Faxi - 01.12.2019, Blaðsíða 9

FAXI 9
hafa lært mikið af honum.
Þú talar um erfiðar ákvarðanir, þurfti þú
í átök?
„Ja, hér voru grjótharðir drengir í elstu
bekkjunum og fyrstu árin mín hér var ég
eiginlega bara nokkrum árum eldri en
þeir. Ég þurfti alveg að passa að þeir æddu
ekki yfir mann. Ég tók alveg á þeim þegar
ég þurfti að henda þeim út eða þeir lágu
hér í slagsmálum. Það var líka allt öðruvísi
tími. Þarna hreyfðu krakkarnir sig, voru í
átökum. Stelpurnar voru bara dregnar út til
að fara í snjókast ef þær vildu ekki fara út.
Þetta þurfti maður að stoppa svo það gengi
ekki of langt. Það þurfti oft að stoppa þá
í sjókastinu og látunum úti. Núna þekkist
þetta ekki, þau eru bara í tölvum og símum,
ekki svona mikið líf í þeim eins og áður var.
Þetta eru svo breyttir tímar.“
Já tölum aðeins um breytta tíma. Nú hefur
þú verið hér í tæp 40 ár og bæði skólaum-
hverfið og nemendurnir hlýtur að hafa breyst
mjög mikið?
„Skólaumhverfið hefur breyst alveg
gífurlega mikið. Bara breytingin í sam-
bandi við netið til dæmis. Svo fannst mér
rosalega mikill breyting á krökkunum
þegar elsta stigið þurfti ekki lengur að fara
út í frímínútur. Ég held að þau byrji þar
að verða kærulaus og löt með að fara út að
leika og annað. Það byrjar með þessu kerfi
að þau fá að hanga inni í öllum frímínútum
og matartíma. Mér fannst það vera slæm
þróun fyrir þau.“ Gauja segist margoft vera
búin að láta í ljós þá skoðun sína að henni
finnist þetta ekki gott. Henni finnist 40
mínútna matartíminn líka vera of langur í
þessum aðstæðum, þau séu öll orðin þreytt
eftir 30 mínútur og farin að pirrast og orðin
óróleg síðustu 10 mínúturnar. „Það er af
því að þau eru ekkert úti. Ef þau myndu
bara borða í 20 mínútur og fara svo út, þá
væri staðan allt önnur. Sumir eru ekki einu
sinni að borða og þá setjast þau strax niður
með símana sína, svo hanga þau bara í 40
mínútur.“
Af hverju var þessi ákvörðun tekin?
„Þegar salurinn kom hér árið 1993 þá þótti
svo flott að geta boðið þeim að vera inni.
Ég segi að þetta hafi verið skref afturábak.
Ég hef heldur ekki skilið af hverju krakkar
í 1. – 6. bekk geta verið úti en ekki þau
elstu. Það sem skiptir líka máli hér er að
við erum ekki með neina aðstöðu fyrir þau,
það eru engin tæki eins og biljard borð eða
borðtennisborð. Þetta er eini skólinn hér
í Reykjanesbæ sem býður börnunum ekki
upp á neina aðstöðu. Það er ekkert pláss. Ég
veit ekki af hverju þetta fær að viðgangast,
ég er margbúin að kvarta undan þessu og
láta óánægju mína í ljós. Ég spyr: Hvað er
ætlast til að þau geri, ef þau eiga ekki að
vera í símanum? Bókasafnið er mikið notað
í kennslu og fjölgreinavali og heldur ekkert
pláss til að gera neitt þar, auk þess sem þar á
að vera kyrrð.“
Afleiðingin af þessum breytta tíma
finnst Gauju vera lélegri samskipti á milli
barnanna. Áður fyrr hafi þau verið miklu
meira saman, þau hafi talað meira saman,
verið að fíflast hvert í öðru og hrekkja hvert
annað innan skynsamlegra marka. Tengslin
hafi einfaldlega verið meiri. Nú séu þau
hvorki nægilega tengd né samhent að mati
Gauju.
Oft skemmtilegustu krakkarnir
sem maður hefur þurft að taka á
Einn gamall nemandi í Njarðvíkurskóla sem
blaðamaður ræddi við sagði að Gauja hefði
verið eini fasti punkturinn í skólastarfinu.
Hann hafi upplifað að þrívegis hafi verið
skipt um skólastjóra á skólaferlinum, en
alltaf hafi Gauja verið á staðnum og að það
hafi verið svo gott að hafa hana, þennan
fasta punkt sem alltaf var hægt að leita til.
Þegar við Gauja ræðum þetta kemur í ljós
að börnin leita mikið til hinnar og hún hafi
í raun gengt hlutverki sálfræðings oft og
tíðum.
„Já þau koma rosalega mikið til að spjalla
og þau segja manni margar sögur að heim-
an. Þau þurfa oft mikið að tjá sig. Það var
þó meira af því hér áður fyrr að strákarnir
voru að koma. Það er mjög erfitt að vera
bara með kvenkyns yfirstjórnendur. Það var
á tímabili bara konur í öllum stjórnunar-
stöðum og þá fann maður, þegar strákarnir
lentu í erfiðleikum og þurftu að ræða ýmis
mál, að það vantaði karlkyns stjórnanda.
Þeir vildu ekki tala við konu, gátu ekki sagt
konu það sem þeim lá á hjarta. Þá gerði ég
það stundum að senda strákana til Guðjóns
kennara [Sigurbjörnssonar] og báðu þau
að spjalla við hann og stundum til Zoran
[Daniel Ljubicic]. Þeir áttu oft svörin. Ég
segi alltaf, að á svona stöðum eins og í skól-
um, þurfi alltaf að vera karlkyns stjórnandi
í einhverri stöðu. Nú erum við með Rafn
Vilbergsson og það er mikill munur að hafa
hann. Það er nákvæmlega sama staðan með
ritarann, eins og með Einöru okkar [Lilju
Kristjánsdóttur], þau leita rosalega mikið til
hennar. Hún er sáluhjálpari margra. Þegar
mikið er að gera hjá mér stend ég mig að
því að senda krakkana til hennar.“
Hefur þú þurft að vera nagli í þessu starfi?
„Já, já,“ segir Gauja og hlær. Þetta gerist
ekkert öðruvísi. Ég hef þurft að taka á
nokkrum, en ekkert alvarlega. Ég segi það
gjarnan að það voru oft skemmtilegustu
krakkarnir sem þurfti að taka á. Ég man
eftir einu tilfelli með ósætti drengs sem ég
þurfti að hafa afskipti af, en við settumst
niður daginn eftir og ræddum málin. Ég hef
aldrei eignast annan eins vin og hann á eftir.
Ég man nú ekki núna hvert málið var.“
Gauja á körfuboltamóti í Portúgal með fjöl-
skyldunni, þar sem Gabríel var að keppa með
U-20 landsliðinu. F.v. Kristján Möller, Hólm-
fríður Karlsdóttir, Guðríður Vilbertsdóttir,
Gabríel Sindri og Mikael Máni Möller. Fyrir
framan stendur Bríet Silfá Möller. Mynd úr
einkasafni Gauju.
Gauja ætlar að gefa barnabörnum sínum meiri tíma eftir að hún hættir að vinna.
Hér eru Birta Rós og Harpa Sóley Vilbertsdætur. Ljósm. Gauja