Morgunblaðið - 30.05.2019, Qupperneq 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. MAÍ 2019
Skólinn er búinn
og ég sit í rútu
Norðurleiðar á leið
í Stórhól. Árið er
1977 og fram und-
an er annað sumarið í sveit hjá
afa og ömmu. Þegar komið er
norður yfir Holtavörðuheiði
blasir við önnur veröld, túnin
sem eru orðin græn fyrir sunn-
an eru norðanmegin gul og
snjóskaflar víða. Amma og afi
taka vel á móti mér og á eldhús-
borðinu eru kunnuglegar kræs-
ingar, heimabakaða brauðið
hennar ömmu og allt hitt. Alltaf
gaman að koma og sjá að allt er
óbreytt og snjóskaflinn sunnan
við bæinn jafnstór og í fyrra-
vor. Ég bind miklar vonir við að
fá að keyra traktor þetta sum-
arið, aðeins kominn á bragðið
með það frá því í fyrra. Amma
gefur ekki mikið fyrir þær
væntingar, þú ert allt of ungur.
Ég suða í afa um að fá að keyra
og tækifæri kom í byrjun sum-
ars þegar var verið að dytta að
Deutz fyrir framan íbúðarhúsið.
„Á ég ekki að bakka honum
frá?“ spyr ég og fæ grænt ljós á
það. Sú tilfærsla endar á þann
veg að mér tekst að yfirgefa
spólandi traktorinn sem reynir
að komast í gegnum húsið. Hlé
var gert á traktorsþjálfun.
Sumrin urðu sjö í sveitinni hjá
ömmu og afa ásamt því að
hjálpa til í sláturtíð og tilhleyp-
ingum. Amma hafði sérlega
notalega nærveru og passaði
vel uppá barnabarnið sitt. Eftir
að amma og afi brugðu búið
flutti amma í Nestún á
Hvammstanga. Þar leið henni
vel og alltaf gaman að heim-
sækja hana þangað. Minningin
Sigríður
Konráðsdóttir
✝ Sigríður Kon-ráðsdóttir
fæddist 12. mars
1920. Hún lést 3.
maí 2019.
Útför hennar fór
fram 17. maí 2019.
um ömmu sem var
einstaklega
hjartahlý kona,
bakaði besta
brauðið, hafði húm-
orinn í lagi, ferð-
irnar með henni í
kaupstað, heim-
sóknirnar í Hörgs-
hól og Böðvarshóla
og allt hitt, lifir um
ókomna tíð.
Torfi
Sigurjónsson.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni...
(Hannes Pétursson)
Sigríðar Konráðsdóttur, fyrr-
verandi bóndakona á Stórhóli í
Húnaþingi vestra, kveður nú
lífið þegar „vorblærinn hlýr
vaknar af dvala“ og vetur hefur
vikið fyrir birtunni.
Yfir henni sjálfri var líka
bjart fram í andlátið. Henni
varð oft hugsað til vorsins og
rifjaði upp vordaga í sveitinni
við búskap og sagði sögur af
dýrum. Ég sagði henni að
Jökla, tíkin mín, gelti alltaf
þegar hún sæi styttuna af
sauðnum eftir Ólöfu Nordal
sem stendur fyrir utan sjúkra-
húsið á Hvammstanga. Taldi ég
líklegt að Jökla héldi að þetta
væri lifandi dýr. Þá brosti hún
og sagði: „Blessaður kjáninn.“
Hálf öld er síðan ég hitti Sig-
ríði fyrst. Þá fórum við, tvær
skólasystur Birnu dóttur henn-
ar, norður í Stórhól í heimsókn.
Ekki man ég að við höfum gert
boð á undan okkur heldur fór-
um við úr Borgarfirði með
Norðurleiðarútunni. Þetta var
um hábjargræðistímann og allir
sem vettlingi gátu valdið voru
við heyskap í blíðviðri og ald-
eilis ekki rétti tíminn til að tefja
fólk.
Það er miður dagur þegar
okkur er skilað úr rútunni við
heimreiðina að bænum. Varla
erum við komnar á hlaðið þegar
Torfi bóndi afhendir okkur hríf-
ur og heykvíslar, við áttum sem
sagt að sæta. Ef mig misminnir
ekki hittum við Sigríði ekki fyrr
en seint um kvöldið og farið að
skyggja enda byrjun ágúst.
Þótt við værum ekki vanar að-
greindum kven- og karlmanns-
verkum í okkar sveit voru það
yfirleitt karlar sem sáu um að
sæta heyið þannig að við kunn-
um ekki að sæta. Þarna erum
við 16 ára og þá finnst manni
allt hlægilegt og ég man að við
hlógum mikið en létum það ekki
spyrjast að við gætum ekki sett
upp hey svo vel væri. Fáir
kannast við þetta orð í dag enda
sætir enginn lengur. Það er
ekki laust við það að við værum
fegnar þegar við vöknuðum
næsta dag að það hellirigndi!
Sigríður var þarna á besta
aldri svipfalleg og stillt. Þessu
hélt hún til síðasta dags, með
mjúkar og fallegar hendur, ró-
leg og æðrulaus. Að lifa í nær
heila öld er þakkarvert ef heils-
an er góð. Hún hélt reisn lengst
af en hugurinn var bundinn
sveitastörfum.
Fyrir nokkrum vikum, síðla
vetrar, skein sólin inn um
gluggann á herberginu hennar
á sjúkrahúsinu, henni þótti það
gott því þá „næðu bændurnir
heyinu þurru“.
Sigríður var vel gefin og
minnug og fylgdist með fréttum
langt fram yfir níutíu ára aldur.
Hugsaði þá um sig, bakaði, eld-
aði og prjónaði.
Marga sokka og vettlinga á
ég frá henni og nota þá flesta
daga í norðanáttinni hér á
Ströndum. Svo vel gerðir, hlýir
og meira að segja eru sumir
vettlingarnir með tveimur
þumlum.
Hvíldin er góð eftir farsælt
ævistarf.
Samúðarkveðjur til fólksins
hennar.
Arnheiður Guðlaugsdóttir.
Góður vinur og
frændi Gísli Hall-
dórsson er allur.
Hann varð að lúta
fyrir ljánum sem
fellir svo marga löngu áður en
okkur finnst vera kominn sá
tími. Halldór Jónsson smiður,
faðir Gísla, var bróðir Bjarna
föður míns og saman ólust þeir
upp í Asparvík á Ströndum í
stórum systkinahópi.
Asparvíkurfólkið kenndi sig
gjarnan við þann stað þótt leið-
ir lægju síðar til hinna ýmsu
átta. Móðir Gísla, Ágústa Frið-
rika Gísladóttir, var frá Gjögri í
Árneshreppi en faðir hennar,
Gísli Guðmundsson frá Kjós,
var bróðir ömmu minnar Guð-
rúnar. Fjölskyldan frá Aspar-
vík hélt gjarnan þétt saman og
frændrækni var mikil.
Þannig var Gísla í blóð borin
sterk samkennd með „sínu
fólki“ og hann var stoltur af
uppruna sínum sem Stranda-
maður. Gísli var mikill fjöl-
skyldumaður og stoltur af
dætrum sínum og fjölskyldum
þeirra og afkomendunum sem
áttu hug hans allan.
Gísli var fæddur á Drangs-
nesi, í húsinu Bræðraborg sem
þeir bræðurnir Dóri og Jói
byggðu. Og ég man enn vel
Gísli Halldórsson
✝ Gísli Halldórs-son fæddist 29.
apríl 1945. Hann
lést 7. maí 2019.
Útför Gísla fór
fram 16. maí 2019.
eftir kaupstaðar-
ferð á Síldinni frá
Asparvík og inn á
Drangsnes, í þenn-
an ævintýraheim
lítils sjávarpláss.
Þar tók ég þátt í
fyrsta „götubar-
daganum“ við
stráka úr öðru
húsi, við Gísli þá
líklega á sjötta og
sjöunda ári. Seinna
lágu leiðir okkar Gísla aftur
saman í Reykjavík. Heimili for-
eldra hans, þeirra Dóra og
Gústu, stóð öllum opið en
margir þurftu að leita suður til
læknis, í atvinnuleit eða skóla.
Mér verður hugsað til þeirr-
ar fórnfýsi að hýsa og fæða all-
an þann fjölda fólks sem bar að
garði í lengri eða skemmri
tíma. Það var alltaf pláss og all-
ir svo innilega velkomnir. Þessi
sterki fjölskylduandi mótaði
Gísla, systur hans þær Svövu
og Mundu sem og fjölskylduna
alla. Einstök greiðvikni og allt
var velkomið. Orðið „nei“ var
ekki til í munni Gísla.
Ljúfar minningar eru frá því
þegar hann dreif mig með sér
niður í Miðbæ til að selja blöð-
in. „Vísir! Vísir!“ hljómaði
sterkri og skærri röddu. Gísli
var sífellt að, kvikur og bros-
mildur.
Seinna á skólaárum mínum í
Reykjavík var Gísli hinn trausti
félagi hvort heldur var á spila-
kvöldi, dansiballi hjá Átthaga-
félagi Strandamanna eða bara
kíkt við á Borginni. Gísli og
Ása fóru að draga sig saman
um líkt leyti og við Ingibjörg
kona mín.
Gísli var ávallt glaðlegur,
vinsæll og hrókur alls fagnaðar
í góðra vina hópi
Og lukkuhjólið hélt áfram að
snúast með Gísla. Auðvitað féll
hann fyrir þessari myndarlegu
stúlku, henni Ásu, sem svo
sannarlega hefur alla tíð vitað
hvað hún vildi. Ása hefur ávallt
staðið þétt með sínum og þau
Gísli hvort með öðru. Það duld-
ist engum hið mikla ástríki og
virðing sem ríkti milli þeirra
hjóna.
Róttækni, sterk fé-
lagshyggja, umhyggja og bar-
átta fyrir kjörum þeirra sem
höllum fæti standa var Gísla í
blóð borin. Lá hann þar ekki á
skoðunum sínum og bar mál
sitt fram af festu og ákveðni.
Þegar ég hringdi í Gísla vor-
ið 2013 og spurði hvort hann
vildi ekki standa með mér að
framboði Regnbogans var svar-
ið stutt og laggott: „Já, alveg
sjálfsagt.“
Ég kveð nú þennan góða vin
og frænda með þakklæti og
virðingu.
Ég minnist mörgu góðu
stundanna sem við áttum sam-
an á æskuárunum og þakka
samferðina.
„Já, alveg sjálfsagt“ voru
eins og einkunnarorð Gísla til
vina, sinna fjölskyldu, frænd-
fólks og samfélagsins alls.
Blessuð sé minning Gísla Hall-
dórssonar. Guð gefi landi voru
marga slíka.
Við Ingibjörg sendum Ásu
og fjölskyldunni allri einlægar
samúðarkveðjur.
Jón Bjarnason.
✝ Guðrún Stein-unn Sigur-
björg fæddist á
Borgarfirði eystri
4. febrúar 1939.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
16. apríl 2019.
Sigurbjörg var
dóttir hjónanna
Sigurðar Ein-
arssonar, f. 1889,
d. 1939, og Unu
Kristínar Árnadóttur, f. 1895,
d. 1943.
Systkini Sigurbjargar eru:
Einar Sigfús, f. 1923, d. 1988,
Lilja María, f. 1924, d. 1992,
Jóna Sigurlaug, f. 1925, d.
1979, Fjóla Fanney, f. 1927, d.
1927, Guðsteinn Árni, f. 1927,
d. 1927, Fjóla Oddný, f. 1928, d.
2017, Jón Jóhannes, f. 1930, d.
2007, Björg Þórdís Sigurð-
ardóttir f.1931, d. 2008. Stefán
Árni, f. 1932, d. 2017, Fanney
Salgerður, f. 1936 og Jónas, f.
1937, d. 1937.
Sigurbjörg giftist Jóni Pétri
Karlssyni, f. 1941, d. 1963, og
lést hann þegar Inga Lilja dótt-
ir þeirra var aðeins ársgömul.
Sigurbjörg stofnaði síðar til
sambúðar með Hannesi Reyni
Sigurðssyni, f. 1939, d. 2018,
um nokkurra ára skeið.
Dætur Sigur-
bjargar eru: Inga
Lilja Jónsdóttir, f.
28. ágúst 1962, og
Margrét Harpa
Hannesdóttir, f.
20. janúar 1971,
gift Jóni Einars-
syni, f. 1970. Dæt-
ur Ingu Lilju eru:
Eva Björg Haf-
steinsdóttir, f. 2.
september 1986,
og Lilja Guðrún Sigurðar-
dóttir, f. 13. júlí 1993. Börn
Margrétar Hörpu eru: Jessý
Rún Jónsdóttir, f. 31. janúar
1997, og Einar Jónsson, f. 18.
maí 2006.
Sigurbjörg ólst upp á Seyðis-
firði hjá systur sinni Lilju,
manni hennar Þorsteini og syni
þeirra. Síðar flutti hún til
Keflavíkur og að loknu grunn-
skólanámi vann hún lengst af
verkakvennastörf. Sigurbjörg
starfaði við fiskvinnslu, í
þvottahúsum og við aðhlynn-
ingu. Sem ung kona starfaði
Sigurbjörg sem kokkur á
síldarbáti frá Siglufirði. Lengst
af starfsævinni vann Sigur-
björg í mötuneyti varnarliðs-
ins, eða í tæpa tvo áratugi.
Útför Sigurbjargar fór fram
í kyrrþey 9. maí 2019.
Elsku amma Björg mín. Þá
ertu farin eftir langvinn veikindi.
Það er sárt en ég veit þér líður
betur þar sem þú ert stödd núna.
Þú varst mikið kraftakvendi
og líf þitt var ekki alltaf dans á
rósum, en þú lést það ekki á þig
fá og bjóst yfir mikilli seiglu. Ég
sá þig bara einu sinni fella tár og
ég man vel að þú kenndir vind-
inum um.
Þú lést aldrei mikið á þér bera,
og kaust einfaldleikann.
Þú áttir alltaf mikið í mér
amma mín og kallaðir mig stelp-
una þína. Ég er fyrsta barna-
barnið þitt og nafna þín og eyddi
einnig miklum tíma hjá þér sem
barn á Austurgötunni í Keflavík.
Þar áttirðu hús með garði og ég
man hve stolt þú varst af garð-
inum þínum, sem þú hannaðir
sjálf og skreyttir með yndisfögr-
um blómum.
Á Austurgötunni létum við oft
gamminn geisa og þú sagðir mér
frá fegurð eða ójöfnuði heimsins,
við hlustuðum á útvarpsleikrit
eða horfðum á fallegar kvik-
myndir sem þú fékkst lánaðar á
bókasafninu, t.d Sound of Music
og Lísu í Undralandi. Námsár-
angur minn skipti þig ætíð miklu
máli og þú hlýddir mér yfir marg-
földunartöfluna og skrifaðir
hreykin einkunnirnar mínar með
skrautskrift þegar ég hafði feng-
ið þær afhentar.
Svo fórum við ósjaldan í skúr-
inn á kvöldin að sækja okkur fisk
í pottinn eða kökur í kvöldkaffi.
Þegar ég var u.þ.b. átta ára
fórum við í geisladiskabúðina
Japis og þú leyfðir mér að velja
geisladisk. Ég valdi einn með
kvenhljómsveitum sjötta áratug-
arins. Þú varst afar ánægð með
val mitt, því þetta var tónlist upp-
vaxtarára þinna. Við hlustuðum
mikið á hann saman. Rúmum 20
árum síðar er þessi geisladiskur
löngu týndur, en ég man öll lögin
og þú kemur ætíð upp í hugann er
ég heyri þau. Þegar ég flutti síðar
til útlanda var það þér mikið
hjartans mál að ég yrði ekki ein-
mana, svo þú passaðir að ég hefði
símanúmer hjá kirkju eða gam-
alli vinkonu þinni.
Nú sit ég og skrifa þessi orð
heima í Berlín og hlusta á eitt af
stúlknaböndunum okkar og
minningar um þig ylja mér um
hjartarætur. Takk amma, fyrir
allt sem þú kenndir mér og fyrir
þá hlýju sem þú veittir mér. Ég
veit þú gafst mér allt sem þú átt-
ir.
Ég get vel ímyndað mér að þú
sért í garði svipuðum þeim á
Austurgötunni að setja niður
blóm, drekka kaffi og njóta góða
veðursins. Mér þykir vænt um
þig.
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Þitt barnabarn,
Eva Björg Hafsteinsdóttir.
Sigurbjörg
Sigurðardóttir
Mamma er öll.
Þrátt fyrir slæma
heilsu frá unga
aldri náði hún því
að verða níræð.
Hún fór í fóstur í nokkur ár til
vinafólks, Sigurgeirs og Malínar,
10 ára gömul, og var svo aftur
hjá þeim, þegar hún kláraði
gagnfræðaskólann. Hún sagði
mér að þar hefði hún kynnst
ýmsum nýjungum, sem þau voru
með, síðan þau voru erlendis.
Henni fannst þetta mjög flott.
Þegar hún bjó þar skrifaði hún
skáldsögu. Sigurgeir fann hand-
ritið og fannst það gott.
Hann sagði henni að hann
langaði til að gefa bókina út í
Bretlandi. En mamma hafði lítið
sjálfsálit og reif handritið. Hver
veit hvað framtíðin hefði haft
upp á að bjóða, ef hún hefði orð-
ið rithöfundur.
Mamma byrjaði snemma að
vinna með börnum og hafði
mikla hæfileika á því sviði.
Mamma giftist Sveini Jóns-
syni 1. nóvember 1950. Þetta var
afmælisdagur Sigrúnar ömmu,
móður Sveins, og ég var skírð,
allt á sama deginum. Þau fluttu
inn í íbúð Sigrúnar ömmu til að
byrja með, þótt þröngt væri.
Sigrún amma reyndist mömmu
alltaf eins og móðir, eins og
reyndar fleirum.
Fljótlega eftir það fluttu þau
á Háaleitisveginn, sem er ekki
Sigríður
Hannesdóttir
✝ Sigríður Hann-esdóttir fædd-
ist 24. ágúst 1928.
Hún lést 23. apríl
2019.
Útför Sigríðar
fór fram 7. maí
2019.
lengur til. Leigu-
íbúðin var lítil og
köld, smá eldhús og
steintrappa upp í
svefnherbergið.
Þegar Helgi bróðir
var á fyrsta ári fékk
hann rólu, sem
hékk yfir stein-
tröppunni, en hann
datt út úr henni og
missti fyrstu tönn-
ina.
Heilsa mömmu byrjaði að
versna þarna, en hún lét það
ekki stoppa sig. Hún fór á hús-
mæðrakvöldnámskeið og lærði
að elda flott og baka. Það sem ég
man best eftir af því sem hún
bakaði og eldaði eftir það voru
afmæliskökur fyrir Helga bróð-
ur. Eitt árið var það Svana-
vatnið; spegill (vatnið) með
mörgum stórum og litlum svön-
um úr vatnsdeigi, límdum saman
með rjóma.
Annað ár var kanínukaka,
stór kanína á grænu grasi, sem
var kókosmjöl með grænum
matarlit.
Mamma kenndi mér að vera
góð við öll dýr, og þegar það
voru flugur í gluggakistunum lét
hún mig gefa þeim smá sykur og
ég horfði á þær éta. Það var ekki
fyrr en löngu seinna að hún
sagði mér hvað hún gerði við
flugurnar þegar ég sá ekki til.
Þegar ég var sjö ára flutti
fjölskyldan í íbúð, í tvíbýli, sem
Svenni hafði byggt með bróður
mömmu. Þau voru fegin að kom-
ast í nýtt húsnæði, en það vant-
aði allar eldhúsinnréttingarnar
og því erfitt að annast tvö börn
þar. Þau sendu mig þess vegna í
heimavistina í Laugarnesskóla,
þar sem mamma hafði verið áð-
ur, og ég kláraði sjö ára bekkinn
þar. Þremur árum seinna fædd-
ist Jóna Valdís.
Svo liðu árin og hún skildi við
Svein, og giftist seinna Ólafi.
Hún eignaðist líka þrjú önnur
börn, Jónu Valdísi, Magnús og
Auðbjörgu Maríu.
Síðan komu barnabörnin.
Mörg þeirra bjuggu hjá henni
um tíma og þótti gott, eða þau
gistu hjá henni þegar þau heim-
sóttu Ísland.
Þau vissu að þau voru alltaf
velkomin til ömmu, fyrst á Leir-
ubakka og svo á Seljabraut.
Þakka þér mamma fyrir al-
úðina, sem þú veittir okkur öll-
um.
Sigrún.
Hún Sigga H. er látin. Ég
minnist hennar með hlýju og
kærleika. Hún var besta vinkona
mömmu minnar og ég man eftir
henni frá því ég man eftir mér.
Sigga H. bjó á Leirubakkanum
eins og ég og fjölskylda mín og
man ég vel eftir heimsóknum til
Siggu með mömmu sem lítil
stelpa. Ég man líka eftir að
Sigga passaði mig og strauk mér
um bakið og var svo hlý og góð.
Sigga var falleg kona og ynd-
isleg. Hún og mamma voru mikl-
ar vinkonur og brölluðu margt
saman og töluðu saman á TOT
málinu, sérkennilegu tungumáli
sem fáir kunna nema þær tvær.
Þær kynntumst á unglingsárum
þegar þær störfuðu saman við
barnagæslu á Silungapolli. Vin-
skapur þeirra var einlægur og
aldrei bar skugga á. Sigga var
mömmu mjög kær.
Ég og fjölskylda mín sendum
Sigrúnu, Helga, Jónu, Magnúsi
og Auðbjörgu og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og Jóna Hall skilar
kveðju frá Ameríku. Guð blessi
Siggu.
Ragnheiður K.
Guðmundsdóttir.