Skessuhorn - 15.06.2016, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 15. JÚNÍ 201616
Akranes hefur lengi verið mik-
ill knattspyrnubær. Skaginn hef-
ur unnið fjöldann allan af Íslands-
og bikarmeistaratitlum auk þess að
hafa alið upp marga af bestu knatt-
spyrnumönnum Íslands. Flestir
þekkja glæst afrek Ríkharðs Jóns-
sonar, Sigurðar Jónssonar og tví-
buranna Arnars og Bjarka, svo
dæmi séu tekin. Einhverra hluta
vegna gleymist nafn Laufeyjar Sig-
urðardóttir oft í þeirri umræðu og
ferilinn hennar hefur fram að þessu
fengið litla athygli. Ferill Laufeyj-
ar er engu að síður stórmerkileg-
ur og fyrir margt ótrúlegur. Lauf-
ey skoraði 257 mörk í 322 leikjum
með meistaraflokki í knattspyrnu.
Hún á að baki þrjá Íslandsmeist-
aratitla utanhúss og fjóra innan-
húss auk þess sem hún vann í bik-
arkeppni KSÍ einu sinni. Laufey á
að baki 19 leiki fyrir íslenska lands-
liðið í knattspyrnu. Hún lék einnig
með einu sterkasti félagsliði heims
í kvennaknattspyrnu veturinn
1985-86. Laufey átti einnig glæstan
feril í handbolta og badminton en
hann varð styttri en knattspyrnu-
ferillinn. Blaðamanni Skessuhorns
lék forvitni á að vita meira um fer-
il Laufeyjar og settist niður með
henni á dögunum.
Byrjaði tíu ára í
meistaraflokki
Laufey fæddist 27. janúar 1963
á Akureyri. Hún staldraði stutt
við á Akureyri áður en hún flutti
tveggja ára á Akranes eftir við-
komu í Reykjavík. Hún var bráð-
gert barn og byrjaði ári fyrr í skóla.
„Ég fór í tímakennslu þegar ég var
fjögurra og fimm ára. Ég var orðin
fluglæs og kunni að reikna. Þegar
jafnaldrar mínir voru að læra staf-
rófið og slíkt þá leiddist mér bara;
ég kunni þetta fyrir. Mamma ákvað
því að senda mig í skóla ári fyrr,“
segir Laufey. „Það halda flestir að
ég sé fædd 1962 og ég hugsa þann-
ig í raun líka; 1962 er bara árang-
urinn minn. Það kom eiginlega
fyrst í ljós að ég væri yngri þegar
ég fermdist. Þá birtist í ferming-
arblaðinu sér mynd af mér og ein-
um dreng og tekið fram að við vær-
um árinu yngri. Mér fannst það alls
ekki gaman,“ segir hún og hlær.
Laufey var ung þegar hún hóf að
fylgjast með íþróttum. „Ég horfði
á allt saman. Ef það var verið að
sýna fótbolta, Ólympíuleikarn-
ir stóðu yfir, eða bara hvað sem er,
þá horfði ég. Ég elskaði íþróttir. Ég
var alltaf í íþróttahúsinu og horfði
á alla keppnisleiki sem voru spilað-
ir á Akranesi. Fríða í íþróttahúsinu
gantaðist oft með það hvort hún
ætti ekki að lána mér svefnpoka svo
ég gæti bara lagt mig í íþróttahús-
inu yfir nóttina; ég yrði hvort eð er
mætt eldsnemma daginn eftir.“
Þrátt fyrir mikinn íþróttaáhuga
byrjaði Laufey ekki að æfa neitt
fyrr en hún var orðin átta eða níu
ára. „Það var í raun ekkert í boði
fyrir ungar stelpur í íþróttum, ekk-
ert yngri flokka starf. Það var ekki
gert ráð fyrir að stelpur vildu líka
æfa íþróttir, sérstaklega ekki fót-
bolta, það þótti bara peningasóun
að standa í slíku. Þegar ég byrja að
æfa fótbolta um átta – níu ára ald-
ur fer ég beint í meistaraflokk því
það var ekkert annað, þær leyfðu
mér að vera með enda var ég alltaf
þarna á íþróttasvæðinu. Helgi Dan
hafði á þessum tíma smalað stelp-
um saman sem voru alltaf í fótbolta
og stofnað meistaraflokk. Þessar
stelpur tóku síðan þátt í fyrsta Ís-
landsmóti kvenna sem haldið var
innanhúss, þetta var árið 1971. Þær
gerðu sér lítið fyrir og unnu sann-
færandi fyrsta Íslandslandsmeist-
aramótið. Ég leit agalega upp til
þessara stelpna þá aðallega Krist-
ínar Aðalsteinsdóttur og fyrirliðans
Ragnheiðar Þórðardóttur. Það voru
ekki margir kvenmenn sem mað-
ur gat litið á sem fyrirmynd á þess-
um árum. Það var lítil sem engin
umfjöllun í fjölmiðlum um íþrótt-
ir í kvennaflokki. Ég var alltaf með
Kristínu í fótbolta og ég hékk alveg
í henni. Hún var örugglega orð-
in hundleið á mér á þessum árum,“
segir Laufey og brosir.
„Ég kemst síðan fyrst á skýrslu
tíu ára gömul, 1973, hjá meistara-
flokki ÍA og leik minn fyrsta leik
sama ár. Ég spilaði síðan meistara-
flokks fótbolta þangað til 2003, í
heil 30 ár en þó spilaði ég voða lít-
ið frá 1997, bara einn og einn leik.
Þegar ég er orðin tíu ára var ég
komin á kaf í íþróttirnar. Ég var á
fullu í fótbolta, handbolta og bad-
minton. Mér gekk vel í þessu öllu
og var svo virk að það kom aldrei
tímapunktur þar sem ég ætlaði að
taka einhverja íþrótt fram yfir aðra.
Fyrsti titillinn minn kom árið 1975
þegar ég var tólf ára. Þá unnum við
Íslandsmeistaratitilinn í innanhúss-
fótbolta. Fyrstu árin vorum við ekki
að senda lið í utanhússkeppni. Ég
veit ekki hvers vegna það var en við
stelpurnar hefðum verið meira en
til í það. Í handboltanum var ekki
stofnaður meistaraflokkur fyrr en
1979. Fyrir þann tíma var aðeins
haldið svokallað Akranesmót þar
sem KA og Kári mættust. Meist-
araflokkurinn keppti í 2. deild vet-
urinn 1979-1980. Við komumst í
fyrstu atrennu upp í 1. deild. Þetta
var mjög góður tími því 1979 unn-
um við aftur Íslandsmeistaratitil í
fótbolta innanhúss. Á sama tíma í
badmintoninu var ég Íslandsmeist-
ari í einliðaleik stúlkna, tvíliðaleik
kvenna í meistaraflokki og komin í
unglingalandsliðið.
Bannað að æfa íþróttir
Laufey var aðeins 18 ára þegar hún
var fyrst valin í landsliðið bæði í
fótbolta og handbolta. „Það var nú
þannig að íslenska kvennalandsliðið
í fótbolta var stofnað árið 1981 og
átti að spila fyrsta leik við Skotland.
Ég var valin í þann landsliðshóp en
á sama tíma var ég valin í landsliðs-
hópinn í handbolta. Ég þurfti því að
velja á milli og ákvað að velja hand-
boltalandsliðið, það var mjög gott
á þessum árum. Svona í seinni tíð
hefði ef til vil verið gaman að spila
þennan landsleik í knattspyrnu því
hann er merkilegur í sögunni.“
Laufey útskrifaðist frá Fjöl-
brautaskóla Vesturlands 1982 og
ákvað í kjölfarið að byrja að læra til
íþróttakennari á Laugarvatni. „Ég
varð fyrir töluverðu áfalli á Laug-
arvatni. Skólastjórinn bannaði okk-
ur stelpunum að keppa í íþróttum,
honum fannst að stelpur ættu ekk-
ert erindi í keppni, sérstaklega ekki
í boltaíþróttum. Á meðan hann var
að banna mér að spila handbolta
og fótbolta með mínu félagsliði þá
voru í skólanum á sama tíma strák-
ar sem fengu leyfi til þess. Ég ætlaði
ekkert að hlusta á þess vitleysu og
stunda mínar íþróttir en ég átti ekki
bíl á þessum tíma og því var erfitt
fyrir mig að komast í burtu á æf-
ingar. Þjálfarar mínir, bæði hjá ÍA,
landsliðinu í handbolta og badmin-
ton vildu láta mig spila þrátt fyrir
að ég væri ekki að æfa með þeim en
ég var í rosalega góðu formi enda
æfði ég mikið á Laugarvatni. Það
fór svo að ég hætti í handbolta og
badminton á þessum árum. Ég hélt
þó áfram í fótboltanum á fullu en
á þessum árum var ekki mikið æft
yfir veturinn. Ég var enn í landslið-
inu og til þess að komast á fótbolta-
mót, æfingaleiki og í landsliðsverk-
efnin sagði herbergisfélaginn minn
að kennurunum að ég lægi veik inni
á herbergi og kæmist ekki í tíma.
Meðan fólk hélt að ég væri veik inn
á herbergi var á sama tíma nafnið
mitt að birtast í fjölmiðlum en ég
efast stórlega um að skólastjórinn
hafi nokkur tímann lesið greinar
um kvennaknattspyrnu svo ég var
ekki sérlega áhyggjufull!“
Í atvinnumennsku
Laufey lauk skólanum og kom aft-
ur á Skagann 1984. „Þegar ég kem
til baka er handboltinn ekki leng-
ur á Skaganum og ég tek eiginlega
bara ákvörðun um að einbeita mér
bara að fótboltanum. Árin 1984
til 1992 eru gullaldarár í kvenna-
knattspyrnu á Akranesi. Við verð-
um Íslandsmeistarar 1984, 1985
og 1987. Þetta var mjög skemmti-
legur tími og við vorum með rosa-
lega sterkt lið.“
Í ágústmánuði 1985 fór meist-
araflokkur kvenna og keppti á móti
sem hét Harlem Cup í Hollandi.
Ferðin átti eftir að reynast Lauf-
eyju mikið ævintýri. „Það voru lið
víðs vegar að á þessu móti; Banda-
ríkjunum, Hollandi og Þýska-
landi. Við komum öllum að óvör-
um og vinnum mótið. Eitthvað
sem enginn bjóst svo sem við. Á
mótinu voru njósnarar frá Berg-
isch Gladbach sem er eitt sterk-
asta lið kvennaknattspyrnunnar á
þessum árum ef ekki það sterkasta.
Þær voru þá bæði deildar- og bik-
armeistarar í Þýskalandi. Þessum
njósnurum leist vel á mig og mér
er boðinn samningur. Ég var him-
inlifandi með það.“
Á þessum árum hafði nán-
ast engin kona farið út í atvinnu-
mennsku. „Ég er ein af þeim fyrstu
sem fer út og fyrsta sem fer í svona
stórt lið. Þó svo að það væri ekkert
fordæmi fyrir því að íslenskar kon-
ur færu í atvinnumennsku á þess-
um árum stefndi ég alltaf að því;
alveg frá því ég var krakki.“
Vann svart í
skóhælaverksmiðju
„Atvinnumennskan á þessum árum
var langt frá því að vera eins og
hún er í dag. Liðið borgaði flugið
fyrir mig út og útvegaði mér hús-
næði. Meira var það ekki. Ég átti
engan pening og þurfti að redda
mér sjálf. Ísland var ekki í ESB
svo ég gat ekki farið á vinnumark-
aðinn. Ég átti ekkert svo ég gerði
stjórnarmönnunum liðsins ljóst að
ég yrði að vinna eitthvað til að geta
lifað. Þeir stukku þá til og redduðu
mér vinnu. Ég fékk borgað svart
og vann allan daginn í skóhæla-
verksmiðju. Allir sem unnu með
mér voru Tyrkir og ég gat því lít-
ið talað við fólkið í vinnunni,“ rifj-
ar Laufey upp. „Þrátt fyrir þetta
var algjörlega frábært að spila með
Bergisch Gladbach. Stemningin
á vellinum var allt öðruvísi en ég
þekkti. Hér á Skaganum voru 50
– 100 á vellinum en úti voru um
2000 – 3000 á leik og mikil stemn-
ing. Karlaliðið í bænum spilaði í
þriðju deildinni svo að kvennaliðið
var aðalliðið í bænum.“
Bergisch Gladbach endaði í
öðru sæti í deildinni þetta tíma-
bilið og komst í úrslit bikarkeppn-
innar. „Úrslitaleikurinn var spilað-
ur á Ólympíuleikvanginum í Berl-
ín. Okkar leikur var spilaður á
undan bikarúrslitaleik karla. Í síð-
ari hálfleik var leikvangurinn orð-
inn fullur og því 70 þúsund manns
Var landsliðskona í þremur íþróttagreinum á sama tíma
Rætt við Laufeyju Sigurðardóttur fyrrum landsliðskonu í knattspyrnu og handbolta
Laufey með gullskóinn ásamt hluta af verðlaunum sínum.
Laufey í leik með Skagamönnum í knattspyrnu. Frá vinstri Sigurlín Jónsdóttir, Laufey, Ágústa Friðriksdóttir og Kristín Aðal-
steinsdóttir.