Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 10

8
ÞÁTTUR AF SIGURÐI BRENNI
þeirra félaga og spurði: »Ertu búinn að lesa bæn-
irnar þínar, Teini minn?« — þá hnippti Sigurður í
drenginn og sagði: »Þegiðu!« En við Guðrúnu sagði
hann: »Vertu ekki að þessu helv.... nuddi viö
drenginn; hann er sofnaður«. Varð þetta til þess
að Marteinn slapp við bænalesturinn.
6. Dauði Sigurðar.
Eitt sinn var Siguröur síaddur á Litlu-Völlum í
Bárðardal. Veiktist hann þá af lungnabólgu, var
þungt haldinn og bjóst við dauða sínum. Geröi
hann þá orð séra Jóni Austmann, sem þá bjó á
Halldórsstöðum (1858—78), sem er næsti bær við
Litlu-Velli; beiddist hann þess að prestur kæmi til
sín sem allra fyrst. Þegar presti bárust orð Sigurð-
ar og frétti, hvernig á stæði um hann, bjóst hann
fastlega við, að Sigurður hefði tekið sinnaskipt-
um og mundi vilja láta þjónusta sig fyrir andlátið;
varð honum þetta að orði: »Betra er seint en
aldrei«. Tók séra Jón hempu sína og náðarmeðulin,
fór á fund Sigurðar, tók hann tali og spurði, hvern-
ig honum liði. »Eg er nú að drepast«, svaraði Sig-
urður. »Þá skuld eigum við nú allir að gjalda«,
mælti prestur, »en hvað var það nú, sem þér vilduð
mér helzt, Sigurður minn?« »Eg ætlaði aö biðja
yður fyrir tíkina mína«, svaraði Sigurður, sneri sér
því næst til veggjar og vildi ekki meira við prest
tala. — Þess skal getið, að Sigurður átti tík, sem
hann lét sér mjög annt um, og var ef til vill það
eina, sem honum þótti vænt um. Þó héldu kunnugir,
að Sigurður hefði aðallega ætlað að storka presti
með því að biðja hann þessarar bónar.
Skömmu seinna andaðist Sigurður.