Skírnir - 01.10.2009, Page 236

490
KRISTÍN EIRÍKSDÓTTIR
SKÍRNIR
fór í skólann og passaði þess á milli litlu frændur mína. Mamma
kom oftar og oftar í heimsókn, þar til hún að lokum leigði sér litla
íbúð nálægt húsi bróður míns. Þannig kom fjölskyldan aftur sam-
an.
Við töluðum aldrei um pabba. Þó að allur þessi tími væri liðinn
síðan hann hvarf var engin leið að nefna það. Hola í líkamsstærð á
milli okkar þriggja.
Það var ég sem fann hann. Fundurinn er óútskýranlegur, rétt eins-
og fingurnir á mér rötuðu á dæld í vegg þegar ég var lítil og fundu
eitthvað sem hann hafði skilið eftir sig. Orð eða úlfaldastyttu á
stærð við hrísgrjón.
Ulfaldinn stóð hálfgrafinn í kennaratyggjó undir einum eld-
hússtólnum og ég rakst á hann þegar ég var að draga stólinn nær
borðinu heilum fimm árum eftir að hann hvarf.
Eg gekk stefnulaust eftir höfninni og tók ljósmyndir. Stórt skip
var að lesta gámum, á einum þeirra var mynd af úlfalda og skipið
var merkt Casablanca í Marokkó.
Eg ljósmyndaði gáminn og skipið án þess að hugsa sérstaklega
um marokkósku öskjuna og hrísgrjónaúlfaldann. Þá sá ég að
mennirnir sem voru að landa opnuðu gáminn og þegar hann
hrökk upp tóku þeir fyrir vitin.
Ég færði mig nær og fann lyktina.
Hún var af líki sem hafði legið óáreitt í marga mánuði. Líkinu
af pabba. Ég vissi það um leið.
Sjómennirnir stóðu við dyrnar á gáminum og kúguðust. Ég fór til
þeirra, greip fast fyrir munninn og nefið og gekk inn í gáminn.
Þeir reyndu ekki að stoppa mig, sennilega voru þeir of hissa til að
bregðast við.
Gámurinn var innréttaður einsog heimili og fullur af drasli,
dósum, umbúðum af mat, tómum flöskum og úrgangi.
Á veggjunum héngu myndir af nöktum konum og úrklippur
úr blöðum frá öllum löndum heimsins. Líkið lá á dýnu í horni
gámsins, andlitið grotnað saman og maðkakös huldi líkamann.