Feykir - 29.11.2017, Blaðsíða 19

192 01 7
Laundromat fann Þorvaldur
að hann var orðinn verulega
þreyttur á því og leitaði fyrir
sér með aðra atvinnu. „Maður
fer að hugsa; hvað getur maður
gert, og þá kemur aftur að því:
„Ég ætla ekki að segja að ég hafi
logið...“ aftur það sama. Þá fór
ég á allt öðruvísi veitingastað,
Wulff og Konstali, mun meira
krefjandi og fínni og allt önnur
matargerð. Ég hélt að ég væri að
ráða mig sem venjulegan kokk
en svo kom í ljós að þeir voru
ráða mig sem yfirkokk. Eftir
einn og hálfan mánuð var mér
sagt að ég yrði næsti yfirkokkur.
Það var rosalegur rússibani,
stress og kvíði og allur pakkinn.
En gaman og lærdómsríkt, og
gekk ótrúlega vel, alveg eins og
að flota gólfið.“
Í þeirri vinnu var Þorvaldur
næstu tvö árin og byrjaði á
að ráða fullt af Íslendingum.
„Þeir eru duglegir, allt öðru vísi
starfskraftur og samviskusamari
en Danirnir,“ segja þau, „maður
fær svolítið á tilfinninguna
að þeim sé alveg sama um
hlutina af því að þeir eiga ekki
fyrirtækið. Þeir hugsa um sjálfa
sig fyrst og það er spurning
hvort það sé kostur eða galli.
Ef þeir eiga að hætta klukkan 3
þá hætta þeir klukkan 3, sama
hvað er. Íslendingurinn mundi
frekar vera áfram ef með þarf
og setja allt sitt líf á bið. Svo
það er spurning hvað sé betra,
það þarf auðvitað alltaf einhver
að gera það sem þarf að gera
og þá er verið að kasta vinnu
yfir á einhvern annan. En þetta
er topp fólk auðvitað en allt
öðruvísi hugsunargangur. En
atvinnurekendum líkar vel við
Íslendinga, hann vildi bara
fá Íslendinga þegar ég var að
hætta,“ segir Þorvaldur.
Kristín kláraði skólann og
útskrifaðist 2010 og var að
vinna freelance smá tíma eftir
það en hjá Vodafone meðan
þau bjuggu hér heima og svo
hjá Kosmos og Kaos. En eftir að
fjórða barnið fæddist fóru að
hrúgast inn verkefni. Kristín
segist nú ekki hafa verið á
leiðinni að fara út í sjálfstæðan
atvinnurekstur. „Svo ákváðum
við allt í einu að fara út aftur, ég
upplifi þetta bara þannig að það
hellist yfir okkur að fara að gera
einhverja hluti, en allt frá 2012
hef ég verið sjálfstætt starfandi
vefhönnuður og það hefur verið
brjálað að gera. Og þó ég hafi
verið úti í Kaupmannahöfn eru
95% af mínum viðskiptavinum
Íslendingar sem segir dálítið
mikið um það hvernig hlutirnir
hafa breyst á stuttum tíma upp
á samskipti að gera, það stendur
ekkert í fólki að geta ekki hitt mig
augliti til auglitis. Það skiptir
engu máli í flestum tilfellum,“
segir Kristín sem fæst helst
við vefhönnun fyrir fyrirtæki
og einstaklinga sem eru með
einhverja starfsemi. Kristín er
með skrifstofu á Hvammstanga
og slóðin á vefinn hjá henni er
http://dottirwebdesign.is/.
Ferðalagið búið
En hvað kom til að þið komuð
svo aftur heim?
Kristín svarar að bragði: „Bara
löngun til að vera nálægt fólki,
okkar fólki, fjölskyldunni.“
„Það byrjar þannig og svo þegar
maður fer að hugsa um það að
flytja aftur heim verður það að
svona óstöðvandi þrá einhvern
veginn,“ bætir Þorvaldur við.
„Þetta er líka svo skrítið,“ segir
Kristín, „svona hálfu ári áður
þá hefði það ekki hvarflað að
okkur að við værum að fara
að flytja heim. Við héldum að
úr því að við fórum aftur út þá
myndum við vera þar áfram.
En svo gerist þetta einhvern
veginn.“ „Það var eins og þessi
tími væri bara búinn, maður
væri búinn að vera í ferðalaginu
og þyrfti að koma heim aftur og
það hvarflaði aldrei að okkur
annað en að koma hingað norð-
ur,“ segir Þorvaldur og Kristín
tekur undir. „Foreldrar mínir
búa í Reykjavík en ég bara þrái
ekki ys og þys og læti núna,“
segir hún.
Það hlýtur óneitanlega að
vera dálítill munur á að búa í
stórborginni Kaupmannahöfn
og að vera nánast eina fólkið
sem hefur búsetu alla vikuna á
Reykjaskóla, ekki satt?
„Það stóð auðvitað alltaf til að
flytja á Hvammstanga og það
var fyrsta sjokkið að við gætum
kannski ekki flutt heim þar sem
það lá ekkert húsnæði á lausu
og biðlistar eftir því,“ segir
Þorvaldur. „Svo fór maður í
atvinnuleit og ég hringdi í Kalla
[skólastjóra í Skólabúðunum á
Reykjaskóla] og athugaði hvort
það væri hægt að fá leigt og þá
spurði hann mig hvort ég kæmi
ekki bara að elda.“ „Þetta er
einhvern veginn þannig með
svo margt sem við höfum tekið
okkur fyrir hendur,“ bætir
Kristín við, „þetta púslast allt
svona saman, við þurftum ekki
að hafa fyrir neinu, eitt símtal
og það var bara komið bæði
húsnæði og vinna.“ Þorvaldur
vill þó meina að í fyrstu hafi
þetta ekki virst neitt sérlega góð
hugmynd því stefnan hafi alltaf
verið að búa á Hvammstanga.
„Við vissum ekki að okkur gæti
þótt gott að vera svona fyrir utan
bæinn en svo þegar við vorum
komin þá var þetta bara alveg
geggjað,“ segja þau. „En svo á
nú eftir að reyna á það hvernig
mér finnst að keyra í vetur,
það er ég sem þarf að keyra á
Hvammstanga, með elsta strák-
inn í dreifnámið og yngsta í
leikskólann,“ segir Kristín.
Var fólk ekkert hissa á að þið
skylduð bara kúvenda og
koma heim?
„Fólk er náttúrulega vant
því að við tökum upp á alls
konar hlutum. Mamma varð
náttúrulega alveg himinlifandi,“
segir Þorvaldur. „Fólk er svo-
lítið að spyrja hvort þetta séu
ekki stórkostleg viðbrigði en
við erum auðvitað ekki fædd
og uppalin úti, við erum fædd
og uppalin hér þannig að það
eru engin rosaleg viðbrigði fyrir
okkur að koma hingað,“ segir
Kristín, „en það er það fyrir
eldri krakkana okkar, aðeins
stirt og maður skilur það vel,
þau eru ekki komin með neina
fasta vini þannig. En þau eiga
náttúrulega ekki eftir að vera
svo mikið hér því þau eru í 1.
bekk framhaldsskóla og í 10.
bekk.“
En saknið þið ekki Kaup-
mannahafnar?
„Jú, líka, á einhvern máta,“
svarar Kristín. „Okkur líkaði
ekkert illa þar þó við vildum
koma heim, maður saknar
þess ekki beint en manni þykir
vænt um Kaupmannahöfn og
það væri gaman að fara þangað
aftur,“ segir Þorvaldur og
Kristín samsinnir og bætir við:
„Mér finnst dálítið erfitt hvað
það verður rosalega dimmt
hérna og svakalega lengi og
mjög kalt, en það er líka oft
alveg skítaveður þarna úti eins
og tvö, þrjú síðustu sumur.
En mér finnst bara það að á
morgnana birti til og svo komi
myrkur á kvöldin frábært, það
er voðalega fínn rhytmi finnst
mér. Það er það sem ég mun
sakna mest, og að í mars þá er
veturinn bara búinn og maður
finnur það en ekki að það séu
þrír mánuðir eftir.“ „Ef það
kemur sumar,“ bætir Þorvaldur
stríðnislega við.
Söknuðu
jólaboðanna
Þar sem jólin eru á næsta leiti
liggur beint við að spyrja hver
sé helsti munurinn á jólunum
hér og úti?
„Við upplifðum auðvitað bara
okkar íslensku jól, en samt
svona hægt og rólega var ýmis-
legt að breytast hjá okkur, eins
og skógjafirnar. Danir gefa
aðventugjafir, einungis fjór-
ar gjafir,“ segja þau og eru
sammála um að það sé mun
skemmtilegri siður þar sem þá
sé hægt að hafa gjafirnar aðeins
veglegri. „Eins og hjá okkur, Fjölskyldan, sitjandi í sófa talið frá vinstri Guðmundur Steinar, Sunneva Eldey, Þorvaldur með hvolpinn Flóka. Að framan eru Sindri, Kristín og Arna Sóley. MYND: FE
Gæðastundir fjölskyldunnar.