Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 12

10
FKÁ erlendi helgasyni
fyrir sunnan Mýri fellur Mjóadalsá í Skjálfanda-
fljót, og heitir spildan framan árinnar Litlutungu-
land. Eru þar sandar miklir, og voru þurrir orðnir,
er hér var komið. Varð Jóni litið suður þangað og
sá þá rísa upp jóreyk mikinn, sem nálgaðist óðum.
Greindi hann bráðlega, að þar var maður á ferð
með fjóra hesta og fór svo geyst, að hann gat varla
hugsað sér, hver það væri, því að Erlendur Helga-
son var vanur að fara hægt og gætilega. Hugsaði
Jón sem svo, að Mjóadalsá rnundi dvelja eitthvað
fyrir náuirga þessum, en því fór fjarri; hann setti
í ána, þar sem hann kom að henni, buslaði yfir
hana og reið svo í spretti heim í túnfót á Mýri. Var
þar kominn Erlendur Helgason. Heilsaði hann Jóni,
baðst gistingar og þess með að mega sofa inni í
baðstofu um nóttina, en ekki frammi í svefnskála.
Því tók Jón eftir, að Erlendi varð jafnan litið fram
á sandana, rétt eins og hann ætti von á einhverjum
á eftir sér. Gengu þeir síðan til baðstofu. — Síðar
um kvöldið kom Jón hestum Erlends á haga; þóttx
honum einn þeirra einkennilegur í sjón; var það
foli mikill og sterklegur, dökkrauður á lit, með
hvítan haus og glámeygur; hafði Erlendur aldrei
haft hann með sér á fyrri ferðum sínum. Hinir hest-
arnir voru allir berbakaðir og allslausir og engir
leðurbelgir með í förinni í þetta sinn. Þótti Jóni
þetta kynlegt og gat sér þess til af öllu því, sem
hann hafði séð og heyrt til Erlends, að hann mundi
naumast vera með sjálfum sér. Varðist Erlendur
allra frétta, er hann var spurður um ferðalagið, lét
illa í svefni um nóttina og bað svo urn fylgd út að
Halldórsstöðum morguninn eftir. Reið hann svo sem
leið liggur út að Stóruvöllum, lét vísa sér til vaðs