Íþróttablaðið - 01.12.1974, Síða 9

ar sem stráka. En við vorum þó í öllu.
Við áttum heima í Vonarstræti rétt við
KR-húsið, þar sem Benedikt Jakobsson
réð ríkjum. Við vorum þar inni og þar
í kring öllum stundum, en fótboltinn
var vinsælastur.
— Já, eins og pabbi sagði, grípur
Haukur fram í. „Þetta var 10 tíma hálf-
leikur". Það var sparkað frá morgni til
kvölds.
—■ Svo fórum við í Fram, eins og
pabbi, útskýrir örn. Við urðum „fúllbakk
ar" eins og hann. Við kepptum í 4.
flokki, 3. flokki og byrjuðum í 2. flokki.
Haukur var alltaf „fúllbakk" en ég var
kominn í markið.
Og þá kom iR-námskeiðið í Vatns-
mýrinni undir stjórn Davíðs Sigurðs-
sonar, íþróttakennara, nú bílasala. Þá
blossaði frjálsíþróttaáhuginn upp að
nýju og yfirkeyrði allt Það lifði alltaf
vel í neistanum, sem OL-fréttirnar og
kaffipokamyndirnar höfðu tendrað. Við
höfðum lært af myndunum og reyndum
að ná þeim stíl, sem þær höfðu grópað
í barnShugann. Eftir námskeiðið hófum
við strax að keppa og náðum fljótt góð-
um árangri.
Svo kom Georg Bergfors til skiða-
manna hér. Hann beitti sér fyrir fyrstu
heimsókn sænskra frjálsíþróttamanna
hingað 1946, og hann þjálfaði svo frjáls-
íþróttamenn IR það sumar. Við tókum
líka að lesa allar þær íþróttabækur, sem
við gátum náð í. Þær voru einkum ame-
rískar og ekkert var til sparað að kom-
ast yfir þær. Þær voru biblíur okkar.
Þær fjölluðu um fræga garpa.
— Varð faðir ykkar móðgaður er þið
hurfuð frá knattspyrnunni að frjálsum
íþróttum ?
— Nei, nei, segja báðir. Hann vildi
jafnvel heldur að við værum í þeim.
Hann hafði í raun meiri áhuga á og mat
meira einstaklingsiþróttir en hópíþrótt
eins og knattspyrnu.
— Og reyndust þær skemmtilegri en
knattspyrnan?
—• Hvort tveggja hefur sínar ágætu
hliðar, segir Haukur. Mér fannst meira
gaman að æfa knattspyrnu, en skemmti-
legra að keppa í frjálsum.
— Já, segir örn, þetta er rétt. Frjáls-
íþróttaæfingar t. d. að vetrarlagi eru
ekkert annað en þrældómur. Að fara út
í hvernig veðri sem er til að auka út-
hald sitt, er þrældómur. — Já, og hlaupa
marga km. í skíðaskóm, bætir Haukur
við.
— Gerðuð þið það strax?
— Já, mjög fljótlega. I því dreif Berg-
fors og Svíarnir, sem komu hingað 1946
og kenndu okkur æfingareglur. Berg-
fors innleiddi þrekæfingar á veturna
úti hvernig sem aðstæður voru og hafði
mikið dálæti á að láta okkur hlaupa á
skíðaskóm og á annan ihátt að auka á
erfiði æfinganna, t. d. að láta okkur
hlaupa í mýrlendi á vorin.
Æfingum Bergfors var svo haldið á-
fram hér veturinn 1947—48, er Mac
Donald Baily kom hingað. Hann var hér
um skeið þann vetur, en fór svo utan
undir vorið til að fullþjálfa fyrir OL í
Lundúnum. Við æfðum svona úti með
'honum um veturinn.
— Var Baily mikill kennari?
— Nei, í raun og veru fór hann að
æfa meira eins og við æfðum. Það er
því ekki hægt að segja, að hann hafi í
raun verið okkar kennari. Koma hans
skapaði gagnkvæman lærdóm og um-
ræður.
— Aðstæðurnar voru ömurlegar hér
á þeim tíma, segir Haukur. Stærsti og
bezti íþróttasalurinn var íþróttahús Há-
skólans. Við vorum þar aldrei mikið,
vorum mest uppi í ÍR-húsi við Túngötu
og hlupum þaðan út. Það var eins með
námskeið í Vatnsmýrinni. Menn komu
í gallanum ofan af Melavelli, eða heim-
an að, og fóru svo þangað aftur til baða
að loknum æfingum á venjulegu, ís-
lenzku, ósléttu mýrartúni. Þetta var að-
staðan þá. Berum hana svo saman við
aðstöðuna í dag. Æfingasalur undir allri
stúku Laugardalsvallarins, þar sem æfa
má spretti allan veturinn, öll stökk og
allar kastgreinar. Þetta er ólýsanlegur
aðstöðumunur — og þó svona hafi verið
úr bætt, búa islenzkir frjálsíþróttamenn
enn við mun lakari aðstöðu en þeir sem
þeir eiga að keppa við erlendis.
—• Það er í raun engum getum hægt
að leiða að því, hvert þið og ykkar frægi
samtímahópur hefðu getað náð með
betri aðstöðu
— Nei, segir Haukur, slikt er ekki
hægt. En við Finnbjörn vorum saman
á OL i Miinehen 1972 sem áhorfendur.
Finnbjörn er þess fullviss að „tartan"-
brautirnar eins og þar eru (og alls stað-
ar L heiminum nema hér) gefi % sek-
úndu betri tíma í 200 m hlaupi, en mal-
9