Morgunblaðið - 07.03.2019, Side 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. MARS 2019
✝ GuðmundurMalmquist
fæddist í Reykjavík
13. janúar 1944.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Ísa-
fold 1. mars 2019.
Foreldrar Guð-
mundar voru Eð-
vald Brunsted
Malmquist, f. 24.2.
1919, d. 17.3. 1985,
yfirmatsmaður
garðávaxta í Reykjavík, og
Ásta Thoroddsen Malmquist, f.
6.1. 1916, d. 20.3. 1998, hús-
freyja og skrifstofumaður í
Reykjavík.
Bróðir: Jóhann Pétur Malm-
quist, f. 15.9. 1949, prófessor.
Hálfsystir: Þórdís Ragnheiður
Malmquist, f. 30.5. 1950, sjúkra-
liði.
Maki: Sigríður J. Malmquist,
f. 23.3. 1944, fyrrv. bankaritari.
Þau gengu í hjónaband 20. maí
1966. Foreldrar hennar voru
Jón Sigurðsson, f. 10.12. 1906,
d. 25.1. 1964, slökkviliðsstjóri í
Reykjavík, og Karen Petrea
Guðmundsdóttur, f. 2.10. 1911,
d. 23.3. 2002, húsfreyja.
Hann stundaði nám við MR,
lauk þaðan stúdentsprófi 1964,
stundaði nám í lögfræði við HÍ,
lauk embættisprófi í lögfræði
1969 og fékk réttindi héraðs-
dómslögmanns 1971. Á sumrin
á námsárunum vann Guð-
mundur m.a. í fiski, stundaði al-
menna verkamannavinnu,
standsetti lóðir með föður sín-
um, ók strætisvagni og var að-
stoðarbílstjóri hjá Mjólkur-
samsölunni. Guðmundur var
fulltrúi hjá bæjarfógetanum í
Vestmannaeyjum 1969-70, var
lögfræðingur við Seðlabankann
1970-72, lögfræðingur hjá lána-
deild Framkvæmdastofnunar
frá hausti 1972-85 og var jafn-
framt aðstoðarmaður iðn-
aðarráðherra 1984-85. Guð-
mundur var skipaður forstjóri
Byggðastofnunar árið 1985 og
sinnti því starfi til 2001 Þá var
hann framkvæmdastjóri Sam-
taka sveitarfélaga á höfuðborg-
arsvæðinu á árunum 2001-2008.
Guðmundur átti sæti í fjölda
nefnda og stjórna, ekki síst á
þeim árum er hann gegndi for-
stjórastarfi hjá Byggðastofnun,
og gegndi auk þess formennsku
í stjórnum fyrirtækja, s.s. Sjó-
efnavinnslunnar og Norður-
stjörnunnar.
Útför Guðmundar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 7. mars
2019, og hefst athöfnin klukkan
15.
Börn: 1) Ásta
Malmquist, f. 30.8.
1967, viðskipta-
fræðingur. Eign-
maður hennar er
Eggert Teitsson,
löggiltur endur-
skoðandi. Börn
þeirra eru: Sigríð-
ur María, f. 1999,
og Herdís Hörn, f.
2006. 2) Rúna
Malmquist, f. 13.6.
1973, viðskiptafræðingur. Eig-
inmaður hennar er Torfi Krist-
jánsson viðskiptafræðingur.
Börn þeirra eru: Kristján Ólaf-
ur, f. 2002, Guðmundur Hrafn,
f. 2004, og Eðvald Jón, f. 2009.
3) Jón Eðvald Malmquist, f.
7.10. 1974, lögmaður. Eigin-
kona hans er Guðrún Kristín
Rúnarsdóttir lyfjafræðingur.
Dætur þeirra eru Laufey Sara,
f. 2001, Ásdís Eva, f. 2007, og
Unnur Björk, f. 2010.
Guðmundur fæddist í Reykja-
vík og ólst þar upp. Á æskuár-
um var hann allmörg sumur í
sveit á Brekkum II í Mýrdal.
Guðmundur sótti grunnskóla í
Æfingadeild Kennaraskólans.
Guðmundi tengdaföður mínum
kynntist ég fyrir tæpum 24 árum,
í kjölfar þess að við Ásta fórum að
rugla saman reytum. Frá fyrstu
kynnum reyndist hann mér ákaf-
lega vel, hann varð strax traustur
vinur og fyrirmynd. Ákvörðun
okkar um að flytja í Víðidalinn
eftir útskrift úr háskóla vorið
1995 var fyllilega studd af Sigríði
og Guðmundi, þó að honum hafi
líklega ekkert litist á hana, sauð-
fjárbúskapur gaf ekki mikið í
aðra hönd þá frekar en nú.
Guðmundur var sérlega bón-
góður og gott að leita til hans með
alla hluti. Hann var fróður um
margt og maður kom sjaldan að
tómum kofunum í ráðleggingum
þegar kom að því að taka erfiðar
ákvarðanir tengdar vinnu, fast-
eignakaupum eða öðrum einfald-
ari hlutum. Allt slíkt var gert af
yfirvegun, án yfirgangs eða yfir-
lætis, enda var slíkt ekki til í fari
Guðmundar.
Ein besta minning mín af Guð-
mundi, af mörgum góðum, tengist
degi sem við áttum saman er
hann var boðinn á aðalfund KS
sem forstjóri Byggðastofnunar
vorið 1996. Þetta var skömmu eft-
ir að faðir minn lést og forsendur
fyrir búskap okkar Ástu í Víði-
dalnum höfðu því breyst. Á ferð
okkar ræddum við valkostina
fram og til baka og Guðmundur
hjálpaði mér í rólegheitum að
raða hlutunum rétt upp, án nokk-
urs þrýstings. Þennan dag fékk
ég líka eina tækifærið til að sjá
Guðmund í essinu sínu, tala um
byggðastefnu við KS-menn sem
og um tækifæri og ógnir Skaga-
fjarðar. Það gerði hann af mikilli
ástríðu, sem hann hafði fyrir
starfi sínu hjá Byggðastofnun.
Margar skemmtilegar stundir
áttum við Ásta og dæturnar með
Guðmundi og Sigríði. Ferðalög,
heima og erlendis, samvera á há-
tíðum og í fríum var mikil, þar
sem þolinmæði og ljúft viðmót
Guðmundar laðaði barnabörnin
að honum. Spila, horfa á bíó-
myndir, spjalla um áhugamál
þeirra, hann naut þess að leið-
beina þeim og fræða á sinn ljúfa
og þægilega máta. Samband
tengdaforeldra minna var náið,
ástúð, vinátta og gagnkvæm virð-
ing hefur ávallt fylgt þeim og ver-
ið okkur fjölskyldunni frábær
fyrirmynd.
Er ég kom í fjölskylduna var
Guðmundur mjög virkur, í fjall-
göngum, skíðaferðum, í golfi eftir
nokkurt hlé og sinnti vel garðin-
um og viðhaldi Lálandsins. Hins
vegar var síðasti áratugur Guð-
mundi nokkuð erfiður. Hann
greindist með Parkinsons 2007 en
tók það föstum tökum að halda
sjúkdómnum niðri, með hjálp Sig-
ríðar, einkum með hreyfingu og
aga í lyfjatöku. Þau áttu saman
góð ár eftir að starfsævinni lauk,
ekki síst í golfinu, bæði hér heima
í Oddi og í ferðum til Spánar.
Hann dró sig nokkuð til baka um
það leyti sem hann greindist en
líkt og áður var gott að leita til
hans um ráð. Fyrir um tveimur
árum varð Guðmundur á ný fyrir
áfalli er hann datt og brotnaði.
Hann náði sér ekki á strik á ný en
tók þessum áföllum af æðruleysi,
eins og hans var von og vísa.
Nú er Guðmundur frjáls á ný,
hann mun ganga á fjöll, spila golf,
rækta garðinn sinn en ekki síst
vaka yfir fólkinu sínu og fylgjast
grannt með. Þakklæti fyrir sam-
fylgdina og minning um góðan
mann mun lifa hjá okkur sem
þótti svo vænt um hann. Guð
blessi Guðmund tengdapabba og
minningu hans.
Eggert Teitsson.
Afi minn var yndislegur og
góður maður. Hann spilaði oft á
spil og horfði á fótbolta, þar sem
hann var mikill Framari. Mamma
sagði líka að hann væri frábær
faðir. Mér fannst hann vera frá-
bær afi.
Eftirlætis minningin mín með
afa var þegar ég kom í heimsókn í
Hólmasund og amma var með
kvef. Hún sagði okkur afa að fara
út, bjó til fyrir okkur kort og
sagði okkur að fara í húsdýra-
garðinn. Ég og afi villtumst dálít-
ið lengi en svo fundum við réttu
leiðina. Önnur skemmtileg minn-
ing um afa minn er frá Sitges,
2015, þegar öll fjölskyldan var
þar saman í tvær vikur í stóru
húsi. Við elduðum oft þar, fórum í
sund og skemmtum okkur. Þegar
ég skoða myndir úr símanum
mínum frá þessari ferð sé ég afa
oft í sólbaði. Þá man ég vel eftir
ferð sem við fjölskyldan fórum í
Stykkishólm. Við vorum að bíða
eftir að röðin kæmi að okkur á
veitingastað sem við ætluðum að
borða á, þá benti ég á eldfjalla-
safn, sem var í húsinu við hliðina.
Við skoðuðum safnið og við afi
settumst saman inn í lítinn bíósal
og horfðum á fræðslumynd um
eldgos sem þar var sýnd. Ég fékk
líka afa til að hlæja að jólagjöf
sem ég gaf honum og pabba mín-
um fyrir rúmlega einu ári. Þá gaf
ég þeim Smartsocks, þar sem ný
pör af sokkum komu mánaðar-
lega í pósti. Þeir voru stundum lit-
ríkir og skrýtnir sokkarnir og afi
hló dátt þegar ég kom með þá til
hans á Ísafold.
Afi fór oft í golf og nokkrum
sinnum er við vorum í sumarbú-
stað úti á landi þar sem á sameig-
inlegu svæði var mini-golfvöllur
spiluðum við frændsystkinin við
afa. Afi og amma fóru líka oft í
golfferðir til útlanda og spiluðu
mikið á golfvellinum sínum í golf-
klúbbnum Oddi á sumrin. Þegar
ég gisti hjá ömmu og afa var alltaf
regla að afi gaf ömmu ristað
brauð með smjöri og osti upp í
rúm á meðan amma gerði kross-
gátur. Mér fannst það svakalega
krúttlegt og fannst þau vera ham-
ingjusamasta parið í öllum heim-
inum.
Afi sýndi mér og kenndi mér
margt, svo sem veiðimann og
kóng í horni og hvernig ætti að
prenta myndir á prentarann.
Hann kynnti mér líka, fyrstum
allra, bíómyndina Legally
Blonde. Ég held að honum hafi
þótt sú mynd skemmtileg, vegna
þess að hann var lögfræðingur
sjálfur.
Ég mun sakna þín mjög mikið,
elsku afi. Þín
Herdís Hörn.
Það eru ekki allir jafn heppnir
og ég að fá að hafa átt eitt flott-
asta eintak af afa sem til er og
mikið mun ég sakna hans. Afi var
góður maður og góð fyrirmynd
mín og okkar barnabarnanna fyr-
ir lífið, gerði alltaf sitt besta og
kenndi okkur það einnig. Ég man
sérstaklega eftir einu tilviki árið
2007 þegar ég var í pössun hjá
ömmu og afa í Hólmasundinu að
ég tók heimalærdóminn með mér
og var það skriftaræfing, sem var
ekki skemmtileg. Afi sat örugg-
lega yfir mér í góðan klukkutíma
að skrifa sömu setninguna aftur
og aftur, bara til að tryggja að ég
myndi nú skrifa betur en hann í
framtíðinni. Svona var afi og ég á
margar svipaðar minningar þar
sem hann lagði sig fram um að
leiðbeina okkur krökkunum á
sinn hægláta hátt.
Ég á fullt af góðum minningum
með afa, spilakvöld og spila-
morgnar í Hólmasundinu, horfa
saman á barnatímann á laugar-
dags- og sunnudagsmorgnum,
nokkrir hringir á Ljúflingi í golfi,
sumarbústaðaferðir með stórfjöl-
skyldunni, jóladagsboðin að spila
félagsvist og borða hangikjöt, all-
ar þessar minningar kalla fram
bros og gleði. Einnig var ég svo
heppin, ásamt Laufeyju Söru, að
fá tækifæri til að fara í ferðalag
með ömmu og afa sumarið 2008.
Það var farið víða um Norður-
land, við heimsóttum Siglufjörð,
Dalvík, Akureyri og Krókinn og
síðan var skyndiákvörðun að fara
þvert niður Kjöl. Þetta var nokk-
urra daga ferð og gistum við á
flottum hótelum og borðuðum
góðan mat, algjör lúxus í dekri
með ömmu og afa, bara
ógleymanlegar minningar.
Afi kenndi mér líka að maður
getur allt ef maður leggur sig
fram, hann er fyrirmynd mín. Ég
elska afa minn svo mikið og mun
sakna hans sárt en núna líður
honum miklu betur og það er það
sem skiptir máli.
Sigríður María.
Elsku hjartans bróðir minn
hefur kvatt eftir langa baráttu við
Parkinsons-sjúkdóminn og fleira
sem hann tókst á við. Ég man vel
hvar ég stóð og hvernig tilfinning
það var þegar hann sagði mér að
hann hefði greinst með ólæknandi
sjúkdóm. Hann tók þessu öllu
sem sérstöku verkefni og stóð
lengi uppréttur og hugrakkur,
spilaði golf með vinum og tók þátt
í gleði og samveru. Fleiri áföll
urðu til þess að hjúkrunarheimilið
Ísafold varð samastaður hans síð-
ustu árin. Ég þakka þá góðu
umönnun sem starfsfólk sýndi í
hvívetna.
Við Guðmundur áttum ekki
sameiginlegt heimili, þar sem við
erum aðeins samfeðra. Þrettán
ára kynntist ég Guðmundi stóra
bróður, sem kominn með bílpróf
var í sumarvinnu, þegar ég kom á
heimilið sem varð mitt í nokkur
ár. Er hann heilsaði fann ég þessa
góðu nærveru og umhyggju sem
einkenndi hann. Ég varð stolt yfir
að fá að vera „litla systir“ hans,
þar bar aldrei skugga á. Í mínum
huga er þakklæti fyrir að hafa átt
hluta unglingsáranna með Guð-
mundi. Eins og hver önnur systir
varð ég hálf miður mín þegar ljóst
var að hann væri að fljúga úr
hreiðrinu og stofna heimili.
Bróðir minn fékk bestu eiginkonu
á öllum sviðum. Þau hafa staðið
saman í gegnum gleði og sorgir
sem einn maður. Sigríður hefur
fylgt honum í gegnum baráttuna
ásamt fjölskyldunni með ást og
umhyggju. Ég vil þakka henni
fyrir allt sem hún hefur verið
bæði sínum nánasta ástvini og
öðrum. Að kynnast henni hefur
gert mig ríkari.
Í Jesaja 26:19 stendur: Menn
þínir, sem dánir eru, munu lifna,
lík þeirra rísa upp. Þeir sem í
moldinni búa munu vakna og
fagna.
Í Biblíunni er að finna hugg-
unarorð til þeirra sem missa. Að-
skilnaður er aðeins augnablik hjá
þeim sem sofna, þó að saknaðar-
tími eftirlifenda sé langur. Þeir
vakna við raust skaparans á
morgni endurkomunnar, eins og
hann lofaði eftir upprisu sína að
yrði stærsti atburður framtíðar-
innar. Sbr. Korintubréf 15:20: En
nú er Kristur upprisinn frá dauð-
um, frumgróði þeirra sem sofnuð
eru. 21: Eins og dauðinn kom með
manni, þannig kemur upprisa
dauðra með manni.
Að endingu vil ég deila orðum
Páls postula úr Fyrra Þessalón-
ikubréfi 4. kafla sem huggar mig
ávallt og vonandi aðra kristna.
13Ekki vil ég, systkin, láta ykkur
vera ókunnugt um þau sem sofn-
uð eru, til þess að þið séuð ekki
hrygg eins og hin sem ekki eiga
von. Því að ef við trúum því að
Jesús sé dáinn og upprisinn, þá
mun Guð fyrir Jesú leiða ásamt
honum fram þau sem sofnuð eru.
Því að það segi ég ykkur, og það
er orð Drottins, að við, sem verð-
um eftir á lífi við komu Drottins,
munum alls ekki fyrri verða en
þau sem sofnuð eru. Þegar Guð
skipar fyrir, þegar raust erkieng-
ilsins kveður við og básúna Guðs
hljómar, mun sjálfur Drottinn
stíga niður af himni og þau sem
dóu í trú á Krist munu fyrst upp
rísa. Þá munum við sem eftir lif-
um verða hrifin burt ásamt þeim í
skýjum til fundar við Drottin í
loftinu. Og síðan munum við vera
með Drottni alla tíma. Uppörvið
því hvert annað með þessum
orðum.
Guð blessi ástvini og vini Guð-
mundar.
Þórdís Malmquist.
Guðmundur frændi var helsta
föðurímynd mín á uppvaxtar-
árum mínum. Fyrsta minning
mín sem kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til baka er nætur-
gisting mín hjá frænku og
frænda. Frændi var nefnilega
alltaf með stór svört áberandi
gleraugu. Þegar við vorum öll
komin upp í rúm og klár í svefn-
inn, þá hafði frændi tekið af sér
gleraugun, þar sem við vorum nú
að fara að sofa. Þegar ég leit á
gleraugnalausa frænda minn þá
rak ég upp skaðræðisöskur og fór
að hágráta. Það varð engu tauti
við mig komið og varð frændi á
endanum að sofa með gleraugun.
Alltaf var ég velkomin í Lá-
landið til hans og frænku og sótt-
ist ég mikið í að vera þar öllum
stundum. Átti ég marga góðar
stundir í eldhúsinu þar sem
frændi ristaði brauðsneiðar eins
og enginn væri morgundagurinn
ofan í okkur krakkana. Ristað
brauð með smjöri og rabarbara-
sultu var algjör klassík.
Guðmundur frændi var ein-
staklega þolinmóður, staðfastur
og hjartahlýr. Hann veitti hverj-
um og einum verðskuldaða at-
hygli. Hann ekki bara hlustaði,
heldur hann hlustaði! Hann gaf
sér alltaf tíma fyrir okkur hjónin
þegar við þurftum á góðum ráð-
um að halda. Þau voru ófá skiptin
sem við leituðum til hans. Guð-
mundur var aldrei ren í góðum
ráðum og lumaði alltaf á trompi.
Elsku frændi, ég vil þakka fyr-
ir góðar samverustundir með þér
og óska þér hvíldar á þeim stað
sem þú ert kominn á. Minning um
góðan frænda lifir í hjarta mínu.
Þín frænka
Halldóra.
Í ævitúni
Hestar
Í grænu túni
rauður og grár
við blátt haf
í túni
æsku minnar
í morgunsól
hljóðfrá þota tímans
hefur rofið
múr
andartak
í æskutúni
er orðið ævi
Að leiðarlokum langar mig til
þess að minnast vinar míns Guð-
mundar Malmquist. Við kynnt-
umst fyrir hálfri öld. Þau kynni
urðu að tryggri vináttu sem stað-
ið hefur síðan og aldrei borið
skugga á.
Eftir nám í lagadeild Háskóla
Íslands voru Guðmundi falin fjöl-
mörg ábyrgðarstörf. Hann naut
verðskuldaðs trausts og var lag-
inn í mannlegum samskiptum.
Hann naut eigin verðleika og var
gæddur eðlislægri háttvísi. Guð-
mundur naut mikilla vinsælda
bæði í störfum sínum og einnig
meðal vina og hafði sérstaka
hæfileika til þess að vekja traust
og vináttu annarra. Hann var far-
sæll í starfi og það sem skiptir
ekki síður máli, gæfumaður í
einkalífi.
Guðmundur var einstakur fjöl-
skyldumaður. Fyrstu samskipti
okkar Guðmundar voru sennilega
þegar ég skoðaði kjallaraíbúð hjá
þeim Sigríði en hann var þá laga-
nemi. Guðmundur átti eftir að
öðlast mikla velgengni í lífinu en
hann var ávallt samur og jafn.
Síðustu misseri átti Guðmundur
við illvígan sjúkdóm að stríða. Í
þeirri baráttu sýndi hann mikla
mannlega reisn og æðruleysi og
hinn eðlislægi húmor var ávallt
skammt undan. Það var fallegt að
sjá þá ást og umhyggju sem Sig-
ríður sýndi honum.
Margs er að minnast, ánægju-
legra stunda við fallega veiðiá,
gönguferða og hátíðlegra stunda
á fallegu heimili þeirra Guðmund-
ar og Sigríðar. Allar slíkar stund-
ir eru geymdar í albúmi minning-
anna. Minningin um Guðmund er
full af gleði og þakklæti.
Ég og fjölskylda mín sendum
Sigríði, börnum þeirra og fjöl-
skyldum, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Guðmundar Malmquist.
Sverrir Kristinsson.
Sagt er að vinátta sé aldrei of-
metin. Fallinn er nú frá frábær
vinur minn og skólabróðir, Guð-
mundur Malmquist.
Við Guðmundur vorum vinir úr
Hlíðunum. Síðar áttum við eftir
að setjast í 4. bekk Z í stærð-
fræðideild Menntaskólans í
Reykjavík. Hann var dagfars-
prúður, en að baki bjó skemmti-
legur félagi með góðan húmor.
Bekkurinn var líflegur og varð
brátt að hinu víðfræga Skarphéð-
ingafélagi, þar sem húmorinn,
gleðin og vináttan réð ríkjum og
við áttuðum okkur á að í góðu
gríni felst oft mesta hlýjan og al-
varan.
Fljótlega að loknu stúdents-
prófi komu eiginkonur okkar til
sögunnar. Við Guðmundur vorum
sammála um að þar hefðum við
fjárfest vel. Hún Sigríður hans og
hún Helga mín væru frábærar.
Við tóku mikil samskipti á milli
fjölskyldnanna, þar sem við nut-
um samverunnar og spjölluðum
um börnin og síðar barnabörnin,
eða ræddum um hvernig við vild-
um hafa framtíð okkar. Þar bar
m.a. oft á góma að eignast hús-
næði eða skipta um húsnæði. Oft-
ar en ekki voru góð ráð Guð-
mundar í frágangi húsakaupa það
sem skipti máli.
Of langt yrði upp að telja hvað
við gerðum margt skemmtilegt
saman, en sem dæmi má nefna að
við kíktum saman á nýrunnið
Hekluhraun, þau hjónin kenndu
okkur brids og við gripum oft í
spil, eða fórum í golfferðir saman
til Spánar, að ótöldum fjölda
ánægjustunda með vinum okkar í
Skarphéðingafélaginu. Alltaf var
gaman. Þessi vinátta okkar hefur
staðið í vel yfir fimmtíu ár. Þegar
upp er staðið áttar maður sig á
því hvað það er mikilvægt að eiga
Guðmundur
Malmquist
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNSTEINN STEFÁNSSON
læknir,
lést föstudaginn 1. mars á líknardeild
Landspítalans. Útför fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 8. mars klukkan 11.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Minningarsjóð
krabbameinsdeildar Landspítalans eða Heru heimahlynningar.
Helga Snæbjörnsdóttir
Snæbjörn Gunnsteinsson Jennifer Green
Stefán S. Gunnsteinsson Alís Heiðar
Árni Pétur Gunnsteinsson Sandra Gestsdóttir
Gunnar Helgi Gunnsteinsson Rósa Guðjónsdóttir
og barnabörn