Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 21

SKREIÐARFERÐ INGJALDS OG ARA
Í9
mér síðurif svo þykkt, að þess líka hef eg aldrei
sér fyrr né síðar. — Með mér var þá þrettán ára
gamall drengur, fóstursonur minn, og gaf eg hon-
um nokkuð með mér. Sátum við þannig í makind-
um samhliða og snerum baki að farangri mannanna.
Fóstursonur minn undi illa langsetum, svo sem
drengjum er títt, og fór þegar á kreik, er hann
hafði kingt síðasta bitanum. Að stundu liðinni
heyrði eg undrunaróp að baki mér og leit við; stóð
þá drengurinn þar með svipu eins ferðamannsins
í tveim hlutum, sinn í hvorri hendi; hafði hann
kippt í sundur skaftinu skammt fyrir ofan járn-
sviftina, en í efra hluta skaftsins var á að gizka
þriggja þumlunga langur, þrístrendur, glófagur og
bitur járngaddur, sem mjókkaði fram og var því
hið skæðasta lagvopn. Eftri endi skaftsins var hol-
ur og gat því gaddurinn falizt þar, svo að ekkert
bar á, enda var svo haglega saman fellt, að ekkert
sá á að utan. Allar voru svipurnar telgdar, með tré-
hnúð fremst, en löngum járnhólk við ólarendann.
Þessu tók ég eftir í einni svipan, því að um leið og
drengurinn hafði æpt upp, spratt einn ferðamann-
anna á fætur, hljóp að drengnum, hrifsaði af hon-
um svipuna og rak hana saman aftur. Eg gleymi
aldrei svipnum, sem á honum var; varmennskan
og heiftin skein út úr hverjum drætti í anditi hans.
»Þú ert of ungur til að skyggnast í annara fórur«,
hreytti hann úr sér, reiddi svipuna á loft og sló
hann með ólinni um þverar herðarnar. Drengurinn
hljóðaði upp, en eg þaut á fætur, greip hann í fang
mér og hljóp með hann til bæjar. Mennina hef eg
ekki séð síðan. Sveið mér það sárt að geta ekki
2*