sér, ég útskýrði fyrir honum
að ég væri alls ekki sú manngerð
sem gefið væri að muna örnefni,
né heldur lægi ættfræði sérlega
vel fyrir og hann fyrirgaf mér
hvern galskap. Valgarður átti til
heilmikinn galskap sjálfur,
lengst uppi á fjalli í ferð út í
Fjörður samdi hann, setti á svið
og lék jafnharðan einþáttung um
bjarndýr, skyldan bjarndýrasögu
sem ég heyrði fyrst frá afa mín-
um sem barn og heyrði svo aftur
hjá Valgarði síðar.
Valgarður var örlátur á þekk-
ingu sína. Kannski var hann þó í
og með dulur og ógjarnt að fjöl-
yrða um það sem var honum heil-
agast. Í Steinaldarveislunni, sem
er „veraldarsaga“, er einnig per-
sónulegur og sár tónn – um
barnsmissi. Um þetta áttum við
einkasamræður því þetta stend-
ur mér líka nærri. Ég hef ekki átt
meira nærandi samræður um
barnsmissi en þær.
Mér varð oft hugsað að ein-
hver þyrfti að skrá niður þekk-
ingu Valgarðs. Hann orðaði það
sjálfur með þessum hætti: Það
þyrfti að stoppa mig upp og setja
mig á Þjóðminjasafnið. Nú er það
víst of seint. Það er mikill missir
að Valgarði. Með Valgarði hverf-
ur heill heimur. Það er gæfa að
hafa fengið að kynnast honum.
Ég votta fjölskyldu hans sam-
úð mína.
Hermann Stefánsson.
Látinn er fyrir aldur fram sá
snjalli maður, lærði vísindamað-
ur og góði drengur, Valgarður
Egilsson. Við höfum átt góð sam-
skipti nú um hríð og mér mik-
ilvæg, enda maðurinn sérlega
fær á mörgum sviðum og fróður,
merkur höfundur og óvenju-
skemmtilegur sagnamaður, ekki
síst í þeim góða og kímna ís-
lenska stíl. Við höfum og nú um
sinn átt sameiginlega afkomend-
ur og þá ekki af verra taginu,
dótturbörn mín og sonarbörn
hans.
Mér finnst ömurlegt að fá ekki
að spjalla við þann góða mann
aftur og að ekki skyldi rætast spá
mín er ég nýlega kvað fyrir hann
afmælisvísur sem enduðu svo: „...
seint fellir Elli Val- þann garð“.
Þar varð ég sorglega lítt sann-
spár. Ég á því miður ekki von á
nýju spjalli okkar en þá kemur í
hugann brot úr ávarpi próf. Jóns
Helgasonar til höfundar Hungur-
vöku:
„Og þó getur verið ef þín trú
var rétt og þig ég að lokum finni
en hæpnara miklu ef mín trú er
rétt hvort muni það nokkuru
sinni.“
Ekki vissi ég trú Valgarðs en
væri hún á þann veg, að menn
haldi áfram þessu lífsbasli ein-
hvers staðar, gæti svo farið, og
þá helst uppi á mjúku skýi austur
af Grímsey, í stíl við það sem
Puebló-fólkið í Ameríku trúði.
Ekki væri það dónalegt í góðu
skýjafari og víðu útsýni. Ég vil þá
ávarpa hann sjálfan:
„Þú Heiðursþingeyingur. Ég
kveð þig hryggur. Var að gæla
við að fá að elta þig í eina þína
ferð um æskuslóðir og Fjörðurn-
ar góðu. Ég hef ekki komið þar
en að vísu séð þær álengdar utan
af sjó í síldarleit. Þá fann ég til
nokkurs frændskapar, því við
Hornstrendingar eigum líka að
nágrönnum Fjördur, eins og það
hét á málinu, Jökulfjördur, sem
að vísu ekki tilheyra Hornströnd-
um sjálfum. En hver veit nema
ég gamlist samt til að komast
a.m.k. þar í land með honum
tengdasyni mínum. Þá á ég vafa-
laust eftir að heyra í sólarþok-
unni rólega rödd sagnasnillings-
ins lýsa því óræða landslagi,
sjávarhljóðinu og tæpum götu-
slóðum, jafnvel aftur söguna af
þessari Greenwich sem jarðar-
baugar eru kenndir við. Þú varst
ungur sannfærður um að það
væri Grenivík, sá merki staður í
sveitinni og eðlilegt að þar væri
sjálf heimsmiðjan. Hvað sem því
líður, ertu kært kvaddur, með
samúðarkveðjum okkar Gro
Tove til eftirlifenda.“
Eyvindur Pétur Eiríksson.
Nú er hagleiksmaðurinn Val-
garður Egilsson allur og það er í
raun furðulegt hvað honum varð
úr verki miðað við alla þá hæfi-
leika sem honum voru gefnir. Svo
fjölþættir hæfileikar eiga það til
að draga úr verkgetu. Það átti
sannarlega ekki við um Valgarð
sem skilaði af sér ótrúlega fal-
legu verki hvað sem hann tók sér
fyrir hendur. Og ég skuldaði hon-
um alltaf fræðilega hugleiðingu
um skáldskap hans, hugleiðingu
sem mér fannst ég aldrei hafa
burði til að inna af hendi svo að
verðugt væri.
Vísindin og skáldskapurinn
lifðu í sátt og samlyndi hjá Val-
garði. Ég hef ekki aðra skýringu
á þessari sjaldgæfu og farsælu
sambúð en þá að hann var forfall-
inn fagurkeri. Hann leitaði feg-
urðarinnar í öllu sínu verki af
mikilli ástríðu. Þetta var í raun
siðferðileg krafa gagnvart lífinu;
kannski jafngömul mannkyninu.
Þegar hann horfðist í augu við
formóður sína sem hlotið hefur
nafnið Lucy spurði hann hana
um vegferð okkar. Í spurninni
spannaði skáldskapur hans alla
tíma.
Hann var nútímamaður sem
stundaði vísindarannsóknir;
hann var steinaldarmaður sem
leitaði máttarorðsins og hann
reyndi að sameina þetta tvennt:
Ég veit ekki neitt annað íslenskt
skáld sem var jöfnum höndum
vísindamaður og skáld nema ef
vera skyldi Jónas. Ljóðabálkur-
inn Formationes á enn eftir að fá
þá umfjöllun sem hann verð-
skuldar einmitt vegna þessa.
Þegar ég minnist stundanna
sem við áttum saman hellist
söknuðurinn yfir mig. Eitt sinn
fórum við saman í sumarbústað
ömmu minnar að sinna vorverk-
um. Og íhuguli borgarmaðurinn
breyttist skyndilega í allt sjáandi
náttúrubarn sem skynjaði hver
einustu blæbrigði í gróandinni,
svo óð hann út í á og tók á stein-
um sem ég gat ekki bifað þó að
ég hafi alltaf verið með krafta-
dellu. Mig grunar að hann hafi
verið maður ekki einhamur eins
og afi hans Jóhann Bessason.
Hann hleypti mér líka inn í vé sín
þegar hann var að leggja loka-
hönd á bók sína Á mörkum. Við
áttum algerlega einlægar um-
ræður um dýpstu rök tilverunnar
meðan við hugleiddum ljóð hans
og rökræddum heildarmynd bók-
arinnar. Hann hefði ekki verið
fær um að gera sig svo berskjald-
aðan nema vegna mikils innri
styrkleika.
En fyrst og fremst var Val-
garður lýriker. Sannur lýriker
getur galdrað fram þá tilfinningu
að hugurinn fái raunverulega
snertingu við umheiminn. Á slík-
um andartökum verður heimur
ljóðsins nýr og áþreifanlegur
veruleiki. Þannig skynja ég enn
hið gullfallega ljóð Lútir störin.
Og nú er komið að mér að lúta
höfði í þögn og þakklæti fyrir
dulmagnaðar stundir.
Elsku Anní, Jórunn, Vésteinn
og Einar Steinn, ég sendi ykkur
innilegar samúðarkveðjur frá
okkur Kristínu, tengdapabba og
stúlkunum.
Jón Thoroddsen.
Ég sá Valgarð fyrst heima hjá
Lovísu mágkonu hans á Háteigs-
veginum þegar ég var rúmlega
tvítug. Lovísa hélt alltaf bestu
partíin á þessum árum en koma
Valgarðs þetta kvöld var óvænt
enda hann nokkrum árum eldri.
Það sópaði að honum, fjallmynd-
arlegur, mælskur og frumlegur
og hann varð fljótt miðpunktur
samkvæmisins. Á heimleið um
nóttina urðum við nokkur sam-
ferða honum og lá leiðin yfir
Miklatún.
Þó þetta væri að vetri til var
Valgarður í sumarfrakka og á
blankskóm sem hindraði hann
ekki í að taka nokkur handa-
hlaup, gott ef ekki líka heljar-
stökk. Ljóst var að þarna var
maður sem var jafn vel á sig
kominn og sumar fornsagnahetj-
urnar, sem lýst er svo vel í Ís-
lendingasögunum. Það liðu mörg
ár þar til leiðir okkar Valgarðs
lágu aftur saman. Þá sat ég í
stjórn Listahátíðar og hann kom
inn sem nýr formaður vorið 1992.
Verkefni okkar, ásamt góðu fólki,
var að undirbúa Listahátíð á lýð-
veldisafmælinu 1994. Að loknum
fyrsta fundinum komst Valgarð-
ur að því að ég væri á leið á Wag-
ner-hátíðina í Bayreuth og hann
varð strax áhugasamur. „Náðu
fyrir okkur í Wagner-óperu,“
sagði hann við mig. Uppsetning
fyrstu Wagner-óperu á Íslandi
væri jú verðugt verkefni fyrir
listahátíð á tímamótum. Ég tók
hann á orðinu og fékk samtal við
Wolfgang Wagner, hátíðarstjóra
í Bayreuth, með þessa málaleitan
og hann tók mér betur en nokk-
urn hefði grunað. Sagðist strax
vel vita hvað íslensku fornbók-
menntirnar hefðu þýtt fyrir afa
sinn og vildi liðsinna okkur sem
best hann gæti. Hann kom tvisv-
ar til Íslands og tók að sér list-
ræna yfirumsjón verkefnisins,
sem samkvæmt hans tillögu var
uppfærsla á Niflungahringnum,
styttum í eins kvölds sýningu.
Uppástungan var byltingar-
kennd, slíkt hafði ekki verið gert
áður. Við Valgarður tókum hönd-
um saman um að berjast fyrir að
sýning þessi yrði að raunveru-
leika. Það var gífurleg vinna og
margir voru úrtölumennirnir.
Það þurfti að útvega mikið fjár-
magn auk þess að leiða sinfóníu,
óperu og Þjóðleikhús saman til
samvinnu. Þetta kallaði á nánast
daglegt samstarf og samráð okk-
ar Valgarðs í næstum tvö ár. Í
kjölfarið fylgdu svo stofnun Wag-
ner-félagsins og áhersla þess á
rannsóknir á mikilvægi íslensku
bókmenntanna fyrir Wagner og
Niflungahringinn, sem skiluðu
sér í bók Árna Björnssonar,
Wagner og Völsungar, á þremur
tungumálum. En upphafsmaður-
inn að þessu öllu var Valgarður.
Kannske lá það sumpartinn að
baki áhuga hans á að fá Wagner
til Íslands að hann vildi með því
gleðja tengdamóður sína, Jór-
unni Viðar, sem hann mat flest-
um öðrum fremur.
Seinna gat ég, sem formaður
Wagner-félagsins, launað honum
með því að útvega honum nokkra
miða á Meistarasöngvarana í
Bayreuth. Þangað fór hann með
Jórunni og dætrum og var ferðin
afmælisgjöf fjölskyldunnar til
Jórunnar, sem var að verða ní-
ræð. Meistarasöngvararnir voru
uppáhaldsóperan hennar og
gamall draumur rættist að sjá
hana í Bayreuth. Ferð þessari
eru gerð skil í kvikmynd Ara Al-
exanders Ergis Magnússonar
um Jórunni.
Valgarður var einstakur
maður og í raun engum líkur;
þeim sem ég hef þekkt, svo
óvenjulegur og frumlegur, haf-
sjór af fróðleik og brennandi í
sínum áhugamálum, hver sem
þau voru hverju sinni. Ég votta
fjölskyldu hans mína dýpstu
samúð, blessuð sé minning hans.
Selma Guðmundsdóttir.
„Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag,“ kvað Tómas Guð-
mundsson forðum og það má til
sanns vegar færa. Ekki aðeins
reynir á ratvísi okkar við að feta
krákustíga tilverunnar, heldur
einnig umgengi við samferða-
menn okkar. Oftar en ekki verða
á vegi okkar áhugaverðir og
skemmtilegir menn á þessu
ferðalagi, sem bæta og auðga til-
veruna og gera ferðalagið létt-
bærara. Í mínu tilviki var einn
þessara manna Valgarður Egils-
son.
Mér er ómögulegt að muna
hvernig fyrstu kynni okkar bar
að. Ég var nýkominn heim úr
námi og hafði slegið upp búðum í
skonsu í Gamla þvottahúsinu á
Landspítalalóðinni, en Valgarður
leiddi þá Rannsóknastofu í
frumulíffræði á fyrrum heimavist
Hjúkrunarskólans. Ég man það
eitt að þegar mér miðaði ekkert í
rannsóknum mínum heimsótti ég
iðulega Valgarð og Vilmund
Guðnason, hans hægri hönd á
þessum tíma. Þar reyktum við
smávindla, drukkum kaffi og
röfluðum okkur rænulausa. Oftar
en ekki voru hvatberar aðalum-
ræðuefnið, þessi orkuver frum-
unnar, sem voru Valgarði sér-
staklega hugleikin. Svona eftir á
að hyggja miðaði mér kannski
svona lítt í eigin rannsóknum af
því að það var svo gaman á
heimavist Hjúkrunarskólans!
Þar kom að ég hætti vísinda-
iðkun og fór að selja rannsókna-
vörur. Valgarður gerði góðlátlegt
grín að mér, kallaði mig Brask-
Ara og fyrirtæki mitt Gróða-
kompaníið. Um það leyti var Val-
garður fluttur með rannsókna-
stofu sína í Gamla þvottahúsið og
svo skemmtilega vildi til að
skonsan, sem var rannsóknastofa
mín forðum, var nú skrifstofa
Valgarðs. Sem sölumaður átti ég
tíðum erindi þangað, reyndi að
selja honum eitthvert dót. Þær
ferðir voru sjaldnast til fjár, ég
endaði inni á skrifstofu hjá Val-
garði, við ræddum um heima og
geima og ég fór án teljandi sölu
en uppfullur af þjóðlegum fróð-
leik og vísindalegum ráðgátum. Í
einni slíkri heimsókn spurði ég
Valgarð hvort hann virkilega
vanhagaði ekki um eitthvað.
Hann hugsaði sig um stutta
stund og sagði svo að sig vantaði
sárlega hamraðan pappír, það
væri hvorki hægt að skrifa né
teikna á venjulegan ljósritunar-
pappír. Næst þegar ég átti leið
hjá færði ég honum pakka af
hömruðum pappír. Valgarður tók
þá blað úr pakkanum, rissaði upp
í skyndi hugmyndir sínar um
orkubúskap frumunnar og gaf
mér. Ég á þetta blað einhvers
staðar og þegar ég finn það ætla
ég að ramma það inn og hengja
upp á vegg, Valgarði til heiðurs.
Hann kom alltaf fram við mig
sem jafningja og ég fékk að njóta
skarpskyggni hans og kostulegr-
ar kímnigáfu.
Síðast þegar ég hitti Valgarð
gaf hann mér eintak af bók sinni
Steinaldarveislan. Þarna samein-
ast rithöfundurinn og vísinda-
maðurinn, bókin heimspekilegar
vangaveltur um lífið og tilveruna,
en fyrst og síðast óður til horf-
inna kynslóða og sveitarinnar
sem fóstraði hann. Grenivík,
Höfðahverfi og Fjörður voru
orkuver Valgarðs og ég trúi því
að hann njóti nú samvista við
Bessa í Skógum, Þuríði á Aust-
ari-Krókum, Guðrúnu á Stór-
hamri, séra Jón á Þönglabakka
og alla hina sem stóðu að hans
erfðafræðilega upplagi.
Vertu sæll, Valgarður, og takk
fyrir mig.
Ari Kr. Sæmundsen.
Valgarður
Egilsson