Víkurfréttir - 13.05.2020, Síða 26

segja að múslimskar hefðir hafi
fest rætur hér sem ekki er ekki á
Íslandi. Ég finn kannski helst fyrir
því kennarastarfinu þegar nem-
endur iðka sína trú í kringum
Ramadan o.s.frv. Síðan hafa
Svíarnir verið duglegir að taka á
móti flóttafólki og hef ég þ.a.l. í
kennarastarfinu verið að taka á
vandamálum sem áður voru mér
verulega fjarlæg og næstum óraun-
veruleg. Ég var t.d. með nemanda
frá Sýrlandi sem flúði, eins og
margir aðrir, á bát sem var meira
en stútfullur af fólki sem borgaði
ævisparnaðinn í þessa ferð. Um
borð var ófrísk kona sem var alveg
komin á steypinn. Ferðin tók ein-
hverja daga þarna yfir Miðjarðar-
hafið og konan fæddi barnið um
borð. Sá sem fékk greitt frá fólkinu
fyrir þessa ferð, hvort það var skip-
stjórinn eða einhver annar veit ég
ekki, tók nýfætt barnið og fleygði
því í hafið. Segir síðan við konuna:
„Þú hefur ekki borgað fyrir þetta.“
Svona sögur eiga margir af þeim
krökkum sem hingað kom sem
flóttafólk og ég kenni. Það sem
hefur yfirleitt verið mín sterkasta
hlið í kennarastarfinu er að setja
mig í spor annarra og út frá því
finna lausnir og leiðir til að hjálpa
nemendunum. Hvernig setur
maður sig í spor nem-
enda sem hafa upplifað
svona hrylling?“

– Hvernig er að
vera með fjölskyldu
og börn þarna?
„Ég myndi segja að það
sé yndislegt að vera
með fjölskyldu hérna.
Maður borgar ekki
fyrir lækna- eða tann-
læknaþjónustu fyrir
börnin. Barnabæturnar
eru töluvert hærri en
heima en útgjöld sem
viðkoma íþróttaiðkun
eða þvíumlíkt eru aftur á
móti kannski hærri. Einn
af okkar drengjum æfir
fótbolta og það er ekki
nema einu sinni í viku
og langt í frá allt árið
um kring. Við erum eins
og áður sagði í nokkuð
litlum bæ og nú þegar
sólin hækkar á lofti þá
er oft mikið líf og mörg
börn úti að leika sér. Við búum
einnig mjög nálægt ströndinni og
tekur ekki nema tíu mínútur að
hjóla þangað þegar veðrið er gott.
Hér höfum við allt til alls og þrátt
fyrir mikla baráttu við skólakerfið,
og svosem kerfið yfir höfuð, þegar
kemur að þessum elsta þá eru allir
af vilja gerðir og vilja flestir gera
það sem í þeirra valdi stendur til
þess að hann fái að njóta sín eins
og aðrir.“
Fljótari að hjóla
en keyra í vinnuna

– Hvernig er hefðbund-
inn dagur í lífi þínu?
„Dagurinn hér byrjar nú yfir-
leitt um hálf sjö, sjö á stríði við
börnin og koma þeim í skólann.
Það gengur upp flesta daga en
sá elsti lætur foreldrana aldeilis
hafa fyrir því á köflum. Íris keyrir
svo yfirleitt þá tvo eldri í sína
skóla, þar sem þeir eru allir á mis-
munandi stað. Ég fer með Mikael
(þennan yngsta) á leikskólann
sem er um 500 metra frá húsinu
okkar og annað hvort hjólum við
eða löbbum. Ég held síðan áfram
í vinnuna sem tekur ekki nema
nokkrar mínútur að ganga til. Það
má segja að ég sé fljótari að hjóla
þangað en keyra bíl. Akkúrat í
þessum skrifuðu orðum vinn ég
einungis 50% vinnu þar sem ég er
búinn að vera í veikindaleyfi, lík-
lega sökum álags. Þannig að ég
vinn frá átta til hádegis og eru það
yfirleitt um tvær kennslustundir á
dag. Þar fyrir utan tók ég að mér
tæknimálin í skólanum og vinn
mikið með að laga iPad-tækin sem
nemendum skólans er úthlutað.
Ég var t.d. með nemanda frá Sýrlandi sem flúði, eins og margir
aðrir, á bát sem var meira en stútfullur af fólki sem borgaði
ævisparnaðinn í þessa ferð. Um borð var ófrísk kona sem var
alveg komin á steypinn. Ferðin tók einhverja daga þarna yfir
Miðjarðarhafið og konan fæddi barnið um borð. Sá sem fékk
greitt frá fólkinu fyrir þessa ferð, hvort það var skipstjórinn eða
einhver annar veit ég ekki, tók nýfætt barnið og fleygði því í
hafið. Segir síðan við konuna: „Þú hefur ekki borgað fyrir þetta.“
Svona sögur eiga margir af þeim krökkum sem hingað kom sem
flóttafólk og ég kenni.
26 // VíKurFrÉttir á SuÐurNESJum í 40 ár
Fimmtudagur 13. maí 2020 // 20. tbl. // 41. árg.