Morgunblaðið - Sunnudagur - 21.07.2019, Blaðsíða 10

VIÐTAL
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21.7. 2019
R
ahul Bharti er tæplega fimmtugur
Indverji sem helgað hefur líf sitt
því að hjálpa náunganum. Hann
hefur lært óhefðbundnar lækn-
ingaaðferðir; nudd, nálastungur
og listina að beita skálum til þess að hreinsa út
eiturefni. Hann nam fræðin af höfðingjum og
lærimeisturum ættbálka víða um heim allt frá
sjö ára aldri.
Bharti er kominn til Íslands í þriðja sinn til
þess að hjálpa meðal annars Brandi Bjarna-
syni Karlssyni, sem hefur þurft að nota hjóla-
stól í áratug. Einnig hefur hann í hyggju að
byggja hér upp miðstöð fyrir fólk sem þarf á
hjálp að halda og fór hann á Bessastaði til
þess að spjalla við forsetann um sín hjartans
mál.
Blaðamaður hitti þennan úfna, glaðlynda og
óvenjulega mann heima hjá Brandi einn rign-
ingarmorgun í byrjun vikunnar. Klukku-
tímarnir þutu hjá, því Bharti reyndist hafa frá
mörgu að segja. Leið hans í gegnum lífið er
lyginni líkust og væri efni í afar góða skáld-
sögu. Bharti hefur ekki áhuga á frægð, frama
eða auði því drengurinn sem fæddist lífvana í
drullunni fann sína köllun; að hjálpa náung-
anum. Kornungur var hann ættleiddur af for-
ríkri svissneskri súkkulaðifjölskyldu en sjálf-
ur gefur hann lítið fyrir ríkidæmi og hefur
afsalað sér öllum arfi. Hann hefur hvorki lært
að lesa né skrifa og segir það ekki koma að
sök. Reynslan hefur fært honum þekkingu og
ást og umhyggja drífur hann áfram.
Er ég sál bróður míns?
Hann tekur brosandi á móti blaðamanni,
klæddur í skyrtu og buxur í stíl, grannvaxinn
og lágvaxinn með mikið úfið grátt hár og grátt
í vöngum. Það er næstum dáleiðandi að horfa í
stór brún augun og hlusta á hann tala því hann
hefur þann hæfileika að fá mann til að hlusta.
Rahul Bharti segist reyndar ekki hafa áhuga á
að tala um líf sitt og vill frekar tala um verk
sín. En hann sleppur ekki svo auðveldlega því
blaðamaður hafði haft veður af því að Bharti
ætti merkilega lífssögu. Það kemur í ljós að
það er vægt til orða tekið.
„Ég er fæddur árið 1970 í Góa á Indlandi
inn í bláfátæka kaþólska fjölskyldu af portú-
gölskum ættum. Við vorum þrettán systkinin;
ég yngstur,“ segir Bharti og segist muna eftir
sér allt aftur til tveggja ára aldurs, jafnvel
lengra.
„Foreldrar mínir voru svo fátæk að þau
borðuðu bara brauð og lauk. Og þau grétu.
Fólk vissi ekki hvort þau grétu af sorg eða
vegna lauksins. Allt til dagsins í dag borða ég
enga máltíð án lauks. Á hverjum einasta degi
borða ég lauk og ástæðan fyrir því er sú að þá
man ég hvaðan ég kem; hvar rætur mínar
liggja,“ segir Bharti.
„Mamma var 48 ára þegar hún eignaðist
mig og er í dag 96 ára. Að kvöldi 22. nóvember
1970 klukkan korter í miðnætti á sunnudegi
var hún flutt í ofboði á börum til spítalans. Á
leiðinni missti hún vatnið og ég spýttist út og
lenti á götunni. Andartaki síðar fæddist annar
drengur og er ég því tvíburi. En vandamálið
var að bróðir minn grét en ég var lífvana og
orðinn blár. Ég andaði ekki og þegar komið
var með okkur á spítalann var ég úrskurðaður
látinn; það var nú komið miðnætti og það var
enginn púls. Um tvö um nóttina var farið með
okkur heim og ég klæddur í föt fyrir jarðarför
mína. Á þessum árum var ekki til siðs að að-
skilja tvíbura þrátt fyrir lát annars og þeir
voru hafðir saman þar til greftrun átti sér
stað. Þannig að mamma og pabbi höfðu okkur
þétt saman og alla nóttina var bróðir minn að
setja höndina yfir mig og henda sér ofan á
mig; það var mjög undarlegt því nýfædd börn
eiga ekki að geta það. Klukkan tíu um morg-
uninn kom presturinn til að jarða mig. Þá var
bróðir minn látinn en ég á lífi,“ segir Bharti.
Hann segist seinna hafa spurt foreldra sína
hvernig þeir vissu að þetta væri hann sem lifði
en ekki bróðir hans og svöruðu þau: „Af því að
þú varst í fötum en bróðir þinn nakinn.“
Bharti segist enn þann dag í dag heyra rödd
og segist hann oft vita hluti áður en þeir ger-
ast. „Ég get stundum gert ótrúlega hluti sem
fólk á bágt með að trúa. En mér er alveg sama
hvað fólki finnst,“ segir hann og bætir við: „Ég
veit ekki hver ég er; er ég sál bróður míns í
mínum líkama? Er það mögulegt að hann not-
aði minn líkama fyrir sína sál? Ég veit það
ekki. En til þessa dags er lík bróður míns í
glerkassa í Góa með mynd af mér ofan á. For-
eldrar mínir trúðu að ef þeir jörðuðu hann
kæmi eitthvað slæmt fyrir mig. Þannig að þeir
varðveittu lík hans; það var sett í salt og varð-
veitt þannig.“
Sextán ára svissneskur faðir
Fjölskyldan var sem fyrr segir afar fátæk og
bjuggu þau í tjaldi á ströndinni. Fyrir utan
tjaldið var kókóshnetutré og þar fannst Bharti
gott að sitja sem lítill drengur.
„Þegar ég var tveggja ára sat ég gjarnan
þarna við kókóstréð. Rétt hjá var kofi einn og
þar fyrir utan sat ungt erlent par og ég man
ennþá að þau héldu á súkkulaði og veifuðu því.
Ég var forvitinn og hljóp til þeirra og fékk
Morgunblaðið/Ásdís
Dropinn holar steininn
Hann er fæddur inn í fátæka indverska fjölskyldu en var ættleiddur af ungu og ríku svissnesku pari aðeins tveggja ára gamall.
Rahul Bharti á að baki ævi sem er engri lík. Sjö ára ákvað hann að hætta í skóla og læra nudd, en mannslíkaminn hefur ætíð
heillað Bharti. Hann bjó alla sína æsku meðal frumbyggja og ættbálka víða um heim sem kenndu honum fornar lækningalistir.
Sem ungur maður gekk hann um götur Kalkútta með Móður Teresu og snemma ákvað hann að helga líf sitt öðrum. Í dag
býr hann í Katmandú, þar sem hann hjálpar fátækum og sjúkum, en er nú hingað kominn til að hjálpa Íslendingum.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’Fólk vissi ekki hvort þaugrétu af sorg eða vegnalauksins. Allt til dagsins í dagborða ég enga máltíð án lauks.
Á hverjum einasta degi borða ég
lauk og ástæðan fyrir því er sú
að þá man ég hvaðan ég kem;
hvar rætur mínar liggja.
„Þegar kemur að heilsu
skiptir auður engu. Ég
hef farið víða um heim
en það er eitthvað sem
dregur mig hingað.
Hjarta mitt er á Íslandi,“
segir Rahul Bharti frá Nepal.