Morgunblaðið - 25.11.2019, Qupperneq 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2019
✝ Ólafur ThÓlafsson fædd-
ist í Reykjavík 3.
október 1936. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Ási 16.
nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru Guðmundína
Þ. Björnsdóttir, f.
9. apríl 1914, d. 16.
nóvember 1997, og
Ólafur Snóksdalín
Ólafsson, f. 11. nóv-
ember 1904, d. 5. nóvember
1969. Þau skildu en Guðmund-
ína giftist síðar Gísla Þórð-
arsyni, trésmiði í Hafnarfirði,
sem varð stjúpfaðir Ólafs.
Ólafur eignaðist þrjár yngri
hálfsystur: 1) Jónína Björg
Gísladóttir, f. 1947; 2) Bryndís
Gísladóttir, f. 1950; 3) Kristín
Erna Gísladóttir, f. 1953, d.
2016.
Hinn 24. maí 1958 giftist Ólaf-
ur Sigrúnu Gyðu Sveinbjörns-
dóttur, f. 12. maí 1937, f. 26.
október 2016, frá Vesturkoti á
Skeiðum. Foreldrar hennar
voru Guðrún Sigurðardóttir, f.
7. febrúar 1915, f. 30. nóvember
2014, og Sveinbjörn Krist-
jánsson, f. 29. apríl 1913, d.
17.júlí 2003.
Afkomendur Ólafs og Gyðu:
1) Elín Vigdís, f. 24. janúar 1958.
Synir hennar eru Ólafur Uni
Daníelsson, Kári og Matthías
náms við Myndlista- og hand-
íðaskóla Íslands og lauk þaðan
prófi 1979. Einnig varð hann
sér úti um kennsluréttindi. Eftir
það vann hann sem kennari við
Fjölbrautaskóla Suðurlands á
Selfossi og kenndi einkum
grunnteikningu iðngreina.
Ólafur hélt sýningar á verk-
um sínum, bæði einkasýningar
og einnig tók hann þátt í sam-
sýningum á Selfossi, í Reykjavík
og víðar. Ólafur lagði stund á
skrautskrift og aðra skreytilist,
hannaði skilti, vörumerki og
kennimerki eða lógó. Skilti eftir
Ólaf sjást enn víða um Selfoss.
Ólafur Ólafsson hlaut menning-
arviðurkenningu Sveitarfé-
lagsins Árborgar 2014.
Ólafur kom víða við í fé-
lagslífinu á Selfossi. Hann starf-
aði lengi með Leikfélagi Selfoss
og sá þar um leikmyndahönnun
og leikmyndagerð og ýmiskon-
ar myndverk, gerði merki leik-
félagsins, plaköt og fleira. Ólaf-
ur var áhugasamur harmoniku-
leikari og aðalhvatamaður að
stofnun Harmonikufélags Sel-
foss og nágrennis og sat lengi í
stjórn þess sem og í stjórn Sam-
bands íslenskra harmonikuunn-
enda. Hann var einnig virkur í
stjórnmálastarfi, ötull tals-
maður jafnaðarstefnu og jafn-
réttis og um hríð í stjórn Al-
þýðubandalagsfélagsins á
Selfossi.
Jarðarför Ólafs Th Ólafs-
sonar fer fram frá Selfosskirkju
í dag, 25. nóvember 2019,
klukkan 14.
Aron Ólafssynir.
Börn Ólafs Una eru
Valdimar og
Dagný; 2) Hrund, f.
17. janúar 1959.
Börn hennar eru
Arnór Bogason og
Sigrún Gyða
Sveinsdóttir; 3)
Bragi, f. 16. desem-
ber 1961. Börn
hans eru Elfar Þór,
Móeiður, Guð-
mundur, Ragnar
Bragi og Sigrún. Stjúpdóttir,
Magnea Bjarnadóttir. Dóttir
Elfars er Fanndís Lilja. Börn
Móeiðar eru Frank, Sigge og
Rio. Dóttir Guðmundar er
Ragna Sigrún. Dóttir Ragnars
Braga er Hedvig; 4) Ólafur Þór,
f. 2. júlí 1964, d. 26. október
2006; 5) Sigrún Sól, f. 31. ágúst
1968. Synir hennar eru Sig-
urhjörtur, Arnaldur og Ólafur
Bragi, Pálmasynir.
Ólafur og Gyða hófu búskap á
Bjarnhólastíg 3 í Kópavogi en
fluttu sig síðan á Skarphéð-
insgötu 14 í Reykjavík en þaðan
á Selfoss árið 1965. Þar bjuggu
þau æ síðan, fyrst í Vallholti 23
en lengst af í Lambhaga 26 eða
þar til Gyða lést.
Ólafur lærði málaraiðn í Iðn-
skólanum í Reykjavík og starf-
aði nokkur ár sem húsamálari
og síðar mun meira við bíla-
málun. Seinna réðst hann til
Faðir minn listamaðurinn: Ég
er hjá honum úti í skúr, úti í
vinnustofu, inni á skrifstofu, í eld-
húsinu, í garðinum. Hann er við
trönurnar, við vinnuborðið, við
bílinn, við mótorhjólið, við teikni-
borðið, við tölvuna, við blómabeð-
ið, í snjónum á stéttinni, við eld-
húsbekkinn, með harmóníkuna.
Ég finn ilminn af viði, málningu,
málmi, olíulitum, trélitum, vatns-
litum, blýi, strokleðri. Og pípu-
tóbaki. Ég heyri hljóðið í þumal-
fingrinum þegar hann liðkar sig
áður en hann hefst handa. Ég
heyri í blýanti á pappír og í sýsli
með verkfæri. Alltaf. Útvarpið er
lágt stillt og við spjöllum saman
um það sem skiptir máli. Alltaf.
Röddin er róleg og þægileg og
hann hlustar, segir frá; ráðlegg-
ur, kennir. Alltaf.
Hann segir mér og sýnir:
Hvernig á að draga beina línu og
teikna hring, hvernig á að stroka
út og hreinsa blaðið. Hann kennir
mér hvernig á að beita pensli og
draga þannig að ekki komi klessa
og ekki komi helgidagar; hvort
sem er á vegg eða á málverki.
Hann kennir mér hvernig á að
mála vel í hornin og rúlla og hann
kennir mér hvernig á að negla
nagla, slípa, búa í haginn. Hann
kenndir mér verksvit. Og hann
kennir mér orðaforðann, eins og
hvað það þýðir að oðra. Hann
kennir mér um fjarvídd, um liti,
um áferð, um eiginlega efnisins.
Hann útskýrir hvernig hann
hugsar og vinnur stig af stigi þeg-
ar hann finnur upp hluti og verk-
færi. Hann sýnir mér aðferðir við
að raða, flokka og skipuleggja,
hann kennir mér að beita skóflu,
moka snjó og hvernig á að búa til
snjóhús og snjókarl svo verkið
standi. Hann býr sjálfur til list-
ræna snjókarla og snjóhús og
meira að segja snjóboltinn er full-
komlega lagaður með hlýjum og
öruggum höndum. Hann leggur
alltaf fallega á morgunverðar-
borðið; með servíettum og oft
með blómum og svo kallar hann á
mömmu og okkur hin.
Hann kennir mér um feg-
urðina. Hvernig hún virkar,
hvernig hún er í öllum hlutum,
formum og fólki og hvernig við
getum búið til fegurð í kringum
okkur.
Ég sat hjá pabba og hélt í
höndina á honum þegar hann
fékk loks friðinn og er óendanlega
þakklát fyrir það. Allt var kyrrt,
úti var logndrífa og fegurðin ríkti.
Hrund Ólafsdóttir.
Hjá afa og ömmu í Lambhaga
átti ég heimili. Mér leið aldrei
öðruvísi þar og afi þreyttist ekki á
að ítreka það. Þar var mitt annað,
og fljótt þriðja, athvarf. Þar var
ég oft sem barn og í minningunni
var ekki stórmál hvort mamma
væri á staðnum, ég var aldrei í
pössun. Þarna átti ég heima.
Það var margt sem ég aðhafð-
ist í Lambhaganum sem barn,
ýmist með frændum og/eða syst-
ur, eða einn. Best fannst mér þó
að vera einn. Þá fékk ég óskipta
athygli afa sem var oft í hlutverki
kennarans, hann var alltaf að
sýna mér og kenna. Mis mikið sí-
aðist inn en eftir sat áhugi og
metnaður fyrir teikningu og
hönnun sem átti eftir að verða
mér mikið og gott veganesti.
Það var eitthvað alveg sérstakt
við það sem við afi áttum aðeins
tveir saman. Að hlæja saman að
einhverjum aulabröndurum sem
engum öðrum þótti fyndið var
okkar aðalsmerki. Ég minnist afa
og stundanna okkar saman með
hlýju.
Ég er þakklátur fyrir afa og
ömmu á Selfossi. Þeirra minning
og andi mun lifa í huga mínum og
svo margra annarra um ókomna
tíð.
Arnór Bogason.
Óli Th, eins og hann var gjarn-
an kallaður, hóf störf við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands haustið
1982, einu ári eftir að skólinn var
settur í fyrsta sinn. Hann féll
strax vel inn í hópinn enda ekki
við öðru að búast. Óli var fé-
lagslyndur, spilaði á harmónikku,
teiknaði af list og tók strax til við
að teikna okkur samstarfsmenn-
ina, skemmtilegar skopmyndir.
Hann sagði góðar sögur og
styrkti góðan anda í skólanum og
kraftinn í frumkvöðlastarfinu í
upphafi. Óli kenndi grunnteikn-
ingu og einnig myndlist enda með
próf úr Myndlista- og handíða-
skóla Íslands. Þá kenndi hann
fagteikningu söðlasmíði. Óli var
með sveinspróf og meistararétt-
indi í bílamálun. Óli Th var ein-
staklega ljúfur og elskulegur við
nemendur og vildi allt fyrir þá
gera, hjálpa og aðstoða. Eitt sinn
kom hann til stjórnenda og þótti
mjög leitt að hann næði ekki að
kenna nemanda undirstöðuatriði
grunnteikningar, þau virtust bara
ekki skila sér og tók Óli það mjög
nærri sér.
Um langt árabil áritaði Óli all-
ar verðlaunabækur skólans og
var það framlag hans mikilvægt,
bæði verðlaunahöfum og skólan-
um.
Óli var góður félagi og í starfs-
mannaferðum og á samkomum
skólans greip hann oft til nikk-
unnar og skemmti félögunum.
Hann fór í Frakklandsferð með
nemendum og kennurum skólans,
teiknaði eftirminnilegar myndir
af frönsku kennurunum og átti
þátt í að koma á frönsku kaffihúsi
nemenda í Tryggvaskála. Á
seinni árum færði Óli skólanum
margvíslegar gjafir, t.d. sauma-
vélapíanóið, mynd af Benedikt
Gröndal, víkingamynd til ís-
lenskudeildar og þjóðhátíðar-
myndina frá 1874 með fjallkon-
unni.
Formleg starfslok Óla Th við
skólann voru í lok vorannar 2006
en hann kenndi áfram stunda-
kennslu til áramóta 2007. Hann
var samt alltaf í sambandi við fé-
lagana og kom oft í skólann að
hitta fyrrverandi samstarfsmenn.
Sérstaklega þótti honum vænt
um að koma í myndlistardeildina
sem hann hafði byggt upp í góðri
samvinnu við Elísabetu Harðar-
dóttur myndlistarkennara.
Þá tók Óli virkan þátt í Ung-
mennafélagi Fjölbrautaskóla
Suðurlands (UmFSu) en í því fé-
lagi eru fyrrverandi starfsmenn
skólans sem komnir eru á eftir-
laun. Óli myndskreytti vísnabók
félagsins á mjög skemmtilegan
hátt eins og hans var von og vísa.
Óli og kona hans, Gyða Svein-
björnsdóttir, voru góðir félagar
og tóku virkan þátt í samkomum
og ferðum starfsmannafélagsins
og skólans. Hlýleiki, væntum-
þykja og umhyggja eru mann-
kostir sem þau áttu sameiginlega
og skilja eftir í huga okkar sam-
starfsmanna.
Við sendum fjölskyldunni okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Fjölbrautaskóla
Suðurlands.
Örlygur Karlsson og
Sigurður Sigursveinsson,
fyrrverandi
skólameistarar FSu.
Mikill ljómi er yfir áratuga vin-
áttu við þau heiðurshjón Óla Th
og Gyðu. Betri og tryggari vini er
ekki hægt að eignast. Skemmti-
leg, listræn og með ríka réttlæt-
iskennd sem skilaði sér meðal
annars í einlægum stuðningi við
og starfi fyrir félagshyggjuflokk-
ana, Alþýðubandalagið og síðar
Samfylkinguna.
Það var sama hvort þurfti að
manna vakt á kosningaskrifstofu
eða hvaðeina annað, þau voru
fyrst á vettvang, létt í lund með
einkar þægilega nærveru. Litrík
og sterkar persónur bæði tvö.
Óla Th kynntist ég fyrst sem
nemi í Fjölbrautaskóla Suður-
lands, þar sem hann átti farsælan
starfsferil. Eitt sinn er ég gekk út
úr prófi hjá honum rétti hann mér
teikningu sem hann hafði rissað
upp af mér, en Óli var listmálari
góður og eftir hann liggur mikið
safn öndvegis mynda. Margar
hverjar eru úr bæjarlífinu á Sel-
fossi og nágrenni.
Upp frá þessum kynnum urð-
um við miklir vinir og leiðirnar
lágu ítrekað saman, bæði í gegn-
um stjórnmálin og önnur samtök
þar sem menn sækja sér bata og
betra líf.
Sterkur þráður sem slitnaði
aldrei batt okkur vinaböndum og
alltaf var sama tilhlökkunarefnið
að hitta listamanninn. Óli bjó yfir
þeim mannkostum að sjá það
góða í öllum og hafði manneskju-
lega sýn á lífið og tilveruna.
Leiftrandi greindur og næmur
listamaður sem tók afstöðu með
lítilmagnanum og þeim sem mega
sín minna.
Eftir að Gyða féll frá dró hratt
af Óla. Þau skipti sem ég heim-
sótti hann að Ási í Hveragerði,
þar sem hann bjó á lokasprett-
inum, blasti við að missir eigin-
konunnar hafði verið honum mik-
ið áfall.
Nú mætast þau á ný Óli og
Gyða í sumarlandinu eilífa. Í huga
okkar sem vorum svo lánsöm að
kynnast þeim og eignast að vinum
lifir þakklæti og safn góðra minn-
inga. Fjölskyldunni sendi ég
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Björgvin G. Sigurðsson
Þegar Óli Th vinur minn, er
fallinn frá streyma minningarnar
fram. Ég kynntist þeim hjónum
Gyðu og Óla fyrst í starfi Alþýðu-
bandalagsins á Selfossi um og eft-
ir 1970. Þar voru þau áhugasamir
og góðir liðsmenn. Oft var leitað
til Óla þegar eitthvað þurfti að
teikna eða mála. Hann málaði
fallegt nafnskilti á húsið sem Al-
þýðubandalagið reisti á Kirkju-
vegi 7 á Selfossi. Þegar áhuga-
samir flokksmenn stofnuðu
Bæjarblaðið teiknaði Óli útlit
blaðsins. Það var síðan gefið út í
níu ár, alls 95 eintök. Í blaðinu má
víða sjá ýmis teikniverk Óla, en
ég varðveitti blaðið og lét binda
það inn í tvö bindi og mun það
vera eina heila eintakið sem til er
af blaðinu.
Tvær andlitsmyndir af mér gaf
Óli mér sem hann teiknaði með
blýanti á fundum. Þau hjón voru
síðan stofnfélagar í Samfylking-
unni um aldamótin 2000 og Óli
málaði nafnskiltið yfir dyrunum á
fundarsal hennar á Eyravegi 15 á
Selfossi. Tvö málverk eftir Óla
prýða þennan fundarsal, hvort
tveggja táknmyndir. Annað er af
hópi fólks sem stendur við „rauða
strikið“ og einn búinn að stíga
öðrum fæti yfir! Hitt er af háum
múr og er stigi reistur upp við
múrinn, þannig er hægt að klífa
það sem erfitt er! Óli var raunar
víðkunnur listmálari.
Ég heimsótti þau hjón oft í
Lambhagann og átti þar góðar
stundir. Það er gott að minnast
þessa góða drengs.
Ég vil að lokum þakka honum
og þeim hjónum góð kynni og
minnist þeirra með hlýjum hug.
Sigurjón Erlingsson.
Ég kynntist Óla og konu hans,
Gyðu, fyrir rúmum áratug. Þau
voru vinir tengdaforeldra minna
frá því að þau fluttu úr Eyjum og í
Hveragerði. Sú vinátta færðist til
mín og Hrefnu, konu minnar.
Það var tvennt sem sameinaði
tengdapabba og Óla. Annað var
trúin á „ríki verkamanna og
bænda“ eða Alþýðubandalagið og
hitt var tónaflóð harmónikkunn-
ar. Þeir Óli og tengdapabbi hitt-
ust gjarnan til að „draga seim-
inn“ og spila einhver vel valin lög.
Útkoman var sú að Óli vildi endi-
lega gefa út geisladisk með harm-
ónikkuleik tengdapabba, Gísla
Hjálmars Brynjólfssonar. Disk-
urinn var og er frábær og sam-
einar þessa vini að því leyti til að
Óli á eitt laganna sem tengda-
pabbi spilar á diskinn. Óli kunni
augljóslega að meta hæfileikana
sem mættu honum í samtíma-
mönnum enda æfður kennari og
augljós listamaður sem Óli var.
Óli og Gyða heimsóttu tengda-
foreldra mína yfir sumartímann,
meðan við bjuggum í Skógarhlíð
35 í Hörgársveitinni ásamt
tengdaforeldrum mínumi. Þann-
ig kynntist ég þessum hjónum,
Óla og Gyðu.
Mér þótti gott að finna fyrir
því opna og kærleiksríka hugar-
fari sem þau hjón sýndu mér þó
svo að ég væri kallaður ýmist
ofsatrúarmaður eða sértrúar og
stjórnmálaskoðanir okkar lágu
ekki endilega saman. Ég minnist
þess ekki að samtöl okkar hafi
farið í þrætur og leiðindi þegar
trúna bar á góma og það var æði
oft. Ég náði mjög mörgum
skemmtilegum stundum milli
„laga“ í spiliríinu hjá Óla og
tengdapabba þar sem lífsskoðan-
irnar voru lagðar á borð.
Eitt sinn sem oftar lá leið mín
til Vestmannaeyja. Ég greip
tengdapabba með og skilaði hon-
um í Lambhagann á Selfossi, til
Óla og Gyðu, svo hélt ég mína
leið. Einn daginn sitja þeir saman
í eldhúsinu með kaffibolla og
skrafa saman. Í eldhúsinu var
eyja sem aðskildi ísskápinn og
eldhúsborðið. Þar sem Óli og
tengdapabbi sitja og spjalla þá
skyndilega hristist allt og skelf-
ur. Þeir berast um eldhúsgólfið í
stólunum og allir skápar og
skúffur opnast á austurveggnum
og kasta úr sér. Ísskápurinn opn-
ast, hendist fram og hvolfir öllu
út og fellur á eyjuna. Leirtauið
mélast á gólfinu og allar skúffur
standa opnar eftir hamaganginn.
Tengdapabbi horfir á Óla og seg-
ir: „Óli þó, hvernig gengurðu
um“! Óli var jafn hissa og segir:
„Ja, Gísli, hvað ertu búinn að
gera“! Svo var hlegið og gert að
gamni sínu en næstu þrír dagar
fóru í tiltekt, lagfæringar og
spilirí.
Það er eftirsjá að þessum
mönnum og ljúfar minningar sem
ég á um þá báða eða þau öll. Mér
finnst eins og Óli og Gyða séu
óaðskiljanleg og skrifa ég þessi
minningabrot um þau sem óað-
skiljanlega vini. Guði vil ég þakka
fyrir að hafa fengið að kynnast
Óla og Gyðu. Ég trúi því að ég fái
að hitta þau í næstu sköpun
vegna orða Jesú Krists: „Þegar
ég er farinn burt og hef búið yður
stað, kem ég aftur og tek yður til
mín til þess að þér megið vera þar
sem ég er“! Ekkert er betra
veganesti manninum en hið lif-
andi og sanna erindi trúarinnar á
Jesú Krist, Guðs son.
Dætrum Óla og Gyðu vottum
við Hrefna samúð með þessari
stuttu kveðju.
Snorri Óskarsson.
Óli Th hefur kvatt en minning-
arnar rifjast upp og varðveitast.
Óla var margt til lista lagt en
fyrst og fremst leitaði hann fanga
með vatnslitina að vopni. Listi-
lega gerðar myndir – menn og
landslag spruttu fram. Ég minn-
ist margra góðra samverustunda.
Og við brölluðum ýmislegt. Skop-
skyn Óla var óbrigðult. Slóðin er
víða, í blöðum og auglýsinga-
spjöldum Leikfélags Selfoss og
víðar. Við gáfum út Eilítið frétta-
blað og höfðum gaman af. Hár-
beitt grín en alvarlegur undir-
tónn.
Eitt sinn bankaði ég sem oftar
upp á á heimili hans og við tókum
tal saman. Niðurstaða fékkst.
Listamaðurinn tók að sér
kennslu í Fjölbrautaskólanum.
Bættist í áhugasaman hóp starfs-
fólks og kenndi þar um árabil. Í
starfi kennarans sameinuðust
hugur og hönd.
Óli Th var óskiptur vinur.
Við Kristjana minnumst Óla
Th með þökk. Blessuð sé minning
hans.
Þorlákur Helgi Helgason.
Ólafur Thorlacius lyfjafræð-
ingur, eða Óli eins og hann var
gjarnan kallaður í okkar vinahópi,
náði níræðisaldri og gott betur.
Ég minnist Óla með mikilli
virðingu. Hann gat virst hæglátur
en glettnisvipurinn var sjaldan
langt undan. Það er ekki ofsagt að
hann var öðlingur og afar greið-
vikinn. Hann var fróðleiksmaður,
hafði einlægan áhuga á þjóð-
félagsmálum, var glöggskyggn og
fylgdist vel með atburðum innan-
lands og utan. Óli hafði gaman af
því að rýna í hlutina, spyrja
spurninga og rökræða. Þegar um
smærri eða stærri nýjungar var
að ræða átti hann til að þráspyrja
og hætta ekki fyrr en hann skildi í
þaula hvað var á ferð. Þetta gátu
verið stórmál, enda var Óli rót-
tækt þenkjandi, en ég minnist lít-
ils skondins dæmis úr samræðum
okkar. Óli segir: „Hvað eru þess-
ar strikamerkingar og hvernig
virka þær?“ Ég var þá ekki búin
að setja mig inn í þessa hluti og
varð því svaravant. Næst þegar
við hittumst vissi Óli allt um
þessa tækninýjung enda búinn að
fylgja málinu eftir. Ég minnist
líka góðlátlegrar stríðni Óla frá
fyrri árum. Gat hann átt til að
vera forvitinn og áhugasamur um
líf vinanna og mátti maður þá
sitja undir nokkurri eftirgrennsl-
an. Óli var afburða hagur í hönd-
um og var bílskúrinn mikið nýttur
meðan heilsan leyfði. Einnig má
nefna ferðagleði þeirra hjóna en
Ólafur var lipur og laginn bíl-
stjóri. Þau hjónin Guðrún og Óli
notuðu mikið tjaldvagn í útileg-
urnar, þar var öllu afar haganlega
fyrir komið. Nú til skamms tíma
létu þau af tjaldvistinni og tóku að
ferðast um á „rúgbrauði“ sem var
innréttað sem ferðabíll. Þótti
sumum vinum orðið nóg um
nægjusemi þeirra hjóna en vildu
slást í hópinn og tóku sér gistingu
á hóteli í grenndinni því að
ferðast skyldi!
Ég minnist margra góðra
stunda á fyrri árum með þeim
merkishjónum, Óla og Guðrúnu, í
Heiðargerðinu og Sólheimum í
Reykjavík auk útivistar og mikils
gamans og glens í sumarbústaðn-
um í Mýrdalnum. Þakka ég inni-
lega fyrir þá samveru. Á síðari ár-
um var gaman að koma í
heimsókn á fallegt heimili þeirra
á Selfossi, alltaf sömu hlýlegu
móttökurnar.
Það var afar ánægjulegt að fá
að vera með á níræðisafmæli Óla í
ágúst síðastliðið sumar í fjöl-
skyldu- og vinahópi. Þrátt fyrir að
dregið væri af Óla tók hann þátt
og var gaman að hitta fjölskyld-
una, unga sem gamla, og þá meðal
annars systkini hans.
Ég þakka fyrir áratuga hlýja
vináttu, fróðlega, skarpa og
skemmtilega samveru sem aldrei
bar skugga á, svo og hjálpsemi í
minn garð.
Innilega samúð votta ég fjöl-
skyldunni allri, Dagnýju, Ragn-
heiði og Runólfi, barnabörnunum
og systkinum Óla, þeim Ragnhildi
og Agli, og þá ekki síst þér, elsku
Guðrún mín.
Guðrún Kristinsdóttir.
Ólafur Th Ólafsson
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.