Bændablaðið - 18.06.2020, Blaðsíða 26

Bændablaðið | Fimmtudagur 18. júní 202026
LÍF&STARF
Guðrún Bjarnadóttir, eigandi Hespuhússins:
Með áhugann á jurtalitun í genunum
– Hefur flutt jurtalitunarvinnustofuna úr Borgarfirði í Árbæjarhverfið í Ölfusi
Nýtt fyrirtæki hefur tekið til starfa
í Lindarbæ í Árbæjarhverfinu í
Sveitarfélaginu Ölfuss skammt frá
Selfossi. Það er Hespuhúsið, sem
er í eigu Guðrúnar Bjarnadóttur.
Þar hefur hún komið sér fyrir í
glæsilegu húsnæði þar sem hún er
að lita band úr íslenskum jurtum,
auk þess að vera með námskeið og
verslun. Guðrún svaraði nokkrum
spurningum Bændablaðsins um
sjálfa sig, fyrirtækið og framtíð-
ina.
„Hér er allt til alls og stutt í
allt en samt er ég í sveitaumhverfi
með kindur og hesta á næsta túni.
Selfyssingar og Árbæingar hafa
tekið mér mjög vel og ég er spennt
að kynnast þeim betur,“ segir
Guðrún.

Fædd í Reykjavík og ólst upp á
Bretlandseyjum til 7 ára aldurs
- Hver er Guðrún Bjarnadóttir í
Hespu húsinu?
„Ég er fædd í Reykjavík og ólst
upp til 7 ára aldurs á Bretlandseyjum
þar sem pabbi var í námi og eftir það
í Fossvoginum þar til ég flutti í mið-
bæinn upp úr tvítugu. Það var yndis-
legt að alast upp í Fossvoginum,
þar voru margir krakkar og allir
alltaf úti á leika í brennó eða „eina
krónu“. Snemma fékk ég vinnu
hjá Ríkisútvarpinu í Efstaleitinu
við ýmis störf og endaði svo hjá
Sjónvarpinu niðri á Laugavegi
sem skrifta, sem er aðstoðarmaður
útsendingarstjóra í fréttum.
Lengi vel hélt ég að nafli
alheimsins væri 101 Reykjavík og
fór lítið út á land nema þá helst um
verslunarmannahelgi og þá var ég
ekki að skoða náttúruna.
Árið 1994 var ég svo heppin að
vera send út á vegum Ungliðadeildar
Rauða kross Íslands til Gambíu í
Vestur-Afríku í 7 mánuði og það
hafði mikil áhrif á mig að búa í
annarri heimsálfu og kynnast ólíkum
siðum, mataræði og trúarbrögðum.
Þegar heim var komið vann ég í
nokkur ár í viðbót hjá Ríkisútvarpinu
en söðlaði svo um og fór á Stöð 2
og var þá útsendingarstjóri í fréttum,
Ísland í bítið og fleiri þáttum. Þetta
voru skemmtileg ár, mikill hraði og
mikið álag.
Fljótlega var ég farin að sækja í
að starfa sem landvörður á sumrin
til að „afstressa“ mig. Flest sumur
var ég í Mývatnssveitinni þar sem
ég lærði að þekkja náttúruna, gróð-
urinn, fuglana og jarðfræðina. Þar
vaknaði upp gömul blómaþekking
frá ömmu en hún þreyttist aldrei á
að kenna mér nöfnin á blómunum.“
Með áhugann á
jurtalitun í genunum
– Hvað kom til að þú fékkst áhuga
á jurtalitun og öllu sem tengist
íslensku flórunni og þess háttar?
„Ég held að áhuginn á jurtalitun
sé í genunum hjá mér. Amma kenndi
mér að þekkja jurtirnar og mamma
kenndi mér handverk en hún var
handavinnukennari. Ég kannski
hlustaði ekki endilega á ömmu
þegar ég var yngri en nöfnin rifjuðust
upp þegar ég fór sjálf að grúska í
plöntugreiningu í landvörslunni en
það sem amma náði að kenna mér
var að líta niður fyrir tærnar á mér
og taka eftir gróðrinum.
Ég á tvær systur, önnur er
kjólameistari og hin listamaður sem
vinnur með textíl. Ég var dálítið sein
til að blómstra í mínu handverki
þrátt fyrr að hafa verið mjög efnileg
þegar ég var yngri. Mér fannst ekki
að við systurnar gætum allar verið í
handverki. Því forðaðist ég handverk
eins og heitan eldinn í mörg ár, en
loksins þegar ég byrjaði í handverkinu
og fór að jurtalita þá var ekki aftur
snúið. Ég datt alveg á bólakaf í
jurtalitunina. Hugsanlega margra ára
uppsöfnuð handverksþörf sem spratt
fram á fimmtugsaldrinum,“ segir
Guðrún og skellihlær.
„Áhuginn á jurtalitun byrjaði
þegar ég skrifaði mastersritgerðina
mína um grasnytjar en þar skoðaði
ég hvernig við nýttum villtan gróður
og jurtalitun eru grasnytjar. Meðan
ég var að skrifa ritgerðina þá fór ég
að stelast til að setja í litunarpotta
og missti alveg stjórn á þessu
áhugamáli mínu. Jurtalitun tengir
saman handverk, jurtir og íslensku
sauðkindina, allt eitthvað sem ég
hef áhuga á og því kom það engum
á óvart að ég féll alveg fyrir þessu
fagi.“
Opnaði Hespuhúsið upp við
Andakílsárvirkjun sumarið 2012
– Hvenær stofnaðir þú fyrirtækið
og hvar hefur þú haft aðsetur og
hvernig hefur gengið í öll þessi ár?
„Árið 2012 var ég flutt í gott
hús upp við Andakílsárvirkjun
með ágætis bílskúr. Þar opnaði ég
Hespuhúsið sumarið 2012. Ég hef
verið þar með starfsemina þangað
til ég flutti síðasta haust. Hespuhúsið
jurtalitunarvinnustofa hefur gengið
ljómandi vel öll þessi ár en ég hef
fasta opnunartíma á sumrin en bara
opið eftir samkomulagi utan þess
tíma.
Eftir bankahrunið þá jókst áhugi
á því að prjóna og nýta náttúruna,
ekki bara á Íslandi heldur víða
um heim og það kom sér vel fyrir
Hespuhúsið. En smám saman varð
24 fermetra bílskúrinn of lítill fyrir
mína starfsemi og ég hef í nokkur ár
verið að líta í kringum mig að stærra
húsnæði sem væri auðfundnara fyrir
gesti.“
Frekar rólegt yfir
ferðamönnunum í Borgarfirði
yfir veturinn
– Nú ertu flutt í Ölfusið, hvað kemur
til?
„Já, eftir að hafa leitað lengi
að rétta húsnæðinu og réttu stað-
setningunni þá datt ég niður á þetta
litla lögbýli hér í Árbæjarhverfinu
sem nefnist Lindarbær.
Í Borgarfirði er frekar rólegt yfir
ferðamönnunum yfir veturinn og
ég þurfti meira af heilsársgestum,
stærra húsnæði og meiri finnan-
leika, eins og ég kalla það. Hér í
Árbæjarhverfi er auðvelt að finna
mig en það er beygt á hringtorginu
hjá Toyota inn Árbæjarveginn
og ekið í 900 metra þar til skiltið
Hespuhúsið birtist. Hér hef ég 210
fermetra fyrir Hespuhúsið og hef
látið útbúa stórt bílastæði þar sem
komast fyrir bæði rútur og margir
bílar án þess að skapa truflun fyrir
nágrennið.
Hér er einnig ódýrt heitt vatn og
hér er lögbýlisréttur og landbúnað-
arskipulag sem styður við það að ég
hafi starfsemi hér. Ég var eiginlega
dálítið stressuð fyrir þessum flutn-
ingum á Suðurlandið því ég þekki
fáa hér og hef bara ekkert spáð
í Selfoss og auk þess var ég svo
ánægð í Borgarfirði og mig eigin-
lega langaði alls ekki að fara þaðan.
En nú er ég búin að koma mér vel
fyrir hér og er að kynnast Selfossi og
Árbæingum betur og ég er alsæl. Hér
er allt til alls og stutt í allt en samt
er ég í sveitaumhverfi með kindur
og hesta á næsta túni. Selfyssingar
og Árbæingar hafa tekið mér mjög
vel og ég er spennt að kynnast þeim
betur,“ segir hún.
Með yfir 200 fm fyrir handverkið
– Þú ert með fyrirmyndar aðstöðu.
Hvað getur þú sagt mér um hana
og hvernig er „hefðbundinn“ vinnu-
dagur hjá þér?
„Hér í skemmunni hef ég yfir
200 fermetra fyrir handverkið. Ég
er með hluta af minni búslóð hér á
vinnustofunni til að gera aðstöðuna
hlýlega og heimilislega. Þar sem ég
er nærri því alltaf á vinnustofunni þá
segi ég að þetta sé mitt heimili, þetta
er eiginlega heimili og vinnustofa.
Hér hef ég góða setustofu og
stórt sjónvarp sem nýtist sem
fyrirlestraskjár og setustofan er þá
fyrirlestrasalur eða góður vettvangur
fyrir prjónakvöld eða kósíkvöld. Í
setustofunni eru hillur með gömlum
Guðrún hefur mjög gaman af að taka á móti gestum til sín og fræða þá um starfsemi Hespuhússins. Hér er hún að
tala við tvo félaga úr Rótarýklúbbi Selfoss, sem heimsóttu hana nýlega í Lindarbæ með sínum félögum.
Mynd / Magnús Hlynur Hreiðarsson
Hespuhúsið er í Lindarbæ í Árbæjarhverfinu í Ölfusi en Guðrún lagði mikla vinnu í að útbúa rúmgott bílastæði við
Hespuhúsið þar sem vel fer um rútur og fólksbíla án þess að ónæði skapist fyrir nágrennið. Mynd / Úr einkasafni
Í janúar og febrúar kenndi Guðrún grasafræði við Landbúnaðarháskólann á Hvanneyri ásamt Guðríði Helgadóttur.
Í lok áfangans buðu Guðrún og Guðríður nemendum til sín á Suðurlandið að heimsækja Garðyrkjuskólann að
Reykjum og í Hespuhúsið til að fræðast um grasnytjar. Nemendurnir voru hátt í 70 talsins en nýja Hespuhúsið
höndlaði þann fjölda mjög vel. Hér er Guðrún að segja frá starfseminni hjá sér. Mynd / Úr einkasafni