Morgunblaðið - 31.01.2019, Side 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. JANÚAR 2019
✝ Alfa Guð-mundsdóttir
fæddist hinn 31.
janúar 1933. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Hömrum
í Mosfellsbæ 8. jan-
úar 2019.
Móðir Ölfu var
Birna H. Þorsteins-
dóttir, f. 23. janúar
1914, d. 29. maí
1985, og faðir
hennar Guðmundur Maríusson,
f. 14. desember 1912, d. 9.
desember 1994.
Systir sammæðra var Sigrún
Þórmundsdóttir, f. 2.1. 1935, d.
16. júní 1992. Systkini samfeðra:
María Jónína, f. 1934, Gíslína
Sigurbjörg, f. 1935, d. 2015, og
Brynjólfur, f. 1937.
Alfa bjó sem barn og ungling-
ur í Grafarholti í Mosfellsbæ en
þar komu hún og móðir hennar
til dvalar og myndaðist ævilöng
vinátta milli þeirra og fjölskyld-
unnar í Grafarholti. Alfa og
börn þeirra eru Ágúst Þór,
Freydís Sara og Gísli Freyr. 4)
Freyja, f. 10. maí 1986, maki
Tómas Þór Þorsteinsson, þeirra
barn er Alfa Fanney.
Auk þess átti Alfa ömmu-
stelpuna Ölfu Magdalenu Birnir,
f. 24. febrúar 2004, móðir henn-
ar er Jórunn Elídóttir, dóttir
fóstursystur Ölfu sem dvaldi oft
hjá Ölfu og Ormi gegnum árin.
Alfa lærði hárgreiðslu á
Akureyri ung að árum og út-
skrifaðist úr Iðnskólanum á
Akureyri 1952 og sinnti hún því
starfi síðan heima og í heima-
húsum þegar hún flutti aftur
Reykjavíkur. Hún starfaði lengi
á leðurverkstæðinu Víðimel 35
og eftir það á dvalarheimili
aldraðra við Dalbraut. Alfa tók í
áratugi mikinn þátt í störfum
Kvæðamannafélagsins Iðunnar
með Ormi og á síðari árum var
hún einnig virk í kirkjustarfi Ás-
kirkju í Reykjavík.
Alfa og Ormur bjuggu lengst
af í Safamýri en eftir lát Orms
flutti hún á Eirhamra í Mosfells-
bæ og síðar á hjúkrunarheimilið
á sama stað.
Alfa verður jarðsungin frá
Seljakirkju í dag, 31. janúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
15.
Guðrún Magdalena
Birnir frá Grafar-
holti tengdust
fóstursysturbönd-
um og fléttaðist líf
þeirra saman alla
þeirra ævi.
Eiginmaður Ölfu
var Ormur Ólafs-
son, f. 10. apríl
1918, d. 22. ágúst
2012, en þau gengu
í hjónaband 17.
október 1954. Synir Orms eru
Ólafur, f. 1943, og Ágúst Þór, f.
1951. Ágúst Þór er kvæntur
Ingibjörgu Kristinsdóttur og
börn þeirra eru 1) Gunnlaugur
Óskar, f. 9. jan. 1973, maki Anna
Heiður Heiðarsdóttir, börn
þeirra eru Kolbrún Birna, Jó-
hann Darri og Heiðrún Inga. 2)
Sveinn Fjalar, f. 9. sept. 1977,
maki Jóna Rún Gísladóttir, synir
þeirra eru Róbert Sölvi, Bjarki
Rafn og Gísli Freyr. 3) Sverrir
Rafn, f. 10. sept. 1977, maki
Hrefna Fanney Matthíasdóttir,
Elsku besta Alfa mín. Tilveran
er mikið breytt án þín. Það er
skrítið að vera ekki lengur að
sinna því sem þú þurftir með og
að eiga von á símtali sem oftar en
ekki hin síðari ár var tilkynning
um byltu eða annað áfall. Þau
voru ófá skiptin sem þú brotnaðir
og var ég þá eyrun þín í sjúkra-
og læknisferðum. Ávallt reistir
þú þig við og af óbilandi þraut-
seigju og kjarki náðirðu þér upp
úr hverju áfallinu á fætur öðru.
En nú kom það síðasta og þú
varst tilbúin að yfirgefa þessa
jarðvist, þetta var orðið gott og
þú þráðir hvíldina. Ég mun minn-
ast þín sem einnar fallegustu og
bestu konu sem ég hef kynnst,
ávallt tilbúin að rétta öðrum
hjálparhönd og umhyggja þín
fyrir fjölskyldunni var takmarka-
laus.
Þú gafst af þér án skilyrða,
hafðir upplyftandi áhrif á alla
sem þú umgekkst og geislaði af
þér sú innri gleði sem kom frá
hjartanu og skein úr augunum,
sem voru græn og þú sagðist sjá í
myrkri.
Gústi fær ekki lengur
grátsúkkulaði fyrir lánið á mér
eftir bæjarstússið að versla í mat-
inn eða allar afmælis- og jólagjaf-
irnar sem var svo gaman að velja
með þér. Þú hafðir svo næmt
auga fyrir fegurð og svo smekk-
vís með allt hjá þér. Síðan var
endað á því að setjast niður á
veitingastað að gæða sér á kræs-
ingum og hafa það huggulegt, því
þú kunnir líka að njóta.
Ég vil þakka þér samfylgdina
og þína nærandi samveru. Börnin
mín hefðu ekki getað fengið betri
ömmu. Og svo gaman að fylgjast
með hve litlu langömmustýrin
veittu þér mikla gleði. Megi al-
mættið umvefja þig blessun og
ljósi. Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Ingibjörg (Inga).
Til ömmu.
Gekk ég dimmunni í
nóttin björt og þögul.
Á himninum sáust engin ský
en stjörnurnar skinu skært.
Ég settist niður á grasið
og horfði á himininn
margt var þar fallegt að sjá,
tunglið og stjörnuhrap.
Allt í einu sveif stjarna til mín
varð að skæru ljósi
ég vissi ekki að það var stjarnan þín,
en þú birtist mér.
Í fjólublárri blússu og með varalit
settist þú hjá mér.
Saman horfðum við upp til himna
en sögðum ekki neitt.
Svo sagðir þú mér frá staðnum
þar sem draumar rætast,
bentir út í blámann
og ég vissi að þér liði vel.
Við lögðumst niður og lokuðum
augum,
þú tókst mig á fjarlæga staðinn.
Áttum þar gleðistund
og tíminn skipti engu máli.
Þegar ég fór til baka
komst þú ekki með.
Ég horfði upp
og sá stjörnuna þína á himninum.
Alfa Magdalena (Malla).
Vináttan er dýmæt gjöf og vin-
áttan var það fyrsta sem Alfa og
mamma mín gáfu hvor annarri
þegar þær kynntust á barnsaldri
í Grafarholti og þær tengdust
upp frá því órjúfanlegum systra-
böndum sem aldrei bar skugga á.
Þær voru hvor annarri stoð og
stytta og þakklæti okkar fjöl-
skyldunnar er mikið fyrir að hafa
átt hana Ölfu okkar að.
Þegar ég var lítil stelpa krafð-
ist ég þess að Alfa yrði önnur
mamma mín og það var sjálfsagt
vegna þess að hún var hreinlega
ein besta manneskja sem ég
þekkti og þar að auki verður að
segjast að hún dekraði okkur
systkinin töluvert.
Alfa var líka glæsileg kona
með sitt svarta hár og grænu
augu sem hún sagði vera augu
kattarins og þess vegna sæi hún í
myrkri, sem mér fannst auðvitað
ævintýralegt. Alfa og mamma
gátu spjallað um allt milli himins
og jarðar tímunum saman og það
var alltaf notalegt að sitja á eld-
húsbekknum og fylgjast með
þeim á meðan Alfa setti rúllur í
hárið á mömmu með kaffi í
bollum.
Það eru kannski þessar hlýju
minningar frá daglegu lífi sem
manni þykir vænst um að eiga.
Alfa átti mun auðveldara með
að hjálpa öðrum en að þiggja að-
stoð, hún talaði ávallt vel um um
alla en lét sem hún heyrði ekki
þegar henni sjálfri var hælt og
henni þótti svo sannarlega sælla
að gefa en þiggja.
Ég hef oft í gegnum árin hugs-
að hvað heimurinn væri miklu
betri ef fleiri hefðu til að bera alla
góðu eiginleika Ölfu. Ljúfar
minningar fylgja okkur alla tíð og
með þakklæti í hjarta kveðjum
við elsku Ölfu.
Helga Elídóttir.
Alfa
Guðmundsdóttir
Með söknuð í huga
kveðjum við Einar
Gylfason, dótturson
minn og frænda okk-
ar. Allt frá bernsku
hefur verið mikill og góður sam-
gangur milli fjölskyldnanna, sem
hefur haldist alla tíð enda systk-
inabörnin á svipuðu reki. Reglu-
lega hittumst við á heimili afa og
ömmu í Kópavogi þar sem allir
smituðust af brennandi áhuga
afa á náttúrunni og fuglalífi. Var
Einar þar ekki undanskilinn eins
og ljósmyndir sem hann tók í
seinni tíð bera fagurt vitni. Ein-
ar var hjartahlýr og einlægur og
lét sér umhugað um fjölskyld-
una.
Einar dvaldi löngum erlendis
hin seinni ár og þó oft hefði
langt liðið milli þess sem við hitt-
umst heilsaði hann alltaf með
hlýju faðmlagi og brosi sem náði
til augnanna. Elsku Einar, við
biðjum góðan Guð að varðveita
þig og sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Svövu, Gylfa,
Ernu Kristínar og Ragnheiðar
Þórdísar og fjölskyldna.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Einar Gylfason
✝ Einar Gylfasonfæddist 19. júní
1974. Hann lést 31.
desember 2018.
Útför Einars hefur
farið fram í kyrrþey.
Farðu í friði vinur
minn kær
faðirinn mun þig
geyma.
Um aldur og ævi þú
verður mér nær
aldrei ég skal þér
gleyma.
Svo vöknum við
með sól að
morgni.
(Bubbi Morthens)
Kristín Árnadóttir, Jóhanna
Kristín og Ingibjörg Ásta.
Við Einar erum jafnaldrar og
frændur sem fylgst hafa að frá
fyrsta degi. Það var alltaf stutt á
milli okkar, hann úr Árbænum
og ég í Breiðholti auk þess sem
við vorum saman um tíma í
Versló. Einar var fluggáfaður,
skemmtilegur og með sterkar
skoðanir. Áhugasviðið var breitt
og hann sökkti sér á bólakaf í
það sem á annað borð kveikti
áhuga hans. Í æsku eru mér
minnisstæð ýmis tímabil hjá
Einari, t.d. þegar hann vissi allt
um risaeðlur, varð öflugur skák-
maður, fróður um náttúruna og
frá fyrstu tíð fljótur að tileinka
sér allar tækninýjungar. Þó
hann hafi búið yfir þeim verð-
mæta eiginleika að geta sökkt
sér djúpt í hugðarefni sín sveim-
aði hugurinn líka oft fljótt burtu
í eitthvað annað og meira spenn-
andi. Það fylgdi honum því
ákveðið rótleysi en kappsemin
og metnaðurinn minnkaði ekkert
með árunum. Hann fékk áhuga á
hreyfingu og hlaupum. Þar stóð
árangurinn ekki á sér og vann
hann m.a. það frábæra afrek að
hlaupa maraþon á rétt um þrem-
ur klukkustundum. Svo fékk
hann mikinn áhuga á ferðalögum
og ferðaðist víða um heim og tók
fallegar myndir á ferðalögum
sínum.
Í seinni tíð hittumst við
sjaldnar en það skipti aldrei máli
þó stundum hefði liðið langt á
milli, alltaf var eins og við hefð-
um hist í gær. Hann hafði frá
mörgu að segja enda víðförull og
stöðugt að lesa og pæla í nýjum
hlutum. Það var sérstaklega
gaman að fylgjast með Einari
þegar hann stofnaði sitt eigið
fyrirtæki fyrir nokkrum árum.
Honum var sölumennska í blóð
borin og þeir hæfileikar sam-
tvinnaðir við gáfur, vinnusemi og
frjótt hugarfar voru einfaldlega
uppskrift að velgengni. Á stutt-
um tíma náði hann undraverðum
árangri í sölu, markaðssetningu
og rekstri fyrirtækisins. Eftir
þau farsælu viðskipti var spenn-
andi að fylgjast með hvað hann
tæki sér næst fyrir hendur því
næg tækifæri og möguleikar
voru í boði.
Í haust frétti ég síðan af Ein-
ari þar sem hann var búinn að
afla sér menntunar í nýju með-
ferðarúrræði og var fullur bjart-
sýni með áætlanir um að nýta
það til að hjálpa öðrum. Þá gríp-
ur lífið skyndilega svona óþyrmi-
lega í taumana. Allir hafa sína
djöfla að draga og Einar var þar
ekki undanskilinn. En eftir
standa góðar minningar um
kæran frænda og vin sem verður
sárt saknað.
Árni Claessen.
Einar frændi minn er nú far-
inn á nýjar slóðir – þangað sem
ég get ekki hitt á hann í efninu.
Ég hefði gjarnan viljað hafa
hann með mér áfram – í þessum
heimi.
Ég hefði viljað geta hitt hann
í sundi – eða heyrt í honum í
gegnum Skype frá Víetnam. Ég
naut þess að vera í kringum
hann. Hann hafði lag á að um-
vefja mann með nærveru sinni –
var hvetjandi og kærleiksríkur.
Það var heldur ekki annað hægt
en að hrífast af drifkraftinum.
Hann var svo fróðleiksfús og
með eldmóð fyrir því sem greip
huga hans. Það eru þekktir
sketsar með Pétri Jóhanni úr
Svínasúpunni sem gengu út á að
karakterinn hans Péturs gat
toppað allar sögur sem hann
heyrði. Hann sagði alltaf: „Iss,
það er ekkert. Einar frændi
minn gerði miklu meira …“ Og
þannig frændi var Einar frændi
minn. Hann gat einhvern veginn
allt.
Nú við andlát Einars finn ég
svo sterkt fyrir orku hans og
krafti. Því þótt hann sé ekki hér
í efninu – þá er hann með mér í
anda. Öll þau fallegu áhrif sem
hann hafði á mig – geymi ég í
hjarta mér. Ég er svo þakklátur
fyrir hvað hann hefur gefið mér.
Á sama tíma og ég sakna hans –
stendur hann ljóslifandi í huga
mér.
Þannig skrifa ég ekki nú til að
kveðja Einar. Ég kalla til hans
með einni hugsun og hann er hjá
mér. Ég finn fyrir honum – og
tilfinningin er mjúkt þakklæti
fyrir allt sem hann gaf – og gef-
ur mér enn. Takk fyrir allt,
frændi.
Helgi Jean Claessen.
Ydda, smíða, lita,
öll búum við til okk-
ar eigin mynd,
sjálfsmynd. Við hin sem horfum á
yddum, smíðum og litum þá
mynd sem við horfum á, hver
með sínum skilningi og skilgrein-
ingu á lífi og fegurð. Við viljum
alltaf fegra allt okkur nákomnara
fólk og ástvini, svo eðlilegt, vegna
þess að þau skipta máli. Við horf-
um á sjálfsmyndina, yddum,
smíðum og litum til að nálgast þá
sem okkur þykir vænt um. Túlk-
andinn og áhorfandinn eru
kannski ekki alveg sammála en
sköpunin er á báða bóga. Það eru
Halldór
Guðmundsson
✝ Halldór Guð-mundsson
fæddist 16. sept-
ember 1945. Hann
lést 19. desember
2018.
Útför Halldórs
fór fram 4. janúar
2019.
engar myndir full-
komnar, fullt af
litlum örðum, illa
frágengnum endum
á bakhliðinni eða
bara málað yfir. Það
gerir sköpunar-
verkið.
Mín mynd af
Halldóri er af ást-
ríkum, skemmtileg-
um, gjafmildum,
skapmiklum höfð-
ingja, hún er falleg og geymist
með þakklæti fyrir svo margt og
mikið.
Takk kærlega fyrir mig.
Þetta á að vera kveðja, en eins
og fjölskyldan er ég svo þrjósk og
vil því ekki kveðja endanlega,
heldur segja sjáumst seinna.
Minningin lifir og orðstír deyr
aldregi. Mínar innilegu samúðar-
kveðjur til Önnu, Kristins, Arn-
alds, systkinanna og fjölskyldu.
Rúna Þorkelsdóttir,
Amsterdam.
✝ JóhannesÁgústsson
fæddist á Landspít-
alanum í Reykjavík
24. september
1955. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 15. des-
ember 2018.
Foreldrar hans
voru Ólöf Jóhanna
Vilhjálmsdóttir, f.
13. september
1931, d. 27. febrúar 2012, og Júl-
íus Ágúst Jóhannesson, f. 23.
nóvember 1930, d. 16. maí 1963.
Systkini Jóhannesar eru
Ragna Ágústsdóttir, f. 20. mars
1957, gift Aðalsteini Bernharðs-
syni, Guðmundur Ágústsson, f.
30. ágúst 1958, kvæntur Sigríði
Sigurðardóttur, og Berglind
Garðarsdóttir, f. 11. ágúst 1966,
gift Þórarni Gunnarssyni.
Jóhannes kvæntist Elísabetu
Jasínu Guðmundsdóttur, f. 3.
september 1953, hinn 22. ágúst
1997. Foreldrar hennar voru
Ragnheiður Bjarnadóttir, f. 20.
september 1923, d. 29. nóvem-
ber 2000, og Guðmundur Benja-
mín Árnason, f. 27.
október 1926, d. 17.
apríl 1979.
Jóhannes og El-
ísabet eignuðust
tvo syni, þá Guð-
mund Benjamín, f.
24. ágúst 1980, og
Júlíus Ágúst, f. 1.
júní 1986, kona Júl-
íusar er Elínborg
Elísabet Guðjóns-
dóttir, f. 22. ágúst
1983. Synir þeirra eru Benjamín
Bjarki, f. 17. september 2010, og
Gunnar Jóhannes, f. 11. febrúar
2013.
Jóhannes gekk í Breiða-
gerðisskóla og síðar Réttar-
holtsskóla. Á fullorðinsárum bjó
Jóhannes lengst af í Vesturbæ
Reykjavíkur.
Jóhannes vann meirihluta
starfsævi sinnar hjá Togara-
afgreiðslunni og Faxamark-
aðnum í Reykjavík. Síðustu
starfsár sín vann hann hjá
Norðuráli en lét af störfum
vegna veikinda árið 2012.
Útför Jóhannesar fór fram
27. desember 2018.
Góður vinur, Jói Gústa, eins og
við kölluðum hann alltaf, hefur
fengið hvíldina. Hann átti við erf-
ið veikindi að stríða hin síðustu ár
og dagana fyrir jólahátíðina var
ljóst í hvað stefndi. Jói Gústa
kveinkaði sér aldrei, með bjart-
sýnina að vopni barðist hann við
veikindi sín uns hann varð að láta
í minni pokann eftir hetjulega
baráttu. Hann bjó yfir ótrúlegri
jákvæðni sem fleytti honum langt
í lífinu. Það sem á hann var lagt
var með ólíkindum en hann barð-
ist gegn mótvindi af hógværð.
Alltaf var stutt í brosið og létt-
leikann og þessir kostir léttu
undir til að komast í gegnum erf-
iðleikana.
Það var aðdáunarvert að sjá
eiginkonu hans, Elsu, hvernig
hún umvafði mann sinn í veikind-
um hans. Hún stóð þétt við hlið
hans og veitti alla þá hjálp sem í
hennar valdi stóð. Hún var stoð
og stytta í hans lífi. Samband
þeirra var sterkt og byggðist á
virðingu hvors til annars.
Fyrstu kynni okkar við Jóa
Gústa voru í sumarvinnu okkar
til margra ára hjá Togara-
afgreiðslunni. Þar hófust vina-
bönd sem héldust alla tíð. Þar var
hann alltaf tilbúinn að rétta fram
hjálparhönd. Hann var af gamla
skólanum, þekkti lífsbaráttuna út
í ystu æsar. Það var gaman að
setja niður með Jóa Gústa í mat-
ar- og kaffitímum en hann hafði
oft frá mörgu skemmtilegu að
segja. Hann hafði skoðanir á
hlutunum, fylgdist alltaf vel með
því hvað var að gerast í þjóðmál-
unum á hverjum tíma. Íþróttir
áttu samt hug hans allan. Ekkert
fór framhjá honum á þeim vett-
vangi, slíkur var áhuginn. Hann
ólst upp í Smáíbúðahverfinu en
Valur var hins vegar það félag
sem hann studdi alla tíð í gegnum
súrt og sætt.
Hann fylgdist vel með enska
boltanum og Tottenham var lið
sem hann studdi fram í fingur-
góma. Hann hafði gaman af
ferðalögum, bæði innanlands og
utan, og þar nutu hjónin sín vel
og áttu góða tíma saman.
Jói Gústa naut þess að sjá
börnin sín vaxa úr grasi og koma
sér fyrir í lífinu. Með barnabörn-
unum fylgdist hann vel og vildi
hag þeirra sem mestan.
Við kveðjum góðan vin sem við
munum ætíð minnast af hlýhug.
Megi góður Guð umvefja þig og
vernda. Við sendum eiginkonu
hans, Elsu, sonum hans Guð-
mundi Benjamín og Júlíusi
Ágústi, systkinum, barnabörnum
og öðrum vandamönnum sam-
úðarkveðjur og megi góður Guð
gefa þeim styrk í sorginni.
Kristján og Stefán.
Jóhannes
Ágústsson