Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 14

12
FRA ERLENDIHELGASYNI
færður um, að svo væri. f þetta sinn fóru þeir að
stæla um sama efni og skoraði Tómas á Erlend að
bera fram einhverjar sannanir fyrir tilveru útilegu-
manna, ef nokkrar væru. Var Erlendur þá orðinn
dálítið hreifur af víninu og mælti: »Víst get eg orð-
ið við áskorun þinni, Tómas, en því skalt þú heita
mér með handeiði og leggja við drengskap þinn, að
þú segir engum þá sögu að mér lifanda«. Lét Tómas
ekki standa á því, og hóf þá Erlendur sögu sína á
þessa leið:
»Síðastliðinn vetur reri eg í Njarðvíkum, en um
vertíðarlok tók eg hesta mína úr fóðrum og haga-
göngu og fór að búa út pjönkur mínar, sem eg ætl-
aði að hafa með norður. Um það leyti hitti eg í
Reykjavík Rangæing nokkum og sá hjá honum fol-
ann rauðglámótta, sem eg seldi að Garði. Leizt mér
þegar svo vel á hann, að eg var ekki í rónni fyrr
en eg fékk hann keyptan og varð eg að gefa tólf
spesíur fyrir hann. Síðan keypti eg samskonar
varning, sem eg hef verið vanur að koma með norð-
ur hingað, og aldrei hafa belgir mínir verið eins út-
troðnir og þeir voru á þessu vori; hugði eg því gott
til sumarsins og lagði af stað austur yfir heiði í
bezta skapi. Segir ekkert af ferðum mínum fyrr en
eg kom að Skriðufelli. Þegar eg lagði af stað þaðan
snemma morguns, var sunnan hlývindi og bezta
veður; bar eg nokkurn kvíðboga fyrir vatnavöxt-
um, sérstaklega Þjórsá, sem eg ætlaði að ríða á
Sóleyjarhöfða-vaði. Kom eg að vaðinu eftir tveggja
daga ferð, um náttmála leyti, og sá þegar, að áin
var bráðófær hverri skepnu. Sunnan vaðsins, þ»r
sem eg var staddur, voru engir hagar, en norðan
þess blöstu við mér Eyvindarver, Þúfuver og Álfta-