Morgunblaðið - 21.06.2019, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 2019
ur flugeðlisfræði, kallaði Jon
alltaf Wessman og þannig varð
Jon Emil alltaf Wessman.
Honum þótti vænt um þetta
stóra ættarnafn og var mjög
sáttur að vera kallaður það
sérstaklega út af Hauki sem
hann bar virðingu fyrir. Við
bekkjarfélagarnir urðum svo
fyrir miklu áfalli þegar Hauk-
ur Freyr lést í flugslysi í nóv-
ember sama ár. Við vorum fá-
mennur hópur í einkafluginu
þetta sumar og urðum því
mörg í bekknum mjög náin og
hittumst mjög reglulega og
oftast þá hjá Wessman. Hann
var þekktastur fyrir að vilja
skemmta sér og hafði yfirleitt
frumkvæðið að bjóða okkur
heim. Margar eru góðar minn-
ingarnar úr þessum hittingum
okkar og grillpartíum.
Ég var það lánsöm að vera
með honum í atvinnuflug-
mannsbekk haustið 2017 og út-
skrifuðumst við saman vorið
2018 úr bóklegu námi. Ef það
væri ekki fyrir hann væri ég
aldrei á þeim stað í flugnáminu
þar sem ég er í dag. Hann var
óendanlega viljugur til þess að
aðstoða mig í bóklegu fögunum
sem hann sjálfur átti svo auð-
velt með. Ég er honum æv-
inlega þakklát fyrir hjálpina
og tímann sem hann gaf af sér
til mín. Það voru forréttindi að
fá að njóta þessarar fallegu
vináttu.
Fyrir próf sem ég var
stressuð fyrir sagði hann mjög
oft þetta dæmigerða íslenska
orðatiltæki: „Þetta reddast“.
Þetta orðatiltæki hefur nú
fleytt mér yfir margar hindr-
anir sem verða á vegi okkar í
daglegu lífi.
Vélknúin farartæki léku í
höndunum á Joni Emil. Hann
átti glæstan feril fram undan
sem flugmaður og var kominn
langt á undan okkur hinum.
Ég kveð þig að sinni, elsku
vinur, við sjáumst síðar.
Margrét Jakobsdóttir.
Stórt skarð var höggvið í
hópinn þann 9. júní síðastlið-
inn þegar Jon Emil var tekinn
frá okkur alltof fljótt ásamt
foreldrum sínum.
Leiðir okkar lágu saman
haustið 2017 þegar við hófum
atvinnuflugnám við Flugskóla
Íslands. Jon Emil var í fyrstu
hlédrægur en fljótt kom í ljós
að þar var á ferðinni kátur og
duglegur strákur sem átti eftir
að verða semi-dúx bekkjarins.
Þó að um 20 ár hafi verið á
milli hans og þess elsta í
bekknum þá átti hann ekki í
neinum vandræðum með að
kynnast öllum og varð fljótt
góður vinur allra. Hann var
boðinn og búinn að hjálpa öðr-
um úr hópnum þegar á þurfti
að halda og einnig var hann
duglegur við að stinga upp á
hittingum til að hrista hópinn
saman. Wessman, eins og hann
var gjarnan kallaður, var hrók-
ur alls fagnaðar og ófáar sög-
urnar sem við félagarnir eig-
um í minningabönkum okkar.
Hvort sem það eru hetjusögur
úr háloftunum eða uppátæki
hans í hvers konar gleðskap,
eiga þær allar það sameigin-
legt að sýna bersýnilega
hversu lífsglaður drengur
hann var, á hárréttri hillu í líf-
inu.
Jons Emils verður sárt
saknað. Við sendum Idu, Thor,
öðrum fjölskyldumeðlimum og
vinum innilegar samúðarkveðj-
ur við fráfall Jons, Ægis og
Ellenar. Megi góðir vættir
veita styrk og stoð á erfiðum
tímum. Við þökkum fyrir allar
samverustundirnar og minn-
ingin um góðan félaga mun lifa
að eilífu.
Fyrir hönd bekkjarfélaga úr
B-27, Flugskóla Íslands,
Edda Ingibjörg
Eggertsdóttir,
Esther Elín
Þórðardóttir.
✝ Ragnar Franz-son fæddist í
Reykjavík 9. nóv-
ember 1925. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hrafnistu í
Reykjavík 6. júní
2019.
Foreldrar hans
voru Franz Ágúst
Arason sjómaður,
f. 13.8. 1897, d.
23.11. 1983, og
Þórunn Sigríður Stefánsdóttir,
d. 9.8. 1928. Systkini Ragnars
voru Guðbjartur Bergmann, f.
12.10. 1920, d. 24.2. 1995, Ari
Bergþór, f. 2.6. 1924, d. 18.3.
2010, Magnea Fransiska Berg-
mann, f. 29.5. 1927, d. 4.5. 2017,
samfeðra var Sigríður Þórunn,
f. 19.9. 1931, d. 30.6. 2018.
Ragnar missti móður sína er
hann var á þriðja ári. Var hann
þá tekinn í fóstur af frænda sín-
um Hannesi Stefánssyni skip-
stjóra, f. 2.7. 1892, d. 2.1. 1974,
og eiginkonu hans Rannveigu
Jónsdóttur, f. 23.6. 1884, d.
1940. Uppeldisbróðir Ragnars
var Guðmundur Hannesson
ljósmyndari, f. 8.10. 1915, d.
28.3. 1987.
Ragnar flutti í Stykkishólm
ur, f. 20. mars 1956, maki Jak-
obína H. Gröndal. Börn þeirra
eru Ragnar Halldór, f. 27.
ágúst 1969, d. 27. maí 1976.
Ingibjörg Kristín, f. 16.12.
1973, maki Ágúst G. Ágústsson,
Ragnar Halldór, f. 31. ágúst
1976, og Eiríkur Hafsteinn f. 9.
febrúar 1979. 4) Ragnar Ragn-
arsson, f. 19.2. 1960, d. 23.1.
1993. Var giftur Maríu Vargas,
börn þeirra eru Fabian Daniel,
f. 11. maí 1981, Ragnar Estef-
an, f. 14. ágúst 1992. 5) Rann-
veig Sigríður, f. 12.1. 1965,
maki Aðalsteinn S. Sverrisson,
sonur þeirra er Loftur Georg, f.
9.12. 1991. 6) Helga Magnea, f.
12.1. 1965, sonur hennar Hann-
es Ragnar Ólafsson, f. 18.11.
1983.
Ragnar átti 27 langafabörn
og 7 langalangafabörn.
Ragnar átti 30 ára feril sem
skipstjóri og kom alltaf mönn-
um og skipum heilum í land,
ásamt því að vera oftast með
aflahæsta eða einn aflahæstu
togara landsins. Ragnar fór í
land 1986 og starfaði hjá Fiski-
stofu til 70 ára aldurs. Síðustu
árin sín skrifaði hann oft grein-
ar í Sjómannablaðið Víking um
sjómennsku fyrri ára og
reynslu sína á sjónum.
Útför hans verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag, 21. júní
2019, klukkan 13.
með fósturfor-
eldrum sínum 1928
og var þar alla
sína barnæsku.
Ragnar kynntist
eiginkonu sinni
(Hiddu) Lofthildi
Kristínu Loftsdótt-
ur, f. 23.8. 1928, d.
2.7. 2017, í febrúar
1946 og voru þau
gefin saman af sr.
Jóni Thoroddsen
30.7. 1948. Þau stofnuðu heimil
að Bólstaðarhlíð 13 í Reykja-
vík. Eignuðust þau sex börn:
1) Hannes Þór, f. 3. ágúst
1947, maki Ólöf Stefánsdóttir.
Börn þeirra Lilja Hildur, f.
26.2. 1968, og Stefán Þór, f. 2.
ágúst 1980, maki Aðalheiður
Dröfn Bjarnadóttir. 2) Berg-
þór, f. 30.12. 1948, maki Þórdís
Friðfinnsdóttir. Börn þeirra
Tómas Friðfinnur, f. 29. júlí
1967, maki Vigdís Hlín Frið-
þjófsdóttir. Lofthildur Kristín,
f. 19. júlí 1968, maki Arnfinnur
Þór Jónsson. María Sif. f.
15.11. 1979, maki Ólafur Hall-
dór Hafsteinsson. Arnar Þór, f.
29. mars 1985, sambýliskona
Kristjana Símonardóttir. Aron
Már, f. 29. mars 1985. 3) Eirík-
Elsku pabbi, nú ert þú kom-
inn í sólarlandið til mömmu og
Ragga bróður. Ég þakka ykkur
fyrir öll árin sem við áttum
saman. Það er svo margt sem
kemur upp í hugann, allar sum-
arbústaðaferðirnar okkar, þar
áttum við margar góðar stundir
með ykkur mömmu, systkinun-
um og börnum þeirra. Þetta
voru góðir tímar og margt var
brallað. Þegar við fórum í
skemmtilegu veiðiferðirnar
saman og veiddum bæði lax og
silung. Einnig kemur í hugann
tíminn sem ég var á sjónum
með þér þegar ég var ungling-
ur. Í minningunni eru þetta
bestu tímarnir okkar saman,
pabbi minn.
Minningin um skipstjóra sem
var mikill foringi og náinn vin-
ur.
Margs er að minnast og
margs að sakna. Ég kveð þig
með ljóði um Snæfellsjökul,
hann og nágrenni hans voru
uppáhaldsstaðir þínir.
Far þú í friði, elsku pabbi.
„Ljóst var út að líta“,
Ljómaði fagurt oft
Snæfell hrími hvíta
Við heiðblátt sumarloft;
Skein þar mjöll á hnúkum hæst;
„Allt er hreinast“, hugði’ ég þá,
„Sem himninum er næst“.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Þinn sonur
Hannes Þór.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku pabbi, það er alltaf
erfitt að kveðja. Þú varst búinn
að tala um það síðast þegar við
hittum þig að mamma væri
örugglega kominn til að sækja
þig. Þig var búið að dreyma
hana undanfarið. Þú fékkst að
sofna eins og þú vildir, elsku
pabbi. Þú hugsaðir vel um þína
fjölskyldu, varst mikill dýravin-
ur og mannvinur. Þekkingar-
brunnur þinn var óþrjótandi,
þú varst svo fróður um alla
hluti og miðlaðir af visku þinni
til okkar. Það var alltaf svo
gaman að koma til ykkar
mömmu, þið tókuð svo vel á
móti fólki með alls konar fróð-
leik, kærleik og kræsingum. Þú
varst einn af farsælli skipstjór-
um landsins og getur verið
stoltur af ævistarfi þínu. Nú
ertu kominn, pabbi minn, í
sumarlandið til mömmu, Ragga
og móður þinnar sem þú misst-
ir þegar þú varst tveggja ára.
Þú talaðir svo oft um að hún
héldi verndarhendi yfir þér.
Hún hefur örugglega tekið vel
á móti þér þegar þú komst til
hennar í sumarlandið fagra,
elsku pabbi minn. Hvíl í friði.
Rannveig og Helga.
Þann 6. júní lauk vegferð
föður míns í þessu jarðlífi.
Hann var búinn að eiga hér við-
burðarík 93 ár. Það sem mótaði
hann mest í uppvexti hans var
missir móður sinnar en hann
missti hana rúmlega tveggja
ára gamall. Svo og æska hans
og uppeldi í Stykkishólmi í
Breiðafirði. Þetta tvennt lagði
grunninn að þeim manni sem
hann varð. Hann þurfti
snemma að bjarga sér sjálfur
og standa á eigin fótum. Upp-
eldi hans við Breiðafjörð gerði
það að verkum að hann var í
miklum tengslum við sjóinn og
sjómennsku. Hann fór snemma
að sigla bátum þar. Þarna lærði
hann að lesa í veður og strauma
sem oft eru magnaðir í Breiða-
firði. Hann sagði oft að þarna
hefði hann fengið sinn besta
skóla í að lesa í náttúruöflin.
Hann byrjaði ungur sjó-
mennsku á togurum, hann fór í
Stýrimannaskólann í Reykjavík
1949 og útskrifaðist úr honum
með 1. einkunn. Þá var hann
kominn í sambúð með móður
minni Lofthildi K. Loftsdóttur,
höfðu þau stofnað heimili í Ból-
staðarhlíð í Reykjavík. Pabbi
vann alltaf mikið með skólanum
til að framfleyta fjölskyldu
sinni enda alltaf verið hörku-
duglegur og vildi aldrei vera
upp á aðra kominn.
Hann hóf störf hjá Bæjarút-
gerð Reykjavíkur eftir að námi
lauk í Stýrimannaskólanum.
Var hann stýrimaður og skip-
stjóri á skipum B.Ú.R., lengst
af á Hallveigu Fróðadóttur.
Eftir Nýfundnalandsveðrið
1959 tók hann við skipstjórn á
Þorkeli Mána RE-205 og var
með hann í 8 ár. Eftir það fór
hann í land um tíma og rak
fiskbúð. Kannski hefur mamma
beðið hann um að koma í land,
enda voru komin 6 börn hjá
þeim þá. Það stóð ekki yfir
nema rúmt ár, þá kallaði sjór-
inn í hann aftur.
Hann tók Jón Þorláksson
RE-204, þar lágu leiðir okkar á
sjó fyrst saman. Hann tók mig
með sér sem hálfdrætting. En
pabbi var duglegur að taka með
sér unga stráka og skóla þá til
og hef ég hitt marga þeirra eft-
ir að þeir urðu fullorðnir og eru
þeir honum ævinlega þakklátir.
Hann var síðan skipstjóri á
Karlsefni RE-24, Dagstjörn-
unni KE-9 og Ásbirni RE-50.
Ég reri með pabba á þessum
skipum sem háseti og yfirmað-
ur eftir að ég kláraði skólann.
Lengst af á Ásbirni, það var
gott að róa með pabba sem
skipstjóra, hann var bæði afla-
sæll og góður sjómaður, að
mínu mati besti sjómaður og
skipstjóri sem ég hef róið með.
Hann getur státað af því að
hafa ætíð komið mönnum og
skipi heilum í höfn ásamt því að
hafa bjargað nokkrum manns-
lífum.
1985 fór pabbi í land og fór
að vinna fyrir Fiskistofu, þar
vann hann til 70 ára aldurs, en
tók sér frí eitt ár til að kenna
Chilebúum íslenska togarasjó-
mennsku á Karlsefni sem seld-
ur var þangað. Fór hann ásamt
Ragnari skipstjóra syni sínum.
Pabbi skrifaði á seinni árum
greinar í sjómannablaðið Vík-
ing um reynslu sína og ævintýri
á sjónum. Féllu þær greinar í
góðan jarðveg hjá sjómönnum.
Síðustu árin fór ég stundum
með pabba á fund með gömlum
sjómönnum sem þeir kölluðu
„Tekið í blökkina“. Ég fann að
þar var borin mikil virðing fyrir
honum. Nú hefur þessi höfðingi
slegið úr blökkinni í síðasta
sinn í þessu jarðlífi. Góða ferð í
sumarlandið, pabbi minn. Minn-
ingin um þig mun lifa áfram í
hugum og hjörtum okkar.
Eiríkur Ragnarsson.
Ragnar frændi minn er dá-
inn. Ragnar stórfrændi eða
Ragnar rosafrændi eins og Úlf-
ur sonur minn kallaði hann. Og
ekki að ástæðulausu. Lengst af
var Ragnar stærri og meiri en
flestir aðrir, maður sem maður
gat ekki ímyndað sér að gæti
brotnað eða að lífið gæti sigrað,
þrátt fyrir ágjafir og áföll.
Ragnar var stór maður og
mikill, röddin var styrk og fasið
ákveðið. Það fór ekki fram hjá
neinum þegar hann var í húsi.
Hann var uppeldisbróðir Guð-
mundar afa míns og náfrændi,
en afskaplega ólíkur afa, sem
var fremur nettur og fíngerður
maður á meðan Ragnar var
hálfgerður beljaki. En það var
afar kært með þeim fóstbræðr-
unum. Oft sagði Ragnar þá
sögu þegar hann kom tveggja
ára í hús móðurbróður síns sem
tekið hafði hann í fóstur eftir
að mamma hans dó. Þá vildi
hann hvergi vera annars staðar
en í fangi tólf ára frænda síns,
afa míns, sem gekk honum
samstundis í bróðurstað.
Þegar ég var barn þótti mér
Ragnar vera ævintýralegur
maður, sem sigldi um heimsins
höf og átti endalaust af sögum.
Eftir að ég varð eldri heyrði ég
fleiri sögur af honum frá öðrum
sem kynnst höfðu honum á sjó,
og komst að því að hann var
víðar goðsögn og hetja en í
huga mínum.
Mér þótti innilega vænt um
hann Ragnar frænda minn, og
þykir ákaflega leitt að geta
ekki fylgt honum síðasta spöl-
inn. Ég vil þakka honum sam-
fylgdina í gegnum árin, og
votta börnum hans og öðrum
aðstandendum innilegustu sam-
úð.
Embla Ýr Bárudóttir.
Hann elsku Ragnar frændi
minn er farinn, síðasti hlekkur
minn við fortíðina. Og skilur
eftir stórt tómarúm en heilan
hafsjó af minningum.
Ragnar og pabbi minn voru
systkinabörn en örlögin höguðu
því svo að þeir urðu einnig upp-
eldisbræður, Ragnar þá tveggja
ára og pabbi tólf ára, og eign-
uðust þar með bróður hvor í
öðrum. Í Stykkishólmi nutu
þeir bernskuára saman um ein-
hvern tíma, og tengdust sterk-
um böndum upp frá því. Það
fór aldrei á milli mála hversu
pabba þótti gott að eignast lít-
inn bróður, tólf ára einbirninu,
enda hændist sá litli að honum
áreynslulaust.
Ragnar var stór og mikill
persónuleiki og aldrei nein
lognmolla þar sem hann fór!
Hann var togaraskipstjóri og
öflugur og gæfusamur á þeim
vettvangi.
Á þessum undarlegu tíma-
mótum streyma minningarnar
fram: Kisugirðing mömmu sem
reist var með eldingarhraða.
Ég ung að taka á móti Ragnari
með pabba, man enn tjörulykt-
ina um borð og þennan æv-
intýraljóma sem mér fannst
stafa af frænda sem var að
„koma í land“. Pabbi og Ragnar
„við skál“ á gamlárskvöld að
gráta móðurmissinn í faðmlög-
um. Aðfangadagsinnlitin og
skálað í einum koníak. Ferðin á
gamlar slóðir á Snæfellsnes
með okkur systrum. Ragnar
með þokulúður mættur á Aust-
urvöll í búsáhaldabyltingunni,
og svo mætti lengi telja.
Hann var skemmtilegur
sögumaður og hélt eldskörpum
huga og minni til enda.
Það urðu mikil vatnaskil í lífi
hans þegar Hidda dó árið 2017.
En upp reis hann eftir það, þótt
heilsan gæfi æ meira eftir.
Ég vona að barnabörnin mín
muni yndislegu síðustu sam-
verustundina með honum á
Hrafnistu í nóvember síðast-
liðnum með Línu litlu og Helgu
frænku … þau héldu auðvitað
að hann yrði 100 ára – þessi
goðsagnalegi stórfrændi! Ég er
ákaflega þakklát fyrir sam-
fylgdina með þessum stór-
brotna frænda mínum gegnum
árin og mun sakna hans sárt.
Innileg samúðarkveðja til hans
stóru fjölskyldu.
Bára.
Við hjónin kynntumst Ragn-
ari og Lofthildi fyrst þegar þau
komu í heimsókn til Síle til
ekkju sonar þeirra og barna-
barns árið 1994 þá tveimur ár-
um eftir fráfall sonar þeirra
Ragnars. Þetta skyndilega frá-
fall sonar þeirra var mikið áfall
fyrir Ragnar og Lofthildi eins
og allra starfsmanna Friosur
en þeir feðgar voru og eru mik-
ilsmetnir hjá okkur fyrir góð
aflabrögð, manngæsku og frá-
bæra skipstjórnarhæfileika.
Ragnar tengdist sjávarútvegs-
fyritækinu Friosur þegar hann
tók að sér að sigla Karlsefni
frá Íslandi til Síle árið 1989 en
skipið var fyrsta tenging Frios-
ur við íslenskan sjávarútveg.
Með því kom Ragnar ekki að-
eins til að kenna heimamönn-
um á skipið og bestu veiðarfæri
þess tíma frá Íslandi, heldur
einnig til að miðla sinni ára-
tuga reynslu og þekkingu.
Ragnar sonur hans sem kom
sem stýrimaður með honum á
Karlsefni til Síle fetaði síðan í
fótspor föður síns og tók við
einu skipa Friosur og varð
snemma aflahæsti skipstjórinn
hjá Friosur. Fljótlega fórum
við fjölskyldan að taka barna-
barn Ragnars með okkur til Ís-
lands í okkar árlegu fjöl-
skyldufrí og var það mjög
gaman þar sem sonur okkar er
jafnaldri Ragnars yngri og
báðir uppátektarsamir. Ragnar
og Lofthildur tóku síðan við
sonarsyni sínum í þennan mán-
uð sem við dvöldum á Íslandi.
Við Ragnar höfðum venjulega
samband í tölvunni undanfarin
ár og fyrir nokkrum árum bað
hann mig um að finna síleskan
borðfána fyrir sig sem ég sendi
honum til Íslands. Skömmu
seinna kemur sameiginlegur
kunningi okkar með íslenskan
borðfána frá Ragnari hingað
suðureftir, sem lýsir Ragnari
ágætlega. Það var svo fyrir
tæpum tveimur árum að hann
sendi mér skilaboð um að
læknir hans hugði honum ekki
meira en nokkra mánaða líf-
daga. Ég hringi strax í Ragnar
og var hann ótrúlega hress
þrátt fyrir þessa frétt sem lýsir
eldhuganum og baráttugleðinni
í Ragnari sem hafði trúlega séð
hann svartari og lét því þessa
feigðarfregn ekki slá sig út af
laginu. Ragnar er vafalaust
einn af okkar farsælustu skip-
stjórum gegnum tíðina og
verður sárt saknað meðal okk-
ar hér við sjávarsíðuna í Síle
og örugglega á Íslandi. Fyrir
hönd starfsmanna Friosur og
fjölskyldu minnar sendum við
fjölskyldu Ragnars okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Grímur Ólafur
Eiríksson,
útgerðarstjóri
Friosur SA, Síle.
Ragnar Franzson
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
KARL MAGNÚSSON,
fv. lögregluvarðstjóri,
Breiðumörk 9, Hveragerði,
lést á Landspítalanum Fossvogi
mánudaginn 10. júní.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Aðstandendur þakka auðsýnda samúð og hlýhug.
Vigdís Auður Guðmundsdóttir
Guðmundur Bjarni Karlsson Elísabet Hrönn Gísladóttir
Bertha Karlsdóttir
Inga Rós Karlsdóttir Gunnar Hlíðdal Gunnarsson
Heiðrún Inga, Svandís Hekla, Þorbjörg, Sigurður Karl,
Anton, Gísli Ernir, Hlynur Ingi, Kristján Hlíðdal,
Gunnar Hlíðdal og litla Eydís Hlíðdal