Morgunblaðið - 23.09.2019, Síða 17

Helgi lét sig þjóðmálin einnig
máli skipta og skrifaði greinar í
blöðin til að vekja athygli á því
sem honum þótti miður fara eða
gott væri gert.
Þegar ég og Anna hófum okkar
búskap bjuggum við fyrstu tvö
árin með Arnlaugi afa mínum,
sem þá var orðinn ekkjumaður í
annað sinn, á Öldugötu 25. Sam-
búðin var yndisleg og á þessum
tíma kynntumst við afa betur en
barnabörn hafa alla jafnan tæki-
færi til. Hann hafði það fyrir sið
að hringja í „börnin“ sín nokkuð
reglulega til að heyra af þeim.
Þegar Helgi hringdi minnti hann
mig mikið á afa, sama hlýja rödd-
in og umhyggjan fyrir líðan ann-
arra.
Fyrir nokkrum dögum reyndi
ég að ná sambandi við Helga en
nú svaraði hann ekki símanum
svo ég sendi honum smáskilaboð
um að halda ætti ráðstefnu, Forn
vinnubrögð í tré og járn, til heið-
urs systursyni hans, Gunnari
Bjarnasyni, sem orðið hefði 70
ára í ágúst sl. Helgi var þá
kominn inn á líknardeild en ég gat
ekki ímyndað mér að þessi glað-
væri og heilsuhrausti maður ætti
svo stutt eftir sem raun varð á.
Blessuð veri minning Helga
Arnlaugssonar.
Fjölskylda mín vottar Ernu og
fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúð.
Arnlaugur Guðmundsson.
Að lifa góðu og heilbrigðu lífi
fram á tíræðisaldur eru mikil for-
réttindi. Í dag kveðjum við góðan
vin og félaga Helga Arnlaugsson
sem fyrir nokkrum mánuðum sat
þingveislu hjá Samiðn hress og
kátur og steig dansinn af ekki
minni mætti en hálfri öld yngri
menn. Það er gott að eiga slíka
minningu af góðum samferða-
manni.
Við sameiningu Sambands
byggingamanna (SMB) og Málm-
og skipasmiðasambands Íslands
(MSÍ) og úr varð Samiðn sam-
band iðnfélaga gerðist Helgi
starfsmaður hins nýja sambands,
en hann hafði áður verið starfs-
maður MSÍ um langt árabil. Það
voru forréttindi að eiga þess kost
að starfa með Helga, ekki síst að
fá tækifæri til að kynnast honum
sem einstaklingi. Þrátt fyrir að
liðinn sé aldarfjórðungur síðan
Helgi lét af störfum hefur hann
haldið sambandi og fylgst með
ekki síst málefnum lífeyrissjóða
en þau voru honum mjög hug-
leikin.
Helgi var einstaklega þægileg-
ur í allri umgengni, nákvæmur,
stutt í brosið og alltaf með fé-
lagsmanninn í forgangi. Hann
lagði áherslu á að hafa reglu á
hlutunum hvort sem það sneri að
starfinu eða einkalífinu. Hann
kunni að segja skemmtilega frá
því sem á daga hans hafði drifið
en gætti þess að gera það ekki á
kostnað annarra.
Það hefur ekki síður verið
áhugavert að fylgjast með Helga
eftir að hann lét af störfum hjá
Samiðn sjötugur að aldri. Hann
spilaði golf og ferðaðist til fjar-
lægra landa, aldurinn var enginn
farartálmi og naut hann lífsins til
hins síðasta.
Förunautur Helga síðustu ár-
tugina var Arna Hannesdóttir og
einhvern veginn voru þau eins og
sniðin hvort fyrir annað og bættu
hvort annað upp. Öll samskipti
þeirra einkenndust af djúpri virð-
ingu og umhyggju.
Helgi kvaddi sáttur við lífið eft-
ir langt og farsælt ævistarf en við
sem kynntumst honum og störf-
uðum með honum hugsum til
hans með hlýhug og þakklæti. Við
erum líka þakklát fyrir að hann
skyldi fá að halda fullri reisn fram
á síðustu stundu, brosmildur og
hlýr.
Um leið og ég þakka fyrir að
hafa átt tækifæri á að eiga Helga
að vini sendi ég Örnu mínar
kveðjur því ég veit að missirinn er
mikill.
Þorbjörn Guðmundsson,
Samiðn.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. SEPTEMBER 2019
✝ Jóhanna Mál-fríður Jóa-
kimsdóttir, Nanna,
var fædd í Hnífs-
dal 7. mars 1943.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 14. september
2019.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Gabrí-
ela Jóhannesdóttir
húsmóðir frá Hlíð
í Álftafirði, f. 1916, d. 1975, og
Jóakim Pálsson útgerðar-
maður úr Hnífsdal, f. 1915, d.
1996. Systkini Jóhönnu voru
Gunnar Páll, f. 1936, d. 1997,
Helga, f. 1940, Kristján tví-
burabróðir, f. 1943, d. 2000,
Aðalbjörn, f. 1949, og Hrafn-
hildur, f. 1955.
Jóhanna var gift Ásgeiri
Kristjáni Karlssyni skipstjóra,
f. 29. október 1941, d. 22. des-
ember 1966. Foreldrar hans
voru hjónin Kristjana Hjartar-
dóttir húsmóðir, f. 1918, d.
2014, og Karl Sigurðsson skip-
stjóri, f. 1918.
Börn þeirra Jóhönnu og Ás-
geirs eru Agnes, f. 5. mars
1962, maki Snorri G. Bogason
og eiga þau fimm börn, Krist-
jönu Millu, Bergsvein, Ingu
Sigríði, Ásgeir Þór og Jóakim,
barnabörnin eru átta talsins.
Karl Kristján, f. 2. júlí 1964,
Guðrúnu, barnabörn þeirra
eru þrjú. Haraldur Arnar, f.
1966, barnsmóðir Járngerður
Grétarsdóttir, börn þeirra eru
Dagur Viljar, Einar Grétar og
Hrannar. Sólveig Björk, f.
1967, barnsfaðir Ólafur P.
Ragnarsson og eiga þau Ástu
Karen, barnsfaðir Ragnar
Stefánsson og eiga þau soninn
Arnór. Harpa Ósk, f. 1972.
Jóhanna, eða Nanna eins og
hún var jafnan kölluð, var
fædd og uppalin í Hnífsdal.
Hún gekk í barnaskólann þar
og var því eitt „fokbarnanna“
svokölluðu sem lentu í því að
skólinn fauk ofan af þeim i
ofsaveðri árið 1953. Nanna
lauk gagnfræðaprófi frá Hér-
aðsskólanum í Reykjanesi. Hún
útskrifaðist með sjúkraliða-
próf frá Landakotsspítala árið
1969. Í æsku vann hún hin
ýmsu störf, var meðal annars í
sveit í Sútarabúðum í Grunna-
vík, fór á síld með föður sínum
á Páli Pálssyni auk þess sem
hún vann í Hraðfrystihúsinu
hf. í Hnífsdal. Að loknu sjúkra-
liðanámi vann Jóhanna á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísa-
firði, elliheimilinu við Mána-
götu á Ísafirði og síðar á Land-
spítalanum til ársins 1998. Í
sumarfríum vann hún bæði
sem kokkur á skuttogaranum
Páli Pálssyni og sem háseti á
rækjutogaranum Hafþóri. Síð-
ustu árin bjó hún ásamt Einari
sambýlismanni sínum í Hvera-
gerði.
Útförin fer fram frá Digra-
neskirkju í dag, 23. september
2019, klukkan 13.
maki Guðlaug
Jónsdóttir og
eiga þau tvo syni
Þóri og Ásgeir
Kristján.
Jóhanna giftist
Guðmundi Vest-
mann, f. 25.
desember 1942, d.
29. janúar 2018.
Þau skildu. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðlaug J.
Vestmann kaupmaður, f.
1920, d. 2003, og Einar G.
Vestmann járnsmiður, f. 1918,
d. 1971.
Sonur Jóhönnu og Guð-
mundar er Ásgeir Kristján, f.
23. mars 1970, maki Sædís
Kr. Gígja, og eiga þau þrjú
börn, Guðrúnu Jónínu, Aron
Karl og Jóhann Karl, barna-
börnin eru þrjú.
Jóhanna giftist Ólafi Ei-
ríkssyni tæknifræðingi, f.
1933, d. 1998. Þau skildu.
Börn Ólafs eru fimm talsins,
Sölvi, Elísabet, Ingveldur,
Elsa María og Rakel Rós.
Barnabörnin eru þrettán.
Sambýlismaður Jóhönnu
síðustu 25 árin var Einar
Magnússon vélstjóri, f. 1939.
Börn Einars eru fimm. Sunna
Jakobína, f. 1962, maki Hall-
dór Höskuldsson og eiga þau
börnin Jón Eðvald og Önnu
Nanna tengdamóðir mín var
stór kona – kannski ekki svo mjög
í hinni eiginlegu merkingu, en við
andlát hennar myndast risastórt
tóm í hjörtum margra. Nú þurf-
um við fólkið hennar að fylla þetta
tóm með því að draga fram og
varðveita góðar minningar um
hana, og af nógu er að taka í þeim
efnum.
Nanna hafði einstaka útgeisl-
un. Það var ekki aðeins glaðværð-
in og elskan sem hún átti svo mik-
ið af heldur ekki síður þessi
einstaki hæfileiki til að tala við
fólk – við hvern sem var í hvaða
aðstæðum sem var. Þannig var
Nanna. Feimni var ekki til í henn-
ar orðabók og átakalaust gat hún
haldið uppi samræðum, spurt
spurninga og fengið fram svör frá
viðmælandanum. Þessi list, þessi
guðsgjöf hennar, varð til þess að
hún laðaði að sér fólk hvar sem
hún kom. Um leið var hún ákaf-
lega ræktarsöm við vini og ætt-
ingja. Símtöl, heimsóknir, gjafir –
engum mátti gleyma.
Fólk sem getur og kann að gefa
af sér, eins og hún Nanna gerði
alla tíð, hefur oft sterka sjálfs-
mynd, trú á eigin getu. Nanna
hafði slíka trú. Ég gleymi aldrei
einu af fyrstu skiptunum sem ég
kom inn á heimili tilvonandi
tengdamóður minnar. Þá var ég
rúmlega tvítug og glímdi við skort
á sjálfstrausti. Það var kjötsúpa í
matinn, mjög góð, enda komst ég
fljótt að því að Nanna var lista-
kokkur. Mér fannst því ákaflega
undarlegt þegar húsmóðirin varð
fyrst allra til þess að hafa orð á
gæðum matarins. „Svakalega er
kjötsúpan vel heppnuð,“ sagði
hún, eins og ekkert væri eðlilegra.
Þessi yfirlýsing kom mér í opna
skjöldu, ég var svo vön því að
þurfa að hlusta á afsakanir móður
minnar í aðstæðum sem þessum.
Með árunum hefur mér þó tekist
nokkuð vel að taka Nönnu mér til
fyrirmyndar að þessu leyti, enda
hef ég fundið að það er ósköp hollt
fyrir sálartetrið að bera sig vel og
vera ánægður með verk sín.
Örlögin færðu Nönnu allt of
stóran skammt af veikindum og
áföllum. Nú, þegar hún er farin og
litið er yfir æviskeið hennar setur
mann hljóðan. Hvernig tókst
henni að rísa alltaf aftur á fætur?
Hvernig gat hún alltaf haldið
ótrauð áfram? Jú, dugnaðurinn,
krafturinn, eldmóðurinn og síðast
en ekki síst þrautseigjan fleytti
henni í gegnum alla þessa ólgu-
sjói, þótt vissulega hafi þeir sett
sitt mark á allt hennar líf.
Þegar Nanna lá banaleguna
var hún umkringd sínu nánasta
fólki. Þar var hann Einar, maður-
inn hennar og sálufélagi, alltaf
jafn traustur og trúr. Þar voru
börnin hennar og öll stórfjöl-
skyldan og margir fleiri komu við
til að kveðja. Það var grátið og
það var hlegið. Hún gaf okkur
þann tíma sem við þurftum – tíma
sem var sár og erfiður en um leið
svo fullur af kærleika og ást.
Blessuð sé minning elsku
Nönnu.
Guðlaug Jónsdóttir.
Elsku amma Nanna.
Nú kemur að þessari erfiðu
stund að kveðja þig. Minningarn-
ar eru endalausar. Þegar ég
hugsa til baka þá kemur alltaf
fyrst í huga mér þegar þú og Ein-
ar afi bjugguð á Sæbólsbrautinni,
ég fékk í hönd gamlar tréklippur
og það verkefni að snyrta aðeins
stóra tréð fyrir framan hús, þú
hoppaðir inn í smástund og þegar
þú komst til baka þá var ég búinn
að klippa nánast allar greinar inn
að stofni og stóð þetta feikna-
stóra tré eftir eins og hrísla, þú
varst ekki beint hrifin af verkinu
enda hélstu mikið upp á þetta tré,
en viti menn, tréð tók við sér að
nýju og hafði aldrei blómstrað
eins mikið áður.
Það var alltaf svo gaman að
heimsækja þig því þú tókst alltaf
svo vel á móti manni. Við eigum
eftir að sakna þín gríðarlega
mikið.
Hvíldu í friði, elsku amma
Nanna.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur horfið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín lifir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð
í hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur
dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Aron Karl og fjölskylda.
Elsku amma Jóhanna.
Við erum þakklátar fyrir ást-
ina sem þú gafst okkur, öryggið
sem þú veittir okkur og hamingj-
una sem við upplifðum með þér.
Hvíl í friði, elsku amma Jó-
hanna, og takk fyrir allt. Takk
fyrir að pakka okkur inn í sæng-
ina, takk fyrir spila við okkur
veiðimann, takk fyrir að faðma
okkur alltaf fast og takk fyrir að
hafa verið amma okkar.
Við elskum þig.
Dagmar, Margrét og
Theódóra.
Sólin er sest í lífi Nönnu
systur.
„Mamma mín, núna er sólar-
lagið svo fallegt,“ sagði Agnes
dóttir Nönnu þar sem við sátum
og nutum síðustu samfunda með
henni.
Það gerðist margt hratt í lífi
systur okkar og svo var einnig
um endalokin sem skilja okkur
að, samt trúum við því eins og
stendur í ljóði Jónasar Hall-
grímssonar:
„en anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.“
Nanna bar sólina í hjarta sínu
og gaf takmarkalaust af kærleika
sínum og ást. Hún var óhrædd við
að treysta og elska, hafði kjark og
þor til að opna hjarta sitt fyrir líf-
inu og samferðafólkinu.
Hennar góðu kostir drógu fólk
að henni því í eðli sínu var hún
óspör á vináttu sína og var alltaf
reiðubúin að hjálpa og hjúkra.
Það lá því í hlutarins eðli að hún
legði fyrir sig hjúkrun og gerði
sjúkraliðastarfið að ævistarfi
sínu. Í gegnum starf sitt og veik-
indi hennar sjálfrar ekki síst á
yngri árum hafði hún djúpan
skilning á þjáningunni. Hún
myndaði auðveldlega vináttu-
tengsl og ræktaði þau alla ævi.
Lífið færði Nönnu okkar mörg
verkefni að takast á við. Stærsti
skugginn í hennar lífi var þegar
hún sem ung móðir missti eigin-
mann sinn, Ásgeir, í sjóslysi frá
tveimur ungum börnum. Þessi at-
burður markaði líf elsku systur
okkar allt hennar líf. En hún hafði
kjark og þor til að takast á við lífið
og gerði það af krafti.
Heimili hennar stóð alltaf opið
og var oft glatt á hjalla. Við systk-
inin eigum sannarlega góðar
minningar frá þeim stundum.
Gleðin og hlátrasköllin hljóma í
eyrum okkar þegar við minnumst
þessara góðu stunda.
Við erum innilega þakklát fyrir
lífið hennar Nönnu, sem færði
okkur ómælda gleði.
Nanna naut gæfu í einkalífinu,
eins og börnin hennar Agnes,
Kalli og Ásgeir bera fagurt vitni
um, og einnig var samband henn-
ar og Einars mjög gæfuríkt, hann
stóð við hlið hennar eins og klett-
ur alla tíð.
Við vottum öllum aðstandend-
um innilega samúð.
Helga, Aðalbjörn og
Hrafnhildur Jóakimsbörn.
Nú er hún Nanna mín dáin,
fréttin um alvarlegt ástand í síð-
ustu viku sló mig og kallaði fram
urmul af yndislegum minningum.
Svo margs er að minnast frá ár-
unum sem Nanna og pabbi voruð
gift og líka síðar. Ég man svo vel
þegar ég kom reglulega um helg-
ar, gisti helgina í Kjarrhólman-
um, fékk kótelettur í raspi eða
slátur, spjallaði í eldhúsinu á með-
an pabbi þvoði bílinn úti, bíl-
túrana í Hveragerði þar sem
keyptar voru gúrkur og tómatar
og borðað á leiðinni heim, ísbílt-
úrar og svo ótal margt fleira.
Hún Nanna var yndisleg
manneskja, svo hlý og svo góð.
Hún var einstaklega gjafmild,
áhugasöm um líf okkar og aðdá-
unarvert hversu sterk hún alltaf
var þrátt fyrir ólgusjó og áföll í líf-
inu.
Sambandið hefði getað slitnað,
bæði þegar ég flutti til útlanda og
þegar þau ákváðu að skilja, en
sem betur fer náðum við að halda
góðu samandi. Hún Nanna hélt
áfram alltaf góðu sambandi við
alla fjölskylduna hans pabba. Við
heyrðumst alltaf í kringum jólin
og yfirleitt eitthvað þess á milli og
við náðum stundum að hittast. Ég
var svo heppin að fá að heimsækja
Nönnu og Einar, bæði í Kópavog-
inn og í Hveragerði, það var gam-
an að leyfa börnunum að kynnast
Nönnu, stóru stelpurnar okkar
Maurizio minnast hennar með
hlýju, bæði frá heimsóknum okk-
ar en einnig hafa þær séð hversu
mikilvæg Nanna var mér. Nanna
á alveg sérstakan stað í hjarta
mínu. Samband okkar undanfarið
hefði án efa mátt vera meira, en
væntumþykjan var alltaf til stað-
ar á milli okkar, það veit ég.
Því miður næ ég ekki að kveðja
í dag þar sem ég er stödd erlend-
is, en er virkilega þakklát fyrir að
hafa fengið að gera það í síðustu
viku, það gaf mér mikið.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég til Einars,
Agnesar, Kalla og Ásgeirs, til
systkinanna og allra ástvina
Rakel Rós Ólafsdóttir.
Í dag er til hinstu hvílu borin
Jóhanna Jóakimsdóttir. Hún og
faðir okkar, Ólafur Eiríksson, fet-
uðu saman lífsgönguna um tíma.
Það var þá sem amma Jóhanna
kom inn í líf okkar systkina. Hún
var okkur mikill happafengur.
Hennar stóra hjarta og heimilið
var okkur systkinum og afkom-
endum alltaf opið. Og þar var ekki
í kot vísað. Hún reyndist okkur
alla tíð ótrúlega vel og sérstak-
lega þegar mest á reyndi. Þá var
gott að eiga hana að og í hennar
skjól að sækja.
Ástæðurnar fyrir því að það
var gott að vera í návist Nönnu
voru m.a. að hún var bæði lífsglöð
og félagslynd, en líka ósérhlífin og
dugleg. Ég held að þetta komi úr
vatninu fyrir vestan, því stoltur
Vestfirðingur var hún. Það fann
maður í öllum samskiptum við
hana.
Og öllu því besta sem í henni
bjó hefur hún komið áfram til af-
komenda sinna. Það er veisla í
lífsfarangrinum að hafa fengið að
kynnast þeim Agnesi, Kalla og
Ásgeiri, og reyndar fleirum af
hennar góða fólki. Já, gjafir
Nönnu voru margs konar. Fyrir
þær viljum við nú þakka.
Við vottum þeim Einari,
Agnesi, Kalla, Ásgeiri og aðstand-
endum öllum okkar dýpstu samúð
á þessum erfiðu tímum. Við eigum
góðs að minnast. Blessuð sé
minning Jóhönnu Jóakimsdóttur.
Sölvi Ólafsson og systkini.
Nanna mín kær, hjartahlýrri
manneskju finnur maður varla en
þig. Þú varst öllum góð og þú
gafst af þér skilyrðislaust. Þessi
hlýja var smitandi og hjá þér leið
manni vel. Ég vil þakka þér og
Einari að taka mér opnum örm-
um í Hnífsdal fyrir meira en 20
árum, unglingnum nýútskrifuð-
um úr grunnskóla kominn vestur í
dalinn til að vinna. Þú varst mér
svo góð, þú lést mér líða eins og
ég ætti hjá ykkur heima, þú lagðir
það á þig með alls kyns smá-
atriðum að láta mér líða vel, þú
tókst eftir hvaða matur mér líkaði
best og gerðir í því að gera vel við
mig, þú sýndir mér athygli. Ég
hef alltaf hugsað til þess tíma með
bros á vör og hlýju í hjarta, svona
góðvild er ekki sjálfgefin.
Líf þitt hefur ekki verið dans á
rósum og þú hefur þurft að ganga
í gegnum ómældar sorgir og áföll
en samt er það brosið þitt og smit-
andi hlátur þinn sem kemur
manni fyrst í huga. Hjá þér var
alltaf stutt í grínið, þú gast hlegið
að öllu. Þessi lífsgleði er mikill
kostur, sérstaklega þegar lífið
hefur ekki alltaf brosað til baka.
Ég sé þig fyrir mér núna með afa
Jóa, Stjána og öllum sem þú sakn-
aðir. Þið eruð öll hlæjandi í kór,
augun pírð og glottið ykkar
dásamlega svo hressandi. Ég bið
að heilsa og hlakka til að sjá ykk-
ur hvenær og hvernig sem verð-
ur. Á svona tímamótum verðum
við að reyna að vera fyrst og
fremst þakklát fyrir allt gott sem
lífið færði, þitt var stormasamt og
þú barðist hetjulega. Þakka þér
Nanna mín fyrir þig og örlæti þitt
á bros, hlátur, hlýju og sýnda
væntumþykju, ég elska þig.
Þín
Helga Gvuðrún
Friðriksdóttir.
Jóhanna Málfríður
Jóakimsdóttir
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
BJARNA EYJÓLFS GUÐLEIFSSONAR
náttúrufræðings,
Hamratúni 1, Akureyri,
áður Möðruvöllum í Hörgárdal.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki lyfjadeildar Sjúkarhússins
á Akureyri og Kristnesspítala fyrir góða umönnun og hlýju í garð
okkar allra.
Pálína Sigríður Jóhannesdóttir
Brynhildur Bjarnadóttir Sigurður Ingi Friðleifsson
Brynjólfur Bjarnason
Sigurborg Bjarnadóttir Jónatan Þór Magnússon
Sigríður Bjarnadóttir Brynjar Þór Hreinsson
og afabörn