Morgunblaðið - 14.06.2019, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JÚNÍ 2019
Gísli Kristjánsson
Heimisson
náð og leyfði samferðafólki sínu
að njóta á réttum augnablikum.
Gísli var réttsýnn maður, gaman
var og gagnlegt að sitja með
honum í rólegheitum og ræða
málin.
Stórt skarð er höggvið í þenn-
an góða hóp sem hist hefur
reglulega í yfir þrjátíu ár. Það er
lán að hafa átt Gísla sem sam-
ferðamann þennan tíma. Það
hefði verið yndislegt að mega
njóta samfylgdar hans lengur,
en svona er lífið. Það var mikil
gæfa að kynnast honum og fjöl-
skyldu hans. Minningin um góð-
an vin mun lifa um ókomin ár.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Maríu móður
hans, Þorgerðar og barnanna.
Bjarni, Aðalbjörg,
Ingibjörg og Finnbogi.
Kveðja frá Verðbréfamið-
stöð Íslands
Gísli Heimisson var stjórnar-
formaður Verðbréfamiðstöðvar
Íslands frá því að félagið var
stofnað árið 2015 þar til í byrjun
árs 2018 er hann hóf störf hjá
Kortu. Gísli var mjög kappsam-
ur um að koma starfsemi félags-
ins á laggirnar. Yfirgripsmikil
þekking hans og reynsla nýttist
félaginu vel. Hann var í senn
ákveðinn, ljúfur, skemmtilegur
og hvetjandi. Eftir að Gísli hætti
í stjórninni var hann ávallt boð-
inn og búinn að veita góð ráð og
var gott að leita í viskubrunn
hans. Það voru forréttindi að
starfa með Gísla. Við unnum
með honum á öðrum stöðum,
Landsbréfum og MP banka, áð-
ur en Verðbréfamiðstöðin var
sett á laggirnar. Þar kynntumst
við vel mannkostum hans.
Fyrir hönd stjórnar Verð-
bréfamiðstöðvar Íslands, starfs-
fólks og hluthafa vottum við fjöl-
skyldu Gísla innilega samúð.
Sigþrúður Ármann
stjórnarformaður,
Erla Hrönn Aðalgeirsdóttir
framkvæmdastjóri.
Nú hefur þú, kæri mágur,
kvatt þessa jarðvist. Alltof
snemma fórst þú, maður í blóma
lífsins. Tilveran er tómlegri og
fátæklegri án þín.
Það var svo gaman að hitta
þig, Gísli. Þú hafðir alltaf eitt-
hvað gott og áhugavert fram að
færa. Góður og gefandi fé-
lagsskapur. Þannig varst þú. Ég
var svo heppinn að vera með þér
í ferðahóp sem árlega hélt í æv-
intýraför í Alpana. Þetta voru
bestu fríin og ekki síst vegna
þess góða og skemmtilega fólks
sem var í kringum þig. Þú lað-
aðir að þér gott fólk og þú lað-
aðir fram það besta í fólki. Við,
samferðafólk þitt, nutum góðs
af. Þannig varst þú.
Af einstöku æðruleysi og karl-
mennsku tókst þú á við örlög
þín. Það var þér líkt. En nú ert
þú, Gísli, farinn á annað tilveru-
stig.
Við sem eftir erum söknum
þín meira en orð fá lýst. Minn-
ingin um góðan dreng lifir þó
áfram í huga okkar sem þekkt-
um þig. Sú minning er ljóslif-
andi.
Takk fyrir allt, Gísli. Megi
góður Guð blessa og varðveita
fjölskylduna þína í sinni miklu
sorg, Þorgerði, Maríu, Grím og
Ragnar.
En hamingjan geymir þeim gullkrans-
inn sinn,
sem gengur með brosið til síðustu
stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn
inn,
kveður þar heiminn í sólskini og
blundar.
(Þorsteinn Erlingsson)
Ófeigur Tryggvi
Þorgeirsson.
Góður drengur og vinur okkar
hjóna til 40 ára, Gísli Heimisson,
hefur nú kvatt þennan heim. Við
Gísli vorum samferðamenn í
gegnum fjögur ár í verkfræði-
deild Háskóla Íslands og til
tveggja ára í framhaldsnámi við
Tækniháskóla Danmerkur í
Kaupmannahöfn á níunda ára-
tugnum. Til Kaupmannahafnar
fluttist Gísli, þá nýkvæntur Þor-
gerði Ragnarsdóttur.
Á árunum í Kaupmannahöfn
kynntumst við þeim hjónum
Gísla og Þorgerði og hafa þau
vinabönd eflst og styrkst með
árunum. Við Ingibjörg eigum
eftir þennan 40 ára vinskap ljúf-
ar minningar úr ótal ferðum, hér
heima og erlendis, nú síðast ferð
til Amsterdam í fyrra og til
Sviss árið áður. Að ógleymdum
stórveislum undangenginna ára-
tuga í matarklúbbnum góða.
Það er sárt að missa góðan og
gamlan vin. Minningarnar eigum
við þó áfram og þær munum við
geyma um þann góða vin sem
við kveðjum nú.
Við sendum innilegar samúð-
arkveðjur til Þorgerðar, Maríu,
Gríms og Ragnars.
Friðrik og Ingibjörg.
Fallinn er í valinn vinur okk-
ar, samstarfsfélagi og fyrrver-
andi yfirmaður til margra ára,
Gísli Heimisson. Hann var eld-
klár og skarpgreindur og þoldi
ekki forsendur sem voru van-
reifaðar og settar fram á hug-
lægan hátt. Hann leysti mál á
snöggan hátt og með hagsmuni
þeirra sem hann vann fyrir að
leiðarljósi. Samviskusemi var
honum í blóð borin og gott var
að vinna fyrir hann. Á stundum
virkaði vinur okkar hvass og
óþolinmóður en aldrei voru sær-
indi í hans orðum né framkomu.
Eðli málsins samkvæmt bað
hann oft samstarfsfólk sitt um
að ljúka verkefnum fyrir ákveð-
inn tíma. Þegar starfsmenn skil-
uðu ekki á réttum tíma og báru
fyrir sig að þeir hefðu ekki haft
tíma til að klára þau sagði Gísli
eitt sinn; jú þú hafðir tíma en
ákvaðst að nota hann í önnur
verkefni. Starfsfólk skilaði bara
einu sinni verkefni of seint til
Gísla.
Í Orðskviðunum segir: Að
vera allra vinur er til tjóns, en til
er ástvinur, sem er tryggari en
bróðir. Það var Gísli í hnotskurn.
Gísli hafði einstaklega fágaða
og djúpa kímnigáfu og með fáum
mönnum var skemmtilegra að
deila hlátri. Þegar kímnigáfan
var sérstaklega djúp eða svört
þá bætti hann oft við setning-
unni: „Ég segi bara svona“ og
það þurfti oft ekki meira til, við
fórum að hlæja.
Við fórum í þónokkrar golf-
ferðir með Gísla og Þorgerði,
hverja annarri betri. Á golfvell-
inum var gaman að vera með
Gísla, hann hafði lifandi frásagn-
argáfu sem truflaði þó aldrei
meðspilara og tók getu sína með
kylfuna misjafnlega alvarlega. Í
einni af fyrstu ferðum okkar
lenti hann í vandræðum með eitt
upphafshöggið enda var golfið
sveiflukennt fyrir Gísla. Þá sagði
hann: „Ég tek bara létta áttu í
þetta högg“ og síðan varð það
hans vörumerki að ef hann stóð
frammi fyrir vandasömu höggi
þá var áttan tekin fram með
misjöfnum árangri eins og hjá
okkur flestum.
Hvort sem það var að styðja
við bakið á okkur, veita ráðgjöf
eða lífga upp tilveruna með létt-
leika þá var hann alltaf til staðar
fyrir okkur og með okkur. Gísla
verður sárt saknað enda vand-
fundinn slíkur öðlingsfélagi.
Í dag er hugur okkar hjá Þor-
gerði og börnum Gísla. Við send-
um þeim öllum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Páll og Unnur.
✝ Gerður Guð-jónsdóttir
fæddist í Reykjavík
25. apríl 1936. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
2. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón
Jónsson, f. 2.10.
1905, d. 2.1. 1974,
bifreiðarstjóri frá
Minni-Völlum í
Landsveit, og Jónína Einars-
dóttir, f. 8.7. 1898, d. 8.9. 1986,
húsmóðir frá Berjanesi í Land-
eyjum.
Systkini Gerðar eru Einar
Örn, f. 20.7. 1933, Garðar, f.
19.10. 1934, d. 24.4. 1936, Guð-
rún, f. 26.5. 1937, og Gunnar f.
7.6. 1940, d. 23.4. 1999. Uppeld-
isbróðir þeirra er Tryggvi Jak-
obsson, f. 4.5. 1949.
Eiginmaður Gerðar var
Sigurjón Jónsson, f. 24.9. 1925,
d. 5.3. 1992, frá Flagbjarn-
arholti í Landsveit. Þau gengu í
hjónaband 16.4. 1960. Börn
þeirra eru: 1) Jónína, f. 24.11.
1960, börn hennar og Óla Þor-
týr Ómar, f. 2015, og b) Gerður
Ósk f. 1995. 4) Sigurður Ellert, f.
4.3. 1971, börn hans og Stein-
dóru Kristínar Þorleifsdóttur, f.
1975, eru a) Viktoría Guðrún, f.
1992, hennar maki er Tue Borg
Jensen, f. 1992, og eiga þau son-
inn Jónathan, f. 2016, og b) Sara
Margrét, f. 1994, hennar maki
er George William Robert Hunt,
f. 1993.
Gerður fæddist í Reykjavík
og þar ólst hún upp ásamt því að
vera í sveit í Skarði Landsveit
flest sumur á æskuárum sínum.
Reisti hún sér síðar bústað við
rætur Skarðsfjalls. Gerður fór í
Kvennaskólann. Á Selfossi vann
Gerður hjá Kaupfélagi Árnes-
inga, fyrst við skrifstofustörf og
síðar í verslun. Er börnin stálp-
uðust fór hún í sjúkraliðanám og
lauk prófi 1990. Vann eftir það á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands á
Selfossi allt þar til hún lét af
störfum sökum aldurs.
Sigurjón og Gerður byggðu
húsið að Ártúni 7 og bjuggu þar
allan sinn búskap með börnin
sín fjögur, matjurtagarð, hesta,
kindur og hænur í garðinum.
Þegar Gerður hætti störfum
sem sjúkraliði fékk prjónahópur
Rauða krossins einnig að njóta
starfskrafta hennar.
Gerður verður jarðsungin frá
Selfosskirkju í dag, 14. júní
2019, klukkan 13.
leifs Óskarssonar,
f. 1952, eru a) Ce-
zilia Sigrún, f.
1978, hennar mað-
ur er Ulrik Steen-
berg, f. 1978, og
eiga þau tvo syni,
Sebbastian
Nökkva, f. 2011, og
Mathías Garðar, f.
2019. b) Óskar Örn,
f. 1983, hans kona
er Ásdís Alda Ög-
mundsdóttir, f. 1988, þeirra
börn eru Hrefna Sól, f. 2008, og
Sigurjón Bjarni, f. 2012 c) Vil-
hjálmur Snær, f. 1996. 2) Jón
Garðar, f. 20.12. 1962, hans
kona er Ólöf Rún Tryggvadótt-
ir, f. 1966, eiga þau þrjú börn, a)
Daníel Karl, f. 1987, hans kona
er Tanja Karen Salmon, f. 1991,
þeirra sonur er Tómas Peter, f.
2015, b) Rakel, f. 1996, c) Selma
María, f. 2002. 3) Ævar Smári, f.
12.3. 1968, hans kona er Kristín
Bjarnadóttir, f. 1967, eiga þau
tvö börn, a) Guðjón Bjarni, f.
1989, hans kona er Katla Sig-
urðardóttir, f. 1993, þeirra börn
eru Annía Ýr, f. 2010, og Bryn-
Gerður tengdamóðir mín er
látin.
Gerður var sterk, sjálfstæð,
umhyggjusöm, úrræðagóð, hlý,
stríðin, skapandi og ákveðin
kona. Hún var stolt af börnum
sínum og niðjum; naut þess að
vera samvistum við þau.
Hún var glaðvær og glettin,
gat skotið á okkur öll góðlátlegu
gríni, fékk ófá skotin sjálf og
tók þeim vel. Hún lét skoðanir
sínar í ljós hvort sem öðrum
hugnaðist þær eða ekki og lét
ekki vaða yfir sig ef þannig bar
undir.
Gerður var mikil hannyrða-
kona, tók sér fyrir hendur
margskonar saumaskap, hekl,
prjónaskap o.fl. Hún var iðulega
með nokkur hannyrðaverkefni í
vinnslu í einu. Við ættingjarnir
höfum í gegnum tíðina fengið
fallegan fatnað og skrautverk
sem hún gerði handa okkur.
Þegar börnin hennar voru ung
saumaði hún og prjónaði flestan
fatnað þeirra. Hún sat ekki auð-
um höndum.
Ég hef alltaf dáðst að Gerði,
hvernig hún tókst á við erf-
iðleika, með æðruleysi, alltaf
var eins og hún vissi hvernig
réttast væri að bera sig að eða
takast á við vandamálin. Hún
hafði svörin og bestu ráðin.
Fleiri en þeir nánustu nutu
umhyggju og hlýju Gerðar því
hún naut sín vel sem sjúkraliði.
Starfið átti vel við hana, var
mikið lán fyrir hana og aðra að
hún lagði það fyrir sig. Eftir
miðjan aldur settist hún á
skólabekk til að ná sér í sjúkra-
liðamenntun.
Ásamt sjúkraliðanáminu, sem
hún sótti til Reykjavíkur, stund-
aði hún sína vinnu og hélt stórt
heimili. Hún hafði gaman af
náminu, sinnti því af áhuga og
dugnaði. Þegar náminu lauk
vann hún á Sjúkrahúsi Suður-
lands þar til hún lét af störfum
vegna aldurs.
Ég kynntist Gerði þegar við
Ævar drógum okkur saman.
Hún tók mér vel frá fyrsta degi
og fljótlega buðu hún og Sig-
urjón mig velkomna inn á heim-
ili sitt til dvalar. Fór svo að við
bjuggum undir sama þaki stór-
an hluta þess tíma sem frá er
liðinn. Sambúð okkar var góð og
fyrir mér er ekki til betri
tengdamóðir. Hún hafði góða
nærveru og manni leið vel í
samveru við hana. Hún var boð-
in og búin til að aðstoða og leið-
beina en gerði það á mildan og
uppbyggilegan hátt þannig að
ég fann að valið var mitt hvort
ég fór eftir ráðleggingunum eða
ekki.
Þegar við Ævar eignuðumst
barn lét Gerður okkur vita að
okkur væri velkomið að biðja
hana um að passa barnið en
hún myndi segja nei ef hún
gæti það ekki. Kom í ljós að
hún neitaði okkur ekki um
pössun, skipti jafnvel á vöktum
eða hætti við það sem til stóð
hjá henni. Eftirleiðis gengum
við úr skugga um að hún væri
ekki bókuð þegar við föluðumst
eftir barnapössun. Hún var
börnunum okkar góð og sá ekki
sólina fyrir þeim, studdi þau,
hvatti og fylgdist vel með
hvernig þeim gengi í lífi og
starfi. Hún tók þeim alltaf vel
og reyndist þeim haukur í
horni.
Gerður var okkur Ævari stoð
og stytta í ótal mörgu, reyndist
okkur vel allt frá daglegum
önnum til erfiðra veikinda, allt-
af hægt að leita til hennar og fá
góð ráð eða aðstoð.
Ég kveð Gerði með miklum
söknuði, verð ævinlega þakklát
fyrir það sem hún var mér og
fjölskyldu minni. Hún auðgaði
líf mitt. Guð blessi minningu
hennar.
Elsku Gerður mín, hafðu
innilega þökk fyrir allt og allt.
Þín
Kristín.
Yndisleg tengdamóðir mín er
nú látin eftir erfið veikindi.
Þegar ég kynntist henni vorið
1991 tók hún mér strax opnum
örmum og er það minnisstætt
að þegar hún frétti að Jón
Garðar hefði boðið stúlku í
reiðtúr á Selfossi, þá dreif hún
sig upp í hesthús (sem hún
gerði aldrei) og eftir það varð
ekki aftur snúið, hún hafði sam-
þykkt mig inn í fjölskylduna.
Hún varð ekkja um 55 ára og
bjó ein eftir það, í nábýli við
Ævar og Kristínu sem var mik-
ill stuðningur við hana um
ókomin ár. Henni leið best
heima og í Landsveitinni þar
sem hún var í sveit á Skarði
sem barn.
Hún reisti þar sumarhús eft-
ir að hún varð ekkja með stuðn-
ingi sinna nánustu. Þar áttum
við fjölskyldan mjög góðar
stundir og þótti henni vænt um
að við öll vildum vera þar öllum
stundum á sumrin. Barnabörn-
unum fannst svo gaman með
ömmu Gerði því það var alltaf
gaman hjá henni, einhver
glettni eða sögur. Mér þykir
svo vænt um að hún gat sam-
glaðst í öllum mínum verkefn-
um, alltaf var hún svo spennt
að heyra hvað væri að gerast.
Það er gott að samgleðjast
öðrum og það gerði hún svo vel.
Það er ekki sjálfsagt að vera
vinkona tengdamóður sinnar,
en við gátum spjallað í góðar
stundir um allt mögulegt. Hún
fylgdist vel með börnunum okk-
ar og sýndi alltaf stuðning.
Hún var ótrúlega dugleg,
listræn og handlagin, eftir hana
liggur handverk sem við öll
notum mikið svo sem peysur,
vettlingar, sokkar og öll búta-
saumsteppin sem allir í fjöl-
skyldunni fengu og verða þau
notuð um ókomin ár.
Einnig allt föndrið sem hún
hafði svo gaman af að gera og
gefa í kringum jólin og páska,
allt var svo fallegt sem hún bjó
til.
Við eigum eftir að ylja okkur
við minningar tengdar þessum
fallegu hlutum. Hún var ein-
staklega dugleg að fylgjast með
börnum og barnabörnum sínum
á samfélagsmiðlunum, hún
hafði aðgang að öllum helstu
miðlunum með iPadinn sinn,
hún var líka með gsm-síma og
bílpróf fram á síðustu ár. Það
var svo gaman að fá frá henni
skrifað „komment“ á Facebook,
því hún endaði það alltaf með
orðinu„knús“ – okkur öllum
þótti svo vænt um það.
Hún var alltaf tilbúin að
koma á mannamót, sótti í fé-
lagsskap, naut þess að klæða
sig í falleg föt, fannst líka gam-
an að fara í leikhús og á söng-
leiki sem við gerðum nokkrum
sinnum og stendur Ellý þar
upp úr, hún ljómaði eftir það
kvöld.
Þegar hún vann sem sjúkra-
liði á Sjúkrahúsi Selfoss gaf
hún svo mikið af sér við
umönnun sjúklinga að eftir því
var tekið. Hún fékk miklar
þakkir frá aðstandendum og
stundum jafnvel þakklætisgjaf-
ir því hún gaf sig alla í starfið.
Hún hafði einstaka hæfileika og
sérstakar náðargáfur við að
sinna veiku fólki. Nú er hún
komin á betri stað þar sem hún
er hvíldinni fegin, loksins
verkjalaus eftir áralöng erfið
veikindi.
Hennar verður sárt saknað
því það var alltaf góð nærvera í
kringum hana.
Takk fyrir allt, elsku Gerður
mín, nú færðu að fylgjast með
okkur öllum frá öðru sjónar-
horni, því ég veit að þú átt eftir
að vaka yfir okkur.
Ást til þín, ég mun sakna
þín. Þín tengdadóttir,
Ólöf Rún Tryggvadóttir.
Elsku amma, núna ertu kom-
in á betri stað og laus við allan
sársauka. Þegar við hugsum til
baka um ömmu þá koma marg-
ar góðar minningar upp í hug-
ann.
Efst í huga er það þó hversu
gott var að koma í heimsókn til
hennar í Ártúnið á Selfossi og
fá knús og tala um daginn og
veginn. Það var alltaf stutt í
brosið hjá ömmu og kom hún
manni alltaf í gott skap. Við
fórum alltaf saddar og sælar
eftir heimsókn frá henni.
Núna verður hálf tómlegt að
keyra austur og fá ekki að
vinka henni þegar við keyrum í
burtu þar sem hún stóð bros-
andi við stofugluggann og
kvaddi okkur.
Takk fyrir allt, elsku amma,
hvíl í friði.
Rakel Jónsdóttir og Selma
María Jónsdóttir.
Gerður
Guðjónsdóttir
Elsku Dóri. Alltaf
hress og kátur, allt-
af með skoðun á
hlutunum. Ávallt til
í að rökræða og hrinda af stað
góðum umræðum, eins og góðum
kennara sæmir. Já, þær eru ófáar
rökræðurnar sem við höfum átt í
gegnum tíðina.
Sérgrein Dóra var iðulega að
taka að sér að vera mótraka-
ræðumaður, hvert sem umræðu-
efnið var. Honum fannst gaman
að æsa fólk upp með þessu móti
en gerði það þó ávallt með bros á
vör og blik í auga. Heilu og hálfu
fjölskylduboðin fóru oft í að berj-
ast fyrir sínu sjónarmiði og ég
efast ekki um að núverandi rök-
semdafærsluþroski okkar Ívars
sé að mestu honum að þakka.
Enda er Ívar lögfræðingur í dag.
Dóri var frumlegur og dugleg-
ur að finna leiðir til að lífga upp á
samkvæmi eða búa til skemmti-
lega og þroskandi leiki og þrautir.
Halldór Jón
Sigurðsson
✝ Halldór JónSigurðsson
fæddist 6. nóvem-
ber 1947. Hann lést
17. maí 2019.
Útför Halldórs
fór fram 31. maí
2019.
Ég man sérstaklega
eftir að páskaeggja-
ratleikurinn í
Brekkuseli var oft
svo erfiður að það
tók Ívar og Daða
marga daga að finna
eggin sín.
Við Ívar frændi
ólumst upp eins og
systkini og því eyddi
ég ófáum stundum
heima hjá Eddu og
Dóra í Brekkuselinu. Ferðalögin í
hvíta Cherokee-jeppanum voru
líka fjölmörg. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar við vorum á
ferðalagi um Vestfirðina og Dóri
keyrði svo nálægt fjallinu að hon-
um tókst nánast að breikka gamla
malarveginn að Látrabjargi,
hann var nefnilega pínu loft-
hræddur.
Dóri var ekki bara staðfastur
hvað rökræður varðar heldur
mætti hann alltaf í öll fjölskyldu-
boð og afmæli eða rétti hjálpar-
hönd þegar á þurfti að halda.
Hann var vinsæll og dýrkaður af
börnum. Já, Dóri var svo sann-
arlega stoð í lífi okkar allra og
kveður okkur allt of snemma.
Hans verður sárt saknað um
ókomna tíð.
Dagný Ívarsdóttir.