Úti - 15.12.1935, Blaðsíða 14

14
Ú T I
hinn ungaiin, sem veinaði ámátlega,
einna likast litlum ketlingi.
Oturinn kom fljótt auga á okkur, þar
sem við komum lilaupandi. Hún liætti þá
strax að elta refinn — sem reyndar þeg-
ar var horfinn inn í skógínn með veiði
sína, og liljóp nú niður til árinnar og
hoppaði þar á steinunum við bakkann og
kvakaði örvæntingarfull á unga sinn.
En unginn var ekki eins fljótur í hreyf-
ingum og skyldi. Hann frekar skreið á-
fram en hann hlypi. Við þutum áfram.
Helmer varð á undan og beygði sig niður
til að taka ungann. En hann hvæsti ilsku-
lega og beit hann í höndina, svo að Helm-
er varð að sleppa honum. Eftir að hafa
varið sig svona duglega, virtist oturung-
inn verða eittlivað ruglaður í liöfðinu,
því að nú stökk hann beint til mín — og
jeg fjekk að taka hann upp án þess að
hann veitti hina minstu mótspyrnu. Jeg
stakk honum undir treyju mína og þar
grúfði hann sig niður, eins og ofurlitill
hnykill jeg fann hve hjarta lians harð-
ist með sama hraða og mitt eigið hjarta.
Veslingurinn litli!
í fyrstu hugsaði jeg sem svo: „Það er
synd að vera nokkuð að angra hann.
Ætti jeg ekki að bera hann niður að ár-
bakkanum til mömmu hans?“ Hún var
enn hoppandi á steinunum og kvakaði á
liann.
En — harnið er ávalt eigingjarnt. Hugs-
ið ykkur að eiga oturunga, reglulegan,
lifandi oturunga, sem jeg þar að auki
hafði veitt sjálfur! Það væri æfintýri!
Það var alt of mikil freisting fyrir ellefu
ára dreng, að geta staðist það.
Og svo varð móðirin að eiga sig, þar
sem hún var kvakandi niðri á steinun-
um, en jeg hljóp heim með veiði mína.
Oturunginn var lítt þroskaður — hafði
t. d. aðeins mjólkurtennur. Fyrstu dag-
ana gaf jeg honum mjólk úr pela, eins
og ungbarni. En smátt og smátt fór hann
að eta smáfisk. Jeg reyndi að gefa honum
liann soðinn, en honum geðjaðist auðsjá-
anlega ekki að því. En ef jeg l)ar fvrir
liann glænýjan fisk, skreið hann fram og
fór að eta, enda þótt hann ætti erfitt með
að tyggja hann.
Jeg nefndi hann Figga. Jeg átti heima
i litlu herbergi uppi undir þaki og þar
bjó hann með mjer í fyrstu, hafði dálít-
inn kassa fyrir sig og var rólegur og frið-
samur. Jeg gat áhættulaust tekið hann
upp og haldið á honum i höndunum. Eins
át hann úr hendi minni.
En svo kom dálítið fvrir, sem virtist
ætla að eyðileggja alveg hina góðu sam-
búð okkar, en sem jafnframt gaf mjer
skilning á náttúrufari otursins.
Það var einhverju sinni að Figgi hafði
fengið að leika lausum liala um herberg-
ið. Hafði liann þá skriðið undir skáp í
einu horni herbergisins. Jeg reyndi að
lokka liann til mín, en hánn vildi ekki
koma fram. Þegar jeg fór með höndina
undir skápinn til að draga hann fram,
beit hann mig í vísifingur á hægri hönd.
Jeg Ijet þó ekki undan, heldur náði i
hann, dró liann fram og refsaði lionum
rækilega — líkt og mundi hafa verið
gert við livolp.
En það hefði jeg átt að láta ógert! Jeg'
komst að raun um það á eftir. Oturinn er
ekki þýlyndur að eðlisfari, eins og hund-
urinn, heldur stórlyndur. Refsingin gerði
hann ekki spakan, l)eldur hið gagnstæða.
Hann gjörbreyttist þarna í einni svipan.
Áður var hann jafnan blíður og góður,
nú varð hann hinn grirpmasti. Hann
hvæsli og skirpti, líkt og illur köttur -
og ef maður rjetti fram höndina til hans,
þaut haiin til þess að híta í liana.
Ilvað jeg iðraðist þess hvað jeg' hafði
verið bráður á mjer að berja Figga! En
það þýddi nú ekkert að sakast um það,
úr því sem komið var.
Jeg skildi það nú, að Figgi var við-
kvæmur og að hann átti örðugt með að
gleyma því, sem gert var á hluta hans.
Og jeg tók þá alvarlegu ákvörðun, að
jeg skildi aldrei, ekki einu sinni í snöggri
bræði, fara illa með nokkra skepnu.
Þe.tta liefi jeg haldið alt til þessa dags