Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 37

HLYNUR OG BLÁKÁPÁ
35
an og Hlynur. Segist hún þurfa að bjóða nokkrum
vinum sínum til veizlunnar og spyr, hvort Hlynur
vildi heldur vera heima og matbúa eða fara út að
bjóða. »Ekki vil eg fara út að bjóða«, segir hann,
»eg er hér alókunnugur og þekki hvorki þá, er
bjóða skal, né heldur bústaði þeirra. Vil eg þess
vegna vera heima og búa undir veizluna, svo að vel
rnegi á móti gestum taka, því að þeim störfum er eg
alvanur frá fyrri tíð«. Skessan fer síðan af stað
til að bjóða, en Hlynur bíður aðgerðalaus heima
fram eftir deginum; þegar svo langt var um liðið,
að hann bjóst við að skessan væri komin á heim-
leið með boðsgestina, tók hann fram veðurspjaldið
og sló fyrst á hvíta reitinn; kom þá frost og snjór,
svo að ófærð varð á stuttri stundu; því næst sló
hann á svarta reitinn og síðan á þann rauða og
gerði þá dimmvirði með þrumum og eldingum, svo
að úr hófi keyrði. Hélt hann áfram þessum sama
leik allt kvöldið og nóttina og komu engir boðsgest-
anna, svo sem við var að búast. En þegar lýsa tók
af degi, sló Hlynur á gula reitinn á spjaldinu og
gerði þá þegar blíðviðri með solskini. Var þá hvítt
yfir allt vegna fannfergju, en nú tók snjóinn aftur
unnvörpum, svo að vatnsaginn varð óskaplegur. Síð-
ara hluta dags fór Hlynur út til þess að forvitnast
um afdrif brúðarefnis síns og boðsgestanna og
fann hann víðsvegar hræ margra þursa, sem villzt
höfðu og orðið úti í illviðrinu; lengst hafði brúðar-
efni hans komizt, en loksins uppgefizt og frosið í
hel svo sem steinsnar frá hellinum. Dró Hlynur hræ-
in á einn stað, hlóð köst mikinn af hrísi og sprek-
um og brenndi öll hræin að köldum kolum.
3*