Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 15

FRÁ ERLENDI HÉLGASYNI 13
ver, sem liggja milli árinnar og Sprengisands. Var
eg í fyrstu í vafa um, hvað gera skyldi, því að hest-
arnir voru orðnir hungraðir og slæptir, en við nán-
ari íhugun komst eg að þeirri niðurstöðu, að skyn-
samlegast væri að doka við yfir nóttina, treysta því,
að úr ánni drægi með morgninum og freista þess
þá að brjótast yfir hana. Við vaðið og ofan þess
rennur áin í þveraustur, en nokkru neðar breytir
hún um stefnu og rennur þá beint í suður; er því
sunnan megin árinnar nes, sem snýr oddanum í
norðaustur. Rak eg hestana út í nesið og hefti þá
þar, en tók mér tjaldstað sunnan til í nesinu, lagð-
ist til hvíldar og hagræddi mér sem bezt eg gat.
Leið á mig óþægilegt mók við og við, en aldrei náði
eg að festa svefninn, þrátt fyrir þreytu og nætur-
kyrrð. Brá eg upp tjaldskorinni til þess að anda að
mér hreinu og svölu lofti, en sá þá, að hestarnir
voru í þann veginn að hoppa suður úr nesinu. Stóð
eg þá upp, hljóp í veg fyrir þá, rak þá aftur út í
nestána og lagðist til hvíldar. En það fór á sömu
leið og áður; eg gat engrar hvíldar notið, og er eg
leit aftur út undan tjaldskörinni, sá eg, að hestarn-
ir voru komnir aftur á kreik og rásuðu suður eftir.
Seig mér þá í skap, þreif hnakkpútu mína og beizli
og hljóp á eftir hestunum. Leysti eg þá úr höftun-
um, lagði á folann, steig á bak, og rak hestana greitt
út í nesið. Varð mér þá litið í vestur, upp með ánni,
og sá mér til stórfurðu, að maður kom hlaupandi
og stefndi beint á mig. Fór eg þá af baki, stóð við
þá hlið folans, sem frá manninum sneri, og beið
svo átekta. Datt mér fyrst í hug, að þetta kynni að
vera Jón nokkur Semingsson, sem eg oft hafði
heyrt getið um, að færi til grasa upp að Arnarfelli;