Heimsmynd - 01.02.1992, Blaðsíða 71

og er það fréttist að þessi töfralæknir væri kominn, kom fólk
er kenndi sér einhvers meins. Það er erfitt að útskýra hvernig
þetta fer fram. Það gerist í dimmu herbergi. Töfralæknirinn
liggur á strámottu á gólfinu, bundinn með leðurreimum og
snýr andlitinu niður. Fólk situr þétt saman í myrkrinu. Allt í
einu fara hlutir um fljúga um loftið og maður fer að hugsa um
hvort einhver sé uppi í stiga með veiðistöng, en eftir þriðju
eða fjórðu nóttina var ég farinn að hugsa - ég veit ekki hvað
er að gerast en hvað sem það er, er það yfirnáttúrulegt. Eld-
ingar blossuðu um allt herbergið og flauta sem er nefnd arnar-
flauta og var notuð í bardögum flaug um í lausu lofti. Hvernig
getur þú útskýrt þessa hluti? Þú útskýrir þá ekki, þeir verða
ekki útskýrðir. Fyrst hélt ég að brögð væru í tafli, en nú er
viðhorf mitt annað. Það þarf ekki að útskýra þá, það er nóg
að trúa því sem maður sá.
Eg hef líka tekið þátt í svita-athöfnum sem eru virkilega dá-
samlegar athafnir og ráðlegg ég öllum að taka þátt í þeim.
Þetta er mjög virðuleg samkoma, sem hefur einn stjórnanda.
Indíánar trúa því að steinar hafi sál og að jörðin sé lifandi og
henni blæði er við særum hana og ég get trúað því líka. Stein-
ar eru látnir í hrúgu á mitt gólfið í gluggalausum kofa sem á er
lítil hurð. Indíánarnir hita steinana af mikilli natni allan dag-
inn áður en gengið er til samkomunar. Þá setjast menn saman,
naktir í hring og stjórnandinn hellir vatni öðru hvoru á stein-
ana. Hann talar rólega um sálir steinanna, um að allt eigi virð-
ingu okkar skilið, hann segir jafnvel brandara og allir eru af-
slappaðir og í góðu jafnvægi, það hitnar alltaf meira og meira
og þú svitnar meira en nokkru sinni, þar til þér finnst þú vera
að deyja af hita en þú deyrð ekki heldur finnst þér þú vera
hreinsaður. Þetta er yndisleg athöfn. Þegar ég hef byggt
draumahúsið mitt ætla ég að fá Indíánana til að byggja svona
kofa fyrir mig. Það er synd að Indíánarnir skuli enn þurfa að
berjast fyrir því að fá bein forfeðra sinna úr söfnum til þess að
veita þeim viðeigandi greftrun, en líkin voru sett á söfn eftir
að þeim var rænt. Eg talaði við einn Kaliforníu-Indíána og
hann sagði mér að þeim hefði loksins tekist eftir mikla baráttu
að fá bein forfeðra sinna úr einu safninu, en þegar yfirvöld af-
hentu þeim beinin fleygðu þeir þeim fyrir fætur þeirra eins og
hverju öðru drasli án þess að sýna hinum látnu minnstu virð-
ingu - það er hræðilegt. Ef við færum að bera virðingu yfir-
leitt í þessu landi þá mundi margt breytast hjá okkur á einni
nóttu. Astæða þess að ég fer í bókasöfnin til að lesa upp er sú
að fólk hefur glatað virðingu og áhuga fyrir bókasöfnum, um
leið og borgaryfirvöld vantar peninga í kassann eru þeir teknir
frá bókasöfnunum, svo það endar með því að það verða engin
bókasöfn í Ameríku11.
Féll bókin Dansar við úlfa í skuggann fyrir kvikmyndinni?
„Ja - bókinni var hafnað af flestum stærri útgáfufyrirtækj-
um í Ameríku 1986. Það var svo 1988 að pappírskiljufyrirtæki
gaf hana út því þeir héldu að þetta væri ástarsaga.
Kevin Costner gerði stórkostlega hluti með myndinni Dansar
við úlfa og Jim Wilson framleiðandi einnig. En þegar ég skrif-
aði bókina var ég liðþjálfinn Dunbar og það gerði mér kleift
að upplifa þetta ævintýri því þessar aðstæður eru ekki lengur
fyrir hendi í Ameríku. Þó að andinn ríki þar enn þá eru vís-
undarnir horfnir og þó að ennþá séu einhverjar sléttur eftir þá
er þessi lífsstíll óðum að hverfa. Eg er mikill baráttumaður
fyrir því að auðlindum Ameríku sé bjargað. Við eigum ríkt
land en við verðum að breyta hugsanagangi okkar frá rán-
yrkju til ræktunar því við eigum ekki langan tíma eftir hér á
jörðinni ef við höldum svona áfram“.
Við hvaða aðstæður gengur þér best að skrifa?
„Mér líkar best að skrifa þar sem ekki er sjónvarp, sími, bílar
eða hávaði, en ef ég get ekki fengið slíkan stað þá vil ég skrifa í
kaffihúsum, flugvöllum, á stöðum þar sem ég get verið einn í
fjöldanum. Mér fellur vel að skrifa í friði eða algjörri ringulreið,
ekkert þar á milli. Ég handskrifa allt í fyrstu, en skrifa það svo á
ritvél seinna. Mér líkar áþreifanlega hliðin á að skrifa og ég vil
geta bætt við skrif mín án þess að horfa á þau á prenti“.
Ertu rómantískur?
„Ég er gersamlega og fullkomlega rómantískur maður“.
Hversvegna var endirinn á myndinni ekki sá sami og í bókinni,
og Indíánaættbálkurinn ekki Comanche?
„Þessi spurning er borin fram oftar en nokkur önnur.
Svarið er auðvelt. Comanche-lndíánar eru ekki margir og
tungumál þeirra er að deyja út. Þar sem þeir búa í dag eru
engir vísundar lengur. En Dakota-Indíánarnir eru margir og
þar er stærsta vísundahjörð í heimi. Fólk segir við mig:
Comanche-Indíánar eru eitt og Dakota-Indíánar annað, en ég
svara því til að viðhorf Indíána og andi þeirra sé sá sami. Ég
skrifaði marga endi fyrir myndina og sá endir að Dunbar
hverfur frá Indíánunum varð ofaná. Mér líkar betur endirinn í
bókinni, en ég tel að sá endir sem valinn var á myndina hafi
verið sá sem hentaði henni best og gerði sem flesta ánægða“.
Ert þú einnig ljóðskáld?
„Ég hef alltaf skrifað ljóð en ekki gefið þau út. Á þessu
ferðalagi mínu hef ég lesið upp ljóð eftir mig um leið og ég hef
kynnt nýju bókina og því hefur verið svo vel tekið að ég hef
ákveðið að gefa út ljóðabók“.
Um hvað fjallar nýja bókin?
„Þetta er ástarsaga. Hún fjallar um ungan mann í hernum
sem kemst í vandræði við yfirmann sinn. Sá refsar honum með
því að láta hann þrífa öll almenningsklósettin á svæðinu alla
daga á meðan hann bíður frekari refsingar, en þá hittir hann
17 ára gamla stúlku og þau fella hugi saman. Hann kemst svo
að því að hún er dóttir yfirmannsins. Sagan er um það hvernig
það er að verða ástfanginn og vera með einhverjum í fyrsta
sinn. Bókin er byggð á minningum mínum, en er skáldsaga
vegna þess að þegar þú ferð til baka á vit minninganna, þá
manstu hvaða tilfinningar og straumar voru í herberginu en
ekki hvernig húsgögn voru þar og þeir sem ef til vill voru með
þér í þessu sama herbergi hafa mjög sennilega aðra minningu
um hvað þar gerðist heldur en.
Þess vegna kaus ég að hafa þetta skáldsögu. Columbian Pict-
ures ætla að kvikmynda söguna og mun ég skrifa kvikmynda-
handritið svo ég verð bundinn kvikmynduninni eitthvað fram
á næsta ár.
Mig langar til að ferðast um Evrópu, ef til vill næsta vor og
þá ætla ég að koma til Islands."
Ertu draumóramaður?
„ Já svo sannarlega“.
Hafa veikindi þín breytt lífsviðhorfi þínu að einhverju leyti?
„Þau hafa fengið mig til að nota líf mitt betur, reyna að
deila því með öðrum og gefast aldrei upp, því mér er orðið
betur ljóst hvað lífið er í raun dýrmætt og stutt.“
Indíánarnir segja að honum sé batnað, læknarnir segja að
hann sé á batavegi, en Michael Blake segist ekki taka neinu
sem sjálfsögðum hlut.D
HEIMSMYND 71