Morgunblaðið - 05.12.2019, Qupperneq 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. DESEMBER 2019
✝ Anna Skúla-dóttir fæddist á
Eskifirði 30. októ-
ber 1948. Hún lést
af völdum fram-
heilabilunar 27.
nóvember 2019.
Foreldrar hennar
voru Anna Sigurð-
ardóttir, forstöðu-
maður og stofnandi
Kvennasögusafns
Íslands, f. 5. desem-
ber 1908, d. 3. janúar 1973, og
Skúli Þorsteinsson, skólastjóri á
Eskifirði og síðar námsstjóri
Austurlands, f. 24. desember
1906, d. 25. janúar 1973. Systk-
ini Önnu eru Þorsteinn Skúla-
son, f. 22. nóvember 1940, lög-
fræðingur, og Ásdís Skúladóttir,
f. 30. júní 1943, félagsfræð-
ingur.
Anna lauk námi frá Fóstru-
skóla Sumargjafar, sem síðar
varð Fóstruskóli Íslands en er
nú deild í Háskóla Íslands árið
1968. Anna starfaði m.a. við
Blindraskólann í Reykjavík og
Barna- og unglingageðdeildina
að Dalbraut í Reykjavík. Lengst
af starfaði hún sem leikskóla-
stjóri Grandaborgar í Reykjavík
og leikskólastjóri Glaðheima í
Bolungarvík.
Anna bjó í mörg ár með fjöl-
skyldu sinni í Afríku, í Tansan-
íu, Kenía og Níger-
íu. Síðan um tíma í
Englandi. Anna afl-
aði sér víða fram-
haldsmenntunar,
m.a. stundaði hún
framhaldsnám í
kennslufræðum og
stjórnun. Meðal síð-
ustu starfa hennar
var að skipuleggja
uppbyggingu og
starfshætti í leik-
skóla í Kenía sem hún fylgdi síð-
an eftir. Þetta starf var á vegum
Tears Children and Youth Aid.
Með fyrri eiginmanni sínum,
Sigurði Jónssyni verslunar-
ráðgjafa, f. 12. mars 1946, eign-
aðist Anna Eirnýju Ósk, f. 3. maí
1973, viðskipta- og markaðs-
fræðing MSC, og Áslaugu
Dröfn, f. 12. október 1979, hár-
greiðslumeistara og gervahönn-
uð, sem er gift Kolbrúnu Ósk
Skaftadóttur. Með seinni eigin-
manni sínum Barry Woodrow
átti Anna dótturina Karen Emil-
íu, f. 2. nóvember 1986, reið-
kennara og MPM, maki Fabio
La Marca. Anna eignaðist fjögur
barnabörn, Felix Skafta, Róbert
Mána, Anney Sögu og nýfædda
litla stúlku.
Minningarathöfn um Önnu
fer fram í Fossvogskirkju í dag,
5. desember 2019, kl. 13.
Það er skrítið hvernig minnið
virkar, um leið og maður reynir að
leita að minningum þá er eins og
þær hlaupi allar í burtu eins og
styggar rollur. Svo þegar maður
sest niður og slakar á þá koma þær
hægt og rólega. Það koma mörg
minningabrot upp í hugann um
mömmu, allskyns samtöl, góðar
máltíðir, söngur, bílferðir og kaffi-
bollar í eldhúsinu á Barónsstíg þar
sem alltaf var hlegið og gert góðlát-
legt grín. Barónessan á Baróns-
stígnum var alltaf með kaffi og smá
gúmmelaði fyrir alla.
Mamma mín var kjarnakona, úr-
ræðagóð, lausnamiðuð og lenti allt-
af á löppunum eins og köttur sama
hvað gekk á. Hún dvaldi stutt við
vandamál, reyndi bara að leysa þau
eins og hún best gat og halda svo
áfram með smjörið. Horfði bara
fram á við og tók lífinu fagnandi
með frasann „Hakuna Matata“ að
vopni. Ég held að ég geri það líka
héðan af henni til heiðurs. Mamma
var veik og föst á hjúkrunarheimili
alltof lengi og við systur þurftum
að fylgjast með kviku, lífsglöðu
mömmu okkar með glettna blikið í
augunum hverfa inn í hræðilegan
sjúkdóm. Hún var löngu horfin og
andlát hennar var líkn og ljúfsár
léttir. Það sem mér þykir sárast er
að hafa ekki sagt „mamma, ég
elska þig“ fyrr en eftir að hún
veiktist og gat ekki meðtekið það.
En ég ætla ekki að dvelja við þá
minningu heldur muna mömmu
mína hlæjandi og glaða með lítinn
postulínskaffibolla í hönd og hálfan
sykurmola í hinni á Barónsstíg. Ég
mun halda minningu hennar á lofti
þegar ég segi barnabörnunum
hennar frá ömmu Önnu og öllum
þeim skemmtilegu minningum sem
ég varðveiti í hjartanu. Mamma, ég
sakna þín og ég elska þig.
Áslaug Dröfn Sigurðardóttir.
Aðdragandinn að minningar-
grein um mömmu hefur verið allt
of langur, en ég hélt alltaf að pistill-
inn yrði fullmótaður þegar þessi
tími kæmi. En svo er ekki, hvar á
ég að byrja? Minningarnar eru svo
margar en líka mjög handahófs-
kenndar. Minningar um ferðalög,
samveru við matarborðið, samtöl,
vatnsslag og annan fíflagang. Góðu
minningarnar yfirtaka smám sam-
an þær erfiðari.
Það varð snemma vani að
hringja beint í mömmu eftir skóla,
þó það væri ekki nema til þess að
segja hæ. Þessi vani fylgdi mér
þegar ég flutti að heiman og fór í
nám, en ég hringdi daglega í
mömmu fyrstu önnina bara til þess
að segja hæ en oft líka til þess tala
mig í gegnum eitthvað, allt frá því
að taka ákvörðun um hvort ég ætti
að kaupa skó upp í mun stærri
málefni. Alltaf var mamma með
góða punkta, spurði opinna spurn-
inga og leiddi mig að svarinu.
Mamma var alltaf með mér í liði,
þó svo að hún væri kannski ekki
alltaf sammála mér. Það voru
þessi símtöl sem ég saknaði svo
mikið þegar mamma fór að veikj-
ast, því mamma veit best.
Mamma sýndi því sem ég gerði
áhuga og var hvetjandi í verki.
Hún gaf mér frelsi til að prófa mig
áfram og þegar hlutirnir fóru ekki
eins og ég hafði séð fyrir mér tók
hún á móti mér án fordóma. Til
dæmis þegar ég ákvað að lita á
mér augabrúnirnar bláar og þær
urðu grænar eftir sundferð tók
hún á móti mér þegjandi og hljóð-
laust og litaði þær fyrir mig svart-
ar aftur! Hún mætti á alla tónleika
og skólasýningar sem ég tók þátt í
og kom svo upp í hesthús til að
baka vöfflur eða moka skít. Þegar
ég var unglingur bjuggum við í
litlu sveitarfélagi og engin þörf
var á að keyra mig í skólann en
það gerði hún samt þar sem þar
náðist nokkurra mínútna samvera
í amstri dagsins. Matartíminn var
einnig stund þar sem við settumst
nánast undantekningarlaust niður
saman. Hún fylgdi mér norður á
Hóla í inntökupróf, fór með í
hestaferðir sem bílstjóri, kom með
í skólaferðalög, las ritgerðir yfir af
stundum óþolandi nákvæmni og
seinna meir ferðuðumst við saman
um Tansaníu og Ástralíu.
En það var líka þannig að
mamma gat allt, og það sagði hún
upphátt við hvert tækifæri sem
gafst. Hún var sjálfstæð, sterk
kona og stolt af því. Það var ekk-
ert sem hún gat ekki gert ef hún
ætlaði sér það, og hún stóð við það.
Hún sýndi vinum mínum áhuga
og það er greinilegt á öllum þeim
skilaboðum sem mér hafa borist
að undanförnu að þeir hafa
skemmtilegar og stundum smá
skrýtnar minningar um hana.
Enda var kannski ekki beint hefð-
bundið heimilishaldið hjá okkur,
með snák sem gæludýr, strútskjöt
á steinasteikinni og rjómasprau-
tuslag sem endaði úti á bílastæði.
Það verður seint hægt að segja
að það hafi verið leiðinlegt í kring-
um mömmu og það er erfitt að
hugsa til þess að stelpurnar okkar
tvær munu ekki fá að verja tíma
með henni, en þær munu þekkja
hana af öllum sögunum sem við
munum segja þeim.
Mamma, takk fyrir allt, og þá
meina ég allt. Því að þú hefur mót-
að mig í þá manneskju sem ég er í
dag.
Þín dóttir,
Karen.
Mér þykir við eiga að minnast
Önnu systur minnar með nokkr-
um orðum.
Mér kemur fyrst í hug ljós-
myndin sem móðir mín tók af okk-
ur Ásdísi systur minni þar sem við
horfðum á Önnu nýfædda og það
leynir sér ekki að við erum hrifin
af barninu.
Á Eskifirði voru venjulega bæði
héraðslæknirinn og ljósmóðirin
við fæðingu og svo var þegar Anna
fæddist. Ég man þegar við Ásdís
biðum úti í garði heima á Eskifirði
meðan Anna var að koma í heim-
inn og þegar við sáum lækninn
koma út spurði ég hann hvort
barnið hefði verið strákur eða
stelpa.
Ég mun nú fara nokkrum orð-
um um Önnu og ýmislegt sem ég á
henni að þakka.
Hún hafði góða hæfileika til
þess að vera fóstra, var lagin við
börn og lét þau hlýða sér. Síðustu
störf hennar á þessu sviði voru við
að koma á stofn leikskóla í Kenýa,
landinu sem hún unni svo mjög.
Anna var laghent og hafði fal-
lega rithönd svo eftir var tekið.
Hún var sterk, fór meðal ann-
ars létt með að bera þung hús-
gögn.
Hún var dýravinur og átti oft-
ast kisur, alin upp við köttinn Gilla
á Eskifirði og kisuna Lipurtá á
Hjarðarhaga en hún kom með
hana á heimilið og átti hana lengi.
Hún hafði gaman af að vera úti í
óspilltri náttúrunni. Ég man eftir
ferðum okkar upp í fjallið á Eski-
firði og jafnvel alla leið upp í
Lambeyrardal að tína fjallagrös.
Einnig minnist ég ferða okkar til
Hesteyrar þar sem ilmur úr grasi
var svo góður eftir indæla rigning-
arskúr.
Anna var víðförul. Auk Afríku
kom hún m.a. til Bandaríkjanna,
Kúbu, Indlands og Ástralíu og
margra landa í Evrópu. Hún hafði
góð tök á ensku máli eftir langa
dvöl í Skotlandi, Englandi og Afr-
íku.
Hún kom mér í kynni við Suð-
austur-Afríku. Án hennar atbeina
hefði ég sennilega hvorki verið svo
lengi í Kenýa né komið til Úganda.
Vegna tíðra ferða minna til Bol-
ungarvíkur, þegar hún bjó þar,
kynntist ég Vestfjörðum.
Ég minnist sameiginlegra ut-
anferða okkar til Edinborgar,
Kaupmannahafnar, Parísar, Berl-
ínar, Portúgals og Prag og ég man
þegar ég heimsótti hana í Lindh-
urst suður við Ermarsund á Eng-
landi þegar hún vann þar á hóteli.
Mér kom í hug þegar Karen
dóttir Önnu sat með nýfædda
dóttur sína við banabeð móður
sinnar: einn kemur þá annar fer.
Lífið heldur áfram.
Þorsteinn Skúlason.
Sól rís, sól sest. Eitt sinn skal
hver deyja. Um það er ekki deilt,
en dauðans óvissi tími og það
hvernig menn skilja við eru
óþekktu stærðirnar. Litríkri ævi
Önnu lauk eins og vænta mátti og
hún kvaddi umkringd sínum nán-
ustu og kærustu. Vegna sjúkdóms
síns er óvíst hvernig hún upplifði
umhverfi sitt, en fyrir hana var
viðskilnaðurinn væntanlega líkn.
Ástvinamissir er ætíð sár fyrir
aðstandendur, en minning um
hinn látna lifir og margs er að
minnast frá liðnum samvistar-
tíma. Ljúfar minningar eru mikils
virði. Far þú í friði, vina. Dætr-
unum og fjölskyldum þeirra votta
ég samúð vegna fráfalls Önnu.
Sigurður Jónsson.
Við kynntumst ungar, rétt farn-
ar að heiman eins og sagt er. Við
störfuðum á sama vinnustað.
Áhugamál okkar beggja var það
sama; uppeldi ungra barna og
uppeldis- og sálarfræði. Þarna
vorum við, tvær ungar stúlkur fyr-
ir allt að hálfri öld, að velta fyrir
okkur framhaldsnámi. Það þótti
ekki jafn sjálfsagt mál í þá daga og
það er í dag. Nýlegur uppeldis-
skóli varð fyrir valinu, Fósturskóli
Sumargjafar, sem nú er kominn á
háskólastig. Við útskrifuðumst úr
þessum metnaðarfulla skóla
ánægðar og sælar. Ég vissi ekki
fyrr en síðar að skólastýran sjálf
var móðursystir Önnu. Ekki leið-
um að líkjast þar sem hún var.
Fljótlega eftir að námi lauk kynnt-
ist Anna öndvegismanni, Sigurði
Jónssyni, og segir mér frá þessu
leyndarmáli sínu og ég samgleðst
minni góðu vinkonu. Glæsileiki og
myndarskapur þeirra hjóna var
engu líkur. Þau eignuðust tvær
stúlkur. Fljótlega venda þau sínu
kvæði í kross, sýndu þar mikla
áræðni og dugnað, og taka að sér
þróunarstarf í Afríku sem ekki var
algengt á þessum árum. Þegar
heim var komið, eða svona inn á
milli landa, voru haldnar mynda-
sýningar og Anna fræddi mig um
menningu, daglegt líf og ekki síst
sára fátækt þessa góða fólks og
um vini sína sem hún kynntist á
þessum árum í Kenýa, Tansaníu
og Nígeríu. Þetta voru mjög
merkilegar og fróðlegar stundir
fyrir mig. Leiðir okkar lágu til
allra átta á þessum árum. Tíminn
leið og Anna eignaðist þriðju
stúlkuna sína. Allar dætur hennar
þrjár eru fallegar og dugmiklar
ungar konur hver á sinn hátt. Árin
líða og lífið er eins og það er. Öll
eigum við okkar góðu og erfiðari
tíma. Anna var greind kona,
hörkudugleg og að mörgu leyti á
undan sinni samtíð. Anna vissi
hvaðan hún kom en gleymdi
gjarnan að setja sér sín eigin
markmið og hlúa að sjálfri sér.
Anna Skúladóttir var heimsborg-
ari í eðli sínu. Ég er þakklát fyrir
alla hennar hlýju í minn garð og
þakklát fyrir að hafa verið henni
samferða á lífsins vegi.
Hallfríður Hrólfsdóttir.
Enn fækkar í hópnum okkar
sem settist á skólabekk í Fóstru-
skóla Sumargjafar haustið 1967.
Þetta var skemmtilegur hópur,
sem hefur haldið góðu sambandi
sín á milli í öll þessi ár. Anna átti
sinn þátt í því að gera skólavistina
og árin sem fylgdu skemmtileg og
eftirminnileg. Þegar við lítum til
baka munum við Önnu alltaf bros-
andi og glaða. Hún var litrík,
skemmtileg og gaf mikið af sér,
hafði góðan húmor og alltaf var
stutt í hláturinn hjá henni. Að ekki
sé nú talað um hvað hún var alltaf
fín og vel tilhöfð, algjör pæja.
Anna var hugmyndarík og
uppátækjasöm og fannst gaman
að ögra kennurunum. Eftirminni-
legt er þegar við áttum við að vera
í sálfræðitíma og Anna vildi bara
gera eitthvað allt annað. Hún vissi
að kennarinn talaði frönsku og þar
sem frönsk herskip lágu við
bryggju í Reykjavíkurhöfn þótti
henni alveg tilvalið að kennarinn
færi með okkur að skoða þau. Og
það gerði hann.
Við höfum oft hlegið að þessari
uppákomu, fremstur í flokki kenn-
arinn með 24 ungar skólastúlkur á
eftir sér.
Anna hafði líka ákveðnar skoð-
anir á starfi og kjaramálum leik-
skólakennara eða fóstra eins og
það hét í þá daga og lét þá skoðun
óspart í ljós við kennara og skóla-
stjórann, sem reyndar var móður-
systir hennar. Þær voru kannski
ekki alltaf sammála og eflaust hef-
ur þetta ekki alltaf verið auðvelt
fyrir Önnu að standa fast á sínum
skoðunum.
Þegar veikindin fóru að láta á
sér kræla reyndi Anna í lengstu
lög vera með okkur þegar við hitt-
umst, hún var stolt og var ekki
tilbúin að gefast upp. Síðasta sam-
veran okkar með Önnu var á ost-
anámskeiði hjá Eirnýju dóttur
hennar. Þá var mikið af henni
dregið, hún gat aðeins sagt já og
nei, en hún brosti og naut þess að
vera með okkur. Þetta var ynd-
isleg samvera og átti Eirný stóran
þátt í því.
Við söknum hennar Önnu og
sendum dætrum hennar og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Skólasystur,
María Kristín Lárusdóttir.
Anna Skúladóttir
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Jón G. Bjarnason,
umsjón útfara
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
AUÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Hjarðarlundi 3, Akureyri,
sem lést 23. nóvember, verður jarðsungin
frá Akureyrarkirkju mánudaginn
9. desember klukkan 13:30.
Sérstakar þakkir til Heimahlynningar á Akureyri fyrir ómetanlega
umönnun og hlýhug.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Heimahlynningu á
Akureyri og Krabbameinsfélag Akureyrar og nágrennis.
Herbert B. Jónsson
Stefán Þór Sæmundsson Rannveig B. Hrafnkelsdóttir
Valur Sæmundsson Hafdís G. Pálsdóttir
Hermann Herbertsson Freyja Sigursveinsdóttir
ömmu- og langömmubörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÚN STEFÁNSDÓTTIR,
Akureyri,
lést á Dvalarheimilinu Hlíð sunnudaginn
1. desember.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Guðlaug, Páll og Friðrik Sigurðarbörn
og fjölskyldur
Ástkær eiginmaður minn, faðir, afi
og tengdafaðir,
SIGURÐUR VALDIMARS GUNNARSSON
múrari,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
29. nóvember. Útför hans verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði þriðjudaginn 10. desember klukkan
13. Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hans er bent á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi.
Guðrún Stefanía Guðjónsdóttir
Guðrún Berglind Sigurðard. Guðmundur M. Sigurðsson
Gunnar Heimir Kristjánsson Selma Gísladóttir
Ragnar Steinn Ragnarsson María Lísa Benediktsdóttir
Rúnar Steinn Ragnarsson Helga Kristrún Hjálmarsdóttir
og barnabörn
Ástkær systir okkar, mágkona og frænka,
MARGRÉT KÁRADÓTTIR,
Þórðarsveig 17, Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
þriðjudaginn 26. nóvember.
Útför fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn
6. desember klukkan 13.
Þorsteinn Kárason Díana Ragnarsdóttir
Sigurbjörn Kárason Vicky Connolly
Lúkas Kárason Gerður E. Tómasdóttir
og frændsystkini