Skessuhorn - 24.07.2019, Blaðsíða 12

MIÐVIKUDAGUR 24. júLí 201912
í síðustu viku sagði Skessuhorn
frá því þegar vaskur Flandrahóp-
ur úr Borgarnesi tók þátt í Lauga-
vegshlaupinu 13. júlí síðastliðinn.
Laugavegshlaupið er 55 km utan-
vegarhlaup þar sem lagt er af stað
frá Landmannalaugum og hlaupið
áleiðis í Þórsmörk þar sem marklín-
an eftirsóknarverða bíður hlaupag-
arpa. Nítján manna hópur á vegum
hlaupahópsins Flandra úr Borg-
arnesi tók þátt í hlaupinu, sumir
hverjir að fara aftur en aðrir í fyrsta
skipti. Elín Davíðsdóttir, Flandr-
ari og hlaupagarpur, fór sitt fyrsta
Laugavegshlaup í ár og lýsir upplif-
uninni sem algjörum draumi. „Ég
vildi gera eitthvað stórt og krefjandi
og skora almennilega á mig á árinu
þar sem ég fagnaði 50 ára afmæl-
inu mínu í ár,“ sagði Elín í samtali
við blaðamann Skessuhorns þeg-
ar hún rifjar upp hvað varð til þess
að hún skráði sig í hlaupið. í upp-
hafi árs var opnað fyrir skráningu í
þetta vinsæla hlaup og varð uppselt
á nokkrum tímum. Elín, ásamt öðr-
um Flöndrurum, nældi sér í pláss í
hlaupinu og að skráningu lokinni
í byrjun árs var ekki aftur snúið.
Hlaupið fyrir
upplifunina
Undirbúningur hófst samstundis
og skráning lá fyrir en Elín setti sér
það markmið strax í upphafi að fyrst
og fremst að fara í hlaupið með það
að hugarfari að njóta reynslunnar
og hafa gaman. „Strákarnir höfðu
margir farið þetta áður. Ég og Inga
Dísa fengum hlaupaprógramm hjá
Stefáni. Hann býr yfir gífurlegri
reynslu hvað svona utanvegahlaup
varðar og notuðum við prógramm-
ið frá honum sem leiðarvísi í undir-
búningi fyrir hlaupið. Við fengum
mikinn stuðning frá Stefáni sem
hvatti okkur ótrauðar áfram, enda
vel vanur svona hlaupum. Annars
var svosem ekkert ákveðið plan,
þannig séð. Við Flandrahópurinn
höfum verið vön að hlaupa þrisvar
í viku en fyrir Laugavegshlaupið þá
bættum við fjórðu hlaupaæfingunni
við,“ segir Elín.
Elín og Inga Dísa gerðust æf-
ingafélagar í aðdraganda hlaupsins.
Á undirbúningstímanum þá hlupu
þær Skarðsheiðina og hjá Hreða-
vatni í jafnaskarð auk þess sem
nokkrar ferðir voru farnar upp og
niður Hafnarfjallið. Á þessum tíma
komu efasemdir af og til upp í huga
Elínar, að kannski mögulega væri
þetta of stór biti að taka, að hlaupa
55 km um hálendi íslands. „Það var
oft á æfingatímabilinu að ég hugs-
aði, nei, ég get þetta aldrei, og íhug-
aði að hætta við. En einhvern veg-
inn eftir hverja einustu æfingu þá
náði maður að hrista þetta af sér.“
í hlaupið fór Elín ásamt Flandra-
félögum sínum, eins vel undirbúin
og hún gat, og leyndi sér ekki fiðr-
ingurinn hjá hópnum sem hittist
aðfararnótt hlaupadagsins á bens-
ínplani í Borgarnesi áður en lagt
var af stað austur fyrir fjall.
Miklu meira
en að hlaupa
Hópurinn lagði af stað um hálf fjög-
ur, aðfararnótt 13. júlí, og leyndi sér
ekki fiðringurinn í mannskapnum.
„Það voru allir með galsa þarna um
morguninn. Maður reyndi að sofa
eitthvað á leiðinni en það var varla
hægt fyrir spenningi. Svo allt í einu
er komið að hlaupinu, sem maður
var búinn að bíða svo lengi eftir.“
Keppendur lögðu af stað í sól-
skinsveðri frá Landmannalaugum
í áttina að Þórsmörk um klukkan
níu á laugardagsmorgni. Þeir allra
hröðustu hlupu leiðina á fjórum
tímum en yfirleitt er fólk að ganga
þessa leið á þremur til fjórum dög-
um. Elín kláraði hlaupið á átta tím-
um og var himinlifandi með árang-
urinn en eins og fyrr segir þá var
hún fyrst og fremst að hlaupa fyrir
upplifunina. „Þetta var svo miklu
meira en bara að hlaupa. Nátt-
úran þarna er eitthvað allt annað,
hún er ekki venjuleg. Það opnað-
ist alltaf nýr heimur fyrir manni því
lengra sem maður hljóp. Allt í einu
er maður kominn í hita af hverum
í kringum sig, svo eru langir svart-
ir sandar á stórum köflum og áður
en maður veit af opnast fyrir manni
dalur og þá tekur við manni gróð-
ur. Það er erfitt að lýsa þessu,“ rifjar
Elín upp. Hlauparar enduðu hlaup-
ið í Þórsmörk þar sem fjölskylda,
vinir og aðstandendur tóku á móti
hverjum og einum, þá gátu kepp-
endur farið í sturtu, hvílt sig og
fengið sér næringu.
Sigurtilfinning
Þrátt fyrir að hafa litla sem enga
reynslu af fjallvegahlaupum þá
kveðst Elín hlaupið hafa gengið
fumlaust fyrir sig en sumir þurftu
að draga sig úr keppni hvort sem
það var vegna meiðsla eða að þeir
náðu ekki tímamörkunum. „Þegar
ég var komin 38 kílómetra áleið-
is, þá kom hugsun í kollinn, Guð
minn góður, það er svo ótrúlega
mikið eftir, ætla ég að klára þetta,“
segir hún og hlær. „Það var akk-
úrat þegar ég fékk pínu krampa í
kálfana. Ég tók bara skynsemina á
þetta og hægði á mér í staðinn fyrir
að stoppa. Svo fór maður yfir ár á
leiðinni og það var svo gott að geta
kælt kálfana í köldum straumn-
um. Manni langaði hálfpartinn
að leggjast niður og kæla sig. Það
var náttúrlega æðislegt veður allt
hlaupið en á köflum of heitt,“ bæt-
ir hún við. Þrátt fyrir krampa í
kálfa þá gekk hlaupið smurt fyrir
sig og náði Elín í mark á prýðis-
tíma. „Ég var ekki eins búin á því
og ég hélt ég myndi verða þegar
ég kom í mark, mér fannst ég eiga
meira eftir. Svo hellist yfir mann
adrenalín- og einhvers konar sig-
urtilfinning þegar maður kemur
loksins í mark. Maður fyllist gleði,
hamingju og stolti.“
Bekkjarpartý
við marklínuna
Þegar í mark var komið biðu gaml-
ar bekkjarsystur úr Borgarnesi eftir
Elínu. Ein þeirra, Guðrún Harpa
Bjarnadóttir hafði verið að hlaupa
Fimmvörðuháls og kom óvænt til
að taka á móti Elínu við marklín-
una en önnur bekkjarsystir þeirra
beggja, Guðný Guðmundsdóttir,
var að taka þátt í Laugavegshlaup-
inu alveg eins og Elín. Myndaðist
hálfgert bekkjarpartý við marklín-
una þegar allar voru búnar að skila
sér á leiðarenda og var kampavíns-
flaska tekin upp til að fagna áfang-
anum og endurfundunum. „Það
var geggjað! Við skáluðum gömlu
vinkonurnar í kampavíni, ég, Guð-
rún Harpa og Ásdís, það var æðis-
legt að hitta þær. Svo verður mað-
ur bara hálf klökkur eftir svona
erfiði.“
í gegnum allt ferlið segist Elín
hafa fengið ómetanlegan stuðning
frá fjölskyldu sinni og að hún hafi
reynst sér mikil hvatning í gegnum
allan undirbúningstímann. „Dóttir
mín hringdi stuttu eftir að ég kom
í mark til að segja mér hvað hún
væri stolt af mér. Maður var bara
næstum því farinn að gráta.“
í rútunni heim voru allir Flandr-
arar í sæluvímu að sögn Elínar og
deildu hlaupararnir upplifun sinni
á milli sín. „Það myndast svo sterk
samheldni eftir svona þraut. Við
fórum öll saman, kláruðum þetta
saman og samgleðjumst öll hvert
með öðru.“
Örlítið stíf í lærunum
Eftir 55 kílómetra utanvegarhlaup
um hálendi íslands má ætla að það
komi einhverjar harðsperrur í lúna
vöðva eða að önnur svipuð þreytu-
merki í líkamanum geri vart við
sig. Elín segist hafa verið furðu-
góð í skrokknum eftir hlaupið. „Ég
fann eiginlega ekkert fyrir þessu
eftir á. Kannski örlítið stíf í lærun-
um en engar harðsperrur eða slíkt.
Ég hélt ég yrði að drepast, ég fékk
ekki einu sinni eina blöðru! Ég er
greinilega betur á mig komin en
ég hélt,“ segir Elín og hlær. Þó svo
að það voru engin augljós merki
um þreytu í skrokknum þá segir
Elín nauðsynlegt og mikilvægt að
hvíla sig vel eftir svona og fór hún
sjálf í heita pottinn og í nudd til að
hlúa að líkamanum. „Það er mik-
ið lagt á líkamsstarfsemina í svona
hlaupi, á vöðvana jafnt og líffærin
eins og hjartað og lungun. Mað-
ur þarf að hvíla sig þó svo maður
sé í góðu formi. Það er mælt með
tveimur vikum að leyfa kerfinu að
jafna sig en samt fara út að ganga
og gera eitthvað smá til að stirðna
ekki alveg upp,“ segir Elín sem fór
og hljóp fjóra kílómetra nokkrum
dögum eftir Laugavegshlaupið til
að liðka sig.
Í besta formi lífs síns
Elín segist vel geta hugsað sér að
fara aftur í svona hlaup en fer þó
rólega í að vera með hástemmd-
ar yfirlýsingar og ætlar frekar að
leyfa þessu að þróast náttúrulega.
„Ég er ekki alveg búin að hugsa
svo langt en ég væri geggjað til í
að fara aftur núna. Það er spurn-
ing hvort maður skori aftur á sig á
sextugsárinu,“ segir hún og bros-
ir.
Elín byrjaði fyrir alvöru að
hlaupa haustið 2013 en vorið áður
hafði hún sótt byrjendanámskeið
hjá Flandra í Borgarnesi. Sjálf
hafði hún æft körfubolta og fót-
bolta með Skallagrími í barnæsku
og prófað alls konar þolfimi- og
hreyfitíma í íþróttahúsinu í Borg-
arnesi en ekkert hafði höfðað til
hennar eins og hlaupið gerði. „Ég
fann fljótt að hlaupið átti vel við
mig. Sumir hafa spurt hvort mað-
ur sé ekki búin að hlaupa nóg,
en manni langar ekkert að hætta,
þetta er svo gaman. Mig langar að
fara út og hreyfa mig, ég geri þetta
ekki af því ég þarf þess, ég fer út
að hlaupa því mig langar til þess,
það er tvennt ólíkt. Ég sit inni all-
an daginn á rassinum og þetta er
mitt tækifæri til þess að fara út og
hreyfa mig. Það er æðislegt,“ bætir
hún við ákveðin.
Frá því Elín byrjaði að hlaupa
kveðst hún vera orkumeiri en
segist jafnframt hafa verið virki-
lega lánssöm með að hafa aldrei
meiðst á þessum tíma. „Ég hef
verið ótrúlega heppin með að hafa
aldrei fundið fyrir verkjum, lík-
lega er ég bara með ágætis skrokk
upp úr þessu. Ég er í algjörlega
besta formi lífs míns og mér líð-
ur ofboðslega vel í líkamanum. Á
meðan maður getur, þá er maður í
þessu,“ segir Elín að endingu.
glh/ Ljósm. aðsendar.
Bekkjarsysturnar úr Borgarnesi, Elín, Ásdís og Guðrún, skáluðu í kampavín að
hlaupi loknu.
Skoraði almennilega á sig á fimmtugsárinu
Elín Davíðsdóttir er enn í sæluvímu eftir 55 km utanvegarhlaup um hálendi Íslands
Elín Davíðsdóttir hljóp 55 kílómetra í tilefni af 50 ára afmæli sínu á árinu.
Ljósm. glh.
Æfingafélagarnir, Elín og Inga Dísa, fyrir hlaupið.
Elín ásamt Flandrafélögum við ráslínuna í Landmannalaugum. Elín að koma í mark eftir 55 km í Þórs-
mörk.