Hugur og hönd - 01.06.1973, Blaðsíða 10

Slyn.gd.ir [eppar
Öldum saman var skófatnaður ís-
lendinga nær eingöngu þunnir og
skjóllitlir skór úr sauðskinni, því
skinni, sem flestum var tiltækt. Sjálf-
sagt þótti til hlýinda að hafa leppa í
skónum og án efa hafa flestir átt
fleiri en eina, því oft vöknuðu fætur
í íslenzkum skóm. A hverju heimili
hefur því ósjaldan þurft að gera leppa
og þarf því engan að undra þó fjöl-
breytni hafi ríkt í leppagerð. Hitt
gefur meiri ástæðu til umhugsunar,
hve mikil natni var oft lögð í þessar
litlu hversdagslegu flíkur, sem hljóta
að hafa enzt tiltölulega skamman
tíma í haldlitlum skónum.
Algengast var, að leppar væru
prjónaðir, en þeir voru líka oft saum-
aðir úr ullarpjötlum.
Mörg nöfn höfðu þeir, mismunandi
eftir landshlutum, gerð og mynztri,
s. s. íleppar, illeppar, barðar, spjarir,
rósaleppar, rósabarðar, tíglaleppar,
stykkjaspjarir o. s. frv.
Algengt var að prjóna leppa með
garðaprjóni, sem einnig var nefnt
barðaprjón. Voru þeir þá ýmist rönd-
óttir eða með marglitu mynztri á
miðstykki sbr. rósaleppa. í Hugur og
hönd 1968 birtist uppskrift af rósa-
leppum.
Þeir leppar, sem hér verða til um-
ræðu eru prjónaðir báðir samtímis á 4
prjóna. í þá þarf þrjá liti af tvinnuðu
loðbandi og prjóna nr. 1 %—2. Hæll
og tá eru mórauð, en rósin hvít á
sauðsvörtum grunni eða rauð á svört-
um grunni. Ef fara á vel með bandið
eru fitjaðar upp fáar lykkjur og aukið
út fyrir hæl og tekið úr í tá, sjá upp-
drátt. Að sjálfsögðu er einnig hægt að
prjóna jafnan hólk og sníða svo lepp-
10
HUGUR OG HÖND