Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 72

70
SVIPURINN I ASI
horfði út í stofugluggana. Rétt um leið og eg var
lagztur niður, gekk sami maðurinn aftur sömu leið
norður stéttina, en leit nú ekki inn á mig. Allt þetta
gerðist á skemmri stundu en eg er að segja frá því.
— Þegar betur tók að birta, klæddi eg mig, tók
koffort og kistu frá hurðu, opnaði stofudyrnar og
athugaði loku og klinku á bæjardyrahurð; var bær-
inn harðlokaður eins og kvöldið áður, er við geng-
um frá dyrunum. För eg vestur í hesthús, og fór
heim með hest minn, lagði á hann og lét hann
kroppa í varpanum. Gekk eg síðan til baðstofu og
mætti þá gömlu konunum báðum í göngunum; voru
þær á leið til kaffihitunar í eldhúsi. í baðstofunni
settist eg á stokkinn hjá syni ekkjunnar, sem var
vaknaður, en ekki klæddur. Tók eg þegar að segja
honum alla sólarsöguna af ókunna manninum og
skráveifum þeim, er hann hafði gert mér. Lýsti eg
honum nákvæmlega að útliti öllu og búningi. En er
eg hafði lokið sögu minni, mælti hann: »Nú hafið
þér, prestur minn, lýst Jóni bróður mínum alveg
eins og hann var, þá er hann fór í síðasta sinni að
heiman á síðastliðnum vetri og drukknaði í Stórá
hjá Keldunestúni. Hann var vanur að sofa í sama
rúminu og þér sváfuð í, og svaf þar einmitt einn
nóttina áður en hann drukknaðk. Eg þóttist nú ó-
svinnur hafa orðið við raus mitt, því að eg sá, að
hinum eftirlifanda bróður brá við frásöguna, þótt
stilltur væri, en sagan varð ekki aftur tekin. — í
því bili kom kaffið; eg steypti því í mig, kvaddi
fólkið með þakklæti og hraðaði mér heim.
Svo stóð á, að veturinn áður, sem var frostavet-
urinn mikli, var eg í öðru prestakalli og hafði þá
aldrei að Ási komið eða séð Jón. Dauða hans bar